Δευτέρα, 27 Ιανουαρίου 2014 20:21

Οblivians – Desperation (In the Red, 2013)

Written by 

Χρειάστηκαν 16 ολόκληρα χρόνια για να έχουμε ξανά την ευκαιρία να ακούσουμε νέο πλήρες άλμπουμ από τους Greg Cartwright, Jack Yarber και Eric Friedl, γνωστότερους ως Greg, Jack και Eric Oblivian αντιστοίχως. Η επιστροφή αυτή των Oblivians έτυχε, έχω την εντύπωση, πολλαπλάσιας κάλυψης από όση λάμβαναν αυτοί οι απόκληροι του rock’n’roll όταν, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ηχογραφούσαν τα τρία εξαιρετικά LP’s τους και ουκ ολίγα ΕP’s και singles, κυρίως για την γιάφκα των rock’n’roll καθαρολόγων που ήταν τότε η Crypt Records.

Ίσως ο ερχομός του rock’n’roll στην μόδα, ιδίως η επιτυχία των White Stripes και των Black Keys στα χρόνια που μεσολάβησαν να έπαιξαν κάποιο ρόλο (αξιοσημείωτο ότι το Desperation ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Dan Auerbach). Το γεγονός ότι και τα τρία μέλη τους έμειναν μετά την διάλυση των Obllivians το 1998 ενεργά συνέβαλε επίσης (οι Cartwright και Yarber έχουν δικά τους μόνιμα σχήματα, έχοντας παράλληλα συνεργαστεί με σημαντικό αριθμό μουσικών και ο Friedl «τρέχει» την Goner Records). Όπως και να έχει, όλο αυτό δεν μεταφράστηκε σε χρήμα (ή δόξα για να συμπληρώσω το στερεότυπο) για τους Oblivians: πως αλλιώς να εξηγήσω ότι η ετικέτα του cd που έχω στα χέρια μου κοσμείται από το σκίτσο των τριων Oblivians και την επιγραφή «Will record for food»;

Το αυτοσαρκαστικό σχόλιο δεν σηματοδοτεί βεβαίως κάποια στροφή των αμετανόητων αυτών τύπων σε εμπορικότερα μονοπάτια (για όσους ήδη γνωρίζουν τους Oblivians, η επεξήγηση είναι περιττή). Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: το Desperation από την πρώτη κιόλας νότα δείχνει να ξεκινά ακριβώς από εκεί που σταμάτησε το δεύτερο LP του γκρουπ Popular Favorites: δίλεπτα σχεδόν στο σύνολό τους κομμάτια, μπολιασμένα με το γνωστό ακατέργαστο μίγμα του «πειραγμένου» garage των Gories, του fun των Lyres, αρκετού punk και ακόμη περισσότερων blues, στο γνωστό lo-fi περιτύλιγμα με δύο κιθάρες, ντραμς, χωρίς μπάσο και πάντα υποτυπώδη παραγωγή (αν και με μία ιδέα λιγότερο θόρυβο, θα έλεγα, τίποτα το ανησυχητικό, οι πιουρίστες μπορούν να ηρεμήσουν!), είναι αυτό που μας προσφέρουν οι Oblivians και, για να προλάβω όσους αρχίζουν να διαμαρτύρονται για το ότι όλα αυτά είναι χιλιοπαιγμένα κλπ, σημειώνω ότι η ουσία του rock’n’roll δεν βρίσκεται, συνήθως στην πρωτοτυπία του όσο στο συναίσθημα, στην ένταση και στην αμεσότητα: και εκεί ακριβώς εντοπιζόταν πάντα και συνεχίζει να εντοπίζεται η δύναμη των Oblivians. Όχι όμως μόνο εκεί. Ακούγοντας προσεκτικά το δίσκο είναι αδύνατο να μην διαπιστώσει κανείς την βαθειά γνώση και αγάπη των Oblivians για όλα εκείνα τα είδη που αποτελούν την πρώτη ύλη της μουσικής τους. Καλύτερη απόδειξη, η μανιακή διασκευή του Loving Cup των Paul Butterfield Blues Band αλλά και του Call The Police της σύγχρονης blues τραγουδίστριας Stephanie McDee (με την διασκευή να μην φτάνει, πάντως, την παράνοια του πρωτοτύπου). Στο Call The Police ακριβώς είναι που οι Oblivians συναντούν ξανά τον άλλοτε οργανίστα, άλλοτε άνθρωπο-ορχήστρα Quintron, μετά από την εξαιρετική συνεργασία τους στο τρίτο LP τους Oblivians Play 9 Songs with Mr Quintron (αναρωτιέμαι αν αυτή την φορά ο Quintron πρόλαβε να κάνει πρόβα πριν ηχογραφήσει...). Αν όμως πρέπει να μιλήσει κανείς για τα απόλυτα highlights του πολύ καλού συνολικά σχεδόν δίσκου, δεν μπορεί παρά να αναφερθεί στο εκπληκτικό Oblivion (ένα φορτισμένο κομμάτι γραμμένο πάνω σε ένα καταιγιστικό σχεδόν jungle shuffle, σαφώς από τα καλύτερα του γκρουπ), το εναρκτήριο I’ll be Gone και τo εκρηκτικό ομότιτλο.

Για να το θέσω πιο απλά: Λίγες φορές η σχεδόν συνολικά θετικότατη κριτική αποδοχή (με την αναμενόμενη όσο και ευτυχή εξαίρεση του Pitchfork) είναι συγχρόνως τόσο δικαιολογημένη: έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πραγματικά καλύτερους δίσκους της χρονιάς.

 

 8,5/10

Παναγιώτης Γαβρίλης

 

Παναγιώτης Γαβρίλης

 

Ο Παναγιώτης Γαβρίλης είναι επιφανειακά ένας εξωστρεφής τύπος που αγαπά την μπύρα και τις θορυβώδεις κιθάρες, όμως στην πραγματικότητα είναι ένας ρομαντικός: αγαπά την λογοτεχνία και την ποίηση και ονειρεύεται κάποτε (σύντομα, η ζωή είναι μικρή), να επικρατήσει παγκόσμια ειρήνη και ευμερία και η ΑΕΚ να «σηκώσει» το Champions League. Φυσικά, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Ποτέ.

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα