Τετάρτη, 14 Οκτωβρίου 2015 14:20

New Order - Music Complete (Mute, 2015)

Written by 

Θα ξεκινήσω την αναφορά μου στο νέο άλμπουμ των New Order δηλώνοντας κάτι αδιανόητο και συγχρόνως, πιθανότατα (έως και τελείως σίγουρα) ενοχλητικό για τους περισσότερους μουσικόφιλους και δη της εναλλακτικής σκηνής. Για μένα οι New Order πάντα θα είναι ένα συγκρότημα σημαντικότερο και επιδραστικότερο των Joy Division. Όσοι θα βιαστούν να με κατηγορήσουν για βλασφημία ας αναλογιστούν το ότι οι Joy Division εκ των πραγμάτων δεν αναγκάστηκαν ποτέ να υποστούν την φθορά μιας μπάντας με διψήφιο αριθμό άλμπουμ και όλα τα λάθη, τις αστοχίες και τo αναπόφευκτο self-repeat που αυτό συνεπάγεται. Οι άγιοι πολλές φορές είναι άγιοι όχι τόσο λογω της στόφας τους, αλλά γιατί μάλλον δεν είχαν αρκετό καιρό διαθέσιμο για να αμαρτήσουν. 

Οι New Order αναγεννημένοι –σαν εικόνα βγαλμένη από τον αρχαίο θρύλο του φοίνικα - μέσα από τις στάχτες των Joy Division κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν την μουσική τους ταυτότητα και να φτάσουν 34 χρόνια μετά, στο σήμερα του 2015, έχοντας πίσω τους μια μουσική κληρονομιά που κάθε στοιχειωδώς σοβαρό γκρουπ θα ζήλευε. Και γι’ αυτό χαίρομαι αφάνταστα που επιτέλους αποφάσισαν να ξαναεπισκεφτούν μουσικά αυτή την κληρονομιά τους και να την τιμήσουν ενσωματώνοντας την, τελείως απροκάλυπτα (ευτυχώς!) στο νέο τους υλικό για το Music Complete.

Το άλμπουμ ξεκινά μάλλον μέτρια με το Restless, ένα κομμάτι που χωρίς να είναι κακό, μοιάζει όμως σαν leftover από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους. Σαν δομή είναι πολύ κοντά στο εκπληκτικό Dream Attack από το αριστουργηματικό Technique του 1989 (στο οποίο υπάρχουν συνεχείς αναφορές και στα επόμενα κομμάτια), αλλά το προβλέψιμο chord progression, του στερεί ένα αντίστοιχο μουσικό εκτόπισμα του μεγέθους του Dream Attack. Tα επόμενα κομμάτια όμως αποζημιώνουν πλήρως για το πρώτο μούδιασμα και αποκαθιστούν την τάξη πλήρως.

Το Singularity ξεκινάει με μια τελείως Joy Division intro και στην πορεία- κρατώντας την bass line αυστηρά πάνω στις ράγες των κλασσικών Joy Division bass lines του απόντα πλέον Peter Hook- ενσωματώνει κλασικούς synth ήχους και μοτίβα που φέρνουν στο μυαλό κυρίως το Perfect Kiss (χωρίς το ανθεμικο bass riff του βέβαια) και percussion ήχους του Blue Monday. Στην σύνθεση του κομματιού συμμετέχει και ο Tom Rowlands των Chemical Brothers, το input του οποίου δυναμώνει το σκοτάδι του κομματιού και το γενικότερο underground feeling του. Το Plastic είναι το πιο old school κομμάτι του δίσκου. Το βασικό sequence track είναι σχεδόν πιστό αντίγραφο του I Feel Love  της Donna Summer (κομμάτι υπεύθυνο σε μεγάλο βαθμό την άνθιση της electro σκηνής των 80s). Όλο το κομμάτι διαπνέεται από ένα υπνωτικό Giorgio Moroder ήχο σε συνδυασμό με πολλές ηχητικές αναφορές στο δικό τους Vanishing Point από το Τechnique. Ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ. Το Tutti Frutti που ξεκινάει με ένα Italian spoken vocal part που θυμίζει τους Yello, είναι στηριγμένο πάνω στο lay out του Touched by The Hand Of God, την μελωδία του οποίου ακούς ξεκάθαρα στο chorus. Συμπαθητικά τα φωνητικά της Elly Jackson των La Roux, χωρίς όμως να προσφέρουν το κάτι παραπάνω στο κομμάτι (το οποίο όμως είναι έτσι κι αλλιώς άψογο).

Το People On The High Line είναι φτιαγμένο (κυρίως στην παραγωγή, λιγότερο σαν σύνθεση) συνειδητά με τέτοιο τρόπο ώστε να ακούγεται σαν μακρινός απόηχος στα after math του True Faith. Χωρίς βέβαια να προσεγγίζει καν το bigger than life status του τελευταίου, είναι όμως ένα κομμάτι αντάξιο του ονόματος των New Order. Το Stray Dog είναι ένα ακόμα σκοτεινό κομμάτι που αποτίει φόρο τιμής στην τεράστια παρακαταθήκη των Joy Division. Το intro είναι σαφής αναφορά στο She’s Lost Control ενώ στην συνέχεια εξελίσσεται μουσικά σε ένα ακόμα κομμάτι που έχεις την αίσθηση ότι απλά είχαν ξεχάσει να το συμπεριλάβουν στο Technique. Τα σκοτεινά spoken φωνητικά του Iggy Pop απλά είναι το icing on the cake και κάνουν το κομμάτι την πιο ευχάριστη έκπληξη του άλμπουμ. Προσωπικά είναι το αγαπημένο μου.

To Αcademic αναβιώνει (διαιωνίζει;;) την αλάνθαστη συνταγή του θρυλικού Regret από το Republic του 1993, με ολίγον τι από Run από το (μαντέψτε!!...) Technique. Ένα αρκούντως καλό τραγούδι. Το Nothing But A Fool, αν και κανείς μπορεί να ανιχνεύσει ψήγματα από το Ruined In A Day, καθώς και μια γερή δόση από τα κλασσικά τους 80’s hi hats στα drums, απογοητεύει στο σύνολο του (πάντα για τα δεδομένα ενός γκρουπ της αξίας των New Order). Επίσης το μπάσο μέσα στην αγωνία του να ακούγεται περισσότερο Peter Hook και από τον ίδιο τον Hook, αποτυγχάνει πλήρως, τουλάχιστον όμως αποτυγχάνει με στυλ! Το Unlearn The Hatred κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να γίνει το νέο Round and Round (ναι,ναι, από το Technique!!), αλλά δεν τα καταφέρνει τελικά παρ’ όλη τη βοήθεια και του Tom Rowlands, ενώ το The Game είναι απλώς ένα album filler song, από αυτά που έτσι κι αλλιώς πάντα είχαν οι New Order σε κάθε δίσκο τους, όπως πολύ σωστά επεσήμανε σε μια πρόσφατη συζήτηση μας και ο Γιώργος Χριστόπουλος.

Το τελευταίο κομμάτι το Superheated είναι το μόνο κομμάτι που θεωρώ κακό. Ή ίσως κάτι χειρότερο, απολύτως αδιάφορο. Και μόνο η κατάχρηση των major7 ακόρντων, υποδεικνύει την αιτία του κακού που ακούει στο όνομα Brandon Flowers… Ένα κάποτε πολλά υποσχόμενο νέο παλληκάρι. Πλέον δεν είναι ούτε παλληκάρι ούτε νέος και αδυνατεί να υποσχεθεί κάτι άλλο πέραν της θανατηφόρα πληκτικής  επανάληψής του.

Συμπέρασμα: Ακόμα και αν οι New Order έβγαζαν το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους, το αυτί μου δεν θα ίδρωνε καθόλου. Γιατί θα μπορώ πάντα να βάλω στο turn table το Low Life, το Substance ή το Technique και να χαθώ στο μαγικό σύμπαν της μελαγχολικής μπάντας από το Manchester. Το Music Complete σίγουρα δεν θα αντικαταστήσει κάποιον από τους παραπάνω δίσκους. Θα τους συμπληρώσει όμως με έναν τρόπο νοσταλγικό αλλά και μοντέρνο συγχρόνως, υπενθυμίζοντάς μας γιατί κάποτε τους λατρέψαμε και γιατί όλοι εμείς που ακόμα χορεύουμε τη θλίψη μας, συνεχίζουμε να τους λατρεύουμε.

7,5/10 (και ας ξέρουμε όλοι ότι ο Barney είναι πάντα out of tune όταν τραγουδαει live)


Κωνσταντίνος Δορλής

 

Ο Κωνσταντίνος Δορλής έχει γεννηθεί στην Ελλάδα το 1973, αλλά συνήθως συστήνεται ως γέννημα θρέμμα της Γηραιάς Αλβιόνας  χωρίς κανείς να γνωρίζει τον λόγο αυτής της φαιδρής συμπεριφοράς του. Ο ίδιος όταν ερωτάται σχετικά, απαντά ασυνάρτητα απαγγέλλοντας στίχους του Percy Shelley. Δηλώνει μουσικός και στα hobbies του συγκαταλέγονται ο εκλεκτικός μισανθρωπισμός και η μακροχρόνια ανικανότητα ανεύρεσης μιας στοιχειωδώς γελοίας και ανούσιας μισθωτής εργασίας, σε μια προσπάθεια εναρμόνισής του με το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

Media

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα