Το line up των Thee Holy Stangers είναι εντυπωσιακό. Δεν είναι μόνο ο Αλέξης Καλοφωλιάς ή Alex K. όπως τον πρωτογνωρίσαμε πολλά χρόνια πριν (The Last Drive, Τhe Earthbound). Eίναι ακόμη οι Νίκος Φυσάκης και John Hardy από τους πολύ καλούς Dustbowl (κιθάρα και pedal steel αντίστοιχα), ο Τάσος Παλαιολόγου στο μπάσο (Down ‘n’ Out, 700 Machines, DreamLongDead). Είναι ακόμη η Φλώρα Ιωαννίδη (Make Believe, Ludmila) και η Τζένη Καπάδαη (Expert Medicine, Τhe Earthbound, MeWeathers), αμφότερες στα φωνητικά, αμφότερες καλές φωνές, αλλά και ο Costas C. a.k.a. Digital Alkemist (Nightstalker) στα τύμπανα. Πρόκειται προφανέστατα για την ντόπια εκδοχή του σούπερ γκρουπ, στα χαρτιά τουλάχιστον. Γιατί όταν ακούσει κανείς τον δίσκο, έχει την εντύπωση ότι ακούει πολύ περισσότερο μία παρέα φίλων να τζαμάρει, παρά οτιδήποτε άλλο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τα μέλη του συγκροτήματος στις διαφορετικές πορείες τους δεν πρόκειται φυσικά να εκπλαγεί. Όπως σίγουρα δεν πρόκειται να εκπλαγεί διαπιστώνοντας ότι το παρεϊστικο αυτό τζαμάρισμα είναι συγχρόνως άψογο μουσικά.
Οι Holy Strangers περιγράφουν τον ήχο τους ως kozmik swamp music. Στην πραγματικότητα ο ήχος τους είναι πολύ πιο γήινος από όσο η παραπάνω περιγραφή αφήνει να εννοηθεί. Τα “πειραγμένα” blues όπως κατά καιρούς τα έχει παίξει ο Steve Wynn κυρίως με τους Gutterball, η americana των Cracker ή των Willard Grant Conspiracy, αλλά και η πιο ηλεκτρισμένη, γκαραζίστικη κάποιες φορές εκδοχή της από τους Green On Red είναι αυτά που ακούμε, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που τα τραγούδια πηγαίνουν προς άλλες, διαφορετικές κατευθύνσεις, όπως θα δούμε στην συνέχεια. Αυτά όμως δεν είναι παρά απλές μουσικές αναφορές, που, όσο ακριβείς τυχόν κι αν είναι, δεν μπορούν εν τέλει να αποδώσουν στο ελάχιστο το συναίσθημα που “βγάζει” η ηχογράφηση. Δεν μπορούν να περιγράψουν τη φοβερή κιθάρα του Νίκου Φυσάκη, ούτε το εξαιρετικό pedal steel που ακούμε από τον John Hardy (δεν θα κουραστώ ποτέ να λέω και να γράφω πόσο μου αρέσουν και οι δύο τους σαν μουσικοί). Δεν μπορούν να περιγράψουν τα φοβερά φωνητικά της Φλώρας Ιωαννίδη και της Τζένης Καπάδαη, ούτε και το κέφι που φαίνεται ότι έχει ο Alex K. ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές του δίσκου. Πάνω από όλα δεν μπορούν να περιγράψουν τις ίδιες τις συνθέσεις.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πω ότι η πρώτη ακρόαση μου άφησε μεν θετικές εντυπώσεις (οι μουσικοί αλλά και το ύφος μοιραία μου δημιούργησαν μία θετική προδιάθεση), αλλά δεν με συγκλόνισε. Ήταν η δεύτερη ακρόαση που φανέρωσε το πόσο καλός είναι αυτός ο δίσκος, το πόσα πράγματα βρίσκεις να σου τραβήξουν την προσοχή, να σε κάνουν να χαμογελάσεις: είναι από την αρχή κιόλας το Desolation Revelation, που βγήκε λες από τον πρώτο δίσκο των Gutterball και το Self Preservation Blues που παρά τον τίτλο έχει ένα βρώμικο funky vibe, με τον Alex K. να κάνει μία πιο “βρώμικη” μίμηση του Elvis και τον διάλογο με τα γυναικεία φωνητικά στο τέλος να είναι απολαυστικός. Είναι όμως και το Trouble On Trouble με την όμορφη, σκοτεινή γκαραζίστικη μελωδία του, και το Silver Lake που στην εξαιρετική εισαγωγή του φέρνει στο μυαλό τους Friends of Dean Martinez και όταν πια μπαίνουν τα φωνητικά, τους Calexico, ένα κομμάτι που θα μπορούσαν να έχουν παίξει κάλλιστα και οι Earthbound. Όμως μεγάλη είναι και η συμβολή της Φλώρας Ιωαννίδη και της Τζένη Καπάδαη στο τελικό αποτέλεσμα. Η δεύτερη μας προσφέρει στο Angel Of Danger μία ερμηνεία γεμάτη soul νεύρο, εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την “μαύρη” χρειά της φωνής της, με αποτέλεσμα το κομμάτι να περνά από τα blues και την americana στην soul χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνεις. Η πρώτη αναλαμβάνει τα lead vocals στο Orbit, ένα απίστευτα όμορφο slow κομμάτι που θα μπορούσε να είναι και Mazzy Star. Και οι δύο μαζί με τον Alex K. στο Infinite Sea μας θυμίζουν λίγο τους Walkabouts στο εκπληκτικό New West Motel (αν οι Walkabouts ήταν Νότιοι).
Με δύο λόγια: Οι Holy Strangers έχουν ξεκινήσει πράγματι δυναμικά και ειλικρινά πιστεύω ότι θα πρέπει να μην μείνουν σε αυτό τον δίσκο. Είναι εντελώς σαφές ότι σαν συγκρότημα έχουν να προσφέρουν και άλλα.
8/10
