Ομολογώ (προκαλώντας αναμφισβήτητα συναισθήματα φρίκης στους πολυπληθείς φίλους τους στην Ελλάδα) ότι μετά το Waiting for the Moon του 2003, δεν ακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή την πορεία των Tindersticks. Ίσως επειδή τόσο τα (εξαιρετικά) φωνητικά του Stuart Staples όσο και η μουσική του γκρουπ είχαν βρει μια βολική φόρμουλα συνύπαρξης, ένα συγκεκριμένο ύφος που, όσο θελκτικό κι αν ήταν ως αποτέλεσμα, έμοιαζε λίγο προβλέψιμο και επαναλαμβανόμενο.

Για καλή μου τύχη, και μετά από φιλική παρότρυνση, άκουσα ολόκληρο το The Waiting Room, το 11ο άλμπουμ των Tindersticks. Βεβαίως, όλα τα συστατικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους είναι παρόντα με κύριο τη χαρακτηριστική βελούδινη φωνή του Staples που κλέβει και πάλι την παράσταση, άλλοτε με τη βαρύτητα του κλασικού ερμηνευτή, άλλοτε με το δελεαστικό παιχνίδισμα ενός ανθρώπου που πειραματίζεται με ήχους και αρμονίες.

Είναι, ωστόσο, αξιοσημείωτες κάποιες αλλαγές στη μουσική της μπάντας που, αν και ανεπαίσθητες, δίνουν την εντύπωση μιας άλλης διάστασης. Πάντοτε η μουσική των Tindersticks έρεπε προς το χαμηλότονο, όμως το The Waiting Room ίσως αποτελεί την πιο low key προσπάθεια που εγώ προσωπικά έχω ακούσει. Παρόλα αυτά όμως, το ηχόχρωμα δεν είναι γκρίζο, αντιθέτως υπάρχουν σε πολλά σημεία του δίσκου αναπάντεχες πινελιές lounge, όπως στο γλυκύτατο Were We Once Lovers?, ή στα Second Chance Man και Help Yourself όπου τα εξωτικά, αφρικανικά πνευστά με έκαναν προς στιγμήν να πιστέψω ότι άκουγα κομμάτι των Thievery Corporation.

Η πιο ανάλαφρη διάσταση αυτή δένει αρμονικά με την τυπική σκοτεινή και πλούσια ατμόσφαιρα των κομματιών τους. Το κατανυκτικό We Are Dreamers είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από το δίσκο, όπου η φωνή του Staples πλέκεται με τα φωνητικά της Jenny Beth των Savages. Ξεχωρίζει, επίσης, η trademark μπαλάντα Hey Lucinda με τη λυρικότητα και τρυφερότητά της, ένα παλιότερο ντουέτο του Staples με την Καναδή τραγουδοποιό Lhasa De Sela που έφυγε από τη ζωή το 2010. Ξεχωρίζει ακόμη το υπέροχο, ταξιδιάρικο instrumental This Fear of Emptiness και το εισαγωγικό, επίσης instrumental, Follow Me που μου θύμισε μουσική spaghetti western και τελικά έμαθα ότι αποτελεί διασκευή της σύνθεσης του Πολωνού συνθέτη Bronislau Kaper για την κλασική ταινία (με πρωταγωνιστή τον Marlon Brando) Mutiny on the Bounty του 1962.

Η κινηματογραφική πτυχή της μουσικής των Tindersticks αυτή τη φορά μετουσιώθηκε με την παραγωγή μικρών films για κάθε κομμάτι από σκηνοθέτες φίλους της μπάντας (υπάρχουν στη deluxe έκδοση του άλμπουμ, αναζητήστε την οπωσδήποτε!).

Δεν χρειάζονται περισσότερα να γραφούν για το άλμπουμ. Οι φανατικοί της μπάντας είναι βέβαιο ότι για μια ακόμη φορά θα σαγηνευτούν, οι δε αποστάτες (σαν και του λόγου μου) θα ανατρέξουν με ενοχή στους δίσκους που έχασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ευκαιρία, άλλωστε, για μια καλή επανάληψη εν όψει των δύο συναυλιών τους στη ΣΤΕΓΗ του ιδρύματος Ωνάση στις 25 και 26 Μαΐου…

8/10