Οι Playground Theory μας συστήθηκαν με το Speaking Of Secrets του 2013, ένα πολύ ενδιαφέρον ντεμπούτο, στο οποίο το συγκρότημα παρουσίασε ένα ήχο βασισμένο στην pop. Με τη φετινή δεύτερη δουλειά τους Connect The Dots οι Playground Theory κάνουν ένα βήμα μπροστά, προσθέτοντας νέα χαρακτηριστικά στο ήδη γνωστό ύφος τους.
Μια προσεκτική ακρόαση του Connect The Dots αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος ότι ο δίσκος κινείται γύρω από δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ενσωμάτωση στη μουσική τους ανατολίτικων στοιχείων. Σε αυτή την κατηγορία περιλαμβάνονται οι συνθέσεις All That Could Have Been, Little Things (το πρώτο single του άλμπουμ), Α Never Empty Picture και Sun Inside. Σε αυτές, είτε φανερά είτε «υπόγεια», το σχήμα κοιτά προς την Ανατολή, εμπλουτίζοντας τη μουσική του με μια αντίστοιχα ανατολίτικη αύρα. Το κάνει όμως με φροντίδα και σίγουρα όχι κραυγαλέα (μην περιμένετε να ακούσετε αμανέδες…). Ο δεύτερος άξονας, στηρίζεται σαφώς στην πιο δυτικότροπη αντίληψη της pop, που έτσι κι αλλιώς έχει ήδη προσεγγίσει από την πρώτη του δουλειά το γκρουπ. Εδώ συναντάμε τα Still (με τον πολύ όμορφο κιθαριστικό ξέσπασμα μετά τη μέση), Rain, On The Street και το Princess (με το οποίο κλείνει το άλμπουμ).
Ανατολή από τη μια και Δύση από την άλλη και η Ελλάδα κάπου ανάμεσα. Εδώ έρχεται να κολλήσει το Prison Song, δηλαδή η διασκευή στο παραδοσιακό Ζακυνθινό τραγούδι Φυλακίσια, στο οποίο οι Playground Theory έδωσαν μια dream pop διάσταση με ανάλογα φωνητικά. Είναι μάλιστα η πρώτη φορά που ακούμε την Μάρσια Ισραηλίδου να τραγουδάει στα Ελληνικά. Στην οποία αξίζει βεβαίως ιδιαίτερη αναφορά, καθώς η ερμηνεία της και η εκφορά του λόγου είναι υποδειγματική σε όλες τις συνθέσεις του συγκροτήματος, αποτελώντας ένα από τα πιο δυνατά σημεία του.
Καλοδουλεμένο, με σωστή παραγωγή και κυρίως συνθέσεις με ουσία, το Connect The Dots αφήνει σίγουρα θετικές εντυπώσεις μετά το πέρας της ακρόασης του. Οι Playground Theory δοκιμάζουν νέα πράγματα, παίρνουν ρίσκα και γενικώς δείχνουν να βαδίζουν σωστά. Είναι φανερό ότι έχουν μελετήσει προσεκτικά την ιστορία της pop (κυρίως αυτή που έχουμε ονομάσει “dream pop”) και μαζί με τους Lower Cut (προφανώς μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι και τα δυο συγκροτήματα βρίσκονται κάτω από την «ομπρέλα» της Puzzelemusik) αποτελούν δυο από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα στο συγκεκριμένο είδος, κάνοντας χαμηλόφωνα αξιοπρόσεκτη δουλειά.
7/10
