Η είδηση, που μας ήρθε κυριολεκτικά από το πουθενά, προκάλεσε αίσθηση, κάτι απολύτως λογικό: Ο Iggy Pop και ο Josh Homme είχαν κάνει μαζί δίσκο που ξεκίνησαν να συνθέτουν δι’ αλληλογραφίας (!) και ολοκλήρωσαν στo Joshua Tree, στην έρημο της Καλιφόρνια, με την συνδρομή του Dean Fertita (Queens of the Stone Age, Dead Weather) στις κιθάρες και στα πλήκτρα και του Matt Helders (Arctic Monkeys) στα ντραμς. Αμέσως άρχισαν να δημοσιοποιούνται κομμάτια, ώστε πριν ακόμα κυκλοφορήσει το άλμπουμ, λίγο-πολύ όλοι όσοι ασχολούνται με το σπορ είχαν μία ιδέα του τι να περιμένουν. Σωστά; Λάθος, τελικά, αν και οφείλω να πω ότι και εγώ είχα παρασυρθεί. Παρά το ότι το απίθανο αυτό ντουέτο, σε αντίθεση με το trend της εποχής που θέλει τους καλλιτέχνες να σου ψήνουν το ψάρι στα χείλη, ανεβάζοντας στα social media θολές φωτογραφίες από στούντιο, δηλώνοντας μισόλογα στον Τύπο και όλα τα συναφή (πως μου ήρθαν στο μυαλό οι Muse;) επέλεξε όντως χαρακτηριστικά κομμάτια για δημοσιοποίηση, τοPost Pop Depression είναι δίσκος που καλό είναι να ακούγεται ολόκληρος. Μόνο έτσι αντιλαμβάνεται κανείς πλήρως τι ήθελαν οι δύο αυτοί εμβληματικοί καλλιτέχνες να πετύχουν.
Κάποιες δηλώσεις του Homme είχαν βέβαια το στίγμα: ο δίσκος ήταν κάτι σαν επιστροφή στις δύο πρώτες προσωπικές κυκλοφορίες του Iggy (The Idiot και Lust For Life, και οι δύο του 1977), στις οποίες τον είχε συνδράμει ποικιλοτρόπως ο Bowie – και είναι όντως μία απόκοσμη σχεδόν σύμπτωση που τα νέα συνέπεσαν στην ουσία με τον θάνατο του Bowie. Όμως το να πει κανείς ότι το Post Pop Depression είναι μία ρέπλικα των δύο δίσκων εκείνης της Βερολινέζικης περιόδου θα αποτελούσε όχι μόνο υπεραπλούστευση, αλλά μεγάλο λάθος. Φυσικά oι αναφορές στα The Idiot και Lust For Life είναι απολύτως σαφείς και ηθελημένες. Όμως αυτό που πέτυχε ο Homme με τον ήχο και την παραγωγή που επιμελήθηκε, ήταν να φέρει το Βερολίνο στην έρημο. Ο ήχος με τον οποίο «έντυσε» τις απολύτως προσανατολισμένες μελωδίες είναι ξερός, γυμνός, μινιμαλιστικός σχεδόν, κατά έναν παράξενο τρόπο ακόμα και στις περιπτώσεις που ο χαρακτηρισμός αντικειμενικά ίσως δεν δικαιολογείται. Και ο Iggy ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση. Δεν μπήκε στον πειρασμό της αναπαραγωγής του μόλις τριαντάρη τότε εαυτού του, όταν τον είχε πάρει από το χέρι ο Bowie, προσπαθώντας να τον συνεφέρει από το χάος που άφησαν πίσω τους οι Stooges. Αντίθετα, κράτησε την αισθητική των πρωτοτύπων, πρoσθέτωντάς την εντελώς ιδιότυπη φυσικά δική του εκδοχή της ωριμότητας τόσο στην ερμηνεία, όσο και στην στιχουργική. Ίσως όλο αυτό να είναι ένας κύκλος που κλείνει; Ο Iggy πάντως ήδη υπονόησε, ότι ίσως αυτός να είναι ο τελευταίος του δίσκος.
Αν είναι όντως έτσι, ο Iggy κατόρθωσε να φύγει με στυλ. Γιατί το Post Pop Depression δεν είναι απλώς ένας καλός δίσκος. Είναι δίσκος με χαρακτήρα. Αρκεί να ακούσει κανείς το φοβερό opener Break Into Your Heart, ένα κομμάτι με ερωτικό περιεχόμενο, που αποδίδεται με ένα σχεδόν παράταιρο βάρος από τον Iggy, πάνω σε ένα σκοτεινό desert rock χαλί με ελαφρά ψυχεδελικά περάσματα με την υπογραφή του Homme. Το Gardenia, που δεν είναι φυσικά το κομμάτι με τον ίδιο τίτλο των Kyuss (πρόκειται για διεστραμμένο χιούμορ του Homme αναμφίβολα) φωτίζει την συνέχεια, όμως το American Valhalla επαναφέρει αυτή την υποχθόνια σκοτεινή διάθεση. Συγχρόνως είναι έντονα προσωπικό (Iggy στο τέλος λέει με την βαθειά φωνή του «I’ve nothing but my name»). Αν όμως ο δίσκος έχει να επιδείξει με τα In The Lobby και Sunday δύο υπέροχα δείγματα συγκρατημένης, χωρίς ακρότητες rock ενέργειας από την μπάντα και sexy ειρωνείας από τον Iggy που δικαιολογημένα έχουν τραβήξει την προσοχή, είναι το German Days (αναφορά στο Βερολίνο της νιότης του Iggy) και το Paraguay που κλείνει τον δίσκο, που κλέβουν την παράσταση, όχι απαραίτητα γιατί είναι πολύ καλύτερα κομμάτια, αλλά γιατί είναι προσωπικά και κουβαλάνε όλο το ειδικό βάρος αυτού που είναι ίσως τελευταίος των μεγάλων, όχι αυτών που έκαναν πλήθη ακολούθων να παραληρούν, αλλά αυτών που έφτασαν το rock στα (πραγματικά) άκρα, που φανέρωσαν τον βίαιο, επίπονα ρεαλιστικό, αλλά και εθιστικά γοητευτικό πρόσωπό του, συχνά με προσωπικό κόστος.
Στο Paraguay, μέσα από μία όμορφη, ελαφρά μελαγχολική μελωδία ο Iggy εξομολογείται την επιθυμία του να αποτραβηχτεί επιτέλους από τα εγκόσμια. Όμως ένα τέτοιο μελωδικό αντίο δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από τον Iggy Pop, έτσι δεν είναι; Έτσι, το κομμάτι καταλήγει σε έναν απίθανο μονόλογο – αποχαιρετισμό, που θα ευχόμουν να αφορά κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά φοβάμαι ότι απευθύνεται σε όλους μας: «Υou take your motherfucking laptop/And shove it in your goddam foul mouth/And down your shit heel gizzard/You fucking phony two faced three timing piece of turd/And I hope you shit it out/With all the words in it /And I hope the security services read those words / And pick you up and flay you/For all your evil and poisonous intentions/Because I’m sick and it’s your fault/I’m gonna go heal myself, yeah».
Είναι πράγματι ο τελευταίος αποχαιρετισμός ή απλώς ένα «θα του πούμε με τον επόμενο δίσκο»; Το βέβαιο είναι ότι το Post Pop Depression είναι από τις καλύτερες δουλειές του. Και αν είναι συγχρόνως και το αντίο του, ας είναι. Τουλάχιστον ο αμετανόητος αυτός τύπος το έκανε, το έγραψα και παραπάνω, με στυλ.
8,5/10