Προσωπική – εμπιστευτική επιστολή

Προς την Cheryl Boone Isaacs,

Πρόεδρο της Academy of Motion Pictures and Sciences

Αξιότιμη κυρία Isaacs,

Ελπίζω να είστε καλά και να μην έχετε προσκόμματα γενικά στην επιτέλεση του σημαντικότατου έργου σας και ειδικότερα στην επιλογή των υποψηφίων για τα βραβεία Oscar. 

Ονομάζομαι Neil Hannon και είμαι ιδρυτής των The Divine Comedy, που σίγουρα γνωρίζετε καλά, αφού δε διανοούμαι πως δεν έχετε στη δισκοθήκη σας τουλάχιστον τα Liberation, Promenade και Casanova! Εδώ και τόσα χρόνια, η Ιρλανδική μου καταγωγή δε μου επέτρεψε να θεωρήσω ιδιαιτέρως προσβλητικό το γεγονός της έως τώρα μη απονομής ενός τουλάχιστον Oscar για τη συνολική μου προσφορά στη μουσική. Ελπίζω να μην ανήκετε σε εκείνους που κλείνουν τη δημιουργία μου στο στενό πλαίσιο της chamber pop. Παρακαλώ, αν το κάνετε, με αδικείτε. Ποιον; Εμένα που έχω δηλώσει πως οι αγαπημένοι μου δίσκοι όλων των εποχών γράφτηκαν από μουσικούς όπως ο Scott Walker, οι The Left Banke (μη μου πείτε ότι τους ξέρατε;), η Kate Bush, οι E.L.O. και οι Human League. Γι’ αυτό και μόνο θα έπρεπε να είχα βραβευθεί.

Αλλά, ας αφήσουμε το παρελθόν και τη σχετική με το θέμα μας μουσική για το μιούζικαλ Swallows and Amazons, για να περάσουμε στο παρόν. Θα ήθελα να σας δώσω μια ευκαιρία να επανορθώσετε με το Foreverland, το ενδέκατο άλμπουμ μου, με το οποίο απέδειξα πως είμαι ο πρώτος που εφηύρα τον «αντίποδα» του βωβού κινηματογράφου: Έφτιαξα (ακόμα) ένα «σάουντρακ» που μπορεί να σταθεί αυθύπαρκτο στην έβδομη τέχνη, χωρίς καμία εικόνα. Πέρα από τη δεδομένη ευφυϊα μου, χρησιμοποίησα ορχήστρα δωματίου, «φορτώνοντας» ονειρικά τις συνθέσεις με έγχορδα, φλέρταρα με την κλασική μουσική, τον Cole Porter, τη folk και το flamenco. Τι άλλο να έκανα; “Nobody does it better”, που λέει και το τραγούδι. Αλήθεια, υπάρχει άραγε κανείς που μπορεί να αντισταθεί στις πρώτες νότες του δίσκου, ακούγοντας τα βιολιά του Napoleon Complex, στην επική μπαρόκ διάσταση του Catherine The Great, στο εξαντλητικά στιλάτο To The Rescue, που θα κάνει τον Paul Weller να πέσει στα ψυχοφάρμακα που δεν το ‘γραψε εκείνος; Να μην πω για το ντουέτο μου με την πιο-γλυκιά-δε-γίνεται Cathy Davey στο Funny Peculiar, που σε κάνει να νιώθεις πως Audrey Hepburn θα πεταχτεί από τη γωνία… Άφησα τελευταίο το The Pact. Το μακράν πιο εγκεφαλικό τανγκό των τελευταίων ετών, που μόνο ο Fitzwilliam Darcy θα μπορούσε να είχε χορέψει με την Elizabeth Bennet.

Να σας το πω και αλλιώς. Όταν οι θεωρούμενες ως ελαφρώς λιγότερο συγκλονιστικές στιγμές είναι το απολύτως εθιστικό I Joined the Foreign Legion (To Forget), που σε ταξιδεύει «αλλού», το How Can You Leave Me On My Own με τη φιλική συμμετοχή του συμπαθούς υπομονετικού τετράποδου και το Other People με το γεμάτο αυτοπεποίθηση κόσμο του Nat King Cole να αναβιώνει, τότε, ναι, δε νομίζω να αμφιβάλλει κανείς για όσα λέω και όσα υπαινίσσομαι. Με άλλα λόγια, ας γίνει η «καθαρόαιμη κινηματογραφική» μουσική του Foreverland η αφορμή να εκτιμήστε το όλο έργο μου. Δεν έχει τόση σημασία η καλή υποδοχή που αυτό έτυχε σε διάφορες χώρες. Νομίζω πως σημαντικότερο είναι το ότι έχει τη δύναμη να σε κάνει να πιστέψεις, έστω και για λίγο, ότι ο κόσμος είναι όμορφος. Ακόμα και τώρα, που «ο πόνος, άλλοτε που ευώδα, μας βαραίνει στείρος», που έλεγε κι ο Κώστας. Γιατί όλα, μα όλα, έχουν να κάνουν με την ομορφιά. Καθώς και με την έλλειψή της.

Πλήρης αισιοδοξίας ότι θα γίνω κατανοητός από υμάς και την υμετέρα επιτροπή, 

Ο λάτρης του ωραίου και άξιος οσκαρικής βραβεύσεως,

Neil Hannon

ΥΓ: Συγχωρήστε με μυλαίδη (βγαίνει από το «my lady»), που λέγανε και οι Έλληνες την εποχή που ξαναφέρνω στο φως με τα τραγούδια μου, αλλά τώρα που η σάλα στροβιλίζεται στη μουσική του The Pact, μήπως θα θέλατε να μου χαρίσετε αυτόν το χορό;

8/10