Τελείωσαν τα ψέματα. Ήρθε η εποχή να διαλέξετε. Τα δείγματα είναι πλέον αρκετά. Προτιμάτε τους δίσκους των Kyuss, που μας έχουν αφήσει εδώ και καιρό, γοητεύεστε περισσότερο από τον προσωπικό στυλ του John Garcia, όπως αυτό αποτυπώθηκε στο φερώνυμο άλμπουμ του πριν τρία περίπου χρόνια ή ανήκετε στη νέα ακουστική του φάση, που κάποιοι τυχεροί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε πριν από δέκα μήνες στο ΑN Club, ενσαρκωμένη στο ολοκαίνουργιο The Coyote who Spoke in Tongues; Αφού διαβάζετε τις γραμμές αυτές, υποθέτω πως γνωρίζετε ήδη καλά τη hard και stoner κληρονομιά των Kyuss, αλλά και τη βασισμένη σε αυτήν εξαιρετική ελαφρώς παραλλαγμένη σόλο οπτική του. Αυτό που ίσως δε γνωρίζετε ακόμα, όσοι τουλάχιστον δεν ανήκετε στους φανατικούς φίλους του, είναι η unplugged δημιουργία του, η οποία παρουσιάζεται ακολούθως μέσω της πρόσφατης κυκλοφορίας του. Κι αν προβληματίζεστε ήδη από το αρχικό ερώτημα, προτείνω να χαλαρώσετε. Στην περίπτωση του John Garcia τέτοιοι προβληματισμοί είναι ανυπόστατοι, διότι δε γίνεται να μη σου αρέσει (περισσότερο ή λιγότερο) ό,τι κι αν κάνει. Τόσο απλά και τόσο κυριολεκτικά. Εκτός, βέβαια, κι αν δε θεωρείς ως καλή μουσική, οποιαδήποτε δεν κάνει τα τζάμια να τρίζουν.         

Λοιπόν, το ξεκαθαρίζουμε μια και καλή: εδώ υπάρχει μόνο ακουστική κιθάρα. Πώς είπατε; «Ε, τότε χαίρετε;» Μα, φυσικά χαιρόμαστε και με αυτήν. Όσοι καλοπροαίρετοι καλό θα είναι να ακούσετε, πριν την απορρίψετε. Άντε, να το πω από τώρα, για να μην ξενερώσετε. Ο John, που ξέρει ότι οι περισσότεροι τον παρακολουθείτε λόγω των Kyuss και όχι τόσο λόγω των Slo Burn, Hermano, Vista Chino και Unida, έβαλε στο δίσκο και για σας ένα «τυράκι» με τέσσερα τραγούδια των Kyuss: τα Green Machine, Space Cadet, Gardenia και El Rodeo. Μπορώ, βέβαια, άνετα να φανταστώ κάποιους να χαρακτηρίζουν ως «ιεροσυλία» την ακουστική εκτέλεση των συνθέσεων αυτών, αλλά σπεύδω να τους… συγχύσω κι άλλο, λέγοντας ότι και έτσι ακούγονται πολύ καλά. Φυσικά, δεν είναι το ίδιο να τα ακούς χωρίς ηλεκτρισμό, αλλά, αν ήταν το ίδιο, δε θα υπήρχαν καν. Υπάρχουν λόγω της συγκεκριμένης διαφορετικότητάς τους, διεκδικώντας μια θέση στα αγαπημένα σας. Κι αν κάποιοι δεν το λέτε τόλμη, το να απογυμνώνεις από το θόρυβο τέτοιες χαρακτηριστικές συνθέσεις, μη σπεύσετε να το πείτε συνθετική αδυναμία. Δε θα έχετε δίκιο, τουλάχιστον πριν δείτε το επόμενο βήμα του. Αδειάστε επιλεκτικά τη μουσική μνήμη σας και ακούστε τι σας προτείνει.  

Για τα classics του δεύτερου προσωπικού δίσκου του, τα είπαμε ήδη. Απλά λάβετε υπόψη ότι η Γαρδένια ακούγεται πιο «διαφορετική» από την πρωτότυπη, σε σχέση με τα άλλα. Το φερώνυμο άλμπουμ του εκπροσωπείται έμμεσα με το Argleben II, που αποτελεί «συνέχεια» του πρώτου μέρους του, αν και θα προτιμούσα να ακούσω το My Mind και το Rolling Stoned (όσο κι αν πιστεύω πως αυτό δε βγαίνει με τίποτα ακουστικό). Πολύ καλό ακούγεται και το νέο Kylie, αν και το αγαπημένο μου είναι το The Hollingsworth Session, που ξεχώρισα από τη βραδιά στο ΑΝ Club. Φρέσκο είναι και το Give Me 250ML, που στο τέλος υπάρχει και ζωντανά ηχογραφημένο. Εκτός από την αφαιρετική του δυνατού ήχου προσέγγιση, υπάρχει η σημαντική «προσθήκη» των φωνητικών του John, τα οποία εκ των πραγμάτων εδώ αποκτούν ιδιαίτερο ρόλο. Μαζί του παίζουν ο κιθαρίστας Ehren Groban, ο Greg Saenz στα ντραμς και ο Mike Pygmie στο μπάσο. Κι αν η εμμονή του John με τα κογιότ στους τίτλους των δίσκων καλά κρατεί, μη φοβηθείτε: δε χρειάζεται να πάτε στην έρημο για να τους ακούσετε.

7,5/10