Γνωρίσαμε τη φωνή της Σοφίας Σαρρή όταν χαρακτηριζε ανεξίτηλα τους Night On Earth, που πριν 10 χρόνια περίπου εμφανίστηκαν ως η αξιολογότερη νέα πρόταση στην ελληνική μουσική με ένα αυτοχρηματοδοτούμενο διπλό ντεμπούτο άλμπουμ (Stage/Radio). Από εκείνη την εποχή κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, ισορροπίες άλλαξαν, ήρθε η συνεργασία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, η παύση εργασιών της μπάντας και η προσωρινή τους επανασυγκρότηση για ένα αξέχαστο live στο Baumstrasse, η προσωπική πορεία των μελών εντός και εκτός δισκογραφίας, πάντα όμως εντός μουσικής που μας ενδιαφέρει. Πάνω σε αυτό το τελευταίο έρχεται να προσθέσει και η Σαρρή τη δική της συνεισφορά με τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, έναν δίσκο που ετοιμαζόταν καιρό, που είχε ήδη παρουσιαστεί σε ζωντανές εμφανίσεις πριν βρει το δρόμο του προς την κυκλοφορία μέσω της φιλόξενης και εκλεκτικής Inner Ear. Το άλμπουμ φέρει τον διακριτικό τίτλο Euphoria, αν και μονάχα ευφορικά συναισθήματα δεν πηγάζουν από το δίσκο.
Η Σαρρή συγκέντρωσε φίλους και συνεργάτες που εκτιμά και εμπιστεύεται ώστε να στήσει έναν δίσκο με ιδανική για τους φίλους του βινυλίου διάρκεια (λίγο κάτω από τα 50 λεπτά). Η συνεισφορά τους στο δίσκο ακούγεται ισότιμη, δεν “ρίχνεται” κανείς στη μίξη, σαν να πρόκειται για μια πλήρη μπάντα και όχι για session μουσικούς. Εικαστικά, το artwork που επιμελήθηκαν οι Χανιώτες KANENAS design αντικατοπτρίζει και ενισχύει την αισθητική του ηχητικού του album. Κρίμα που η έκδοση του βινυλίου δεν περιέχει το πλήρες εικαστικό και τη σελιδοποίηση του CD. Στο booklet οι στίχοι κάθε κομματιού έχουν απέναντί τους την αναπαράσταση της κεντρικής ιδέας του με καμβά την ίδια τη Σαρρή. Η Σαρρή άλλωστε έχει συνθέσει και γράψει στίχους για τα περισσότερα κομμάτια και φυσικά τραγουδάει σε όλα. Εξαιρετική παντού, ερμηνεύει με πάθος (ξεχωρίζω συγκεκριμένα το Fire που αναδείχτηκε και σε highlight της live παρουσίασης του δίσκου, όπως και το Roller Coaster Blues) δεν φοβάται να “τσαλακώσει” τη φωνή της όπου απαιτεί η σύνθεση χρησιμοποιώντας τεχνικές και εφφέ (όπως στην αιθέρια εκτέλεση του παραδοσιακού Νορβηγικού Ingen Vinner Frem Til Den Evige Ro). Αποδεικνύει ξανά στους ώτα έχοντες πως πρόκειται για μία από τις πλέον αξιοπρόσεκτες νέες τραγουδίστριες της χώρας.
Δεν βρισκόμαστε κάθε μέρα μπροστά σε μία συλλογή τραγουδιών που δεν μας δίνει το δικαίωμα να την κατατάξουμε αυστηρά σε ένα μουσικό ύφος ή κάποιο υποσύνολό του. Σύμφωνοι, μπορούμε να αποδώσουμε χαρακτηρισμούς στα επί μέρους στοιχεία του, όπου στοιχεία του δεν εννοώ καν κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Τα glitches στο εναρκτήριο Kira Kitana δεν καθιστούν το κομμάτι αυτόματα... glitch hop ή έστω trip hop - δεν σε αφήνει να το χαρακτηρίσεις έτσι η σκοτεινή pop αύρα που το διακατέχει και το δυνατό ρεφρέν. Το ίδιο και στο Cuckoo, ένα από τα κομμάτια που ανασηκώνουν λίγο παραπάνω το άλμπουμ. Μέσα στο δίσκο ακούγεται πληθώρα ήχων και οργάνων - θα χρησιμοποιούσαμε τον προσδιορισμό “ετερόκλητα” αλλά πλέον με τη σύγκλιση που έχει επέλθει μεταξύ ξεχωριστών μουσικών δρόμων ο χαρακτηρισμός θα πρέπει να θεωρείται ως και εκλείπων, ειδικά όταν χρειάζεται να χαρακτηρίσει μυαλά με ανοιχτούς ορίζοντες (όχι μόνο μουσικούς, άλλωστε η μουσική έκφραση αποτελεί μόνο μία πλευρά της ανθρώπινης προσωπικότητας). Παραδείγματος χάριν, το επικών διαστάσεων Still Universe ξεκινάει με αμανέ από κρητική λύρα του δεξιοτέχνη Γιώργου Κοντογιάννη, αναπτύσσει την κύρια μελωδία του με κύριο όχημα τη φωνή της Σαρρή για να καταλήξει σε ένα double-bass (εξελληνισμένα “δίκαση”) κρεσέντο-προσφορά του διεθνώς εγνωσμένου drummer Γιώργου Κόλλια (των αξιοσέβαστων Νοτιοκαρολινέζων extreme metallers Nile). Ή μήπως έχετε ακούσει πολλά ερωτικά κομμάτια που να περιέχουν κραυγές βαθιά επηρεασμένες από Diamanda Galas (το Fire κλείνει με τα ψυχοβγαλτικά αλυχτίσματα της Σαρρή στο δικό της Kaigomai Kaigomai). Κι όμως, παρά την ποικιλία ήχων κάθε κομμάτι έχει ομοιογένεια και σαφή ροή. θέλει “κάκαλα” να ταιριάξεις σε μια ομοιογενή παραγωγή τόσα ετερογενή ακούσματα που μονάχα με νευρικό κλονισμό μπορείς να ξεπεράσεις ότι δίνουν ένα αποτέλεσμα που δεν περνάει ούτε καν δίπλα από το (επικίνδυνο) κιτς.
Η χαλαρή αλληλουχία που διέπει τα κομμάτια του δίσκου και η πολυποικιλότητά του ενίοτε προκύπτουν ως ζητούμενα βεβαίως, αλλά μαρτυρούν παράλληλα μια τυπική (και αναγκαστική, εδώ που τα λέμε) τακτική των Ελλήνων καλλιτεχνών του χώρου να συγκεντρώσουν στο πρώτο άλμπουμ υλικό από όλες τις προηγούμενες εποχές τους, θέλοντας αυτή η πρώτη “έξοδος” στο κοινό να αποτελέσει μία διαχρονική ανασκόπηση της ως τώρα συνθετικής πορείας τους. Παράλληλα όμως υποσυνείδητα (ενίοτε και ενσυνείδητα) κλείνει τους λογαριασμούς με τις εκκρεμότητες του παρελθόντος, ώστε να περάσουν καθαροί στο δεύτερο άλμπουμ. Ένα δεύτερο άλμπουμ που (ειδικά αν προκύψει σε έγκαιρο χρόνο με το momentum του ντεμπούτου να διατηρείται) κατά κανόνα παρουσιάζει μεγαλύτερη συνοχή καθώς πρόκειται για προϊόν πιο συνεπτυγμένων sessions συγγραφής και ηχογράφησης με σημείο εκκίνησης τους ξεκαθαρισμένους λογαριασμούς του πρώτου δίσκου. Αυτό μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει στην συγκεκριμένη περίπτωση: ένα τόσο καλό πρώτο άλμπουμ (υποψήφιο από τώρα για την προσωπική μου δεκάδα στον δισκογραφικό απολογισμό του 2017) περιμένει μία ακόμη καλύτερη συνέχεια.
Στο Euphoria απολαμβάνουμε μία παραγωγή που έχει τον αέρα του DIY αλλά την ποιότητα και την ουσία μιας άκρως επαγγελματικής δουλειάς. Μου αρέσει να γράφω πως σε έναν παράλληλο - και σαφώς δικαιότερο, αν με ρωτάτε - κόσμο κάποιοι άξιοι μουσικοί που κυκλοφορούν υπέροχες και ποιοτικές δουλειές μακριά από την καταναλωτική λογική του σουπερμάρκετ θα απολάμβαναν της στοιχειώδους εμπορικής επιτυχίας και αναγνωρισιμότητας. Καλώς ή κακώς, οι χρηματικές απολαβές ως αντίτιμο μίας εργασίας είναι απαραίτητο εφόδιο στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Μέσα όμως σε αυτό το (όπως τουλάχιστον εφαρμόζεται στην πράξη σήμερα) εχθρικό για τους μη έχοντες οικονομικό μοντέλο, πάντα θα βρίσκουν αφορμές και διεξόδους για να διοχετεύουν έστω αυτά που τους καίνε και πασχίζουν να βγουν προς τα έξω - και από κει κι ύστερα, ό,τι γίνει. Η Σαρρή έχει αποθέσει κομμάτια της ψυχής της μέσα σε αυτό το δίσκο και αυτή η ψυχή ακούγεται σε κάθε μυριοστό του δευτερολέπτου του πρώτης αυτής ολοκληρωμένης συλλογής τραγουδιών της. Η έκλυση της έκφρασης είναι σαφώς πιο σημαντική και έχει προτεραιότητα στα πεπραγμένα των αυθεντικά καλλιτεχνικών ψυχών. Οι ακροατές - μιας και το παραπάνω κείμενο απευθύνεται κυρίως σε αυτούς - κερδίζουν σίγουρα περισσότερα έτσι.
8.5/10
Μιχάλης Κουρής
