Μισός αιώνας συμπληρώνεται του χρόνου από τη στιγμή που ξεκίνησε η καριέρα των Deep Purple, μια διαδρομή που έμελλε να καθορίσει τον σκληρό ήχο στο ξεκίνημα του τουλάχιστον. Μετά από πενήντα χρόνια (με μοναδικό διάλλειμα την περίοδο 1976 – 1984) η μπάντα συνεχίζει να είναι ιδιαίτερα ενεργή και δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι διανύει μια πολύ επιτυχή περίοδο. Η εισαγωγή στο Rock & Roll Hall of Fame πέρυσι ήταν μια σημαντική στιγμή (έστω κι αν πολλοί αμφισβητούν το κύρος του θεσμού), η αναγνώριση στην Αμερική ενός κατ’ εξοχήν βρετανικού σχήματος πάντα έχει τη σημασία της, ενώ και για το ίδιο το συγκρότημα ήταν σαν να έκλεισε ένα κεφάλαιο που έμενε ανοιχτό για πολλά χρόνια (η φωτογραφία από την εκδήλωση με τους Gillan, Coverdale και Hughes μαζί τιμάει την ιστορία τους, όσο για τον Blackmore, για άλλη μια φορά ήταν αδικαιολόγητα απών). Παράλληλα η προηγούμενη δουλειά τους Now What?! (2013) ήταν ανέλπιστα θαυμάσια, σαφώς από τις πιο ποιοτικές δουλειές τους από την εποχή του reunion (η συγκεκριμένη άποψη έχει εκφραστεί για πολλά άλμπουμ τους στο παρελθόν, ωστόσο ελάχιστα από αυτά την δικαιολογούν, με πρώτο και καλύτερο το εντυπωσιακό Perfect Strangers του 1984). Μπορεί η Mark VIII να μην διαθέτει την αίγλη του παρελθόντος αλλά έχει αποδείξει ότι κάνει πολύ καλή δουλειά εδώ και 15 χρόνια (με διαφορά το μακροβιότερο line up της μπάντας). Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε το γεγονός ότι η περιοδεία που θα ξεκινήσουν σύντομα ονομάζεται The Long Goodbye Tour, πράγμα που σημαίνει ότι το γκρουπ οδεύει προς ένα θριαμβευτικό φινάλε, αν και η συγκεκριμένη περιοδεία μπορεί να διαρκέσει χρόνια (κάτι σαν το Never Ending Tour του Dylan), άλλωστε τα μέλη του έχουν ξεκαθαρίσει ότι η κατάσταση της υγείας τους είναι που θα κρίνει για πόσο ακόμα θα παίζουν (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο νεότερος εξ αυτών είναι μόλις 62…).
Το φετινό InFinite αποτελεί το 20Ο άλμπουμ των Deep Purple (21Ο αν συνυπολογίσουμε και το Concerto for Group and Orchestra, το οποίο ναι μεν έχει ηχογραφηθεί ζωντανά περιέχει όμως πρωτότυπο υλικό), οπότε έχει τη δική του συμβολική, έστω, σημασία. Για την ηχογράφηση το συγκρότημα εμπιστεύτηκε ξανά τον Καναδό παραγωγό Bob Ezrin μιας και η συνεργασία τους στο Now What?! ήταν πράγματι επιτυχής (το ποδοσφαιρικό ρητό «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει» επιβεβαιώνεται παντού…). Τα δυο πρώτα singles του δίσκου Time For Bedlam και All I Got Is You αποτελούν κλασικές Purple συνθέσεις και σίγουρα ικανοποίησαν του fans με το πρώτο άκουσμα. Από εκεί και πέρα συναντάμε αρκετές αξιόλογες συνθέσεις όπως το rock & roll Hip Boots, το ρυθμικό One Night In Vegas και το εύθυμο Johnny’s Band. Το κομμάτι που ξεχώρισα ωστόσο είναι το The Surprising, το σκληρό prog του οποίου δείχνει ένα συγκρότημα που έχει ακόμα ικανότητα να γράψει περιπετειώδεις συνθέσεις, μάλιστα το συγκεκριμένο βρίσκεται πιο κοντά από όλα στον ήχο του Now What?! (ίσως το πιο prog άλμπουμ της δισκογραφία τους, αν και το progressive δεν ήταν ποτέ άγνωστη τεχνοτροπία για τους Deep Purple). Προς το φινάλε βρίσκουμε τις λιγότερο δυνατές συνθέσεις του δίσκου, μεταξύ των οποίων και μια εντελώς αχρείαστη διασκευή στο Roadhouse Blues των Doors με το οποίο κλείνει το InFinite (έστω κι έτσι πάντως θυμόμαστε τον θρυλικό στίχο του Morrison “The future is uncertain and the end is always near”).
Σε γενικές γραμμές μπορούμε να μιλήσουμε για ένα μεστό δίσκο, που παρά τα πάνω και τα κάτω του, στο τέλος της ακρόασης, μένει με πρόσημο θετικό. Για τους μουσικούς ως μονάδες, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά. Ian Paice – Roger Glover αποτελούν εδώ και «αιώνες» μια rhythm section δεμένη σαν μπετόν, o Don Airey είναι αποδεδειγμένα ικανότατος οργανίστας και ο Steve Morse, ως συνήθως, μετρημένος και πάντοτε ουσιαστικός. Για τους δυο τελευταίους πάντως τα καλά λόγια αξίζει να λέγονται, καθώς ανέλαβαν πολύ βαρύ φορτίο όταν προσχώρησαν ο καθένας τους στην μπάντα (όταν πρέπει να αντικαταστήσεις τιτάνες σαν τον Blackmore και τον Lord μοιάζει σαν να πρέπει να βαδίσεις έναν Γολγοθά). Τέλος, για τον μπροστάρη του γκρουπ τον Ian Gillan, θα πρέπει να τον επαινέσουμε για τη διαχείριση της φωνής του που έκανε μέσα στα χρόνια. Μπορεί να έγινε διάσημος για τις θρυλικές τσιρίδες του, ωστόσο δεν ήταν ένας ακόμα screamer, αλλά ένας σπουδαίος ερμηνευτής (κάποιοι ίσως αγνοούν πως μια από τις πρώτες ηχογραφήσεις του στο ξεκίνημα της καριέρας του αφορούσε τον ρόλο του Ιησού Χρηστού για την εμβληματική όπερα Jesus Christ Superstar του Andrew Lloyd Webber). Εδώ και χρόνια έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να τραγουδάει όπως τότε που ήταν νέος (μην ξεχνάμε ότι το πλέον απαιτητικό Child in Time έχει αφαιρεθεί από τα set list των συναυλιών τους εδώ και δεκαετίες) και δεν καταφεύγει σε ακρότητες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πλέον ως γραφικότητες. Μπορεί να ακούγεται κουρασμένος (δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά ακούγονται τόσο έντονα τα επεξεργασμένα φωνητικά) ωστόσο παραμένει απολαυστικός, διατηρώντας ακόμα την χροιά που έχει στιγματίσει ανεξίτηλα το rock & roll.
Κλείνοντας, αυτό που μπορούμε να πούμε για το InFinite είναι ότι οπωσδήποτε δεν είναι ανώτερο από τον προκάτοχο του Now What?! αλλά ακόμα κι έτσι, αν αυτό μέλλει να είναι το κύκνειο άσμα τους, είναι σίγουρα ένα ωραίο φινάλε μιας συναρπαστικής διαδρομής.
7/10
