Οι Gaslight Anthem είναι άλλο ένα γκρουπ που έχει θεοποιήσει τον Bruce Springsteen. Από καθαρά μουσικής πλευράς, για το γκρουπ από το New Jersey τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν στο αρχετυπικό blue collar rock του Boss. Αυτό μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας ακούγοντας μισή φορά οποιονδήποτε από τους προηγούμενους τέσσερις δίσκους τους. Σε αντίθεση όμως με τον Boss, που ακόμα και στις κακές του στιγμές (και τέτοιες υπάρχουν, συγνώμη), όταν μιλάει για το τέλος του Αμερικάνικου Ονείρου και τα ανθρώπινα συντρίμμια που άφησε αυτό πίσω του, το κάνει με τρόπο πέρα για πέρα πειστικό, οι Gaslight Anthem καταφεύγουν σταθερά σε μία θεματολογία που περιστρέφεται γύρω από διάφορους απόκληρους και παρανόμους, μοιραίες γυναίκες, χαμένους φίλους και το μεγαλείο του rock’n’roll με τρόπο που σε πείθει ότι δεν έχουν ιδέα για τι μιλάνε. Προσθέτοντας κάμποση ταχύτητα και προσκολλώμενοι σε απλές μουσικές φόρμες, πέρασαν την μουσική τους σαν κάποιου τύπου punk rock και πήραν τους δρόμους, γνωρίζοντας μία βαθμιαία αυξανόμενη επιτυχία. Η ευρύτερη θεματολογία τους σε συνδυασμό με τον προσεταιρισμό τους (και) από την punk κοινότητα, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε συγκρίσεις με συγκροτήματα όπως, ιδίως, οι Social Distortion. Φυσικά πρόκειται περί ανεκδότου. Σε πλήρη αντίθεση με τον αρχηγό των Gaslight Anthem, Brian Fallon, όταν ο βετεράνος της punk σκηνής του Orange County και επί αρκετά έτη τρόφιμος σωφρονιστικών και ψυχιατρικών καταστημάτων Μike Ness τραγουδάει για φυλακές, παρανόμους, τσαμπουκάδες και τα συναφή, μιλάει για προσωπικά του βιώματα. Όσο για την μουσική καθαυτή, η οποιαδήποτε σύγκριση είναι τουλάχιστον αστεία. Η κοινή αγάπη τους για τον Springsteen, τους φέρνει, θεωρητικά τουλάχιστον, πιο κοντά στους Hοld Steady, οι οποίοι όμως πέραν του Springsteen αγαπάνε πολύ και τους Hüsker Dü, τους οποίους οι Gaslight Anthem ευτυχώς δεν έχουν ακουμπήσει ως τώρα, άσε που οι Hοld Steady θεματολογικά βρίσκονται αλλού και είναι πραγματικά σοβαροί (όχι σοβαροφανείς). Τούτων όλων των αρνητικών λεχθέντων, ο Fallon και η παρέα του, αν και ως τώρα απείχαν έτη φωτός από το να θεωρηθούν ένα σοβαρό συγκρότημα, πάντως στα καλύτερά τους δεν ήταν ενοχλητικοί. Μπορούσες να τους υπομείνεις για λίγα λεπτά της ώρας χωρίς να εκνευριστείς και αυτό ήταν όλο. Όλα αυτά μέχρι το Get Hurt.
Ήδη από τον πρώτο καιρό που οι Gaslight Anthem άρχιζαν να δουλεύουν πάνω στον νέο αυτό δίσκο τους, ξεκίνησαν τις δηλώσεις περί του πόσο διαφορετικός θα είναι αυτός ο καινούριος δίσκος τους από οτιδήποτε έχουν κάνει μέχρι σήμερα. Στην αρχή μας είπαν ότι επηρεάστηκαν από το No Code των υπερεκτιμημένων (για να μην πω τίποτα βαρύτερο) Pearl Jam. Αργότερα μας είπαν ότι η επιρροή τους είναι ο Bob Dylan (βασικότατη επιρροή του Springsteen, άρα που το καινούριο;) και η ποίηση (βέβαια ποίηση μπορεί να θεωρηθεί από κάποιους και το “αρνάκι άσπρο και παχύ”). Όταν πια το Get Hurt ολοκληρώθηκε και μπορέσαμε να το ακούσουμε, τα πράγματα μπήκαν στην θέση τους: σίγουρα πρόκειται για κάτι διαφορετικό από όσα έχουμε ακούσει από τους Gaslight Anthem μέχρι σήμερα.
Το εναρκτήριο Stay Vicious (που είναι και single), ογκώδες και heavy φέρνει στο μυαλό τους μετριότατους Stone Temple Pilots, αλλά αν έμενε εκεί θα μπορούσε να είναι ανεκτό. Όταν όμως μπαίνει το ρεφραίν, οι heavy κιθάρες εξαφανίζονται μονομιάς και αντικαθίστανται από ένα ανέμπνευστό, επίπεδο synth rock τύπου Toto. Οι εναλλαγή ψευτο-heavy – νερόβραστου συνεχίζεται στο σύνολο των τριάμιση περίπου λεπτών διάρκειας του κομματιού. Το κακό είναι όμως ότι η συνέχεια είναι ανάλογη. Διότι το καινούριο που υποτίθεται ότι φέρνουν οι Gaslight Anthem στον ήχο τους είναι ακριβώς εκνευριστικό hard rock της κακιάς ώρας, αναμεμιγμένο με αυτό το FM rock των αρχών της δεκαετίας του ’80, βαρετό μέχρι θανάτου, βλακώδες και ενοχλητικό. Έτσι, στο Stray Paper τα φωνητικά όπως μπαίνουν θυμίζουν Foreigner, αλλά συνολικά πάλι έχουμε να κάνουμε με τους Toto, το ομότιτλο θυμίζει τους Whitesnake να εξευτελίζονται με το Is This Love?, το single Rollin’ And Tumblin’ (δεν πρόκειται για διασκευή του γνωστού κομματιού με τον ίδιο τίτλο) ηχεί σαν ο Springsteen να παίζει με backing band τους Cinderella ή οποιουσδήποτε άλλους βλάκες με περμανάντ και το σύνολο του δίσκου θυμίζει τους χαζοχαρούμενους super stars συντοπίτες τους Bon Jovi.
Το γεγονός ότι ο Fallon έχει γράψει στίχους περισσότερο παρά ποτέ σε πρώτο πρόσωπο, δίνοντας έναν δήθεν εξομολογητικό τόνο στο όλο πόνημα (έχει και αυτός ένα πρόσφατο διαζύγιο στην πλάτη του, έκοψε και τις διάφορες ουσίες κλπ), σε συνδυασμό με την άοκνη προσπάθειά του να μας πείσει ότι αυτός και η παρέα του είναι τίμια παιδιά της εργατικής τάξης με αυθεντική αγάπη για το rock’n’roll, σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά αυτοί οι τύποι απλώς κάνουν πλάκα. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, οι Gaslight Anthem δεν κάνουν ποτέ πλάκα, τα παίρνουν όλα σοβαρά και άλλωστε το χιούμορ είναι δείγμα ευφυίας, χώρας μακρινής για τον Fallon, ο οποίος, πάντως, αποζημιώθηκε πλήρως για όλα τα παθήματα, για τα οποία μας τραγουδά (και πιθανότατα ουδέποτε πέρασε), διότι (έκπληξη!) το Get Hurt πουλά πάρα πολύ καλά!
Θα μπορούσα να καταλήξω με το στερεότυπο ότι ο δίσκος αυτός απευθύνεται σε άτομα ηλικίας έως 15 ετών το πολύ, όμως ξανακούγοντας το Get Hurt σκέφτομαι ότι αυτό είναι ένα στερεότυπο που πρέπει να “κοπεί”: οι έφηβοι δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν μία μουσική χωματερή, στις ηλικίες αυτές διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό ο χαρακτήρας του ανθρώπου και πρωτίστως οι έφηβοι δε θα έπρεπε να έρχονται σε επαφή με τέτοιου τύπου ακούσματα. Γιατί, το αρνητικότερο όλων σχετικά με το Get Hurt, περισσότερο από τις κακές συνθέσεις, την απουσία μίας ελάχιστης έστω δημιουργικής πινελιάς σε εκτελεστικό επίπεδο (παίζουν σαν ξυλοκόποι), αλλά και την κάκιστη, αποστειρωμένη παραγωγή, είναι ότι αυτοί οι τύποι πίσω από τις μεγαλοστομίες τους και την δήθεν κριτική στάση απέναντι στα πράγματα είναι τόσο βαθειά συντηρητικοί, που το μόνο μέρος, στο οποίο πραγματικά θα ταίριαζε να παίζουν είναι σε εκδηλώσεις του Τea Ρarty.
2/10
