Μια φορά κι έναν καιρό πίσω στη δεκετία του ’60 υπήρχαν τέσσερις εκκεντρικοί μουσικοί, που βούτηξαν εγκεφαλικά στα βαθιά της ψυχεδέλειας με έναν τελείως ανορθόδοξο τρόπο: αποδομώντας τα στεγανά της και ερμηνεύοντάς την μέσα από τους σουρεαλιστικούς φακούς που ήταν εμφυτευμένοι πίσω από τις κόρες των ματιών τους. Το μουσικό ταξίδι των Rainbow Ffolly κράτησε όσο μια ανάσα, αλλά το όνομά τους δεν έπαψε να αναφέρεται μέχρι σήμερα από τους φανατικούς φίλους της ψυχεδέλειας (και όχι μόνο...) Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Βρισκόμαστε πίσω στα τέλη των 60s, δηλαδή στη ψυχεδελική μουσική παντοδυναμία της EMI και των θυγατρικών ή συνεργαζόμενων με αυτήν εταιρειών. Η σφραγίδα της πολυεθνικής αυτής εταιρείας υποδήλωνε σαφώς ότι κάθε δίσκος της θα ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα δουλειά και προϊόν μιας πολύ προσεγμένης παραγωγής. Μία από τις ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες φαινομενικά έβγαζαν μια low-budget αισθητική demo τραγουδιών, κυκλοφόρησε το Μάιο του 1968 και ήταν το Sallies Fforth των Rainbow Ffolly. Αυτή η DIY «σπιτική» ηχογράφηση, που βρήκε τελικά το δρόμο προς την πολυεθνική χάρη σε μια συγκυρία, έμελλε να γίνει σημείο αναφοράς.
Τα τέσερα μέλη του συγκροτήματος ήταν σπουδαστές της σχολής Καλών Τεχνών με καταγωγή από το High Wycombe και διακρίνονταν, εκτός από την ικανότητά τους να γράφουν καλή μουσική, για το χιούμορ τους, που δεν ήταν δυνατό να αφήσουν έξω από τους δίσκους τους. Τα αδέρφια John και Richard Dunsterville, που έπαιζαν κιθάρα, αρχικά είχαν φτιάξει στα μέσα της δεκαετίας το γκρουπ Force Four, που αργότερα μετονόμασαν, επειδή δύο άλλα αδέρφια από το Portsmouth είχαν συγκρότημα με το ίδιο όνομα! Ύστερα κάλεσαν το ντράμερ συμφοιτητή τους Stewart Osborn, αλλά απέρριψαν προς το παρόν το γείτονά του μπασίστα Roger Newell (The Technics, The Switch), για τον πολύ... σοβαρό λόγο ότι έδειχνε σα δεκατριάχρονος, επιλέγοντας τελικά στη θέση του τον Alan Thomas μέχρι το Μάρτιο του 1967, που προφανώς ο Newell είχε φαινομενικά μεγαλώσει τόσο, ώστε να αποτελεί άξιο μέλος του γκρουπ.
Ο John Dunsterville έγραφε ήδη καλά British pop τραγούδια, αλλά δίσκοι όπως το Revolver των Beatles όχι μόνο τον έκαναν καλύτερο, αλλά έβαλαν τη μπάντα του στο στούντιο για να ηχογραφήσει κάποια demos. Συγκεκριμενα, πήγαν στο «γειτονικό» τους Jackson Recording Studio στο Rickmansworth, όπου οι Zombies είχαν ηχογραφήσει το πρωτότυπο demo του μυθικότατου She’s Not There (ω, τι προσωπικό κόλλημα ήταν κι αυτό). Τη συνέχεια, λίγο-πολύ, τη φαντάζεστε: Οι Jacksons εντυπωσιάστηκαν με τα ψυχεδελικά Come On Go και Sun Sing, τους ζήτησαν να ξανάρθουν την επόμενη εβδομάδα για να ηχογραφήσουν και άλλα τραγούδια και οι τύποι, φυσικά, το έκαναν, παρά το ότι κατά μέσο όρο έπαιζαν είκοσι live το μήνα!
Οι επιρροές τους ήταν πολλές και καλές, με πρώτη και σημαντικότερη αυτή των Beatles (ακούστε ιδίως το δικό τους Drive My Car) και αμέσως επόμενες των Beach Boys και Byrds. Όλα αυτά όμως ήταν δοσμένα μέσα από υπέροχο ψυχεδελικό περιτύλιγμα, που τόνιζε περισσότερο την ηλιόλουστη pop μουσική τους. Ακούστε, για παράδειγμα τα She’s Alright, They’m, Sun and Sand Montgolfier ’67, I’m So Happy και θα καταλάβετε. Το όνομα Rainbow Ffolly ήταν ιδέα του John που έψεχνε κάτι ανορθόγραφο που θα έχει πολλά χρώματα, ενώ μια άλλη εκδοχή το θέλει εμπνευσμένο από το στίχο του Pretty Polly του Matt Monro, που λέει: “Ride your rainbow folly across the sky”. Τότε οι Jacksons, εν αγνοία του γκρουπ, έκλεισαν συμφωνία με την EMI, που είχε στις τάξεις της τους Beatles, Pink Floyd και Hollies, και ανακοίνωσαν στη μπάντα ότι τα demos τους θα αποτελούσαν το ντεμπούτο τους, χωρίς καμία περαιτέρω επεξεργασία! Οι έκπληκτοι Ffolly όμως «πάτησαν πόδι» σχετικά με το εξώφυλλο, το οποίο έφτιαξε η Jane, φίλη και συμφοιτήτρια του John, ενώ έβαλε κι αυτός το ψυχεδελικό χεράκι του.
Το Μάιο του 1968 οι ντυμένοι με ρούχα παλιάς εποχής Rainbow Ffolly πήγαν στη συνέντευξη τύπου για την κυκλοφορία του δίσκου τους με το γνωστό όχημα που πάντα μετακινούνταν για να μην κολλάνε στην κίνηση: με το δικό τους ασθενοφόρο, το οποίο έβαψαν και διασκόσμησαν ψυχεδελικά για την περίσταση. Το χιούμορ συνεχίστηκε και στα χρόνια που πέρασαν με τον John Dunsterville να δηλώνει πιο ευχαριστημένος με το εξώφυλλο, παρά με τη μουσική του ντεμπούτου τους. Η μπάντα παρουσιάστηκε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και τηλεοπτικές εκπομπές, ενώ έπαιξε εκτός και εντός συνόρων, όπως στο Whisky A’ Go Go. Μάλιστα, στο Αμβούργο διανυκτέρευσε σε οίκο ανοχής, αντί σε ξενοδοχείο, ενώ κάπου στα δυτικά της πατρίδας τους, λόγω τροφικής δηλητηρίασης του Richard, έπαιξαν ως τρίο, βάζοντας στη θέση του ένα ομοίωμά του από χαρτόνι! Αρκετές φορές, διέκοπταν τις συναυλίες τους όταν ακουγόταν ο ήχος βρασμού της τσαγιέρας, για να πιουν ένα φλιτζάνι τσάι, πριν συνεχίσουν!
Οι πωλήσεις, όμως, δεν ήταν οι αναμενόμενες, οπότε η EMI δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά μαζί τους, με αποτέλεσμα η μπάντα να διαλυθεί στα μέσα του 1969. Οι Roger Newell και Stewart Osborn έφτιαξαν την hard rock μπάντα των Bad Wax, ενώ ο πρώτος έπαιξε επίσης στο Journey To The Centre Of The Earth του Rick Wakeman & The English Rock Ensemble και εντάχθηκε στους Marty Wilde & The Wildcats. Το 2016 οι τρεις, με εξαίρεση τον Richard Dunsterville, ενώθηκαν για να ηχογραφήσουν το Ffollow Up.
Το Spectromorphic Iridescence – The Complete Ffolly, που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 25 Ιανουαρίου, έρχεται να συστήσει με τον καλύτερο τρόπο τη μπάντα στις νέες γενιές, αλλά και σε εκείνους τους μεγαλύτερους που δεν την είχαν εντοπίσει κατά τη σύντομη πορεία της. Στους τρεις ψηφιακούς δίκους της έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το θρυλικό Sallies Fforth, που πωλείται έναντι χιλιάδων λιρών στην πρωτότυπη μορφή του, θεωρούμενο ως ένα από τα πιο arty άλμπουμ της Βρετανικής ψυχεδελικής εποχής. Αυτό υπάρχει εδώ τόσο στη μονοφωνική ηχογράφησή του, όσο και στη στερεοφωνική, συνοιδευόμενο από ένα μη περιλαμβανόμενο στο δίσκο B-side, ακυκλοφόρητα studio demos της ίδιας εποχής, jingles από τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς και μια εμπλουτισμένη εκδοχή του δεύτερου μεγάλης διάρκειας δίσκου τους Ffollow Up. Φυσικά, υπάρχει συνοδευτικό βιβλιαράκι με αναλυτικό κείμενο και σπάνιες φωτογραφίες.
