Ο δεύτερος μεγάλος δίσκος παρουσιάζεται συχνά ως ζήτημα επιβίωσης για ένα συγκρότημα, αφού με αυτόν θα δείξει πραγματικά αν μπορεί να έχει συνέχεια. Οι Bazooka ξεπέρασαν αυτό τον σκόπελο με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο, αφού η Αχρηστη Γενιά ήταν ένα από κάθε άποψη εξαιρετικό LP, το οποίο πέρα από όλα τα άλλα, δικαίωσε το πέρασμα στον ελληνικό στίχο, αλλά και σε έναν ήχο πιο απαιτητικό, με πολύπλευρες επιρροές. Το νεό τους LP Zero Hits υπό αυτή την σκοπιά, θα έπρεπε να αντέξει τη σύγκριση με μία ηχογράφηση πραγματικά σπάνια.
Το αποτέλεσμα είναι απόλυτα θετικό: Το Zero Hits όχι μόνο αντέχει τη σύγκριση με την Άχρηστη Γενιά, αλλά έρχεται να προσθέσει και άλλα, νέα στοιχεία στον ήχο του γκρουπ. Οι Bazooka όμως πάντοτε – και αυτό επιβεβαιώνεται πάντα και στα φοβερά live τους- είχαν το χαρακτήρα ενός punk συγκροτήματος. Όμως αυτό είναι στην ουσία αν όχι ανακριβές, πάντως σίγουρα όχι απόλυτα ακριβές. Ο πολύ ευρύτερος όρος rock’n’roll είναι πολύ πιο δόκιμος. Εδώ δεν έχει τόσο το μουσικό στυλ σημασία. Σημασία έχει το νεύρο, η ένταση, οι συνθέσεις οι ίδιες, η έμπνευση. Οι υψηλές εντάσεις και ταχύτητες συνδυάζονται με όλες τις πιθανές και απίθανες επιρροές, απίθανους ήχους, ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες ενορχηστρώσεις. Είναι από τους δίσκους που σε κάνει να θέλεις να ακούσεις τι θα ακολουθήσει. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος ότι ένα κομμάτι θα καταλήξει όπως ξεκίνησε, συνήθως το αντίθετο συμβαίνει. Ακούγοντας το φοβερό εναρκτήριο Έλα, ένα τυπικό, κλασικών επιρροών punk κομμάτι, πέφτεις πάνω σε ένα απίθανο surf πέρασμα. Αλλά και στη Φυλακή, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το riff πάλι προς το surf παραπέμπει, όλα όμως, η αλήθεια είναι ότι επισκιάζονται από τους απίθανους στίχους, κομένους και ραμένους να ξεσηκώσουν τις διαμαρτυρίες των φυλάκων του καθωσπρεπισμού (αυτό όμως δεν είναι και το νόημα του rock’n’roll;), Τα πνευστά δίνουν στο Κενό έναν απίστευτο όγκο, με την κιθάρα κάπου στα μισά εκτροχιάζεται από το fuzz-αρισμένο rock’n’roll, στο funk.
Και το πράγμα δεν σταματά εκεί. Η πανδαισία φοβερών συνθέσεων βρίσκει την κορύφωσή της στην Βραδυνή Βάρδια, τον ύμνο των Bazooka (που αλλού), στο rock’n’roll, ένα από τα καλύτερά τους κομμάτια και όχι μόνο για το θέμα: Ακούστε την μελωδία, τις κιθάρες, αλλά πάνω από όλα το σαξόφωνο που παραπέμπει στους Stooges. Tα live των Bazooka έχουν αποκτήσει ένα απόλυτο highlight. Εξαιρετικό όμως είναι και το Αδιάφορες Ματιές που προσωπικά με άφησε άφωνο για την ποιότητα της σύνθεσης που παραπέμπει στους Who, όσο και για το ασύλλητο ξέσπασμα στα μέσα του κομματιού. Όσο για την Σουλτάνα (η οποία είναι γάτα!), οι Bazooka θυμούνται για μία ακόμη φορά την αγάπη τους για τους Wipers, όμως, όπως πάντα, το πράγμα καταλήγει εντελώς αλλού, σε δρόμους που φλερτάρουν με την ψυχεδέλεια.
Εκπληκτικό όμως είναι και το Οι Βλάκες Κάνουν Παρέλαση, ένα νευρικό post punk κομμάτι και βέβαια έχει κορυφαίο τίτλο, ενώ μου αρέσει πάρα πολύ και το Έχω Κουραστεί, κλασιικό synth punk αυτό, με τον Ξάνθο να εξηγεί πολύ ευγενικά σε κάποιον, ορισμένα προβλήματά που έχει μαζί του. Και φυσικά ένα τέτοιο άλμπουμ έχει ανάγκη από ανάλογο outro: Το Τα Σπάω Όλα, το οποίο δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του, είναι αυτό το κομμάτι και το μόνο που έχω να πω είναι ότι οποιαδήποτε περιγραφή πέρα από αυτό το βασικό θα ήταν φτωχή.
Γνωρίζω με βεβαιότητα ότι κάποιοι θα εξασκήσουν το γνωστό σπορ της αμφισβήτησης για την αμφισβήτηση, δεδομένου μάλιστα ότι μία μέτρια ή κακή κριτική πουλάει καλύτερα, αλλά, μην γελιέστε: Οποιαδήποτε αξιολόγηση κάτω του πολύ καλού απλώς δεν δικαιολογείται. Οι Bazooka αυτή την στιγμή είναι απλώς το κορυφαίο ελληνικό συγκρότημα. Η δουλειά τους στο στούντιο, η οποία περιλαμβάνει και την εξαιρετική παραγωγή, όσο και η παρουσία τους στα live, τους κατατάσσει στην κορυφή.
8,5/10