Αν σου πουν ότι οι Amazing Snakeheads έρχονται από την Γλασκώβη και ηχογραφούν για μία τόσο γνωστή indie, κατά βάση, εταιρεία όπως η Domino, το τελευταίο πράγμα που περιμένεις να ακούσεις είναι το παραμορφωμένο blues/punk (ο όρος χρησιμοποιείται σχεδόν καταχρηστικά, ελλείψει ακριβέστερου) του Amphetamine Ballads.
Το τρίο από την Γλασκώβη πίνει, όπως γίνεται σαφέστατο από την πρώτες νότες του εναρκτήριου I’ m a Vampire, νερό στο όνομα των Birthday Party. Όμως οι Amazing Snakeheads απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν tribute band του εμβληματικού γκρουπ. Σίγουρα ο Cave και η παλιά παρέα του είναι μία βασικότατη επιρροή, όμως αν ακούσει κανείς το ίδιο αυτό εναρκτήριο κομμάτι μετά το πρώτο ενάμιση λεπτό, το βρίσκει να έχει αποκτήσει έναν ρυθμό που χαρακτηρίζεται από ένα υποχθόνιο groove. Και εκεί εντοπίζεται και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο στον ήχο των απίστευτων αυτών σκωτσέζων: έχουν νοθεύσει με έναν αφοπλιστικά απλό όσο και δημιουργικό τρόπο το goth στοιχείο των Birthday Party με πολύ rock’n’roll και μάλιστα πρώτης γραμμής. Έτσι στα σημεία που το γκρουπ επιδίδεται σε κιθαριστικό θόρυβο δεν μπορείς παρά να σκεφτείς τους Scientists. Όταν ακούς το Nightime, δεύτερο στην σειρά στον δίσκο δεν μπορείς παρά να νιώσεις πόσο rockabilly υπάρχει σε αυτό. Το ασύλληπτο κιθαριστικό ξέσπασμα, που το Here It Comes Again έχει αντί ρεφραίν, είναι punk μέχρι το κόκκαλο. Ανάμεσα σε αυτά τα πρώτα κομμάτια του δίσκου (το επίσης καλό Swamp Song συμπληρώνει αυτή την τετράδα), που είναι και τα πιο δυνατά και, αναμενόμενα τα μικρότερης διάρκειας στον δίσκο, οι Amazing Snakeheads παρεμβάλλουν τρία ιδιότυπα ιντερλούδια (τεχνικά είναι οι εισαγωγές κάθε κομματιού, ενωμένες με το προηγούμενο κομμάτι), με χαμηλότονα, αφηρημένα, σχεδόν κινηματογραφικής υφής θέματα, που φέρνουν στο μυαλό τους Friends Of Dean Martinez, λες και θέλουν για λίγα δευτερόλεπτα να αποφορτίσουν την ένταση. Είναι προφανές ότι για τους Amazing Snakeheads η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο σημαντική με την μουσική καθαυτή.
Αυτό γίνεται ακόμα προφανέστερο στο δεύτερο μέρος του δίσκου, που περιλαμβάνει τα υπόλοιπα έξι κομμάτια. Εδώ έχουμε κομμάτια μεγαλύτερης διάρκειας και συνολικά πιο χαμηλών τόνων, που μας αποδεικνύουν συχνά την έφεση των Amazing Snakeheads να συνθέτουν υπέροχες, στοιχειωμένες, νυχτερινές μελωδίες. Φυσικά όλα αυτά είναι σχετικά: στιγμές έντασης υπάρχουν και εδώ πάρα πολλές μάλιστα, άλλες φορές προφανείς και άλλες φορές υπόγειες. Εδώ τον τόνο δίνει σε μεγάλο βαθμό η προσθήκη σαξοφώνου. Όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την χρήση πνευστών στην θορυβώδη, πειραματική λογική των Birthday Party, ούτε σε αυτή την γεμάτη ρυθμό των Gallon Drunk. Τα θέματα παραπέμπουν περισσότερο από οποιουσδήποτε στους Morphine. Έτσι, στο Flatlining το σαξόφωνο είναι αυτό που δίνει ένα υποχθόνιο groove (νά’τη πάλι αυτή η λέξη) σε μία ούτως ή άλλως καλή σύνθεση, την σκληρότερη αυτού του δεύτερου μέρους του δίσκου. Το ίδιο συμβαίνει και στο φοβερό Memories, που αποτελεί ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Στο Everybody Wants To Be Her Baby πάλι, το σαξόφωνο προσθέτει μία σχεδόν τζαζίστικη υφή, με το κομμάτι όμως κάπου στα μισά να εκρύγνειται, τον Barclay να επιδίδεται σε μανιακούς λαρυγγισμούς με rockabilly feeling και το όλο πράγμα να θυμίζει αρκετά Beasts of Bourbon.
Όμως οι Amazing Snakeheads δεν σταματάνε εκεί. Εξαιρετικό είναι το μελωδικό Heading For A Heartbereak, μία μπαλλάντα που διακόπτεται από υπέροχα, σχεδόν δραματικά κιθαριστικά ξεσπάσματα, όπως και το Tiger By The Tail που κλείνει τον δίσκο και φέρνει στο μυαλό των Tom Waits στο Blue Valentines.
Όταν η πλειονότητα των νέων σχημάτων αναλώνονται σε ανούσια αναμασήματα, οι Amazing Snakeheads επιδεικνύουν ειλικρίνεια και σοβαρότητα στην αντιμετώπιση των επιρροών τους, κατορθώνοντας συγχρόνως να τις εμπλουτίσουν με την προσωπική τους σφραγίδα, να τις κάνουν δικές τους. Και το κάνουν αυτό με έναν ιδιαίτερα επιτυχή τρόπο, χαρίζοντάς μας μία πανέμορφη, ακόμα και στις πιο τραχιές στιγμές της ηχογράφηση. Ή, για να δανειστώ την διατύπωση του αγαπημένου φίλου που μου τους υπέδειξε: τέτοια πράγματα δεν βγαίνουν κάθε μέρα!
8/10
