Είναι αλήθεια πως σε πολλούς είχε λείψει η τραγουδοποιία του Βασιλικού τα τελευταία χρόνια. Λογικό αν σκεφτούμε ότι η τελευταία κυκλοφορία με νέες συνθέσεις του υπήρξε το Who's Gonna Tell Juliet? των Raining Pleasure το 2007, δώδεκα ολόκληρα χρόνια πριν. Στο ενδιάμεσο κυκλοφόρησε δυο προσωπικούς δίσκους (Vintage – 2009/2011 και Sunday Cloudy Sunday - 2013), οι οποίοι, ως γνωστόν, δεν περιείχαν δικό του υλικό αλλά διασκευές. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα, οι ζωντανές εμφανίσεις του ήταν μάλλον αραιές και σαφώς επιλεγμένες. Όσο για τους Raining Pleasure, αυτοί αποτραβήχτηκαν ησύχως (η τελευταία κατάθεση τους τοποθετείται στο 2009 και το Live In Athens), χωρίς ποτέ να έχουμε επίσημες ανακοινώσεις ή κάποιου είδους αποχαιρετισμό. Κι εδώ οφείλουμε, παρότι δεν είναι της παρούσης, να παραδεχτούμε πως το κενό που έχουν αφήσει είναι δυσαναπλήρωτο. Μπορεί με κάθε ευκαιρία να εκδηλώνουμε τον ενθουσιασμό μας για το παρόν της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής αλλά, κακά τα ψέματα, δεν έχει εμφανιστεί κάποιο νεότερο γκρουπ που να γνωρίσει τόσο μαζική και εντυπωσιακή επιτυχία, ανοίγοντας μάλιστα το δρόμο για τους επόμενους.
Επιστρέφοντας στο Amazing Grey, το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Βασιλικού, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως άτυπο ντεμπούτο του, για τους λόγους που προαναφέραμε, πρέπει εξαρχής να παρατηρήσουμε ότι είναι ένας pop δίσκος. Χωρίς μια rock μπάντα πίσω του, ο Βασιλικός έφτιαξε ένα δίσκο που βασίζεται στη μελωδία και το ρυθμό και χαρακτηρίζει από το αίσθημα της αισιοδοξίας. Ο ίδιος φροντίζει να ξεκαθαρίσει τα πράγματα από τις δυο πρώτες συνθέσεις, το ευφορικό Anybody Lost? και το πληθωρικό The Opposite of Love. Κι αν αυτά τα δύο κομμάτια είναι αντιπροσωπευτικά του ύφους όλης της δουλειάς, είναι το The Sunny Side of it All, το έβδομο κομμάτι στη σειρά, που συνοψίζει την όλη ατμόσφαιρα του δίσκου. Τη φωτεινή πλευρά αντικατοπτρίζουν επίσης και τα Tik Boom Crash και Amazing Grey. Φυσικά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, το Blue ακούγεται ιδιαίτερα εσωστρεφές (η φυσαρμόνικα στο τέλος προσθέτει μια πιο πολύχρωμη πινελιά), ενώ το Venus in an Ambulance είναι σκοτεινό και δυσοίωνο. Το κλείσιμο με το Best Home in Years επαναφέρει την οπτιμιστική ματιά του τραγουδοποιού αλλά με μια γλυκόπικρη δόση.
Νομίζω πως το Amazing Grey ακούγεται όπως ακριβώς περιμέναμε να ακούγεται ένας προσωπικός δίσκος του Βασιλικού. Ίσως λίγο περισσότερο αισιόδοξος από το αναμενόμενο, αλλά κι αυτό με τον ιδιότυπο τρόπο του Βασιλικού. Ακούγοντας το σε κάποια σημεία είναι σχεδόν αδύνατο να μη σου έρθει στο νου ο μεγάλος εριστικός Morrissey, που έστω και ασυνείδητα πρέπει να έχει επηρεάσει το μουσικό όραμα του Βασιλικού. Επίσης, κοιτάζοντας τα credits του άλμπουμ μοιάζει απολύτως λογική η παρουσία μουσικών γνωστών μας από την εποχή των Pleasure (Πάνος Γκίκας, Βασίλης –x Jeremy- Κολοκυθάς, Διονύσης Μπάστας) καθώς και του σταθερού συνεργάτη τους Clive Martin στην παραγωγή. Τέλος, η αίσθηση που αποκομίζεις από το Amazing Grey είναι ότι μπορεί να άργησε λίγο αλλά προέκυψε όπως το είχε φανταστεί ο δημιουργός του και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό επίτευγμα.
7/10