Η ηχογράφηση ενός ακουστικού δίσκου είναι στοίχημα από μόνη της: οι αδυναμίες στην ερμηνεία είναι πάντα πιο εμφανείς, ενώ το υλικό, “γυμνό” από βαριές ενορχηστρώσεις, παραμορφώσεις, ρυθμούς κλπ, πρέπει να είναι όσο πιο καλό γίνεται για να κρατήσει τον ακροατή. Πόσες και πόσες φορές δεν κοντέψαμε να κοιμηθούμε, ακούγοντας ακουστικούς δίσκους, όπου η συνταγή για τον ένα ή τον άλλο λόγο δεν πέτυχε;
Το εγχείρημα μπορεί να γίνει ακόμα πιο δύσκολο, όταν ένας τέτοιος δίσκος αποτελείται κατά το ήμισυ από διασκευές, κάποιες από αυτές πολύ γνωστών τραγουδιών, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε αυτό το τελευταίο πόνημα του Robyn Hitchcock. Πράγματι, πέντε από τα δέκα τραγούδια του δίσκου είναι διασκευές. Ακούμε τα The Ghost In You (Psychedelic Furs), Someone To Turn You On (Roxy Music), Crystal Ship (Doors), Don’t Look Down (Grant Lee Phillips), Ferries (των Νορβηγών I Was A King, πρόκειται για αξιόλογο σχήμα, στο οποίο ο Hitchcock έχει κάνει παραγωγή, ενώ η τραγουδίστριά τους Anne Lise Frøkedal αναλαμβάνει τα δεύτερα φωνητικά σε όλο το δίσκο).
Ο Robyn Hitchcock ξεπερνά τους πιθανούς σκοπέλους μάλλον εύκολα, με τον γνωστό καλαίσθητο, κομψό τρόπο του. Λιτές ενορχηστρώσεις (ακουστική κιθάρα, πιάνο, κάποιες φορές τσέλο) είναι τα όργανα που βασικά ακούμε. Είναι ακριβώς όσα χρειάζονται για να υποστηρίξουν την ερμηνεία του Hitchcock, που είναι σε πολύ καλή φόρμα. Πραγματικά, εκεί που διάφοροι ταλαίπωροι τροβαδούροι της πλάκας “εκβιάζουν” τα συναισθήματα, ο Hitchcock “παίζει” με τις διαθέσεις όπως και το συνθετικό ύφος των κομματιών, ιδίως των διασκευών, προσφέροντάς μας μία ηχογράφηση που έχει χρώμα, αλλά και ενέργεια (κάτι αξιοθαύμαστο, αν λάβει κανείς υπόψη ότι απουσιάζουν τα κρουστά). Εξαιρετική είναι όμως και η παραγωγή του πολύ Joe Boyd (Nick Drake, Fairport Convention, Pink Floyd, μεταξύ πάρα πολλών άλλων), συμβάλλοντας τα μέγιστα στο θαυμάσιο τελικό αποτέλεσμα.
Από τις διασκευές που περιλαμβάνει ο δίσκος, χωρίς να υπάρχει κάποια που να υστερεί, εξαιρετική είναι η αυτή του The Ghost In You, καθώς κατορθώνει να αναδείξει ακόμα περισσότερο την ούτως ή άλλως πανέμορφη μελωδία. Το Someone To Turn You On πάλι, στα χέρια του Hitchcock καταλήγει να ηχεί σαν ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι από το πρωτότυπο, πιο γήινο, πιο άμεσο, ούτως ώστε να μην είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι η εκτέλεσή του είναι ανώτερη αυτής των Roxy Music (κάποιοι θα με πουν ιερόσυλο!). Ενδιαφέρον έχει και το Crystal Ship, ιδίως γιατί η λιγότερο πομπώδης ερμηνεία του Hitchcock βγάζει στο κομμάτι και ένα pop συναίσθημα, το οποίο είναι επιμελώς κρυμμένο στο πρωτότυπο (που πάντως είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη από τα καλύτερα των Doors).
Εξαιρετικές όμως είναι και κάποιες από τις πρωτότυπες συνθέσεις, με πρώτο-πρώτο το πανέμορφο, μελωδικό San Francisco Patrol, αλλά και τα Trouble In Your Blood και Comme Toujours, του οποίου οι μισοί στίχοι είναι στα γαλλικά, να ακολουθούν από κοντά.
Ο Robyn Hitchcock ανήκει σε μία μικρή κατηγορία καλλιτεχνών των οποίων οι δουλειές δύσκολα πέφτουν κάτω από ένα αρκετά υψηλό επίπεδο, κάτι που καθιστά ακόμη πιο αξιοπερίεργο το ότι δεν γνώρισε ποτέ την εμπορική επιτυχία, που τόσο άξιζε. Το The Man Upstairs δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από άλλη μία απόδειξη του γεγονότος αυτού.
8/10
