Σαν ένα αργόσυρτο βαλς. Που το χορεύεις με το πιο αγαπημένο σου πρόσωπο, ακόμα κι αν ποτέ δε σου άρεσε ο χορός. Διάλεξε και πάρε. Ίσως με εκείνο που πέρασες μερικά χρόνια της ζωής σου, και κατά προτίμηση, τα καλύτερα. Με κάποιο που μπορεί και να φοβήθηκες να πεις ότι αγαπάς, όχι από εγωισμό, αλλά επειδή δεν ήσουν και τόσο σίγουρος ότι θα μπορούσες να ανταποκριθείς στην ευθύνη. Που στάθηκε ζωντανή αφορμή για να καταλάβεις πως δεν έχει καν νόημα το τι λες, αλλά μονάχα το τι κάνεις. Πως δε χρειάζεται να έχεις αγωνία για να πείσεις κανέναν για οτιδήποτε. Πως το μόνο που έχει σημασία είναι το να αγαπάς, χωρίς ποτέ να ζητάς αντάλλαγμα.

Γι’ αυτά μιλά το No Treasure but Hope. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζω. Παρακαλώ, μην πέσετε στην «παγίδα» να πείτε πόσο καλό είναι το άλμπουμ αυτό, σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία των Tindersticks. Κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστιο λάθος. Αν ακούμε τη μουσική, προσπαθώντας αρχικά να την εντάξουμε σε οποιασδήποτε μορφής λίστες, τότε χάνουμε το μεγαλύτερο μέρος της σημασίας που μπορεί να έχει για εμάς. Σωστότερο είναι να ακούμε ανεπηρέαστοι από το παρελθόν και χωρίς να απορρίπτουμε κάθε τι που δεν προσομοιάζει στα λατρεμένα μας. Όπως κι εσείς, έτσι κι εγώ, ο πρώτος δίσκος των Tindersticks που άκουσα δεν ήταν το No Treasure but Hope. Προφανώς, καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Ο δίσκος είναι συναισθηματικά φορτισμένος. Όχι από επικίνδυνα ερωτικά κύματα, αλλά από την κατασταλαγμένη και διεισδυτική ματιά του Stuart Staples. Μια ματιά, που ακούς προσεκτικά όσα σου τραγουδά. Άλλωστε, ο ίδιος είχε δηλώσει πως ο δίσκος τους αυτός έπρεπε να έχει ιδιαίτερο νόημα. Χμ, ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει κάποιον από τους προηγούμενους που να μην έχει, όντας διεκπεραιωτικός ή επιφανειακός. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στους δύο προηγούμενους δίσκους, η τελική μορφή των τραγουδιών δε δόθηκε παραδοσιακά στο στούντιο, αλλά ύστερα από ζωντανές εμφανίσεις. Πριν την ηχογράφηση έγιναν επί ένα εξαήμερο αρκετές ακουστικές πρόβες σε ένα στούντιο στο Παρίσι, ενώ σε μία ημέρα ηχογραφήθηκαν τα έγχορδα και τα πνευστά στο Λονδίνο. Οι στίχοι γράφτηκαν από τον Staples πέρυσι, στο νέο του σπίτι στην Ιθάκη. Ή, αλλιώς, όπως λέει κι αυτός, σε ένα μέρος που συμβολίζει τον τελικό προορισμό. «Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη», λοιπόν.  

Οι προθέσεις της μπάντας γίνονται άμεσα σαφείς από το εισαγωγικό For the Beauty, όπου τα πλήκτρα του πολυοργανίστα Dan McKinna μοιάζουν να γλιστρούν πάνω στην κιθάρα του Neil Fraser και τα απαλά ντραμς του Earl Harvin. Το Pinky in the Daylight, που μας μιλά «μεθυσμένα» για “a new kind of beauty , that I've never seen before” μας συστήθηκε νωρίτερα μέσα από ένα video clip που κινηματογράφησε ο ίδιος ο Stuart σε Super-8 film. Ξεχωρίζει επίσης το ταξιδιάρικο Take Care in Your Dreams, που αποτελεί άτυπο συνδετικό κρίκο με το απώτερο δισκογραφικό τους παρελθόν, ενώ αυτή τη φορά το πιο μελοδραματικό τραγούδι λέγεται See My Girls. Το Tough Love ανεβάζει τους τόνους, όπως και το jazzy The Amputees, ζωντανεύοντας την όλη ευαίσθητη ατμόσφαιρα που δημιουργούν τραγούδια όπως το φερώνυμο του δίσκου και το Old Man’s Gait.