Όχι, δεν είναι φυσικά το πασίγνωστο στα 80s -και όχι μόνο, που λέγανε και τότε- τραγούδι της Desireless. Δε θα μπορούσε να ήταν. Ή μήπως όχι; Διότι, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το νέο άλμπουμ των Coma έχει πολλές ηλεκτρονικές αναφορές στη δεκαετία του ’80 και είναι μέχρι τον πυρήνα του ηλεκτρονικό. Άντε, ας συμβιβαστούμε: μπορεί να εμπνεύστηκαν από αυτό τον τίτλο του, αν και «μουσικά παιδιά» των 90s, αφού μοιάζει λιγάκι δύσκολο να είναι τυχαία η επανάληψη της λέξης.
Όπως και να ‘χει, το Γερμανικό ντουέτο από την Κολωνία, που δεν πρέπει να συγχέεται με τη φερώνυμη Πολωνική rock μπάντα, γράφει μουσική για ονειρικά και ως επί το πλείστον ήπια ηλεκτρονικά τοπία, χρησιμοποιώντας συμβατικά όργανα και υπολογιστές. Πιο συγκεκριμένα, στο δίσκο αυτόν έχουν για πρώτη φορά χρησιμοποιήσει Fender Mustang Bass και συμβατικά ντραμς. Με άλλα λόγια, έχουμε μια μοντέρνα κατάσταση, όπου η analog πλευρά συνυπάρχει αρμονικά με τη digital. Δε θα μπορούσα να πω ότι η δική τους εκδοχή της ευρύτερης pop είναι απολύτως «Γερμανική», παρά τις εμφανείς αναφορές στους συμπατριώτες τους Alphaville, αλλά με βεβαιότητα θα την χαρακτήριζα ως Ευρωπαϊκή. Βλέπετε, ο Georg Conrad και ο Marius Bubat αγαπούν την dance music, χωρίς να «παραδίδονται» ολοκληρωτικά σε αυτήν, αλλά φλερτάροντας μαζί της. Η διάθεση εναλλάσσεται από νοσταλγική και κάπως μελαγχολική, σε χαρούμενη και… καλοκαιρινή.
Το νέο «σπίτι» τους είναι η ακόμα και στις μέρες μας εκλεκτική City Slang, που έχει φιλοξενήσει μπάντες ανάλογου ύφους, όπως τους Caribou, Gold Panda, Son Lux και Roosevelt. Τώρα, λοιπόν, ακόμα και όσοι δεν τους έχουν ακούσει, μπορούν να σχηματίσουν μια πρώτη εικόνα για την indie-electrosynth-pop, που λίγο - πολύ γνωρίσαμε και από τους The Radio Dept, Whitest Boy Alive, αλλά και τους μέγιστους Air, που εξακολουθούν να αποτελούν βασική επιρροή τους.
Το Voyage Voyage είναι εμπνευσμένο από το ταξίδι των δημιουργών του στην ίδια τη ζωή, η οποία, μετά τον προηγούμενο δίσκο, τους έφερε αντιμέτωπους με το θάνατο ενός γονέα και τη γέννηση ενός παιδιού. Ο Conrad περιέγραψε την εμπειρία της σύνθεσης μουσικής ως μία «απόδραση», έναν τρόπο να μπαίνεις σε ένα ολότελα διαφορετικό κόσμο, ξεχνώντας τι συμβαίνει γύρω σου στην πραγματική ζωή.
Το εισαγωγικό τραγούδι Snurrebassen έχει κάποιες επιρροές από τους Daft Punk, όπως και το Sparkle, παράλληλα με τις διακριτικές αναφορές του στους Pet Shop Boys. Κάτι από αυτούς μπορούμε επίσης να διακρίνουμε στο Bits and Pieces. Η 80s electropop υπάρχει διάχυτη στο δίσκο, αλλά φαίνεται εντονότερα στο πρώτο single A-Train, που φέρνει στο νου τους Alphaville, συνυπάρχοντας με τη disco κληρονομιά των Chic. Το βίντεο κλιπ του τραγουδιού αυτού υπέγραψε ο γνωστός από το θρίλερ Luz σκηνοθέτης Tilman Singer σε αρμόζον για τις περιστάσεις Super 8 φιλμ. Κι άλλη ντίσκο μπορείτε να βρείτε στο Inside Out, με την Cher να φαίνεται αχνά στο όλο κάδρο, ενώ στην εισαγωγή του Myopic οι παλιότεροι θα θυμηθούν τον Jean Michele Jarre. Όσο για τους Air, δε θα τους βρείτε μόνο στο Spiracles, αλλά… παντού!
