Αν υπάρχει μια μπάντα που συνδύασε σε τέλειο βαθμό την synth pop των 80s με το κλασικό kitschen sink βρετανικό αφήγημα, δημιουργώντας ένα πραγματικά ιδιαίτερο καλλιτεχνικό προϊόν, αυτοί είναι οι Pet Shop Boys. Κατά τη γνώμη του γράφοντος αποτέλεσαν την πιο σημαντική βρετανική μπάντα που κινούνταν ανάμεσα στο mainstream και στην εναλλακτική σκηνή εκείνη την εποχή, συνθέτοντας εμπορική pop εξαιρετικά υψηλού επιπέδου, κατά κύριο λόγο στο δημιουργικό της αποκορύφωμα, από το εντυπωσιακό ντεμπούτο Please (1986) μέχρι το υπέροχο Behaviour (1990).
Χωρίς να κάνουν μεγάλες εκπτώσεις ποιότητας, τα επόμενα χρόνια οι PSB μπόλιασαν τη στυλιζαρισμένη pop τους με γενναίες δόσεις διάφορων ειδών χορευτικής μουσικής, από το latin μέχρι το deep house, χωρίς (κατά τη γνώμη του γράφοντος πάντοτε) να καταφέρουν να φθάσουν, παρά με ελάχιστες εξαιρέσεις – συγκαταλέγω σ’ αυτές το Fundamental του 2006 - τα υψηλά standards δημιουργίας της πρώτης και καλύτερης περιόδου τους. Ίσως επειδή τότε έκαναν κάτι μοναδικό, ενώ στη συνέχεια, με τη συνειδητή τους επιλογή να ενταχθούν αποφασιστικά στην club scene, ακολούθησαν πράγματα που έπαιζαν πολλοί άλλοι (και συχνά καλύτερα απ’ αυτούς).
Αυτή είναι και η ιστορία στο 14ο άλμπουμ της καριέρας τους με τίτλο Hotspot. Δεν υπάρχει σύνθεση που να μην είναι προσεγμένη και καλοφτιαγμένη. Όμως το ζήτημα της επανάληψης ήχων που συχνά είναι ξεπερασμένοι και χιλιοπαιγμένοι είναι εμφανές σε πολλά σημεία του Hotspot από τις πρώτες κιόλας νότες του Will-o-the-Wisp που ανοίγει το δίσκο. Ένα ευφορικό παραλήρημα που σε μεταφέρει στις πίστες των late 80s-early 90s, ως απλή αντιγραφή, όμως, και χωρίς κάτι ιδιαίτερο. Αντίστοιχη είναι η εικόνα για τα γεμάτα κλισέ Happy People και Wedding in Berlin και το techno/disco των φτωχών Monkey Business, ωστόσο (για να αναφερθούμε στα “bangers” του δίσκου) η κατάσταση είναι καλύτερη σε άλλα σημεία. Το Dreamland σε συνεργασία με τον Olly Alexander των Years&Years ακούγεται πιο φρέσκο και σέξι, ενώ το I Don’t Wanna διατηρεί την παιχνιδιάρικη αύρα του Nightlife. Ίσως όμως οι καλύτερες στιγμές του Hotspot κρύβονται στις πιο χαμηλότονες στιγμές του. Στο ποτισμένο με την trademark μελαγχολική pop του ντουέτου Hoping for a Miracle και στη φθινοπωρινή μπαλάντα Burning the Heather στην οποία συμμετέχει ο Bernard Butler (ex-Suede) και που φέρνει στο νου ένα από τα αριστουργήματα των PSB, το Jealousy (1990).
Χαίρομαι που οι Pet Shop Boys συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία τους στο χρόνο, ωστόσο είναι άλλο πράγμα η ώριμη δημιουργικότητα και άλλο η αγχώδης απομίμηση της νεότητας, προκειμένου να μην «χαθεί το τρένο». Άλλωστε, τα όπλα που ο Neil Tennant και ο Chris Lowe διαθέτουν στη μουσική τους φαρέτρα είναι ποιοτικότερα από τις ανάγκες του trend της κάθε εποχής. Ελπίζω να το θυμηθούν αυτό στην επόμενη προσπάθειά τους.
6,5/10
