Το είχε πει από νωρίς κι ο ίδιος ο Iggy: «Μου το έλεγε πάντα η μαμά μου. Αν συνεχίζεις να προσπαθείς για πολύ καιρό, τελικά θα πετύχεις».
Εσύ πες το raw ή πες το power. Ή, αν θέλεις, πες τα και τα δύο μαζί. Ουσιαστικά, δε θα μιλάς μόνο για το τρίτο και τελευταίο της χρυσής εποχής άλμπουμ των Iggy & the Stooges, αλλά περιγράφεις την όλη κατάσταση που μας ενδιαφέρει εδώ: την αίσθηση του «ολόφρεσκου» και προερχόμενου κατευθείαν από το 1973 πενταπλού You Think You’re Bad, Man? The Road Tapes 1973-74. Στις 20 Νοεμβρίου έχουν την τιμητική τους όσοι φίλοι της μπάντας είναι παράλληλα και λάτρεις του ζωντανά ηχογραφημένου ήχου. Του «πρωτόγονου» και απαράμιλλου. Κι όπως ήδη καταλάβατε από τη χρονιά, τα πέντε live shows που περιλαμβάνονται στην κυκλοφορία αυτή έλαβαν χώρα για την προώθηση του δίσκου τους που είχε κυκλοφορήσει στις 7 Φεβρουαρίου της χρονιάς αυτής, δηλαδή του Raw Power.
Ο άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος τους αποτυπώνεται πιο πλήρης και ώριμος από ποτέ. Η μπάντα είχε διαλυθεί και ξαναενωθεί, παίζοντας το «δικό της» rock ‘n roll, που κάποιοι μάλλον δικαιολογημένα θεωρούν ως έναν από τους προδρόμους του punk rock. Ο πρώτος δίσκος ξαναζωντανεύει τη συναυλία στο The Whiskey του Λος Άντζελες, ο δεύτερος εκείνη στο Two Auburn Hills του Ντιτρόιτ, ο τρίτος το live στο Double Danger της Βαλτιμόρης, ο τέταρτος στο Double Danger της Νέας Υόρκης και ο πέμπτος την τελευταία συναυλία τους στο Metallic Ko του Ντιτρόιτ.
Προσέξτε: εδώ μιλάμε για την πιο ταιριαστή για των ήχο των Iggy & the Stooges εποχή. Δηλαδή για τις πρώτες μέρες των bootleg, που κατά κανόνα ηχογραφούνταν είτε κατά τη διάρκεια ραδιοφωνικής εκπομπής, είτε από κάποιο φίλο της μπάντας που άφηνε το κασετοφωνάκι του δίπλα σε κάποιο ηχείο, την ώρα που εκείνος χτυπιόταν παραδίπλα. Με άλλα λόγια, πιο raw και πιο power, απλά δε γίνεται! Έχετε υπόψη το Live’r Than You’ll Ever Be των Rolling Stones; Αν ναι, τότε καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ.
Μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα αποκαλύπτεται πλήρως ο αντισυμβατικός για τα δεδομένα της εποχής ήχος των Iggy and The Stooges, που έμελλε να εκτιμηθεί όχι μόνο πολύ μετά τα The Stooges και Fun House, αλλά ακόμα και μετά το Raw Power, που εδώ έχει την τιμητική του. Αυτή όμως είναι συνήθως η μοίρα όλων των πρωτοπόρων και των «περιθωριακών». Τα ίδια, άλλωστε, μπορεί κάποιος να πει και για τους MC5, το κορυφαίο δίδυμο αδελφάκι τους, αλλά και για κάμποσους άλλους.
Κι ενώ όλα έμοιαζαν χαμένα, ήρθε ο David Bowie να σώσει τη ζωή, αλλά και την καριέρα του αυτοκαταστροφικά εθισμένου στις ναρκωτικές ουσίες Iggy (όπως και του Lou Reed) αφενός μέσω της συμπαράστασης που του έδειξε με το να τον επισκέπτεται στην κλινική αποτοξίνωσης που είχε μπει στο Βερολίνο και αφετέρου μέσω της σύστασής του στο δικό του μάνατζερ Tony Defries, που «έτρεχε» τον οργανισμό Main Man, που βοήθησε και τους Mick Ronson, Mott the Hoople, Dana Gillespie και John Cougar Mellencamp. Κι έτσι ήρθαν τα The Idiot και Lust for Life και ακολούθησε η συνέχεια που όλοι γνωρίζουμε.
Γυρίζοντας πίσω στο 1973, η επεισοδιακή ηχογράφηση του Raw Power με υπερδοσολογίες ναρκωτικών και groupies, αλλά και ατυχήματα που παρολίγο να κοστίσουν τη ζωή των μελών της, είχε φτάσει η ώρα να βγει η μπάντα στο δρόμο, όχι μόνο για να προωθήσει το νέο της άλμπουμ, αλλά και για να επιβιώσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Κι έτσι φτάσαμε στην περιλαμβανόμενη στην κυκλοφορία αυτή εμφάνιση στο The Whiskey του Λος Άντζελες, που κυκλοφόρησε αυτοτελώς ως Live At The Whisky A Go-Go το 1988, όπου μεταξύ άλλων ακούγονται τα Search And Destroy, Raw Power, Head On, I Need Somebody, αλλά και το Open Up And Bleed, στο οποίο ο Iggy ουρλιάζει “I’ve been burned, I’ve been pushed aside, sometimes I even been fixed and died… It ain’t gonna be that way no more”. Κάποιοι είπαν πως η εμφάνιση αυτή σηματοδότησε μια σημαντική επιστροφή, εκείνο όμως που είχε σημασία ήταν η αυθεντικότητα του όλου εγχειρήματος: είτε το ένιωθες και σε παρέσερνε, είτε δεν άντεχες να το ακούσεις. Απλά και καθαρά.
Ίδιο κλίμα έχουμε και στην εμφάνιση στο Auburn Hills, μέρος της οποίας συναντάμε αργότερα στο Metallic K.O. (1976). Ό,τι διαβάσατε παραπάνω παίχτηκε κι εδώ, όπως επίσης και τα Gimme Danger, Search And Destroy, Heavy Liquid και άλλα. Η ατμόσφαιρα είναι πρωτόγονη και «απόκοσμη» με τον ήχο να σε πείθει ότι είναι βγαλμένος από κασετόφωνο φίλου της μπάντας. Κάτι ανάλογο θα βρείτε και στα δύο live στο Double Danger, όπου τα Wet My Bed, I Got Nothin’ και Cock In My Pocket κάνουν τη διαφορά. Ο Iggy ξεσπάει φωνάζοντας “I hate rich bitches” στο Rich Bitch και το κοινό το εκτιμά δεόντως. Ύστερα βουτάει επανειλημμένα από τη σκηνή προς το κοινό, κλωτσάει τα ηχεία, πλακώνεται με τους φωτογράφους (ήθελε κότσια και θράσος το να θέλεις να φωτογραφήσεις από κοντά) και διάφορα άλλα ωραία. Είμαι σίγουρος ότι όλοι πέρασαν εξαιρετικά.
Κι έτσι ήρθε η ώρα της τελευταίας εμφάνισης, όπου έγινε χαμός, με τον Iggy να προκαλεί κάποιους μηχανόβιους από το κοινό, οι οποίοι δεν του χαρίστηκαν καθόλου και χρειάστηκε η επέμβαση της φιλικής προς τη μπάντα επίσης συμμορίας μηχανόβιων God’s Children για να γίνει ορθολογική αναμέτρηση δυνάμεων. Τα μπουκάλια μπύρας εκτοξεύονταν βροχή, όπως και παγάκια, διάφορα λαχανικά, αυγά, εσώρουχα, πέτρες, μαχαίρια, ακόμα και φωτογραφικές μηχανές, με τον τρισευτυχισμένο Iggy να ουρλιάζει: “I don’t care if you throw all the ice in the world. You’re paying five bucks and I’m making ten thousand baby, so SCR.. YA!” και “You can throw your goddamn co..s, I don’t care. You pri..s can throw every goddamn thing in the world, I don’t care. Your girlfriend’ll still love me. Ya jealous co..suckers!” Δε λέω, ήταν αναμφισβήτητα μια ηλεκτρισμένη μουσική βραδιά! Το άτυπο δεύτερο μέρος του δίσκου, που ηχογραφήθηκε κατά και μετά την ανταλλαγή «πυρομαχικών» έχει περισσότερη ενέργεια και ακούγοντάς το, νιώθεις να βλέπεις ζοχαδιασμένο τον Iggy, ως άλλο Alan Vega, να τα βάζει τους πάντες και τα πάντα (και, κυρίως, με τον εαυτό του, κατά την προσφιλή του συνήθεια).
Οι πέντε δίσκοι του You Think You’re Bad, Man? The Road Tapes 1973-74 παρουσιάζουν όσο πιο ωμά και ανάγλυφα γίνεται τους τίτλους του οριστικού (παρά τις επανενώσεις) τέλους των Iggy & the Stooges, ντοκουμεντάροντας μια ιστορία μουσικής παράνοιας, που αμφιβάλλω κατά πόσο την αντιλήφθηκαν ακόμα και οι ίδιοι που την έζησαν.
