Το 2018 η Nalyssa Green κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο αποκλειστικά με ελληνικό στίχο. Με το εκπληκτικό Μπλουμ κέρδισε ομολογουμένως μία θέση στις σημαντικότερες δημιουργούς της σύγχρονης εποχής. Ο δίσκος αυτός ήταν μεν ο ίδιος αποτέλεσμα της συνεχώς αυξανόμενης τάσης των εναλλακτικών Ελλήνων ποπ καλλιτεχνών να υιοθετούν ως εκφραστικό μέσο την μητρική γλώσσα σε αντίθεση με την ως τότε χρησιμοποιούμενη αγγλική, ενέπνευσε δε και άλλους να εκτεθούν στιχουργικά στα ελληνικά με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Ακόμη και πιο "παλιοί", όπως οι Callas και ο Logout, στις φετινές τους δουλειές τραγουδούν για πρώτη φορά στα ελληνικά.
Μα και φυσικά η γλώσσα παίζει σημαντικό ρόλο στο τραγούδι, προλαβαίνω την ερώτησή σας, αφού οι διαφορές στη σύνταξη, στους τονισμούς και στη χροιά αντανακλώνται και στον τρόπο που διαμορφώνονται τα κομμάτια. Το Μπλουμ π.χ., μιας και αναφέρθηκε η Nalyssa, αν τραγουδιόταν στα αγγλικά θα ήταν εντελώς διαφορετικό άλμπουμ, αλλά και εμείς ως ακροατές θα είχαμε άλλη αντίληψη επ' αυτού.
Η Sophie Lies, κατά κόσμον Μαρία Σαχπασίδη, από το Πέραμα δεν αποτελεί ακριβώς την ίδια περίπτωση, αλλά υπάρχουν κάποιες αντιστοιχίες στο παρελθόν της που μπορούν να την τοποθετήσουν στο μουσικό πλαίσιο της εισαγωγής. Έχει να επιδείξει ένα βραχύβιο παρελθόν ως session μουσικός σε διάφορα σύνολα, όπου μάλιστα παρουσίαζε ως μέρος του προγράμματος και κάποιες δικές της συνθετικές προσπάθειες - στα ελληνικά. Επίσης συμμετέχει ενεργά σε διάφορα blog/site σκαρώνοντας πεζά κείμενα και ποίηση (όχι και τόσο άσχετη πληροφορία). Ως μέρος της ντόπιας σκηνής ουσιαστικά μας συστήθηκε με την συμμετοχή της (ενδεικτικά) στους Afformance, στους Tango With Lions και βέβαια στους Foam όπου ήταν βασική συντελεστής, με αγγλικό στίχο.
Παρά το αγγλόφωνο moniker, ως Sophie Lies η Σαχπασίδη εκφράζεται και τραγουδάει στα ελληνικά. Το Μία Πέτρα Σαν Σπίτι είναι το πρώτο της ολοκληρωμένο άλμπουμ, που μεταξύ άλλων περιέχει δύο κομμάτια (Χωρισμός, Χριστουγεννιάτικο) που ήδη από το 2017 διατίθονταν προς ακρόαση, σε πιο "οικιακές" βέβαια εκτελέσεις. Θα μπορούσαμε να κλείσουμε το κείμενο και μόνο αναφέροντας ότι το άλμπουμ περιέχει το Μεγάλα Παιδιά, που γνωρίσαμε ήδη κάποιους μήνες πριν και για τον υπογράφοντα αποτελεί, χωρίς περιστροφές, ένα από τα κομμάτια της φετινής χρονιάς. Κι ας μην κάνει αναφορά ούτε σε καραντίνες ούτε σε πανδημίες (άλλωστε προέρχεται από το 2015, που τόσο μακρινό μας φαίνεται πλέον...), αλλά σε μια universal και unisex κατάσταση coming-of-age με γενναίες παραδοχές και ρεαλιστική γλώσσα που χτυπάει κέντρο.
Ίδιόν της γενικώς στο άλμπουμ ότι προτιμά την ποικιλία στους εκφραστικούς τρόπους των στίχων. Κάποιες φορές μάλιστα (ακούστε π.χ. τον Αέρα, το Ταβάνι ή τις Πέτρες) τολμάει να τους συμφιλιώσει στο ίδιο τραγούδι. Αλλού γράφει ρεφρέν σε μία μινόρε δυτική ποπ μελωδία, αλλού τραγουδάει μπαλαντοειδώς όπως στο συγκλονιστικό εναρκτήριο Μπαλόνι, αλλού μιλάει πάνω από τη μουσική όπως έκανε η Πλάτωνος παλαιότερα (με διάφορες νύξεις, μουσικές και στιχουργικές, π.χ. στα Μεγάλα Παιδιά) και ο The Boy τώρα. Αυτό το τελευταίο στοιχείο πρακτικά κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά στην όλη προσπάθεια, διότι η Sophie Lies επιλέγει να συνεισφέρει το προσωπικό της αποτύπωμα μιλώντας με μέτρο και μουσικότητα.
Ως σύνολο, λοιπόν, το άλμπουμ περιλαμβάνει πλήθος μουσικών αναφορών με σταθερό άξονα περιστροφής την ευρύτερη σύγχρονη ελληνική μουσική. κυρίως όπως αυτή φιλτράρεται μέσα από τις "ξένες" επιρροές. Οι Γυναίκες π.χ. σε σημεία ακούγονται σαν μια ποπ εκδοχή των Portishead, οι Πέτρες ακολουθούν την συλλογιστική του Καραμουρατίδη όταν γράφει τις πιο μελαγχολικές ποπ στιγμές της Μποφίλιου, ο Χωρισμός είναι μια σύγχρονη εκδοχή ενός νεοκυματικού τραγουδιού, ενώ τα Περιστέρια πλησιάζουν το σύγχρονο ελληνόφωνο hip hop περισσότερο από κάθε άλλο spoken word τραγούδι του δίσκου.
Παρά την πολυσυλλεκτικότητα, το ηχητικό πνεύμα του δίσκου εμποτίζεται ομοιογενώς από την ζεστασιά της λιτής αλλά ουσιαστικής άποψης του Παντελή Νικηφόρου των εξαίρετων Λάμδα, από τους οποίους παρεμπιπτόντως περιμένουμε εναγωνίως την τρίτη δουλειά τους. Επιθυμούμε επίσης την κυκλοφορία, κάποια στιγμή, της Πέτρας Σαν Σπίτι σε φυσική μορφή, για να μην θαυμάζουμε το υπέροχο εξώφυλλο της Κατερίνας Παπασηφάκη μονάχα στις οθόνες μας. Για ζωντανή παρουσίαση δε, ακόμη δεν μας επιτρέπεται να έχουμε ούτε απαιτήσεις, ούτε καν όνειρα… Μέχρι να έρθουν εκείνες οι στιγμές, το ανεξάρτητο εγχείρημα της Sophie Lies θα βρίσκεται ολόκληρο στο YouTube για ελεύθερη ακρόαση.
Για κλείσιμο, σταχυολογώ και παίρνω αφορμή από παλιότερες αδισκογράφητες (αλλά καταγεγραμμένες) λέξεις της ίδιας της καλλιτέχνιδος: "Ομολογώ πως αγνοώ επ’ ακριβώς τι πάω να φτιάξω. Πιθανώς κάτι σπουδαίο, κάτι απλό, σημαντικό. Ίσως μια τρύπα στο νερό ή κάτι να ξεκολλάει την τρίχα απ’ το ζυμάρι." Η νεαρή μουσικός έχει όλον τον χρόνο μπροστά της για να αναζητήσει και, στην ιδανική περίπτωση, να εντοπίσει την προσωπική φωνή της. Ως τότε, το Μια Πέτρα Σαν Σπίτι διεκδικεί τη θέση του στον χρόνο των ακροάσεών μας, διαθέτοντας όλα τα εχέγγυα για να προκαλέσει ισχυρούς κυματισμούς στην κοχλάζουσα θάλασσα της σύγχρονης ελληνόστιχης τραγουδοποιείας.