Τρίτη, 24 Νοεμβρίου 2020 11:46

Mr. Bungle - The Raging Wrath of the Easter Bunny Demo (Ipecac, 2020)

Written by 

Πώς μας την βγήκαν με κόκκινο, δικέ μου, αυτοί οι μπαμπαλέδες; Αυτοί μας καράφλιασαν, δικέ μου! Θα παρατηρήσατε προφανώς την αργκό, με ορους σαφώς ξεπερασμένους που σπάνια χρησιμοποιούνται τη σήμερον ημέρα. Μην θορυβείστε, ίσα που μας βάζουν στο κλίμα μερικών δεκαετιών πίσω. Άλλωστε η πρώτη, αυθεντική μορφή του The Raging Wrath Of The Easter Bunny κυκλοφόρησε το μακρινό 1986 και μάλιστα μόνο σε κασέτα - demo γαρ, ηχογραφημένο στου γέρου του Patton, σε μια εποχή που το βινύλιο ανθούσε και τα CD δεν είχαν γίνει ακόμη το standard στην αγορά μουσικής. Οι κ.κ. Mike Patton, Trey Spruance και Trevor Dunn δεν είχαν καν ενηλικιωθεί, πόσο μάλλον να επιτρεπόταν να πιουν το αλκοόλ που θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε έναν τέτοιο ήχο. Οκ, υπήρχε η αδρεναλίνη και η περισσή ενεργητικότητα της ηλικίας που έψαχνε να βρει διέξοδο, δεκτόν. Ήταν και το metal στη μέση, στις ακραίες αλλά και πολύ δημοφιλείς τότε μορφές του death και του thrash, που ήταν η μουσική της γενιάς τους. Από σκληρές μπάντες προήλθαν άλλωστε και οι τρεις τους μαζί με τον ντράμερ Jed Watts. Έτσι, αντί να τρώνε τα λεφτά τους στα ουφάδικα (χα!), βρέθηκαν μαζί στο ίδιο δωμάτιο να ανταλλάσουν μουσικές, ή όχι τόσο μουσικές, φράσεις και να γράφουν το εν λόγω demo.

Ας είμαι όμως ειλικρινής και με τον εαυτό μου: αυτό το συναίσθημα αγαλλίασης δεν υπήρχε στο μυαλό μου από την αρχή. Μάλιστα όταν ανακοινώθηκε πως οι Mr. Bungle θα επανασυνδέονταν και θα επαναηχογραφούσαν το πρώτο τους demo, δεν ενθουσιάστηκα ακριβώς. Διότι μόνο κάποιες ιδιωτικά remastered εκδόσεις τους που περιδιαβαίνουν στο διαδίκτυο (ποιος να έχει άραγε εν Ελλάδι την αυθεντική κασέτα…) έπειθαν πως υπήρχε υλικό άξιο ώστε να αναπαραχθεί εκ νέου και να έχει να προσφέρει κάτι στο σήμερα, και πάλι όμως μόνο εάν αυτό το υλικό επιδεχθεί γενναίες μετατροπές (π.χ. τα ντραμς στο ντέμο κυριολεκτικά δεν ακούγονται).

Έτσι κι αλλιώς, τι σχέση είχαν οι Mr. Bungle εκείνου του demo(υ) με αυτούς των πειραματικών και τζαζεμένων μετέπειτα δίσκων που μας τίναξαν το κεφάλι στον αέρα όταν, χάρη στους Faith No More, ήρθαμε σε επαφή μαζί τους; Ελάχιστη, αν και κάτω από το ανελέητο thrash κοπάνημα έκαναν δειλά την εμφάνισή τους κάποια “μπαχαρικά”: σαξόφωνο, τρομπέτα, άρπα, samples από video games, μία ska μελωδία που skaει (συγγνώμη για το αναγκαστικό λογοπαίγνιο) μύτη από το πουθενά. Fast forward 35 χρόνια μετά και ενώ είχαμε να ακούσουμε νότα τους από το California του 1999 (προφανώς η πρόσφατη διασκευή σε Exploited εξαιρείται ως μη δικό τους υλικό), αυτά τα στοιχεία στην πλειοψηφία τους λάμπουν διά της απουσίας τους από την επαναηχογράφηση. Ή μήπως να την πούμε καλύτερα “επανεπίσκεψη”;

Μαζί με τα κομμάτια από το αρχικό demo, στη νέα έκδοση συμπεριλαμβάνονται δύο διασκευές: μία στο Speak English Or Die των thrash χαβαλέδων S.O.D., εμπνεύσεως Scott Ian, αλλά εμπλουτισμένο με ισπανόφωνους στίχους και αλλαγμένο τίτλο σε Habla Español O Muere, και μία στο Loss For Words των Corrosion Of Conformity. Fun fact: και τα δύο κομμάτια προέρχονται από το 1985, οπότε είχαν και με τη βούλα επηρεάσει καταλυτικά το ύφος του demo τότε. Το άλμπουμ εμπλουτίστηκε επίσης με 3 κομμάτια (Eracist, Glutton For Punishment, Methematics) που πρώτη φορά βρίσκουν το δρόμο τους σε κάποια επίσημη ηχογράφηση, παρότι ανήκαν στην ίδια εποχή, με το κατά βάση mid-tempo και σχεδόν Faith No More-ικό (με ισχυρές τζούρες Melvins) Eracist να ξεχωρίζει μεταξύ τους. Επίσης κόπηκε το Evil Satan που, σύμφωνα με τους δημιουργούς τους, ως πιο πειραματικό θα έκοβε στη μέση τη διάθεση του δίσκου για thrash ξύλο. Από εκεί και έπειτα, το demo αποδίδεται με περισσή ορμητικότητα (τι σφρίγος, τι ένταση, τι ρυθμός!) και κανένα έλεος προς τον επίδοξο ακροατή που δεν γνωρίζει ή δεν φαντάζεται τι τον περιμένει στην μία ώρα που διαρκεί. Όλα αυτά με σύγχρονο εκπληκτικό ήχο, υπερηχητικές κιθάρες που ξυρίζουν κόντρα, έναν δαιμονισμένο και παραδόξως (για το υλικό) ώριμο Patton και το πλήρως αναγνωρίσιμο drum playing του Lombardo. Ζητάτε κάτι άλλο;

Προσοχή: οι οπαδοί των Mr Bungle που περιμένουν την παρέα της τριπλέτας να αγγίξει (ξανά) δυσθεώρητα ύψη καινοτομίας, αυτοί που για ακόμη μία φορά θα ήθελαν να ακούσουν από τα ηχεία τους αυτά που δεν έχουν ακουστεί ποτέ, ενδεχομένως θα απογοητευτούν στο άκουσμα του νέου ...Easter Bunny. Εννοείται πως εδώ θα έχουμε να κάνουμε με βαμμένους οπαδούς, αν και εδώ που τα λέμε δεν περιμένω να γνωρίσω ποτέ κάποιον περιστασιακό οπαδό αυτής της θεότρελης ομάδας που να τους ακούει έτσι για τη φάση. Το γράψαμε και πιο πάνω: οι Mr Bungle επαναεπισκέφθηκαν το demo τους και σε αυτήν την επίσκεψη ήρθαν με ένα κουτί φοντανάκια, ένα καλό λικέρ και μπόλικη νοσταλγία - τόσα χρόνια πέρασαν και ήθελαν μαζί να θυμηθούν τα παλιά και τις συνθήκες και τις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, να μπουν μαζί στο προβάδικο όπως τότε και να διαπιστώσουν κατά πόσο το τότε εγχείρημα στέκει ακόμα σήμερα, χωρίς προσπάθειες εκμοντερνισμού και χωρίς δραστικές διαφοροποιήσεις. Το ότι πλέον όλοι τους είναι φτασμένοι μουσικοί, αναγνωρισμένοι και αναγνωρίσιμοι (ειδικά ο Patton βέβαια) και ότι η παρέα τους επαυξήθηκε με κάποια πρωτοκλασάτα ονόματα σε αυτήν την επίσκεψη, δεν αλλάζει και δεν μειώνει στο ελάχιστο το αλόγιστο fun της υποθέσεως. Οι εκτελέσεις είναι ακόμη πιο αδιανόητες, το crossover thrash τους προέρχεται προφανώς από άλλες πιο ρομαντικές μουσικά εποχές και να είστε βέβαιοι πως ελάχιστοι παίζουν έτσι σήμερα. Άραγε όμως έπαιζε πότε κάνεις έτσι; (spoiler: όχι.) Το πρώτο demo ήταν τελικά μπροστά από την εποχή του και πλέον, τώρα που υπάρχει σε ηχογράφηση που διακρίνονται καλύτερα (βασικά διακρίνονται, σκέτο) οι αρετές του, μπορούμε και εμείς να το αντιληφθούμε αυτό.

Είμαστε στην (όποια) ηλικία μας διαθέσιμοι να ακούμε μουσική που παρήχθη από τον έφηβο εαυτό μας; Πέρα από τη μουσική, θα παίρνατε άραγε στα σοβαρά οτιδήποτε κάνατε 30+ χρόνια πίσω (η δεύτερη ερώτηση απευθύνεται στον αναγνώστη); Μην βιαστείτε να απαντήσετε. Όσο μεγαλώνουμε και ο χρόνος μας τελειώνει (μακάβριο αλλά δυστυχώς αληθές και ρεαλιστικό), τείνουμε να βρίσκουμε το ασφαλές μας περιβάλλον στις (θετικές κυρίως) εμπειρίες και παραστάσεις με τις οποίες μεγαλώσαμε. Τότε δεν είναι απίθανο πως θα ανατρέξουμε στο βαθύ παρελθόν μας για να ακούσουμε πώς το κάναμε τότε - και, αν μας βγει, να το ξανακάνουμε, αυτή τη φορά με την αβάντα της χρονικής απόστασης και της εμπειρίας που έχει αποκτηθεί ως τότε. Η νέα ηχογράφηση του …Easter Bunny είναι η παλιά εκείνη comfort zone στην οποία, γιατί όχι, μεταβαίνουμε κι εμείς για να θέσουμε το παρόν μας στη διάσταση των αρχικών μας βάσεων και να μετρήσουμε τη διαδρομή και την πρόοδό μας. Σε αυτό το μέτρημα, ας μην είμαστε υπερβολικά αυστηροί με τον εαυτό μας. Μπορούμε και δικαιούμαστε να το διασκεδάσουμε κιόλας, εάν θέλουμε και εάν μας παίρνει.

 

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα