“Οι BLML (πρώην Blackmail) είναι μία εντελώς ιδιότυπη περίπτωση.” Με αυτά τα λόγια ξεκινούσε την κριτική του o Παναγιώτης Γαβρίλης για την αμέσως προηγούμενη κυκλοφορία των BLML, το Panopticon του 2015. Δεν θα μπορούσα παρά να χρησιμοποιήσω τα ίδια λόγια στην αρχή και της παρούσας κριτικής. Οι BLML δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση μπάντας για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και κυριότερος έχει να κάνει με το γεγονός πως δύσκολα μπορούμε να βρούμε αντίστοιχο παράδειγμα συγκροτήματος στην εγχώρια σκηνή που να πέτυχε να κάνει ένα τόσο επιτυχημένο restart (έστω και με παραλλαγμένο όνομα) πέραν των... Last Drive. Και επειδή σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε πως ο Γιώργος Καρανικόλας εδώ και μια δεκαετία και παραπάνω διανύει μια δεύτερη νεότητα. Αυτό αποδεικνύουν οι κυκλοφορίες των BLML, των Last Drive καθώς και η μια και μοναδική αλλά πραγματικά εντυπωσιακή των Omegaray.
Το Maze έκανε την εμφάνιση του στο μεταίχμιο μεταξύ 2020 και 2021 (εμείς το λογίζουμε ως κυκλοφορία του 2021) και με αυτό ουσιαστικά επιτυγχάνεται η απόλυτη συμμετρία. Τρεις δίσκοι κυκλοφόρησαν ως Blackmail και άλλοι τρεις συμπληρώνονται με το παρόν πόνημα υπό το όνομα BLML, που καθιερώθηκε στη μετά reunion εποχή.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το άλμπουμ είναι το πιο ευθύ rock ως προς τον ήχο από τη δεύτερη τριάδα. Εδώ το σχήμα περιλαμβάνει τύμπανα, μπάσο και δύο κιθάρες κάτι που αποτυπώνεται στο ύφος των συνθέσεων. Τα Plasma Rocket, Haze και Demolition Day απαρτίζουν μια τριπλέτα καταιγιστικού κιθαριστικού rock. Ακούγοντας τα αποκομίζεις την αίσθηση μιας μπάντα που πετάει φωτιές, σαν τα μέλη που την αποτελούν να είναι πωρωμένοι πιτσιρικάδες. Βεβαίως, στην πράξη δεν είναι έτσι, αφού έχουμε να κάνουμε με έμπειρους μουσικούς, που όμως γουστάρουν αυτό που κάνουν, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στο υλικό.
Στην πορεία, όπως είναι λογικό, η ένταση καταλαγιάζει και κερδίζουν χώρο συνθέσεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν βραδύκαυστες, όπως το μακρόσυρτο Trigger and Pain, το όμορφο Fix Me και το Falling to Pieces που λειτούργησε ως προπομπός του δίσκου. Ενδιάμεσα κρύβεται μια έκπληξη, καθώς το σχήμα διασκευάζει το Iscariot των Tyrannosaurus Rex (πριν συντομεύσουν κι αυτοί με τη σειρά τους το όνομα σε T. Rex). Άλλη μια απόδειξη του πόσο βαθιά έχει μελετήσει το rock'n'roll ο Καρανικόλας, ο οποίος δεν επέλεξε κάποιο από τα γνωστά κομμάτια του Marc Bolan, αλλά μια σύνθεση του από το Unicorn του 1969. Όσο για το φινάλε, τα γκάζια επιστρέφουν με το δυναμικό Coast to Coast.
Το Maze πιθανότατα είναι η καλύτερη δουλειά των BLML της δεύτερης εποχής. Με κάθε βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως είναι αυτή με τη μεγαλύτερη συνοχή. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι ενορχηστρώσεις είναι λιγότερο πολύπλοκες (χαρακτηριστικό παράδειγμα η απουσία τσέλου, που ήταν παρόν στα προηγούμενα άλμπουμ) αλλά κερδίζει σε αμεσότητα. Ο straightforward rock ήχος του δίσκου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης και δεύτερων σκέψεων στον ακροατή.
Τέλος, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ακόμα μια φορά και προς αποφυγή παρεξηγήσεων πως το άλμπουμ δεν περιλαμβάνει υλικό που δεν κατάφερε να μπει σε κάποια κυκλοφορία των Last Drive. Περιλαμβάνει κατά βάση συνθέσεις που λόγω ύφους δεν θα έμπαιναν έτσι κι αλλιώς σε κάποιο δίσκο των Drive. Αυτό άλλωστε ήταν το βασικό κίνητρο δημιουργίας τους από την πρώτη στιγμή.
Μετά από σχεδόν 40 χρόνια δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία πως ο Καρανικόλας αποτελεί μια ανεξάντλητη πηγή παραγωγής ήχων. Εκτός από μέγιστος κιθαρίστας, είναι και σπουδαίος συνθέτης, ενώ όσο περνάνε τα χρόνια απολαμβάνουμε ακόμα περισσότερο να ακούμε την όλο και πιο βραχνή φωνή του. Και για να το πούμε με απλά λόγια, οτιδήποτε φέρει την υπογραφή του Καρανικόλα είναι εγγυημένα ξεχωριστό.
7,5/10