Σάββατο, 06 Μαρτίου 2021 14:56

Υπόγεια Ρεύματα – Η Γη Που Αφήνω (Ogdoo Music Group, 2020)

Written by 

Τα Υπόγεια Ρεύματα θα πρέπει να λογίζονται ως επιζώντες της ελληνόφωνης σκηνής των 90s. Το γκρουπ συνεχίζει αταλάντευτο σχεδόν για 30 χρόνια, τη στιγμή που η πλειοψηφία των αντίστοιχων σχημάτων που μεγαλούργησαν εκείνη τη δεκαετία δεν είναι πια ενεργά (σίγουρα λείπουν οι πρωτεργάτες, οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα κ.α.). Το συγκρότημα λειτουργεί εδώ και κάμποσα χρόνια ως trio με τον ακλόνητο Γρηγόρη Κλιούμη στην κιθάρα και τη φωνή, το Νίκο Γιούσεφ σε μπάσο και μουσικό πριόνι και τον Τάσο Πέππα σε τύμπανα και φωνητικά, και εκ των πραγμάτων μπορούμε να πούμε ότι η παρούσα σύνθεση χαρακτηρίζεται από το εντυπωσιακό δέσιμο της.

Μετά από μια σειρά κυκλοφοριών που δεν περιείχαν νέο υλικό, τα Υπόγεια Ρεύματα επέστρεψαν στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς με καινούριο δίσκο, αυτή τη φορά με φρέσκες συνθέσεις. Η αλήθεια είναι πως όταν έφτασε στα χέρια μας το άλμπουμ Η Γη Που Αφήνω πατήσαμε με αρκετή περιέργεια το play θέλοντας να διαπιστώσουμε πως ακούγεται η μπάντα τόσα χρόνια μετά. Με ενδιαφέρον παρατηρήσαμε από την αρχή κιόλας πως το γκρουπ διαθέτει οργή και νεύρο που θα ταίριαζε σε πιτσιρικάδες μουσικούς. Εμπνεόμενοι από τα δεινά της σύγχρονης ζωής και περιστατικά της καθημερινότητας τα “χώνουν” χοντρά σε κομμάτια όπως “Το σκατό του φιδιού” (όλοι αντιλαμβανόμαστε σε τι αναφέρεται), “Ο καλός νοικοκύρης” που αφιερώνεται στον Ζακ Κωστόπουλο και “Διαγραφείτε” για τη μάστιγα της συνεχούς δικτύωσης. Προσωπικά ως ακροατής είχα πάντα αδυναμία στις πιο ήπιες στιγμές τους, οπότε η τριάδα των μελωδικών “Ώρες”, “Ανασαίνω” και “Λυπήσου με” μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε.

Τα Υπόγεια Ρεύματα πάντοτε με περίσσια φροντίδα και προσοχή επέλεγαν υλικό από ομότεχνους τους, η παρούσα συγκυρία δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Εδώ, λοιπόν, μεταξύ άλλων καταπιάνονται με τους στίχους του ντράμερ και εξαίρετου στιχουργού Δημήτρη Μητσοτάκη (Ενδελέχεια στο παρελθόν, solo δημιουργός πλέον) στο τραγούδι “Του Κόλια” το οποίο μιλάει για τον Νίκο Καββαδία (ο τίτλος παραπέμπει στο υποκοριστικό του σπουδαίου ποιητή). Στο κομμάτι “Ο Γκρεμιστής” μελοποιούν με γόνιμο τρόπο τους στίχους του Κωστή Παλαμά από το μακρινό 1907. Στο δε “Με παραχαραγμένη τη ζωή μαςσειρά έχει η ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου σε μουσική του Κυριάκου Σφέτσα και με τη συμμετοχή των δεξιοτεχνών Τηλέμαχου Μούσα στην κιθάρα και Ανδρέα Πολυζωγόπουλου με το τόσο χαρακτηριστικό παίξιμο στην τρομπέτα.

Αποτιμώντας ως σύνολο το άλμπουμ Η Γη Που Αφήνω μπορούμε να μιλήσουμε δίχως αμφιβολία για την πιο ενδιαφέρουσα δουλειά της τελευταίας δεκαετίας, για να μην πούμε εικοσαετίας (αφήνουμε στην άκρη την έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή συνεργασία τους με τον Θάνο Μικρούτσικο στο Τους Έχω Βαρεθεί). Το σημαντικότερο είναι πως δεν ακούγονται σαν κουρασμένοι βετεράνοι ούτε σαν αμετανόητοι νοσταλγοί του παρελθόντος. Αυτό που ακούμε είναι τα Υπόγεια Ρεύματα του 2020, με τα καλά τους και τα κακά τους. Συνεχίζουμε σε κάθε περίπτωση να εκτιμούμε, όπως πάντα, την ειλικρίνεια τους και την χαμηλών τόνων στάση τους όλα αυτά τα χρόνια.

 

Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος

 

 

Ο Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 (συγκεκριμένα τη χρονιά για την οποία έχει τραγουδήσει ο Jimi Hendrix), όταν πια οι Joy Division είχαν πάψει ήδη να υπάρχουν από καιρό (ευτυχώς υπήρχαν οι New Order!). Μετά από χρόνια αναζητήσεων ανακάλυψε αυτό που έψαχνε σε μια έρημο, έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε σχετίζεται με τους Kyuss. Πιστεύει ότι αν δεν υπήρχε το rock & roll θα έπρεπε να το έχουμε ανακαλύψει. Επίσης, είναι βέβαιος ότι ο Έλβις ζει κάπου ανάμεσα μας… 

Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα