Είναι πολύ εύκολο να αγαπήσει κανείς τους Beach House για τους λάθος λόγους. Γιατί φαίνεται ότι το υπέροχο συγκρότημα από τη Βαλτιμόρη εξυμνείται, όχι διότι πράγματι είναι μια από τις καλύτερες εναλλακτικές μπάντες που έχει βγάλει η Αμερική εδώ και πολλά χρόνια, αλλά επειδή το επιτάσσει η δικτατορία του trend. Αν διαβάσει κανείς τις κριτικές των δίσκων τους σε διάφορα από τα γνωστά μουσικά sites που επιβάλλουν τάσεις, θα νομίζεις ότι πρόκειται για το ίδιο άλμπουμ. Ατελείωτη hipster κενολογία για τοπία στην ομίχλη, ηλιοβασιλέματα, χλοερά λιβάδια και ξυπόλητα κορίτσια… όλα καλά, αλλά μιλήστε μας λίγο και για τη μουσική.
Ναι, οι Beach House έχουν πέσει θύμα της ανόητης – και περίκλειστης – κοινότητας των ψευδοδιανοούμενων που εκτιμούν όχι την ίδια τη μουσική, αλλά πώς μπορεί μια «μυστηριώδης» μπάντα της dream pop να βοηθήσει το image τους. Και είναι κρίμα, διότι αυτή η βιομηχανία ηλιθιότητας της διαρκώς συρρικνούμενης εναλλακτικής κοινότητας δεν βοηθά τους Beach House να σπάσουν τα όρια και να γίνουν γνωστοί στο mainstream κοινό. Και δεν βοηθά επίσης η τυφλή εξύμνηση οποιουδήποτε μουσικού τους έργου, καλού ή κακού (που είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια μέρα θα αντικατασταθεί από τον τυφλό εξοστρακισμό τους, όταν θεωρηθεί ότι δεν είναι αρκετά dreamy, trendy ή politically correct). Αυτό συμβαίνει και με το παρόν Once Twice Melody που, κατά τα νέα ήθη της μουσικής βιομηχανίας, εκδόθηκε σε 4 τεύχη. «Δεν το ακούς, διαλύεσαι μέσα σ’ αυτό» γράφει ο Philip Sherburne του Pitchfork, προκαλώντας σίγουρα το θαυμασμό των γενειοφόρων με τα NHS γυαλιά αλλά – συγχωρήστε με – τον δικό μου υστερικό γέλωτα…
Να ξεκαθαρίσω ότι το παρόν άλμπουμ είναι μια πολύ καλή δουλειά. Όμως πρόκειται, κατά την ταπεινή εκτίμηση του γράφοντος (που θα αναγκαστεί να ζητήσει πολιτικό άσυλο σε κάποιο νησί της Καραϊβικής καταδιωκόμενος από τις υγιείς δυνάμεις της κορεκτίλας), για το πιο μέτριο άλμπουμ τους από την εποχή του Teen Dream. Βέβαια το «μέτριο» των Beach House είναι άπιαστο για σχεδόν όλες τις σύγχρονες μπάντες/καλλιτέχνες της πλαστικής ομοιομορφίας.
Πράγματι, το Once Twice Melody διατηρεί στοιχεία που βρίσκει κανείς στους δίσκους των Beach House, τις εξαιρετικές, διάφανες μελωδίες, τις έξυπνες φωνητικές γραμμές, το φλερτ ανάμεσα στη dream pop και στο shoegaze. Στην προσπάθειά τους όμως να κάνουν κάτι πραγματικά μεγάλο, να ξεφύγουν από το στενό πλαίσιο του εναλλακτικού, έχασαν λίγη από την ψυχή τους με αποτέλεσμα το ονειρικό να μετατρέπεται σε κάποιες περιπτώσεις σε υπερβολικό, σε γλυκερό, σε τετριμμένο.
Από το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2006) μέχρι και το πιο σκοτεινό και «βαρύ» άλμπουμ τους, το 7 (2018), οι Beach House, χωρίς να κάνουν ριζικές αλλαγές στη μουσική τους, εξελίσσονταν. Αποκορύφωμα της πορείας τους το σχεδόν τέλειο Bloom (2012), αλλά και οι επόμενες προσπάθειες, σχετικά πιο «δύσκολες» και σκοτεινές, δεν υπολείπονταν σε ποιότητα. Το παρόν άλμπουμ εντάσσεται στην απόπειρα αρκετών συγκροτημάτων της εναλλακτικής σκηνής να απευθυνθούν σε ευρύτερα ακροατήρια – κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όμως με τους Beach House οι μικρές «θυσίες» για να βγει ένας ήχος πιο εύληπτος, πιο απλός (κάποιες φορές ακόμη και απλοϊκός), πιο καθαρός, αφαίρεσε ακριβώς αυτά τα στοιχεία που έκαναν εμένα (φαντάζομαι και πολλούς άλλους) να τους λατρέψουμε. Τις απολαυστικές μανιέρες της φωνής της Legrand που ακούγεται σχεδόν generic, τα πολύπλοκα ηχητικά τοπία του Scally, το απρόβλεπτο και συνάμα συναρπαστικό. Σε κάποιες στιγμές του άλμπουμ δείχνουν σαν να προσπαθούν πολύ να ακουστούν όπως πολλές από τις σύγχρονες μπάντες που επιχειρούν αποτυχημένα να παίξουν 80s synthpop, ευτυχώς όμως διασώζονται από την ποιότητά τους.
Αρκεί όμως με τα αρνητικά. Διότι το Once Twice Melody θα μπορούσε να είναι ένας πραγματικά πολύ σπουδαίος δίσκος εάν οι Beach House δεν το παράκαναν με το μεγαλεπήβολο scope τους, δεν επιχειρούσαν να γράψουν αντί για άλμπουμ ένα 80s soundtrack (όπως ο Anthony Gonzalez των M83), έκαναν ένα καλύτερο edit και κρατούσαν 11-12 αντί για 18 κομμάτια. Ιδανικά, εγώ θα κρατούσα τα πρώτο και το τελευταίο τεύχος (όπου υπάρχουν κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, όπως το εξαίσιο Superstar ή το μαγευτικό κλείσιμο Modern Love Stories), συν μερικά κομμάτια που ξεφεύγουν από τη γενική ομοιομορφία, όπως το Masquerade ή το New Romance.
Δεν ξέρω, αν οι Beach House βαρέθηκαν την ταμπέλα του indie, αν αισθάνθηκαν άγχος, καθώς τα δύο τελευταία τους άλμπουμ δεν μπήκαν στο αμερικανικό top 10 ή αν απλώς ήθελαν να φλερτάρουν με έναν πιο εμπορικό ήχο. Ελπίζω όμως η επόμενη δουλειά τους να είναι μια λιγότερο εξευγενισμένη, φιλτραρισμένη εκδοχή τους. Τους χρειαζόμαστε πιο αυθόρμητους και αυθεντικούς. Until then!
7,5/10
