Ο χρόνος μοιάζει πολύ πυκνός για τους Ιρλανδούς Fontaines D.C., αν σκεφτούμε ότι μόλις το 2019 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους και ήδη έχουν φτάσει στον τρίτο δίσκο (τον “δύσκολο” που έλεγε και το αφόρητο κλισέ τον μουσικών εντύπων). Αν αναλογιστούμε πως αυτή ήταν μια περίοδος αστάθειας και ρευστότητας λόγω της πανδημίας, το επίτευγμα τους μοιάζει ιδιαίτερα σημαντικό. Το ακόμα πιο σημαντικό της υπόθεσης είναι πως τα έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής διατηρώντας την ποιότητα του υλικού τους σε υψηλό επίπεδο, χωρίς κάποιο εμφανές άγχος να εκμεταλλευτούν το hype τώρα που υπάρχει.
Το φετινό Skinty Fia κινείται στην πορεία που υποθέταμε ότι θα ακολουθούσε η μπάντα μετά το A Hero's Death (2020). Η ορμή και το νεύρο του ντεμπούτου τους Dogrel υποχωρούν και το σχήμα δίνει βάρος στη μελωδία και το songwriting εν γένει. Αν αυτό σας προδιαθέτει για χλιαρές καταστάσεις, μόνο έτσι δεν είναι. Το υλικό που μας παρουσιάζουν δεν είναι απλά ικανοποιητικό, είναι σπουδαίο. Αν για να προχωρήσετε σε βάθος ακρόαση, ψάχνετε ένα hit για να πιαστείτε (κάτι που έλειπε από το A Hero's Death αλλά υπήρχε σε αφθονία στο Dogrel) θα το βρείτε στο Jackie Down the Line που θα έπρεπε να παίζει κατά κόρον στα εγχώρια εναλλακτικά ραδιόφωνα (αν υπήρχαν τέτοια). Από κοντά και το βραδύκαυστο Roman Holiday, πιθανότατα το καλύτερο του δίσκου και σαφώς ένα από τα καλύτερα που έχουν γράψει γενικώς.
Οι Fontaines D.C. εδώ τονίζουν ακόμα περισσότερο την ιρλανδική τους ταυτότητα, έστω και χωρίς να χρησιμοποιούν μουσικά ηχοχρώματα της πατρίδας τους όπως λόγου χάρη οι Pogues (εξαίρεση το βασισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στο ακορντεόν The Couple Across the Way). Επέλεξαν εξάλλου να δώσουν ως τίτλο στο άλμπουμ μια ιρλανδική έκφραση, άγνωστη στους πολλούς. Συναντάμε ακόμα κομμάτια με ιρλανδικούς τίτλους (όπως το εναρκτήριο) αλλά και συχνές αναφορές στην κουλτούρα της χώρας τους, με πιο χαρακτηριστική την παραπομπή (για άλλη μια φορά) στον Joyce μέσω του Bloomsday (για κάποιους μπορεί να μη σημαίνει κάτι, για τους συμπατριώτες τους όμως είναι μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου). Το εντυπωσιακό είναι ότι παρά τη συγκεκριμένη στόχευση του δίσκου, εξακολουθεί να ακούγεται σαν να έχει γραφτεί για όλους όσους βρισκόμαστε περίπου στη ηλικία τους και βιώνουμε τα ίδια ζόρια (Big Shot, Skinty Fia). Ακόμα και σε πιο εσωστρεφείς στιγμές (How Cold Love Is, I Love You) δεν δυσκολεύεσαι να ταυτιστείς με αυτό που ακούς.
Το Skinty Fia δεν είναι ένας δίσκος που θα αγαπήσεις με την πρώτη ακρόαση (έτσι δεν συμβαίνει συνήθως με τις σημαντικές ηχογραφήσεις;). Όταν φτάσεις στο έξοχο Nabokov, το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, ίσως αναρωτηθείς πως έφτασες εκεί. Κάθε πρόσθετη ακρόαση κάνει τη διαδρομή πιο ξεκάθαρη αλλά και απολαυστική. Οι Fontaines DC, σε αντίθεση με σχήματα τύπου Idles, δεν επενδύουν στην ένταση και το θόρυβο για να προσελκύσουν την προσοχή του ακροατή, αλλά ακολουθούν μια λιγότερο εύκολη διαδρομή. Προτάσσοντας τη μελωδία και τον ρυθμό στοχεύουν στην ουσία και όχι τις εντυπώσεις. Με βάση τα ως τώρα πεπραγμένα τους, δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν υποστηρίζαμε πως οι Fontaines DC είναι σαφώς το ποιοτικότερο γκρουπ από όσα ξεπήδησαν στην πρόσφατη -πολλοστή- post punk αναβίωση.
Ανυπομονούμε λοιπόν να τους απολαύσουμε ξανά επί σκηνής την Τετάρτη 15/6 στο Release Athens Festival, έχοντας πάντα στο μυαλό την απίστευτη εμφάνιση τους στο Death Disco το 2018, όπου ένα συγκρότημα χωρίς κανένα δίσκο, σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα του!
