Αν έχετε στη δισκοθήκη σας το U.K. Subs - The Singles 1978-1982, τότε μπορώ βάσιμα να υποθέσω ότι το U.K. Subs - The Albums 1979-1982 δε θα έχει ξεφύγει με τίποτα από το μουσικό ραντάρ σας. Το περί ου ο λόγος πενταπλό boxed set, που έχει κυκλοφορήσει εδώ και ένα μήνα, αποτελεί έναν πληρέστατο οδηγό των σημαντικότερων χρόνων του συγκροτήματος, αφού περιλαμβάνει τα τέσσερα πρώτα στούντιο άλμπουμ που κυκλοφόρησε και το δεύτερο χρονικά ζωντανά ηχογραφημένο Crash Course (το πρώτο ήταν το Live Kicks του 1979), μαζί με πολλά bonus tracks, hit singles και τα δύο πρώτα 45’s του Charlie Harper, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των τραγουδιών στα εκατόν έντεκα! Φυσικά, υπάρχει και συνοδευτικό βιβλιαράκι με πληροφορίες και φωτογραφίες, που συμβάλλουν και αυτές σημαντικά στην κατά το δυνατόν πληρέστερη αποτύπωση του κλίματος της εποχής.

Η ιστορία τους ξεκίνησε το 1976 μέσα από τη R&B σκηνή, με τον τραγουδιστή και μπροστάρη της μπάντας Charlie Harper να την έχει αρχικά ονομάσει The Marauders. Πολύ σύντομα όμως πριν τελειώσει η χρονιά αυτή άλλαξαν πορεία, αφού παρακολούθησαν punk-rock συναυλίες στο The Roxy, αλλάζοντας άμεσα το όνομά τους αρχικά σε Subversives και στη συνέχεια στο καθιερωμένο U.K. Subs. Η γοητευμένη από το νέο ήχο μπάντα, εκτός από τον Harper, αποτελούνταν από τον κιθαρίστα Nicky Garratt, το μπασίστα Paul Slac και τον ντράμερ Rory Lyons, που πριν την κυκλοφορία του πρώτου single αντικαταστάθηκε από τον Pete Davies. Η μουσική τους ξεχείλιζε από ενέργεια, αλλά, όπως και το ίδιο το punk-rock αναζητούσε και έβρισκε σταδιακά την ταυτότητά του, είχε διατηρήσει τις επιρροές από την pub rock scene, που εμπλούτιζαν με ενδιαφέροντα τρόπο τον ήχο τους. Κάτι τέτοιο μόνο ασυνήθιστο δεν ήταν στις πρώτες μέρες του punk, αφού όσοι τις έζησαν καλά θυμούνται ότι, όχι και τόσο σπάνια, η σύντομη διάρκεια των τραγουδιών κατέληγε να είναι το κυρίαρχο και άμεσα αναγνωρίσιμο στοιχείο του νέου μουσικού αυτού είδους, παρά η διαφορετικότητα του ήχου του αυτή καθεαυτή. Δε χρειάστηκε όμως πολύς χρόνος για να αποκτήσουν οι U.K. Subs πιστούς φίλους, που έκαναν απολύτως αισθητή την παρουσία τους στα live, απαιτώντας πιο σκληρά τραγούδια από εκείνα των The Sex Pistols και έτσι επιταχύνοντας τον προσανατολισμό της μπάντας προς αυτό που κατέληξε να είναι ο καθαρόαιμος punk ήχος.

Οι U.K. Subs μελέτησαν καλά τις κινήσεις τους και είχαν την τύχη να ενταχθούν από την αρχή στο δισκογραφικό δυναμικό της GEM Records, η οποία ήταν θυγατρική της  RCA Records, για τους τρεις πρώτους στούντιο δίσκους και τον περιλαμβανόμενο εδώ ζωντανά ηχογραφημένο, ενώ ο τέταρτος κυκλοφόρησε από τη NEMS Records. Η πρώτη τους κυκλοφορία ήρθε μέσω της City Records το 1978 και ήταν το C.I.D. EP, που περιλάμβανε και τα Live In A Car και B.I.C. Το EP παίχτηκε αρκετές φορές στο The John Peel Show και έγινε τόσο η αφορμή για να ηχογραφηθούν μερικά sessions, όσο και το «διαβατήριο» για την GEM Records, που κυκλοφόρησε τα 7″ Stranglehold και Tomorrow’s Girl, τα οποία άνοιξαν το δρόμο για το ντεμπούτο μεγάλη διάρκειας, που ήταν η πρώτη κυκλοφορία αυτής της δισκογραφικής εταιρείας.

Αυτό ονομάστηκε (και όντως ήταν) Another Kind of Blues και παρέμεινε επί έξι εβδομάδες στο National Chart, φτάνοντας μάλιστα μέχρι το #21. Την παραγωγή υπέγραψε ο John McCoy, που έπαιζε μπάσο στην Ian Gillan Band, ενώ η ηχογράφηση έγινε στα Kingsway Studios του Gillan. Ο McCoy συνυπέγραψε το πολύ καλό Crash Course, ενώ ο γιος του Matt έπαιξε ντραμς με τη μπάντα στο Motivator EP και στα άλμπουμ Live in Paris και Mad Cow Fever. Στο άλμπουμ περιλαμβάνονταν όλα τα πολύ καλά προγενέστερα singles σε διαφορετικές ηχογραφήσεις. Η τάση προς το χρωματιστό βινύλιο, που κορυφώθηκε εξαρχής στις οκτώ διαφορετικές αποχρώσεις του C.I.D., περιορίστηκε πλέον στη μπλε εκδοχή, που αφορούσε τις πρώτες είκοσι χιλιάδες κόπιες. Πολύ καλές στιγμές ακόμα είναι και αυτές των World War, Killer, Lady Esquire, I Live in a Car καιYoung Criminals. Το ντεμπούτο αυτό περιλαμβάνεται στον πρώτο δίσκο του The Albums 1979-1982, όπως επίσης το City EP και τη bonus στούντιο εκδοχή του Telephone Numbers, με το οποίο μετείχαν στο ζωντανά ηχογραφημένο Farewell to the Roxy.

Το Brand New Age κυκλοφόρησε ένα εξάμηνο αργότερα, δηλαδή τον Απρίλιο του 1980, ήταν ακόμα καλύτερο και περισσότερο προσανατολισμένο στο punk-rock. Την εποχή εκείνη οι U.K. Subs διήνυαν μια από τις πιο παραγωγικές περιόδους τους, ηχογραφώντας παράλληλα αρκετά EPs. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε σε βινύλιο και κασέτα, έμεινε εννέα εβδομάδες στο National Chart και έφτασε μέχρι το #18. Στα τέλη του 1979 είχε προηγηθεί η επίσης επιτυχημένη σε πράσινο βινύλιο κυκλοφορία  She’s Not There ΕΡ. Το πολύ καλοπαιγμένο φερώνυμο τραγούδι, που τους έφερε πάλι στο Top of the Pops, ήταν διασκευασμένη η κλασική επιτυχία του 1964 των The Zombies, που επίσης είχαν παίξει υπέροχα και οι Santana, τραγουδισμένη από τον μπασίστα Paul Slack σε μια από τις σπάνιες φορές που ανέλαβε τα πρώτα φωνητικά. Από τα λοιπά τραγούδια του ΕΡ το Same Thing και το υπέροχο Victim υπάρχουν εδώ στη single μορφή τους, ενώ το Kicks ηχογραφήθηκε ειδικά για το Brand New Age. Μια ακόμα διασκευή είναι αυτή του I'm Waiting for My Man του Lou Reed, που μεταξύ άλλων διασκεύασαν επίσης οι Tom Robinson Band και οι Wasps, ενώ εξαιρετικά είναι η καταιγίδα του Left for Dead και τα Barbie’s Dead, Emotional Blackmail, Organised Crime, Teenage, Warhead και το pogo Rat Race.

Το άλμπουμ Crash Course, που περιλαμβάνεται στον τρίτο δίσκο του boxed set, κυκλοφόρησε σε μωβ βινύλιο το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς και έφτασε στο #8 του National Chart. Ηχογραφήθηκε στο Rainbow Theatre του Λονδίνου στις 30 Μαΐου (αρχικά η συναυλία ήταν προγραμματισμένη για το Electric Ballroom, αλλά λόγω μεγάλης ζήτησης εισιτηρίων προτιμήθηκε μεγαλύτερος χώρος), κατά τη διάρκεια της Brand New Age tour μαζί με τους Angelic Upstarts και Liquid Stone και σημείωσε τις μεγαλύτερες ως τότε πωλήσεις δίσκου τους, που ξεπέρασαν τα εκατόν πενήντα χιλιάδες αντίτυπα. Οι πρώτες τριάντα χιλιάδες κόπιες συνοδεύονταν από το 12΄΄ single For Export Only, που είχε τέσσερα τραγούδια από την εμφάνισή τους του 1979 στο London Lyceum. Τον Ιούνιο του 1980 οι Davies και Slack έφυγαν από τη μπάντα, για να αντικατασταθούν από το μπασίστα Alvin Gibbs (The Users) και τον ντράμερ Steve Roberts (Cyanide), με αποτέλεσμα να σκληρύνει περισσότερο ο ήχος τους. Ο δίσκος αυτός αποτυπώνει πλήρως τους λόγους που οι U.K. Subs είχαν χτίσει τη φήμη μιας εξαιρετικής live μπάντας. Την εποχή εκείνη ο Charlie κυκλοφόρησε σε πράσινη της ελιάς απόχρωση το πρώτο προσωπικό του single Barmy London Army, στο οποίο συμμετείχε ο κιθαρίστας James Stevenson (Chelsea, Gen X).

Λίγο αργότερα επέστρεψαν στο στούντιο και το Φεβρουάριο του 1981 κυκλοφόρησαν σε κόκκινο βινύλιο το Diminished Responsibility, που έμεινε στο National Chart για πέντε εβδομάδες, φτάνοντας μέχρι το #18. Αυτό ήταν και το τελευταίο άλμπουμ τους, που είχε παρουσία στους καταλόγους επιτυχιών. Η πρώτη επίσημη ανακοίνωση των δύο παραπάνω νέων μελών είχε συμβεί τον Οκτώβριο της περασμένης χρονιάς με το single Party in Paris, που κυκλοφόρησε σε πορτοκαλί βινύλιο, έχοντας τη συμμετοχή του “Wot” Captain Sensible (The Damned) στα κίμπορντς. Στο Diminished Responsibility συναντάμε το Party in Paris σε διαφορετικό remix, ενώ το single Keep On Running (Till You Burn) που θυμίζει πολύ τους The Police κυκλοφόρησε σε μπλε βινύλιο εκ των υστέρων, αποτελώντας το τελευταίο τραγούδι που έπαιξαν στο Top of the Pops. Την παραγωγή συνυπέγραψαν οι Nicky Garratt και ο glam rock Μίδας Mike Leander (Garry Glitter, Hello, Tom Jones), ενώ η εταιρεία, σε μια προσπάθεια να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού για τη μπάντα, συγκατατέθηκε να κυκλοφορήσει το Ice Age EP. Λίγο πριν το άλμπουμ, ο Charlie κυκλοφόρησε το δεύτερο single του με τίτλο Freaked, ενώ αργότερα με τους ίδιους μουσικούς το ντεμπούτο μεγάλης διάρκειας άλμπουμ του Stolen Property. Οι συνθέσεις δειλά - δειλά αρχίζουν να απομακρύνονται από την εκρηκτική ολιγόλεπτη διάρκεια, ενώ οι glam επιρροές του παραγωγού μοιάζουν ως κύριες υπεύθυνες για την (ακόμα διακριτική) διαφοροποίηση του ήχου τους. Τραγούδια όπως τα Violent City, Perfect Girl καιTime and Matter κράτησαν σε υψηλό επίπεδο τα στάνταρντ, ενώ τα τέσσερα singles του Charlie Harper εμπλουτίζουν το περιεχόμενο του boxed set.

Ο τελευταίος δίσκος του boxed set περιλαμβάνει το χρυσό λόγω πωλήσεων άλμπουμ Endangered Species, που ήταν το πρώτο μη έγχρωμο βινύλιό τους και κυκλοφόρησε στις 19 Μαρτίου του 1982 μέσω της βραχύβιας και σαφώς ανεξάρτητης NEMS Records, στην οποία είχε διακριτική εμπλοκή ο διάσημος, κυρίως λόγω των The Beatles, Brian Epstein. Προηγουμένως όμως είχε κυκλοφορήσει το αποστασιοποιημένο από το punk ύφος single Countdown, που έφτασε ως το #8 του Indie Chart -σε αντίθεση με το δίσκο που έφτασε ως το #11- και είχε ως B-Side το Plan of Action. Η ηχογράφηση έγινε στο ειδυλλιακό Jacobs Studio στο Farnham. Οι Harper και Garratt έχουν δηλώσει πως θεωρούν το συγκεκριμένο άλμπουμ ως το καλύτερο των U.K. Subs, που ήρθε σε μια φάση κατά την οποία τα μέλη της μπάντας, περισσότερο παρά ποτέ, επιδείκνυαν έμπρακτα τάσεις για προσωπική καριέρα. Ο Steve Roberts κυκλοφόρησε το single As Tears Go By και το προσωπικό άλμπουμ Do You Know Who I Am? μέσω της Exploited Records. Το Lie Down and Die είναι το περισσότερο punk κι από κοντά ακολουθεί το Fear of Girls, ενώ το Down on the Farm, που διασκεύασαν οι Guns n’ Roses στο δίσκο Spaghetti Incident, έχει όσο garage συναντούσες στην Αυστραλία των ‘80s. Οι διαφοροποιήσεις στον ήχο παίρνουν ευρύτερες διαστάσεις προς τη synth-pop το new wave και τοglam-rock, όπως γίνεται σαφές από τα Flesh Wound, Sensitive Boys καιDivide 8 x 5, αλλά και από το σχετικά πιο αγριεμένο I Robot. Μη ξεχνάμε, άλλωστε, ότι βρισκόμαστε στο 1982, όταν η επιρροή των παραπάνω μουσικών ειδών γνώριζε το απόγειό της. Μετά την ηχογράφηση του δίσκου, ο Steve Roberts άφησε τη μπάντα και πήγε στους Ligotage της Beki Bondage (Vice Squad), με τους οποίους κυκλοφόρησε το Crime of Passion (1983), ενώ ήδη ο Alvin και ο Charlie έπαιζαν μαζί με τον Knox (Vibrators) στο side-project Urban Dogs.

Τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν τους δίσκους που περιλαμβάνονται στο The Albums 1979-1982 χαρακτηρίστηκαν από απανωτές αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος και από την αγωνία να επιβιώσει ο ήχος του πλάι στο δημοφιλέστερο πλέον post-punk, με τους U.K. Subs να κερδίζουν τελικά και με πολύ κόπο τη μάχη μέχρι και σήμερα, έστω κι αν ποτέ δεν κατάφεραν να ξαναπιάσουν τα στάνταρντ του παρελθόντος.