Τι είναι αυτό που αγαπά το κοινό στους Allah-Las; Αυτό αναρωτήθηκα κάμποσες φορές κατά την διάρκεια της συναυλίας τους στην Αθήνα, περιτριγυρισμένος από ενθουσιώδεις θηλυκού, κυρίως, φύλου υπάρξεις, που ήταν ντυμένες κάπως σαν την Ρένα Βλαχοπούλου στο «Η θεία μου η χίπισσα». Η απάντηση, σε αντίθεση με αυτό που συνηθίζουμε να λέμε σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι μονοσήμαντη. Θεωρώ ότι είναι αυτή η έφεσή τους να σκαρώνουν όμορφες pop, στην ουσία, μελωδίες, από αυτές που ώρες αφού τις ακούσεις εξακολουθούν να ηχούν ευχάριστα στο κεφάλι σου. Πιστεύω ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί, όποιο είδος και αν υπηρετούσαν, δεν θα μπορούσαν παρά να συνθέτουν όμορφες μελωδίες, όπως δηλαδή κάνουν και τώρα, υπό το ένδυμα των garage αναβιωτών.

Ως προς το ότι οι Allah-Las είναι μουσικοί αναβιωτές των 60s δεν υπάρχει αμφιβολία. Αυτοί οι τύποι είναι τόσο παλιομοδίτες, τόσο προσκολλημένοι αισθητικά στην συγκεκριμένη δεκαετία, που μπροστά τους οι φίλοι τους Black Angels μοιάζουν ακραιφνείς μοντερνιστές. Όσο για το garage... εδώ οι γνώμες διίστανται. Αν και δύσκολα θα μπορούσες να τους χαρακτηρίσεις οτιδήποτε άλλο, σε αυτό τον δίσκο οι Allah-Las απέχουν έτη φωτός από τις μπάντες τύπου Sonics, που τόσο δίκαια θεωρούνται σταθερά ως το punk των 60s. Οι Allah-Las στην πραγματικότητα παίρνουν τα πάντα από τα 60s, εκτός από το κολασμένο fuzz αυτών των φοβερών συγκροτημάτων. Τα δέκα περίπου δευτερόλεπτα που διαρκούν οι εναρκτήριες fuzz-αρισμένες νότες του δίσκου είναι εντελώς παραπλανητικές. Στην συνέχεια η παραμόρφωση χρησιμοποιείται με το σταγονόμετρο. Κατά τα λοιπά όμως, από όλα έχει ο μπαξές και, όπως φαντάζεστε, στο γνωστό μελωδικό περιτύλιγμα, για το οποίο μιλούσαμε πιο πάνω: ψυχεδελική pop με πρώτο και καλύτερο το εξαιρετικό εναρκτήριο De Vida Voz, που έχει σαφές σημείο αναφοράς τους Love στο Forever Changes, πολύ και καλό folk punk, είτε εμπνευσμένο από την country rock όπως το Better Than Mine, είτε τον Bob Dylan (πολύ καλό το 501-415, με τα πολύ ενδιαφέροντα κιθαριστικά θέματα), είτε moody garage όπως το πανέμορφο Artifact, είτε, τέλος, παλιό, καλό garage punk (στην φιλικότερη δυνατή προς τον χρήστη έκδοσή του, για να μη ξεχνιόμαστε), όπως το Had It All. Στα παραπάνω προσθέστε και δύο πολύ καλά ψυχεδελικά instrumentals (που συγκεντρώνουν το σύνολο των επιρροών του δίσκου) Ferus Gallery και Yemeni Jade, αλλά και το επίσης instrumental No Werewolf (πρόκειται για ψυχεδελίζουσα διασκευή του surf rock κομματιού των Frantics) και το αρκετά δυνατό Every Girl, που αποτελεί την πλέον βρετανική στιγμή του δίσκου και έχετε στα χέρια σας την σπάνια περίπτωση όπου συγκρότημα με καλό ντεμπούτο, κατορθώνει να κυκλοφορήσει έναν ακόμη καλύτερο δεύτερο δίσκο. Πραγματικά, το Worship The Sun κερδίζει το ομώνυμο ντεμπούτο τους και όχι μόνο στα σημεία, θα έλεγα, καθώς έχει μεγαλύτερο εύρος επιρροών και πιο πλήρεις συνθέσεις.

Αν θα έπρεπε να μιλήσουμε για τα αρνητικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν στιγμές που θα ήθελες να ανεβεί η ένταση λιγάκι. Πραγματικά, ένα-δύο πιο ρυθμικά κομμάτια στον δίσκο δεν θα έβλαπταν, όμως καλό είναι να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα: εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πραγματικά καλό συγκρότημα, στον δεύτερο κατά σειρά πολύ καλό δίσκο του. Τι άλλο μπορεί κανείς να ζητήσει;

8/10