Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ της σύγχρονης ελληνικής μουσικής έχουν μια καλή εικόνα για το καλλιτεχνικό ποιόν του κιθαρίστα με το αινιγματικό όνομα Socos. Μία ικανή πλειοψηφία τον γνώρισε καλύτερα μετά την κυκλοφορία της Ύδρας Των Πουλιών, μίας συλλογής τραγουδιών πάνω σε στίχους του ποιητή/ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου, στην οποία η συμμετοχή του Δημήτρη Πουλικάκου προσέδωσε μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Δεν θα έπρεπε να αποδώσουμε σε τερτίπια της τύχης πως οι αδερφοί Κατσιμίχα κυκλοφόρησαν το 2012 ένα άλμπουμ (Beat Poetry) στη δική τους μουσική γλώσσα αλλά με αντίστοιχη λογική κατασκευής. Μετά την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου των Live Project Band πριν την διάλυσή τους (Αντάρτικο Πόλεων), ο Socos επανέρχεται στην επικαιρότητα με ένα ανάλογο project, αυτή τη φορά υπό εντελώς διαφορετικούς όρους.
Το Πρώτο Απ’ Το Δεύτερο Και Το Δεύτερο Απ’ Το Τρίτο αποτελεί μία εξαίρετη προσπάθεια μελοποίησης οκτώ ποιημάτων του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Αν και “κανονικά” κάθε ολοκληρωμένη δισκογραφική κίνηση (την λες και “άλμπουμ”) θα πρέπει να αποτιμάται όσο δυνατόν αυτόνομα, δύσκολα μπορεί να αποφευχθεί η σύγκριση με την Ύδρα Των Πουλιών. Διπλός ο λόγος: πρώτον, εκείνη η δουλειά αποτελεί ό,τι ποιοτικότερο έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία από μελοποιήσεις υπαρχόντων ποιημάτων εδώ και πολλά χρόνια. Δεύτερον, ο Socos δεν επιλέγει να ακολουθήσει την πεπατημένη οδό, όπως του έδωσε το δικαίωμα η αναγνώριση που του έδωσε η Ύδρα. Η καλλιτεχνική ανησυχία για την εξερεύνηση του αγνώστου, αλλά και η πρόκληση που παρουσιάζει το πρωτογενές υλικό ως προς την μουσική ερμηνεία του, τον ώθησε να φτιάξει έναν εντελώς διαφορετικό δίσκο.
Στο νέο του άλμπουμ, ο Socos απογυμνώνει την ενορχήστρωση των τραγουδιών από τα διάφορα όργανα και εμπιστεύεται μόνο την ακουστική του κιθάρα. Τόλμημα σαφώς αυτή η επιλογή: είναι διαφορετικό να χρησιμοποιείς μία πανδαισία ηχοχρωμάτων και αλλιώς να περιορίζεσαι σε έξι χορδές. Ο Socos όμως κατέχει σε πολύ καλό επίπεδο το όργανό του και χρησιμοποιεί μία ευρεία παλέτα τεχνικών και ήχων για να εξυπηρετήσουν την ιδέα που έχει στο μυαλό του κάθε φορά. Αλλού γίνεται λυρικός (Όλο Και Πιο Πολύ, Τέλος), αλλού δυναμικός (Η Θάλασσα) ως και heavy (Όσο Με Πληγώνεις), αλλού και τα δύο μαζί (Βολέματα Καταστροφής, Το Έγκλημα Της Μοναξιάς). Κάθε τραγούδι παρουσιάζεται με διαφορετικό τρόπο, έτσι συντηρείται αμείωτο το ενδιαφέρον και στα 40 λεπτά του άλμπουμ. Το rock παρελθόν (και παρόν, βεβαίως) των δημιουργών δεν κρύβεται, φυσικά, έτσι οι συνθέσεις αποπνέουν κατά βάση μία αίσθηση δυναμισμού. Ακούστε π.χ. την κύρια μελωδική γραμμή στο σπουδαίο Ρήμαγμα.
Δεν είναι απλό το εγχείρημα να διασκευάσεις Χριστιανόπουλο χωρίς να καταφύγεις σε απαγγελία. Κι όμως, ο Socos τεμάχισε τον αυθεντικό λόγο του Χριστιανόπουλου, του έδωσε μελωδία μέσα από τη φωνή του Μαρίνου Τζιάρου και τον τοποθέτησε επαναδομημένο μέσα στις συνθέσεις του. Ο Τζιάρος, ως φίλος και μόνιμος συνεργάτης του Socos στην Live Project Band, διαβλέπει τις προθέσεις του δημιουργού και παραδίδει μία σκληρή ροκ ερμηνεία σε συμφωνία με τα ως τώρα διαπιστευτήριά του. Ακόμη και στα πιο ευαίσθητα σημεία, η φωνή δίνει ένταση τονίζοντας με ιδιαίτερο τρόπο τα σύμφωνα των λέξεων. Βεβαίως, δεν είναι Πουλικάκος (κανείς δεν είναι) και πιθανώς κάποιοι ακροατές, λόγω του στιχουργικού περιεχομένου, να προτιμούσαν στη θέση του κάποιον πιο “έντεχνο” ερμηνευτή, αλλά πραγματικά η χροιά, η θεατρικότητα και η αμεσότητα στον τρόπο του (ο οποίος τρόπος εδώ θυμίζει Κατσιμιχαίους εν βρασμώ ψυχής) μοιάζουν ιδανικά για να εκφράσουν το περιεχόμενο των στίχων.
Πριν ενάμιση χρόνο κυκλοφόρησε έναν αντίστοιχο εγχείρημα από την Θεσσαλονικιά θερεμινίστρια May Roosevelt, η οποία ενδιαφέρθηκε κυρίως να στήσει αέρινες ατμόσφαιρες πάνω στην απαγγελία του ίδιου του ποιητή. Ο Socos προχώρησε ένα επίπεδο παραπάνω, δημιουργώντας το δικό του κλίμα, εντάσσοντας τους στίχους στοχευμένα στη μουσική και εκμεταλλευόμενος τη φωνή σαν δεύτερο όργανο στις ενορχηστρώσεις του. Αυτά τα δύο άλμπουμ αποδεικνύουν το έμπρακτο αντίκτυπο του Χριστιανόπουλου στη νεότερη γενιά τραγουδοποιών, που νιώθουν την ανάγκη να μεταφράσουν με τον δικό τους τρόπο τα νοήματα της ποίησής του. Όσο για το εδώ εξεταζόμενο πόνημα, επιβεβαιώνει την εμπιστοσύνη που δείχνει ο γράφων εδώ και χρόνια στο προσαρμοστικό αισθητήριο του καλλιτέχνη. Ο Socos κατάφερε και δημιούργησε (ξανά!) ένα ξεχωριστό έργο αναφοράς στον χώρο, για τις ανάγκες του οποίου, θεώρησε πως έπρεπε να κοιτάξει από μια άλλη οπτική γωνία σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές του. Παρόλα αυτά, δεν φαίνεται πως πειραματίζεται - διότι, για να δανειστώ την έκφραση ενός φίλου, όποιος γνωρίζει τι κάνει, δεν πειραματίζεται. Και ο Socos γνωρίζει πολύ καλά τι κάνει.
8/10
