Το ντεμπούτο των Electric Litany, How To Be A Child And Win The War, είχε σκάσει σχεδόν από το πουθενά, ήταν μια έκπληξη. Σαν την έκπληξη του να ακούς τον Γιάννη Ρίτσο να απαγγέλει ένα απόσπασμα από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος στη εισαγωγή του Tear. Τέσσερα χρόνια μετά, και έχοντας προηγουμένως κυκλοφορήσει το άκρως αξιόλογο 7ιντσο Enemy το 2012, επανέρχονται με το Enduring Days You Will Overcome, για να επιβεβαιώσουν αυτό που πολλοί είχαμε υποψιαστεί: κάτι σπουδαίο γεννιέται ενώπιόν μας.
Οι προσδοκίες μεγάλες, λοιπόν, πόσο μάλλον όταν έγινε γνωστή η ανάμειξη στο δίσκο του σπουδαίου μουσικού Alan Parsons (αρκεί η αναφορά στις συνεργασίες του ως μηχανικός ήχου με Beatles και Pink Floyd για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του ονόματος). Η μπάντα όμως δείχνει αρκετά ψύχραιμη και προσγειωμένη - δεν είναι τυχαίο ότι η νέα τους δουλειά ξεκινάει με το Intro, ένα κομμάτι που πιάνει το νήμα ακριβώς από εκεί που το είχαν αφήσει με το προηγούμενο album τους και θα μπορούσε να είναι το φινάλε εκείνης της κυκλοφορίας. Το Silence με την όμορφη μελωδία του και τους μελαγχολικούς στίχους, όπως και το Hold Fast To Dreams με τη σταδιακή κλιμάκωση, είναι στο ύφος που διαμόρφωσαν στο ντεμπούτο τους. Αλλά η έκπληξη κρύβεται στο The Soul Remembers Everything, όπου καταφέρνουν να συνδυάσουν το post punk με τους παραδοσιακούς ήχους με τη χρήση του σαντουριού, μακριά βεβαίως από φολκλορικές γραφικότητες, κατορθώνοντας να χτίσουν μια υποβλητική ατμόσφαιρα που βάζει στο κάδρο των επιρροών τους Dead Can Dance. Απρόσμενο και το In The Morning με το 80’s beat, βγαλμένο από το παρελθόν της synth pop. Το Feather Of Ecstasy, που επέλεξαν ως πρώτο δείγμα για να συστήσουν τη νέα τους κυκλοφορία, με τη στιβαρή ερμηνεία και τη σκοτεινή διάθεση αποκαλύπτει την κυριότερη επιρροή τους: τους Joy Division. Το Empty Sea, το οποίο είχαμε ακούσει πριν μερικά χρόνια, ακυκλοφόρητο τότε, σε μια συναυλία τους στο Αν, είναι από τα δυναμικότερα – και καλύτερα - κομμάτια του δίσκου, ενώ το Farewell (To Setting Flowers) βασισμένο στη μελωδία του πιάνου αποτελεί την αναμενόμενη και ταιριαστή επιλογή για το φινάλε.
Άξια αναφοράς φυσικά η ερμηνεία, σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, του ηγέτη της μπάντας, του Κερκυραίου Αλέξανδρου Μίαρη, σε ένα ρόλο μεταξύ τροβαδούρου και ψάλτη. Γενικότερα, το συγκρότημα, που εδρεύει στο Λονδίνο (με τα 2/4 να αποτελούνται από συμπατριώτες μας) παρουσιάζει αξιομνημόνευτη συνεκτικότητα παραδίδοντας ένα δίσκο πνιγμένο στη μελαγχολία, βραδύκαυστο, που ήρθε για να μείνει. Πολλοί θεωρούν ότι οι Electric Litany είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στην εγχώρια εναλλακτική σκηνή τα τελευταία αρκετά χρόνια (αν και όπως προείπαμε όχι αμιγώς ντόπιο συγκρότημα) και η δεύτερη κυκλοφορία τους έρχεται να εμπεδώσει την άποψη αυτή.
7,5/10
