Tι σας γράφαμε την προηγούμενη μόλις εβδομάδα για τις διάφορες «παρά φύση» διασκευές, για να δανειστώ τον μοδάτο στα ντόπια πολιτικά δρώμενα χαρακτηρισμό; Πριν καλά-καλά προλάβουμε, έχουμε άλλα δύο ανάλογα περιστατικά: Πρώτα-πρώτα τους Pearl Jam να προσκαλούν στην σκηνή του Global Citizen Festival (Νέα Υόρκη 26 Σεπτεμβρίου) την Beyoncé για ένα βαρετό κατά την γνώμη μου ντουέτο με τον Eddie Vedder στο Redemption Song του Bob Marley, ενώ ένα clip του Nelson Mandela έπαιζε από πάνω, όπως μπορείτε να δείτε εδώ . Πιο κλισέ πεθαίνεις, θα έλεγα, αλλά ξέρω ότι υπάρχει και μία μεγάλη μερίδα κόσμου που πιστεύει ότι κάτι τέτοια events βοηθάνε στην καταπολέμηση του ρατσισμού (εν προκειμένω), ή, κατά περίπτωση, της φτώχειας, της λιτότητας, της πυτιρίδας κλπ. Προφανώς δεν είμαι της ίδιας άποψης: Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η πλήρης εξομοίωση καλλιτεχνών που κάποτε επιχείρησαν να πούνε πράγματα με την μουσική τους εκτός mainstream με τον σκληρό πυρήνα του mainstream.
Δεύτερο και πιο οδυνηρό, το θέαμα του Mick Jagger να κάνει την ίδια μέρα ντουέτο με την Taylor Swift, σε συναυλία της δεύτερης στο Nashville, εκτελώντας (το ρήμα λαμβάνεται με όποια έννοια προτιμάτε) το κλασικό '(I Can't Get No) Satisfaction'. Την ατυχή αυτή έμπνευση του Mick μπορείτε να δείτε εδώ. Γοητευτική λεπτομέρεια: η σούπερ σταρ της πλάκας είναι εντελώς εξαφανισμένη μπροστά στον 72χρονο Jagger. Καλή η φήμη, καλή η δόξα, αλλά ο καθένας έχει τα όριά του. Το αν τα γνωρίζει ή όχι, είναι θέμα αποκλειστικά δικό του…