Είσαι σπίτι σου αμέριμνος, ακούς μουσική στο youtube και ξαφνικά πέφτει το μάτι σου στη λέξη “Trickfinger”. Λες σαν “Truckfighters” ακούγεται, καλό θα είναι! Όποτε κλικάρεις, αράζεις και αντί να ακούσεις κάποιους τύπους να τα σπάνε, ακούς μια ηλεκτρονική μουσική βγαλμένη από παρατημένο εργοστάσιο στη βιομηχανική ζώνη που έχει μετατραπεί σε club.
Προς ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, πίσω από το ψευδώνυμο αυτό κρύβεται ο πολυπράγμων John Frusciante, ο οποίος αποφάσισε να αφήσει πίσω του την κιθάρα και όλα τα υπόλοιπα μουσικά όργανα για να δημιουργήσει ηλεκτρονική μουσική.
Συγκεκριμένα όλο το νέο του εγχείρημα βασίζεται στην electro, την Acid House (είδος της house που παιζόταν στο Chicago στα 80s) και την IDM (Intelligent Dance Music).
Παρόλο που ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης πάντα δοκίμαζε καινούργια στοιχεία στα project του, στοιχεία τα οποία συχνά γίνονταν αφορμή για αμφιλεγόμενες κριτικές και απόψεις, πάντα κράταγε στοιχεία της μουσικής που τον έκανε αγαπητό σε τόσο κόσμο και τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο χαρισματικούς εν ζωή κιθαρίστες.
Αυτό το μαρτυράει και η πληθώρα των συνεργασιών του (Red Hot Chili Peppers, Ataxia, Mars Volta, Omar Rodriguez-Lopez, Speed Dealer Moms, Swahili Blonde, Kimono Kutt, Black Nights), καθώς και η προσωπική του δισκογραφία που μετράει έντεκα (11) studio albums, εφτά (7) EP’s και ένα (1) Soundtrack.
Διάφορα ξένα site και περιοδικά δίνουν σχετικά καλές κριτικές για το νέο αυτό project του Frusciante που φέρει το όνομα “Trickfinger”.
Κρίνοντας μόνο από το αποτέλεσμα και το νέο είδος πάνω στο οποίο πειραματίζεται, μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για μια καθηλωτική μουσική με πολλές στρώσεις, που σε βομβαρδίζει με ήχους.
Μόνο ας αναλογιστεί κανείς ότι άρχισε να πλέει σε μη χαρτογραφημένα μουσικά νερά για τον ίδιο, φτιάχνοντας μουσική για ένα τελείως διαφορετικό target group.
Η άποψη μου είναι ότι μετά το εξαίσιο “The Empyrean” του 2009, κάθε νέο project ήταν όλο και πιο ξένο για το ακουστικό κοινό του, το οποίο περίμενε με αδημονία κάτι καινούργιο αλλά σε αντίστοιχο ύφος! Μοναδική εξαίρεση το “Wayne” (2013) που γράφτηκε για τον χαμό ενός φίλου του.
Το PBX Funicular Intaglio Zone (2012), το Letur-Lefr (2012), το Outsides (2013) και το Enclosure (2014) μπορούν να χαρακτηριστούν πλέον ως προάγγελοι για την αλλαγή στον ήχο της μουσικής του John Frusciante, με τελικό προορισμό τη μεταμόρφωση του σε Trickfinger. Η μεγάλη έκπληξη στη νέα του δουλεία είναι η έλλειψη φωνητικών (αν και ποτέ δεν φημιζόταν για τις φωνητικές του επιδόσεις) και η απουσία της ροκ ψυχεδέλειας που έκανε τα κομμάτια του τόσο αναγνωρίσιμα και αγαπητά.
Βέβαια, αιωρείται το ερώτημα κατά πόσο υπάρχει γυρισμός μετά από αυτό το μονοπάτι που λέγεται Trickfinger και πόσο πιθανό είναι να έχουμε μια δεύτερη επιστροφή του στους Red Hot Chili Peppers, ωστε να γράψουν και πάλι ιστορία με υπέροχες μελωδίες!
Παναγιώτης Μαλαφής
