Πώς είναι η διαδρομή από το Βερολίνο μέχρι τη Μυτιλήνη; Πώς δένει ο μπαγλαμάς και το σαντούρι με τα ηλεκτρονικά “μπλιμπλίκια” (όπως τα λέει η Julie) και το βιολί; Τις απαντήσεις τις πήραμε σε 4 διαφορετικές γλώσσες  από τους Alcalica την προηγούμενη Πέμπτη στο Six D.o.g.s., με το industrial να ερωτοτροπεί με τις μελωδίες του Αιγαίου και το drum and bass με το ρεμπέτικο. Ένα μοναδικό κράμα που δε γίνεται να μη σου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Τους γνωρίζω μόνο 3 χρόνια, αλλά τους συνάντησα σε διάφορες σκηνές, κάποιες από τις οποίες ήταν και αυτοσχέδιες. Όπως αυτή σε ένα μπιστρό στο Κουκάκι, όπου το ρόλο της σκηνής έπαιζε ένα περιφραγμένο τρίγωνο πρασινάδας. Ενδεικτικό της μαεστρίας τους είναι και το πώς μεταμορφώνονται αφουγκραζόμενοι τόσο τους ανθρώπους, όσο και το έδαφος που πατάνε. Την Πέμπτη όμως τους είδα για πρώτη φορά σε κανονική σκηνή. Πιο ψηλά από τους υπόλοιπους αλλά πάντα με βλέμμα χαμηλό, προσιτό και χαμογελαστό. 

Με σχετικά πρόσφατο φρέσκο τον 7ο δίσκο τους, ο Λεωνίδας Δανέζος και η Julie Loi ανέβηκαν στη σκηνή και ξεκίνησαν το ζέσταμα. Πριν προλάβουν να μας συστηθούν, προστίθεται στην παρέα τους ο βιολιστής Στέφανος Φίλος, για να μας υπενθυμίσουν τη σημαντικότητα του υγρού στοιχείου και της  πρόσβασης σε πόσιμο νερό με το “Ύδωρ”, από τον τελευταίο αυτό ομώνυμο δίσκο τους του 2014. Ο χώρος άρχισε να γεμίζει και να κορμιά να λύνονται. Παύση για να τους καλωσορίσουμε και συνεχίζουν δυναμικά με τα πιο drum and bass κομμάτια από παλιότερους δίσκους και όλοι πλέον έχουν ζεσταθεί για τα καλά. Η Julie μας γυρνάει την πλάτη και με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις αποχωρίζεται τα μισά ρούχα αφήνοντας να εκτεθεί μόνο ένα μέρος της πλάτης της. Εμβόλιμα, ακούγονται νέα κομμάτια και φαίνεται πως ο νέος δίσκος έχει ολοκληρωθεί. Ο κόσμος έχει παραδοθεί στα πολυπολιτισμικά παντρέματα μιας ολόκληρης δεκαετίας που ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια μας. Ομάδες των 4-5 ατόμων, φωνάζουν ονόματα νησιών από τα οποία έχουν έρθει, μόνο για να απολαύσουν τους Alcalica .

Στη φωνή η Julie πιο πολύ απαγγέλει παρά τραγουδάει, στίχους σε γερμανικά, αγγλικά, γαλλικά και σπαστά ελληνικά.Το σαντούρι και ο μπαγλαμάς ανάμεσα από τα “μπλιμπλίκια” δένει τις δύο άκρες του ορίζοντα και φέρνει παραδοσιακές νότες μέσα στον αστικό ήχο. Όμως η προσθήκη του βιολιού, αλλάζει ολοκληρωτικά τον ήχο και την εμπειρία. Και δυστυχώς τον Στέφανο δεν τον συναντάμε σε όλα τα live. Η θετική σκέψη είναι ότι η σύμπραξή του στο νέο δίσκο είναι ακόμα πιο έντονη, γεγονός που ίσως τον φέρνει ακόμα πιο συχνά στην παρέα τους.

Το ένα “τελευταίο κομμάτι” φέρνει το άλλο στο αχόρταγο κοινό. Το συγκρόητημα όμως κρατά δύο από τα αγαπημένα του τελευταίου δίσκου “ A Point ” και “ Mraw ” για μία άψογη επίγευση.

Κείμενο / Φωτογραφίες: Shanti Thomaidi