Η εγχώρια παραγωγή γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη. Τα ραδιόφωνα συνεχίζουν να παίζουν τις ίδιες playlists ξανά και ξανά, ενώ νέοι καλλιτέχνες κάνουν την προσπάθειά τους να ακουστούν. Τους ακούμε όμως;
Γυρνώντας στα δυτικά προάστια και συχνάζοντας στα ρακάδικα της οδού Μάρκου Μπότσαρη στο Αιγάλεω μπορεί να τον έχει πάρει το μάτι σας, ή καλύτερα το αυτί σας, να παίζει κάποια ωραία μελωδία με την κιθάρα του. Προσωπικά, είχα την τύχη να τον ακούσω κάπως απρόοπτα και αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν οι στίχοι του στα Ελληνικά, σε μια εποχή που είναι δύσκολο πλέον να βρεις κάποιον καλλιτέχνη που να γράφει αξιόλογους ελληνικούς στίχους. Απλά λόγια, δίχως φανφάρες, που διαθέτουν βάθος και ουσία που σπάνια συναντάμε στο σημερινό δισκογραφικό τοπίο.
Ας μιλήσουμε με ονόματα, λοιπόν: ο λόγος γίνεται για τον Σταύρο Δάλκο που στο ενεργητικό του έχει δυο προσωπικούς δίσκους. Ο πρώτος έχει τίτλο "Όλα αυτά που φύγανε" και ο δεύτερος, που βγήκε φέτος, "Όταν οι κακοί βλέπουνε ταινία".
Δυσκολεύτηκα πολύ να τον κατατάξω κάπου μουσικά και δυσκολεύομαι ακόμα. Δεν θα μπορούσες να τον πεις ροκ, ούτε παραδοσιακό, ούτε έντεχνο. Και κάποιος εδώ θα έλεγε «και ποιος είναι άτεχνος;» ή «έντεχνος όμως είναι και ο Μαχαίριτσας αλλά και ο Θ. Παπακωνσταντίνου...». Ίσως απλά έχει στοιχεία από όλα αυτά. Έτσι κι αλλιώς είμαι άνθρωπος που δεν μ’ αρέσουν οι ταμπέλες...
Ο Δάλκος, λοιπόν, συγκέντρωσε φίλους και συνεργάτες, μπήκαν στο στούντιο κι εγράψαν τον δεύτερο αυτοχρηματοδοτούμενο δίσκο του, με τίτλο «Όταν οι κακοί βλέπουνε ταινία». Το artwork του άλμπουμ με την πρώτη ματιά φαίνεται αρκετά σουρεάλ, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό: μια φωτογραφία από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που δεν μπορείς να μην προσέξεις. Η διάρκεια του είναι 30 λεπτά, όσο-όσο για να αποκτήσεις μια γλυκιά μελαγχολία Κυριακής. Ο δίσκος, στο σύνολο του, προσωπικά, μου θυμίζει Matt Elliott: σε ρίχνει στα πατώματα, αλλά, επειδή είμαστε μαζοχιστικά πλάσματα, μας αρέσει. Αν σκοτώναμε τον Παντελή Ροδοστόγλου και τις διόλου διακριτικές μπασογραμμές του, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον Δάλκο και με τα Διάφανα Κρίνα.
Με την βαθιά του φωνή και την κιθάρα του, επί το πλείστον, σε όλα του τα κομμάτια, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μαγευτικής οδύνης. Ο δίσκος ξεκινάει δυναμικά με το «Στο κενό» και συνεχίζει με το αγαπημένο μου «Αν σου πέσω κάτω στον δρόμο», ενώ ο «Θαλασσινός επιτύμβιος» σε ταξιδεύει με τα πιο παραδοσιακά του στοιχεία, αλλά και την υπέροχη φωνή της Αντωνίας Μαυρονικόλα.
Μπορείτε να ακούσετε το «Όταν οι κακοί βλέπουνε ταινία» στο κανάλι του Σταύρου Δάλκου στο youtube. Επίσης, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί του για να αποκτήσετε το δίσκο στη σελίδα του στο facebook.
Κείμενο: Κική Ψαράκη
