…όντως ασυνήθιστο όνομα που φυσικά προέρχεται από ένα λάθος άκουσμα των στίχων των Stooges. Ναι, ναι… ακόμα και αν έχεις μητρική γλώσσα τα εγγλέζικα μπορεί να μην μπορείς να ακούσεις σωστά τους στίχους και τελικά να γίνει… Radio Birdman.

Radio Birdman it is then… 25/10/2018 στο Fuzz. Έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος, όσοι ακριβώς χρειάζονται για μια σωστή ροκ συναυλία. Δεν είχα ξαναδεί την αυστραλέζικη μπάντα live και η αλήθεια είναι ότι η γνωριμία μου με τους Radio Birdman είχε μικρή ιστορία. Έτσι, όταν ανέβηκαν στη σκηνή, η εικόνα τεσσάρων 60άρηδων και άλλων δύο 40άρηδων (Deniz Tek (κιθάρα, φωνή), ο Rob Younger (φωνή), ο Pip Hoyle (πλήκτρα), μαζί με τους Jim Dickson (Survivors, Barracudas, The New Christs), Dave Kettley (The New Christs), Nick Rieth (The Celibate Rifles, The Visitors)), ήταν τουλάχιστον σουρεαλιστική στα μάτια μου. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και το logo των Birdman που θυμίζει επίσκεψη εξωγήινων βγαλμένη από cult ταινία των ‘80ς, σχεδιασμένο από το πρώην μέλος Warwick Gilbert.

Όλα αυτά βέβαια, γρήγορα ξεθώριασαν όταν ξεκίνησε το κλασικό rock’n’roll σύστημα guitars, amps lights με τον Rob Younger να θυμίζει έντονα ξάδερφο του ή τουλάχιστον μακρινό συγγενή του Jimmy Carter (που παρεμπίπτοντος έχει δηλώσει συνάντηση με εξωγήινους) με κινήσεις Iggy Pop. Από εκείνο το σημείο και μετά, μίλησε η μουσική για κάτι λιγότερο από δύο ώρες. Επιρροές από Stooges, Beach Boys - surf music, Animals, Garage, πιάνο, choruses, αμείωτος ρυθμός και ενέργεια από την αρχή μέχρι το τέλος. Η ένταξη τους στο “punk” μάλλον αποτελεί απλούστευση και τους αδικεί.

Αντίθετα με τις περισσότερες συναυλίες, αυτή των Radio Birdman δεν έκανε σε κανένα σημείο κοιλιά και δεν βαριόσουν σε καμία περίπτωση. Ήταν από τα gigs που δεν θέλεις να τελειώσει που ο χρόνος χάνει την μαθηματική του υπόσταση και συρρικνώνεται χωρίς να το καταλάβεις, ακόμα και αν δεν έχεις «βιώσει» όλα τα τραγούδια τους από την εφηβική σου ηλικία.

Ιδιαίτερη στιγμή ήταν σίγουρα το cover των Magazine, Shot by both sides, το Aloha Steve and Danno (με πολύ χορό και headbanging από το κοινό), το Man with The Golden Helmet καθώς και η ενέργεια του Rob Younger που μέσα από τις κινήσεις μαριονέτας ηλέκτριζε συνεχώς το κοινό.

Αφήνω για το τέλος τον μπασίστα Jim Dickson…. που είναι ο ορισμός της ήρεμης δύναμης ή, όπως συνηθίζουν να λένε οι μπασκετικοί φίλοι μου: τίμιος. Overall, μια ίσως αναπάντεχη εμπειρία, που με την καλή παρέα που μαζεύτηκε εκείνο το βράδυ, θα μείνει αξέχαστη.

*Ακολουθώντας την παράδοση των Αυστραλέζικων group που όλοι ανταλλάσσουν μέλη με όλους, νομίζω ότι κάπου στα παρασκήνια και στις ρυθμίσεις του ήχου είδα τον Dave Faulkner και τον Jeremy Oaxley να ετοιμάζουν το νέο super group…

 Κειμενο: Κωστής Παπαϊωάννου

Οι φωτογραφίες ελήφθησαν από το site του Fuzz Live Music Club. Photo credits: Γιώργος Γαβριλάκης, Αλεξάνδρα Κατσαρού, Xριστίνα Αλόσσι