To να πρσπαθήσει να ανατρέξει κανείς στην προσωπική δισκογραφία του Thurston Moore αποτελεί ένα μάλλον απαιτητικό εγχείρημα, το οποίο, μεταξύ άλλων πολλών, απαιτεί υπομονή και αρκετή έρευνα: ο φοβερός Thurston δεν χάνει ευκαιρία να τζαμάρει με οποιονδήποτε μουσικό του κινήσει την προσοχή, αλλά και να πειραματιστεί. Οι επιλογές είναι ατελείωτες, όπως και οι προκλήσεις. Και ο Moore έχει όση όρεξη, ενέργεια αλλά και περιέργεια του χρειάζονται για να μην πει όχι σε νέες μουσικές προκλήσεις. Το αποτέλεσμα είναι 31 (!) κυκλοφορίες που ξεκινούν από τον αμιγώς πειραματικό ήχο μέχρι τον ακουστικό, με όλα τα πιθανά και απίθανα ενδιάμεσα στάδια.
Από την πλευρά μας, θα αρκεστούμε να σας παρουσιάσουμε τις δύο τελευταίες πριν το πρόσφατο εξαιρετικό The Best Day (την κριτική μας στο οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ) κυκλοφορίες του, που περιλαμβάνουν συμβατικά (αν μπορεί αυτός ο χαρακτηρισμός να χρησιμοποιηθεί για μουσική που υπογράφει ο Moore) κομμάτια. Λιγότερο ή περισσότερο συμπτωματικά, πρόκειται και για τις καλύτερες ηχογραφήσεις του κατά την γνώμη μας, ή, για να μην θίξουμε και τους εραστές του πειραματισμού, τις πλέον ολοκληρωμένες, κάτι που εξηγείται, αφού είναι αυτές ακριβώς που προορίζονταν για ευρύτερα (συγκριτικά πάντοτε) ακροατήρια.
Μπορούμε φυσικά να υποθέσουμε, όσο είναι κάτι τέτοιο ασφαλές για μία συναυλία του Thurston Moore, ότι το setlist της εμφάνισής του στο Fuzz το Σάββατο 25 Απριλίου θα περιλαμβάνει κάποια κομμάτια από τις ηχογραφήσεις αυτές - το ύφος, την ενορχήστρωση κλπ τα αφήνουμε στην φαντασία σας, αφού όλα είναι πιθανά σε μία συναυλία του φοβερού Thurston.
Trees Outside The Academy (Ecstatic Peace – 2007)
Δεν νομίζω ότι υπήρξε έστω και ένας οπαδός του Thurston Moore που να μην ένιωσε ευχάριστη έκπληξη, όταν άκουσε αυτό τον δίσκο. Μεστές μελωδίες που ισορροπούν με ιδιαίτερη επιτυχία ανάμεσα στον ακουστικό και τον ηλεκτρικό ήχο, καρπός της γόνιμης συνεργασίας του με την βιολoνίστρια Samara Lubelski και τον, σχεδόν αναπόφευκτο, Steve Shelley στα ντραμς. Απόλυτο highlight και συγχρόνως χαρακτηριστικότερο, ίσως, δείγμα του ήχου του Moore στο Trees Outside The Academy είναι, φυσικά, το εναρκτήριο Frozen Guitars, που σημαδεύεται από την σχεδόν αντισυμβατική, θορυβώδη χρήση του βιολιού πάνω στην ακουστική κιθάρα, αλλά και το φοβερό ηλεκτρικό solo του J Mascis, στο Bisquiteen studio του οποίου ηχογραφήθηκε όλο το άλμπουμ. Στην ίδια λογική αλλά με ένα χαλαρό pop συναίσθημα που φέρνει στο μυαλό τους Pavement κινείται το όμορφο Fri/End, ενώ το Wonderful Witches + Language Meanies είναι ένα πολύ πιο θορυβώδες κομμάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να έχει περιληφθεί σε κάποιο δίσκο των Sonic Youth.
Στον αντίποδα έχουμε την folk του Hοnest James, χρωματισμένη πάντως από τον ιδιαίτερο ηχόχρωμα του Moore, που περνά σε ένα ακόρντο από το φως στο σκοτάδι αλλά και τις αταίριαστες με το ιδίωμα μονότονα επαναλαμβανόμενες φράσεις πάνω στις οποίες «πατάνε» τα φωνητικά, αλλά και το ακουστικό rock του Silver Blue, που αποτελεί μία από τις πληρέστερες συνθέσεις του δίσκου. Εξαιρετικό, τέλος, είναι το instrumental Off Work, όπου οι συνεχείς αλλαγές θεμάτων και διαθέσεων και ο συνδυασμός ακουστικού – ηλεκτρικού ήχου – θορύβου προσεγγίζουν την ψυχεδέλεια, όπως και το, επίσης instrumental ομότιτλο, που δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία επιτομή των όσων όλα αυτά τα χρόνια έχουμε αγαπήσει στον Thurston Moore: φοβερά riffs, ευρηματικές αλλαγές και ένας συνδυασμός έντασης και περισυλλογής, ο ήχος της ωριμότητας ενός μεγάλου μουσικού, που κατόρθωσε να μην χάσει ποτέ τον νεανικό ενθουσιασμό του.
Demolished Thoughts (Matador – 2011)
Η κυκλοφορία ενός προσωπικού δίσκου του Thurston Moore είναι καταδικασμένη, θα λέγαμε, να προσελκύσει το ενδιαφέρον τουλάχιστον των μουσικοκριτικών. Το γεγονός ότι ο Thurston Moore αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα δίσκο σχεδόν εντελώς ακουστικό (ακούμε συχνά-πυκνά εξάχορδη και δωδεκάχορδη κιθάρα, υπέροχα, πραγματικά, στο σύνολό τους θέματα στο βιολί, άρπα) απλώς κατέστησε το όλο εγχείρημα ακόμα πιο ενδιαφέρον. Μία ιδέα του που θα μπορούσε να πάει το πράγμα μας είχε ήδη δώσει το Trees Outside The Academy. Φυσικά, όσοι θα ανέμεναν έναν τυπικό ακουστικό δίσκο, αναγκάστηκαν να το ξανασκεφτούν. Η αντίφαση του περιεχομένου με το δανεισμένο από το hardcore σχήμα των Faith τίτλο δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά αντίθετα, ενδεικτική της πολυσχιδούς προσωπικότητας του Moore, αλλά και του χαρακτήρα της συγκεκριμένης ηχογράφησης.
Σε μεγάλο βαθμό το Demolished Thoughts είναι μία ακουστική εκδοχή των Sonic Youth, κάτι σαν ένα ακουστικό Daydream Nation, θα τολμούσα να πω. Όχι και άσχημα, σίγουρα, θα μπορούσε να σκεφτεί ο οποιοσδήποτε έχει ακούσει τον προαναφερόμενο αριστουργηματικό δίσκο. Από την άλλη, η συμβατότητα του γνώριμου αυτού μουσικού ύφους με τα ακουστικά όργανα δεν είναι δεδομένη. Το στοίχημα κερδίζεται με βεβαιότητα στις περιπτώσεις που ο Moore αφήνει τα κομμάτια να «αναπνεύσουν» (π.χ. τα Benediction, Illuminine και το θαυμάσιο In Silver Rain With A Paper Key) εκεί όπου ψιθυρίζει τους στίχους υπό τους ήχους των ακουστικών οργάνων, βγάζοντας έναν πλούσιο σε συναίσθημα τελικό αποτέλεσμα. Ακόμη όμως και κομμάτια των οποίων τα κιθαριστικά σχήματα πιθανότατα θα λειτουργούσαν καλύτερα σε μία ηλεκτρική εκδοχή, αποδεικνύονται, εν τέλει, αποκαλυπτικά της συνθετικής δεινότητας του Moore που κάποιες φορές ίσως «κρυβόταν» πίσω από τον υπέροχο αυτό θόρυβο των Sonic Youth. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα Orchard Street, Circulation και Mina Loy. Η παραγωγή του Beck από τη μεριά της, διακρίνεται από μία διάθεση μάλλον μινιμαλιστική, απολύτως ταιριαστή όμως με τον ήχο του δίσκου, που δικαιολογημένα απέσπασε πολύ θετικές κριτικές.
