Τετάρτη, 11 Νοεμβρίου 2015 12:23

Αφιέρωμα Aldrahn (Dodheimsgard, The Deathtrip, Thorns): O καλλιτέχνης μέσα από τα δικά του λόγια

Written by 

Οι black metal μουσικοί, σχεδόν απαρέγκλιτα, δεν χρησιμοποιούν τα πραγματικά τους ονόματα για τις καλλιτεχνικές τους ενασχολήσεις. Επιλέγουν την ενσάρκωση μίας περσόνας έξω από το κανονικό τους, το “δωσμένο” όνομα. Ο Bjørn Dencker Gjerde συστήνεται κατά βάση με το προσωνύμιο Aldrahn (αλλά και το Mr. Always Safe And Sound, στο EP Satanic Art των Dodheimsgard) και έτσι αναγνωρίζεται στην μαυρομεταλλική κοινότητα. Μιας και την Παρασκευή 13 Νοεμβρίου ο συγκεκριμένος κύριος θα εμφανιστεί για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό (στις προηγούμενες συναυλίες των Dodheimsgard - ως DHG - τραγουδιστής ήταν ο Kvohst, νυν Grave Pleasures ως Matt McNerney), σταχυολογήσαμε μερικά αξιοπρόσεκτα σημεία από κάποιες από τις όχι και τόσο συχνές συνεντεύξεις του, τα οποία πιστεύουμε πως έχουν ενδιαφέρον ως μία απόπειρα προσέγγισης, όχι τόσο με τον μουσικό, αλλά κυρίως με την προσωπικότητα του Aldrahn και την θεώρησή του για τη ζωή μέσα από τον δικό του δημόσιο λόγο.

 

Εν αρχή, το όνομα: πώς προέκυψαν τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιεί κατά καιρούς:

Δανείστηκα το όνομα Aldrahn από την παλιά Σκανδιναβική γλώσσα, η οποία ομοιάζει πολύ με την ομιλούμενη γλώσσα στην Ισλανδία. Κανονικά γράφεται χωρίς H - Aldran - και σημαίνει θάνατος. Πήρα το όνομα το 1994, πρόσθεσα το  H - για να δώσω τη δική μου πινελιά, και το φέρω μαζί μου από τότε. [1]

Όσο αφορά το Mr. Always Safe and Sound, ήταν μια πολύ ειρωνική αυτοπεριγραφή εκείνη τη στιγμή της ζωής μου. Ήμουν συνεχώς φτιαγμένος με LSD, και ως αποτέλεσμα ήμουν πολύ ανήσυχος, πολύ “ορατός” ας πούμε σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Για παράδειγμα, αν στεκόμουν σε μια σήραγγα του μετρό περιμένοντας το τρένο, θα μπορούσα να χορεύω γύρω από τους ανθρώπους στην αποβάθρα, τραγουδώντας και φωνάζοντας χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Όπου κι αν βρισκόμουν, χειρονομούσα πολύ, ούρλιαζα και φώναζα σαν ένα τρελαμένο μεγάλο μωρό. Πιστεύω ότι βρισκόμουν σε μεγάλη σύγχυση, και ήμουν μεγάλο βάρος για το περιβάλλον, τους φίλους και την οικογένειά μου εκείνη την εποχή. [1]

 

Για τα πρώτα του μουσικά βήματα:

Άρχισα να ακούω μπάντες όπως οι WASP, Mötley Crüe, Motörhead και Judas Priest σε ηλικία έξι ετών και υποθέτω ότι είχα επηρεαστεί πολύ από αυτούς, όταν ξεκίνησα να παίζω σε μπάντα στην ηλικία των δεκατριών μου χρόνων. Αν και πρέπει να πω ότι μπάντες όπως οι Sex Pistols και οι Dead Kennedys με είχαν εντυπωσιάσει ιδιαίτερα τότε. [4]

Ξεκίνησα ως τραγουδιστής σε ένα πανκ ροκ συγκρότημα σε ηλικία 13 ετών, όπου έπαιζα επίσης το μπάσο. Αργότερα, στην ηλικία των 16 έκανα την πρώτη μου εμφάνιση ως metal τραγουδιστής και δεν προσπαθούσα να κάνει κάτι εξαιρετικό ή πρωτότυπο, απλώς είχα την ιδέα των growls και snarls όπως οι πηγές έμπνευσής μου, έτσι το αποτέλεσμα ήταν μια έκπληξη για μένα. Από εκεί έκανα μικροαλλαγές στη φωνή μου σε διαφορετικές κατευθύνσεις και διαπίστωσα ότι υπήρχε περισσότερο "ψωμί" σε αυτό από ό, τι φανταζόμουν. [3]

 

Για το πώς μπήκε στη διαδικασία να ασχοληθεί με τον ακραίο χώρο της μουσικής:

Νομίζω ότι ήμαστε ένα μάτσο κακομαθημένα παιδιά με νεανικό αυθορμητισμό που χρειάζονταν κάποιο είδος εξόδου για τον εφηβικό θυμό και το άγχος μας. Αλλά πιστεύω επίσης ότι ήμαστε μια ομάδα ανθρώπων που είχαμε κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουμε μεταξύ μας σε σύγκριση με άλλους της ίδιας ηλικίας. Φυσικά κάναμε τα ίδια πράγματα με τα άλλα παιδιά, πίναμε και τραγουδούσαμε και διασκεδάζαμε, αλλά είχαμε και αυτό το ρομαντικό πόλο έλξης για τους σκοτεινές πτυχές της ζωής και τη δημιουργικότητα για να τα εντάξουμε στην τέχνη, και αυτό ήταν κάτι εντελώς μοναδικό. Πολλοί ασχολήθηκαν με πράγματα που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τη μουσική, όπως π.χ. να είναι βίαιοι bullies με το περιβάλλον τους, φορώντας αυτή την wannabe badass περιβολή, προφανώς για να τραβήξουν την προσοχή και να κρύψουν τις ανασφάλειές τους. Αλλά παρ 'όλα αυτά, φέραμε κάτι νέο και επαναστατικό στις μουσικές γενιές, σαν ένα ορόσημο. [3]

 

Ένα σημαντικό μέρος της ενήλικης ζωής του περιφερόταν γύρω από το LSD, από το οποίο δεν ξέφυγε χωρίς να διδαχτεί κάτι.

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα από την χρήση LSD για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στη ζωή μου, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Ο κόσμος είναι γεμάτος ψευδαισθήσεις και πονηρούς τρόπους ώστε να επιστήσει την προσοχή των ανθρώπων μακριά από την πραγματικότητα. Κάτω από όλη αυτήν την προσοχή στα χρήματα, στην πολιτική, στη θρησκεία κτλ, υπάρχει συνήθως μια ευρύτερη εικόνα και μια φύση που είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με τα πράγματα που θεωρούμε δεδομένα και όσα καλούμε “πραγματικότητα”. [1]

Έχω μάθει ότι δεν μπορείς ποτέ να είσαι πολύ σίγουρος για οτιδήποτε, μιας και οτιδήποτε μη αναμενόμενο μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή. Έχω μάθει ότι οι άνθρωποι που φαίνονται να λένε την αλήθεια, πολύ συχνά λένε ψέματα, είτε στο περιβάλλον τους, τον εαυτό τους ή στη χειρότερη περίπτωση και τα δύο. Έχω μάθει να ερμηνεύω το περιβάλλον μου σε μια μεγαλύτερη κλίμακα από ό,τι θα μπορούσε να γίνει αν δεν είχα περάσει από όλες αυτές τις τρελλές στιγμές. Δύσκολο να πω αυτά τα πράγματα. Έχω μάθει επίσης ότι η χρήση ναρκωτικών μπορεί να είναι πολύ καταστροφική και επικίνδυνη για το μυαλό και το σώμα. Είναι πολύ εύκολο να συνθλιβείς από αυτά. [1]

Όταν έκανα αυτά τα ναρκωτικά, αγνοούσα εντελώς αυτό το γεγονός, όπως κάνουν συχνά οι νέοι. Ευτυχώς επιβίωσα μέσα από όλα αυτά μόνο με λίγες γρατσουνιές. Αλλά αυτό δεν είναι η πραγματικότητα για την πλειοντητα των ανθρώπων που τα δοκιμάζουν. Το λέω αυτό σε περίπτωση που τυχόν είστε νέοι αναγνώστες και διαβάζετε τώρα αυτό. Να είστε προσεκτικοί στις επιλογές σας, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Και μπορείτε εύκολα να καταστραφείτε από κάτι πιο σκληρό και άκαρδο από ό, τι μπορείτε να φανταστείτε. [1]

Το Traces Of Reality (σ.σ. από το EP Satanic Art του 1998) έχει ίσως τους αγαπημένους μου στίχους από εκείνη την εποχή. Κυρίως ασχολείται με τις δύο πρώτες ψυχεδελικές επαφές μου, τα πρώτα τριπάκια LSD, τα οποία εξέλαβα ως την απόλυτη εμπειρία - και αρκετά σκοτεινή μπορώ να πω. Θυμάμαι πως έβλεπα τον εαυτό μου στον «καθρέφτη» και ένιωθα όλους τους φόβους και τις ανησυχίες μου να έρχονται κατά πάνω μου, οδηγώντας με κατευθείαν στο κέντρο του θυμού, της οργής ​​και της εχθρότητας, σαν να είχα την ευκαιρία να εξετάσω αυτή την πλευρά του εαυτού μου κάτω από ένα μικροσκόπιο. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία και ουσιαστικά αυτή που μου άνοιξε την όρεξη για περισσότερα. Ήθελα να πάω όσο πιο βαθιά γινόταν, να γυρίσω το μυαλό μου εντελώς ανάποδα, να τρελαθώ εντελώς και να διαλύσω τον εαυτό μου όσο το δυνατόν περισσότερο - και το έκανα. Έτσι, το Traces Of Reality στέκει σαν γραπτό μνημείο της "αναγέννησής" μου σε έναν κόσμο ψυχεδελικού δέους και φρίκης. [3]

Νομίζω ότι [το LSD] άνοιξε κάποιες «πόρτες» για μένα, αφαίρεσε αυτόματα ορισμένους ενδοιασμούς και εμπόδια. Θα έλεγα ότι είναι πλέον εύκολο να σχετιστώ με τα «απογειωτικά» σενάρια του κυρίου [Jim] Μorrison αφού τα αντιμετώπισα και ο ίδιος (γέλια). [3]

Θυμάμαι μια συναυλία, ιδίως, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ενενήντα, όπου ο Vicotnik και εγώ φάγαμε ένα μείγμα μανιταριών πριν από την παράσταση, μια μίξη αμανίτη και μανιταριών ψιλοκυβίνης, και ολόκληρη η συναυλία μετατράπηκε σε χορό ανάμεσα στα φώτα της σκηνής. Ένιωσα σαν ορμητικό άγριο ζώο, λουσμένο σε μελανά χρώματα και με έντονo καρδιακό παλμό. Ήταν πολύ διασκεδαστικό, αλλά νομίζω ότι να είσαι πάρα πολύ "μακριά" δεν είναι απαραιτήτως ευεργετικό όταν κάνεις τέχνη, διότι μπορεί να χάσεις τη ροή των σημαντικών πραγμάτων στα οποία πρέπει να επικεντρωθείς. Χαίρομαι όμως που το δοκίμασα! [3]

 

Το ένα φέρνει το άλλο: Γνωρίζατε πως είναι φανατικός της ηλεκτρονικής μουσικής και δη της trance;

Γοητεύτηκα από την ηλεκτρονική μουσική στην ηλικία των δεκαεπτά, όταν άκουσα για πρώτη φορά το μαγικό έργο του Klaus Schulze, τον πιο ενδιαφέροντα ψυχεδελικά ηχόντα καλλιτέχνη των 60`s και έναν από τους πρωτοπόρους της ambient μουσικής. Συγκλονίστηκα και εμπνεύστηκα από το έργο του. Στη συνέχεια, όσο άκουγα όλο και περισσότερο ψυχεδελικά ηλεκτρονικά, κατέγραψα πολλές μπάντες και σχήματα που πραγματικά έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν μεγάλα πράγματα, αλλά προσωπικά δεν μπήκα ποτέ τόσο σε αυτό ώστε να δημιουργήσω κάτι αντίστοιχο. Ωστόσο έχω σίγουρα επηρεαστεί και πιστεύω ότι κατά κάποιο τρόπο έχω φέρει μαζί μου κάποιες επιρροές στη μεταλλική σφαίρα, αλλά περισσότερο με την έννοια της αίσθησης παρά της τεχνικής απόδοσης και το μεγαλύτερο μέρος της psy μουσικής που έχω ακούσει είναι κυρίως instrumental, με λίγα ή καθόλου φωνητικά θέματα, εκτός από μερικά samples φωνών εδώ και εκεί.[2]

Όσον αφορά το χορό, ήμουν εναντίον αυτού του είδους της δραστηριότητας (ως νεανίας μαυρομέταλλος), έως ότου ο Fenriz μου σύστησε την psy trance. Όταν στη συνέχεια αυτή η μουσική έγινε κτήμα μου, άρχισα να χορεύω σαν τρελός. Οι ήχοι έμπαιναν στο σώμα μου σαν τίποτα άλλο, ήμουν εντελώς μαγεμένος από αυτήν την μουσική. Με καλό τρόπο, έχω να προσθέσω. Δεν ήξερα ότι το να κινείται το σώμα με αυτόν τον τρόπο, ρυθμό και ήχο θα μπορούσα να αισθανθώ τόσο υπέροχα και ανακουφιστικά. Όντας ένα με τον ήχο, απλά αφήνω τη μουσική να μπαίνει μέσα μου και να κινούμαι στο ρυθμό. Είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσω. Πρέπει να βιωθεί. Είναι περίπου στην ίδια φύση με το σεξ, αυτό μπορώ να σας πω. Σήμερα, όταν ακούω Goa trance, έχω ακόμα το vibe να χορέψω, αλλά όχι τόσο συχνά. Τώρα έχει μετατραπεί σε κάτι που ακούω για χάρη της μουσικής ως επί το πλείστον. [1]

 

Βέβαια η εποχή των LSD, πέρα από τη δημιουργική έξαρση, κόντεψε να φέρει και άλλα, λιγότερο προσοδοφόρα. Ο Aldrahn κάνει την αυτοκριτική του σχετικά με την πορεία των Dodheimsgard, λίγο πριν το αριστούργημα 666 International:

Νομίζω ότι το Satanic Art EP ήταν το σημείο καμπής όπου [ο Vicotnik] ουσιαστικά ανέλαβε το πηδάλιο των Dodheimsgard. Το οποίο νομίζω ότι είναι καλό, δεν ξέρω αν οι Dodheimsgard θα υπήρχαν ακόμη αλλιώς. Βλέπετε, όταν μπήκα στον κόσμο των ψυχεδελικών, της goa trance, των psy parties και τέτοια, απορροφήθηκα πολύ από αυτά, με αποτέλεσμα να παραμελήσω τους Dodheimsgard. Νομίζω ότι εν πολλοίς τους άφησα να πεθάνουν. Αλλά ο Yusaf [σ.σ. Parvez, το πραγματικό όνομα του Vicotnik] τους πήρε και τους κράτησε στη ζωή. [1]

 

Για τη γενικότερη νοοτροπία πίσω από τους στίχους του:

Ο τρόπος μου της γραφής ποτέ δεν είχε ως στόχο να διαβιβάσει κάποιες απόλυτες έννοιες. Ο στόχος είναι πάντα να μεταδώσει συναισθήματα και διαθέσεις, με την έννοια της συναισθηματικής αναγνώρισης χωρίς λογικούς συλλογισμούς Γράφω για το τι πιστεύω και σκέφτομαι - και σκέφτομαι τη ζωή μου, το περιβάλλον μου και πώς είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους. [1]

Γράφω κυρίως για τον εαυτό μου, τον εσωτερικό μου κόσμο και τις εξωτερικές ερμηνείες του. [2]

Μεγάλωσα εντελώς χωμένος στο sci-fi και τα κινούμενα σχέδια, και ο ψυχικός μου κόσμος ήταν πάντα μια ιστορία καρτούν από μόνος του. [3]

Στο δημοτικό σχολείο, οι καθηγητές μου πρόσεξαν την άγρια ​​φαντασία μου, όταν είχαμε αυτές τις εργασίες στις οποίες γράφαμε ιστορίες στο μάθημα της γραμματικής. Είχαμε να επιλέξουμε μεταξύ θεμάτων όπως: γράψτε για μια ημέρα στο δάσος, για ένα βράδυ στο σπίτι με φίλους, για μια ηλιόλουστη μέρα με την οικογένεια και αντίστοιχα. Πάντα κατέληγα να διηγούμαι για δράκους που πετούσαν προς τον ήλιο για να συναντηθούν με την αστρική οικογένειά μου και να βλέπω τι μυστικά σχέδια είχαν κατά νου για την ανθρώπινη φυλή, ή για ένα διαστημόπλοιο που ταξιδεύει στο υποσυνείδητο μυαλό κάποιου νεκρού, όπως ο καπετάνιος Smith του Τιτανικού, ή για μια ηλιόλουστη μέρα που ξαφνικά μετατρέπεται στον χειρότερο δυνατό καιρό, πλημμυρίζοντας τη γη, σκοτώνοντας τα πάντα και αφήνοντας με ως μόνο επιζώντα, εντελώς μόνο για να καταλάβω τι πρέπει να κάνω (γέλια). Θυμάμαι οι δάσκαλοι πάντα μου έδιναν εύσημα για τον ευρηματικό τρόπο που εκπλήρωνα αυτά τα καθήκοντα. [3]

 

Το κεφάλαιο 666 International ήταν σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα στο black metal. Ο Aldrahn αναλύει μέσα από προσωπικό πρίσμα πώς πέτυχε τις πολυσχιδείς ερμηνείες του.

Στο 666 International είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα από τα φωνητικά ήταν πολύ αυτοσχέδια. Ηχογραφούσα ένα τραγούδι ανά ημέρα για μια περίοδο δύο εβδομάδων, νομίζω. Και η ερμηνεία μου ήταν ήταν αποτέλεσμα της κατάστασης του μυαλού μου εκείνη τη στιγμή. Εξέφρασα πολλά από τα πράγματα που είχα μέσα μου εξαιτίας των αρκετών χρόνων χρήσης LSD. Ακούγοντας πολύ ψυχεδελική μουσική, πολύ Devil Doll και βιώνοντας χρόνια ψυχεδελικών στιγμών. Ήθελα να πειραματιστώ με τη φωνή μου όσο μπορούσα, καθώς το έβρισκα εντελώς πληκτικό να τραγουδήσω με ένα πιο μοδάτο black metal τρόπο. Είχα πάρα πολύ εσωτερικά θέματα, και είμαι πολύ χαρούμενος που το έκανα. Τώρα μπορώ να κοιτάζω πίσω σε αυτό και να σχεδιάζω πράγματα που μου αρέσουν πολύ και να τα χρησιμοποιώ με ένα πιο δομημένο και λειτουργικό για εμένα τρόπο. [1]

 

Για τα ξεχωριστά φωνητικά του:

Θα έλεγα ότι έχω πολύ περισσότερα που πρέπει να εκφράσω, και όντας μεγαλύτερης ηλικίας και ίσως λίγο πιο σοφός, αισθάνομαι πιο ασφαλής να εξερευνήσω και να εκδηλώσω το φωνητικό μου ρεπερτόριο βαθύτερα και πληρέστερα. Αν θα αρέσει στους ακροατές αυτό που ακούνε ή όχι δεν είναι ακόμη ώρα να το δούμε, αλλά στην πραγματικότητα δεν με ενδιαφέρει τόσο. Αυτό που είναι σημαντικό για μένα είναι να βγάλω κάθε ίνα της ύπαρξής μου και να την αποθέσω στη μουσική κυρίως για δική μου ευχαρίστηση, αλλά προφανώς και για τους άλλους. Κάποιους θα αγαπούν και άλλοι θα μισούν αυτό που κάνω, είμαι βέβαιος, και έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα. [3]

 

Συμβουλές προς ναυτιλομένους - ένας οδηγός για νέους τραγουδιστές:

Μην πιέζετε ποτέ τη φωνή σας να κάνει κάτι που αισθάνεται άσχημα να κάνει. Αν πονάει και είναι εξαντλητικό, τότε κάνετε λάθος. Χρησιμοποιήστε την κοιλιά σας για να παρέχει το σωστό backup για τη φωνή σας. Θυμηθείτε, δεν είναι η φωνητική χορδή που πρέπει να καταπονείται, είναι οι μύες γύρω από τη φωνητική χορδή που χρησιμοποιούνται στα growls, τα snarls ή οτιδήποτε άλλο. [3]

Εμένα με βοηθά να κάνω μια γραμμή καθαρών φωνητικών πριν από οτιδήποτε άλλο. Το να εκτελώ επανειλημμένα κλίμακες πραγματικά με βοηθά, όπως και να προπονώ τα χαμηλότερα μέρη της κοιλιάς για να κάνουν τη δουλειά τους, έτσι ώστε να μπορώ να κρατήσω για ώρες χωρίς προβλήματα. [3]

Νομίζω ότι υπάρχουν τρία βασικά πράγματα που κάνουν ένα μεγάλο τραγουδιστή και αυτό είναι η ειλικρίνεια, η ειλικρίνεια και η ειλικρίνεια. Για μένα, τα λόγια είναι άδεια εάν δεν εκφέρονται με πάθος και πειστικότητα. Φυσικά μπορεί να είναι ωραίο να ακούω ανθρώπους με μεγάλες λαμπερές φωνές να τραγουδούν, αλλά απλώς με χτυπούν επιφανειακά αν είναι απλώς προσποίηση των λόγων κάποιου άλλου ή κάποια φανταχτερά πράγματα γίνονται για να αποθεώσει το κοινό τον τραγουδιστή. Μόνο οι τραγουδιστές που φανερώνουν την ψυχή τους μπορούν να διαπεράσουν τα διανοητικά και συναισθηματικά τείχη των ακροατών. [3]

Όταν τραγουδάς μέσα από τα σωθικά σου, και όχι μόνο από μία ακαδημαϊκή σκοπιά, οι λέξεις σπάνια αποτυγχάνουν να χτυπήσουν τον στόχο. Νομίζω ότι αν πραγματικά πιστεύεις σε ό,τι κάνεις, τότε θα ζωντανέψει και θα ξεχωρίσει ανεξάρτητα από το πόσο "σωστό" ή "λάθος" μπορεί να είναι. Απλά ακούστε τον Quorthon στα Hammeheart και Twilight Of The Gods: ο άνθρωπος τραγουδά με την τονικότητα ενός μεθυσμένου αλήτη, αλλά εξακολουθεί να λάμπει σαν βασιλιάς στο θρόνο του, γιατί πιστεύει σε κάθε λέξη που τραγουδάει. Ή τον Jim Morrison, του οποίου σε στιγμές η τονικότητα είναι σαν να βρίσκεται έξω σε κάποιο αγρόκτημα πατάτας μαζεύοντας κρεμμύδια, όμως πραγματικά λίγοι μπορούν να συγκριθούν με αυτόν τον άνθρωπο στον ψυχισμό και τα προσόντα. [3]

 

Για την σκηνική παρουσία των Dodheimsgard με τα ιδιαίτερα κουστούμια, αξεσουάρ και makeup:

Νομίζω ότι ουσιαστικά η εικόνα δεν έχει μεγάλη σημασία όσον αφορά τη μουσική. Είναι απλά ρούχα και χτενίσματα, στην πραγματικότητα. Αλλά εμένα με εξιτάρει να ντυθώ και να φορέσω κάτι που αλλάζει την εμφάνισή μου σε κάτι το εξαιρετικό, το εξωπραγματικό. Και στη σκηνή κάνει μια ισχυρότερη δήλωση για την μπάντα, τις ιδέες της κτλ. Αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν χρειάζονται φανταχτερά ρούχα ή τρελά υφάσματα για να κάνεις μουσική με ψυχή. [1]

 

Για την αποδοχή του 666 International τότε και τώρα:

Υποθέτω ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι είχαν διαφορετικούς λόγους για ό,τι έκαναν και ό,τι δεν έκαναν. Προσωπικά είχα πάει σε εντελώς άλλη κατεύθυνση, εξερευνώντας άλλες σκέψεις και οράματα, μπαίνοντας σε όλα τα είδη των “διανοητικών υγρών”, και μου ήταν φυσικό να τα ενσωματώσω στη μουσική. Έτσι ζωγραφίσαμε τον δικό μας ιδιαίτερο πορτρέτο, το οποίο πολλοί άνθρωποι μίσησαν εκείνη την περίοδο. Μας ύψωναν το μεσαίο δάχτυλο και μας φώναζαν "Άντε γαμηθείτε" όταν παίξαμε ζωντανά το υλικό του “666 International”, μας αποκάλεσε «gay-band", "αντι-ρατσιστική μπάντα» και «ναζιστική-μπάντα” και όλων των ειδών τις γελοιότητες, [γέλια], γι'αυτό ήταν σαφές ότι οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι για αυτό τότε και ότι ξύπνησε όλων των ειδών τα ανάμεικτα συναισθήματα, κάτι που ήταν λίγο πολύ η γενική ιδέα, αλλά τελικά μπόρεσε να γίνει πιο προσιτό στους ακροατές και να παγιωθεί σε ένα πιο καθορισμένο υπόβαθρο για τους περισσότερους από αυτούς. Αλλά δεν ξέρω αν είχα μπουχτίσει με το είδος, ήθελα απλώς να προχωρήσουμε αντί να παγιδευόμαστε στην μανιέρα του corpse-paint και την παιδαριώδη προσέγγιση στην τέχνη. Όχι ότι πιστεύω ότι το corpse-paint είναι ένα κακό πράγμα, αλλά σκέφτηκα ότι είχε γίνει λίγο βαρετό για μένα. Υπήρχαν πολύ περισσότερα να εκδηλώσουμε και να διακηρύξουμε από το copy-paste της εικόνας των άλλων. [2]

 

Για την εποχή της απουσίας του από τους Dodheimsgard:

Πιστεύω πως ο Kvohst έκανε μια θαυμάσια προσπάθεια παίρνοντας τη θέση μου. Όσον αφορά τα παράπονα που είχε ο κόσμος επειδή δεν ήμουν εγώ εκεί, πραγματικά πρέπει να πω ότι αυτό μου ζεσταίνει την καρδιά και με χαροποιεί που παίρνω όλα αυτα τα "ενοχλημένα" σχόλια (γέλια). Όσο για την απουσία μου, όπως το λέτε, πολλές φορές έχω ευχηθεί να μην είχα φύγει, αλλά έκανα διότι πιστευα πως κάτι άλλο άξιζε περισσότερο. Η κόρη μου γεννήθηκε και ήθελα να ξοδεύω όλο το χρόνο και την ενέργειά μου στα μωρουδιακά της βήματα, αντί να ασχολούμαι με την μπάντα και τα ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Γνωρίζοντας ότι η μικρή και η μητέρα της βρίσκονταν στο σπίτι μόνες, χωρίς την υποστήριξή μου ... Θα μπορούσα πάντα να επιστρέψω στη μουσική με κάποιο τρόπο, αλλά ποτέ δεν θα έπαιρνα πίσω εκείνη την πολύτιμο περίοδο της ζωής της κόρης μου. [1]

 

Για τον όρο Avant-Garde Black Metal με τον οποίο έχει “φορτωθεί”:

Πραγματικά δεν μπορώ να πω ότι σχετίζομαι καθόλου με τον όρο Avant-Garde Black Metal. Δεν βλέπω το λόγο να επισημαίνεται τόσο δραματικά και προχωρημένα. Για μένα είναι ακόμα Black Metal, αλλά το είδος έχει γίνει μεγαλύτερο και πιο εξελιγμένο. Είναι το ίδιο πράγμα με οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Όλα εξελίσσονται, αυτή είναι η πραγματικότητα της ζωής. Και τίποτα δεν μένει αμετάβλητο για πάντα. Ολα αλλάζουν. Αλλά δεν μπορούμε να ονομάσουμε την ανθρώπινη φυλή ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ, επειδή έχουμε εξελιχθεί από τους ανθρώπους των σπηλαίων ή τους Βίκινγκς. Εξακολουθούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανθρώπους. Και δεν λέμε ”avant-garde αυτοκίνητα”, έστω και αν τα αυτοκίνητα έχουν τροποποιηθεί και επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό. Πραγματικά δεν μου αρέσουν οι πολλές ετικέτες στη ζωή, νομίζω ότι είναι περιττές. Αφαιρούν κάποια από τη μαγεία των πραγμάτων. [1]

Νομίζω ότι ήμουν ένας από τους ανθρώπους που έχουν συνεισφέρει λίγο σε αυτήν την ανάπτυξη μέσα σε ένα μικρό μέρος του κόσμου της μουσικής. Χάρη στο μεγάλο ενδιαφέρον και την αφοσίωση στο metal, και το Black Metal ειδικά, μαζί με όλα τα άλλα, έχω κάνει τη διαφορά σε αυτό το μικρό επαγγελματικό πεδίο, κάτι που με κάνει δυνατό και υπερήφανο όπως το σκέφτομαι. [1]

Και είναι επίσης γεγονός της ζωής πως τα πάντα έχουν την τάση να επαναλαμβάνονται. Αλλά όταν αυτό συμβαίνει, συμβαίνει με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο. Τα πάντα έρχονται σε ένα ορισμένο επίπεδο που τεντώνονται ως τα άκρα, μέχρι να σπάσουν και να και αρχίσουν ξανά από την αρχή. Απλά σκεφτείτε τα τζην που χρησιμοποιούνταν στα 60s, με τις καμπάνες. Θυμάμαι όταν ήμουν 13 ή 14 ετών, επέστρεψαν, αλλά αυτή τη φορά το μέγεθος της καμπάνας ήταν δραστικά μεγαλύτερο. Μέχρι τότε, το στυλ 60s ήταν εκτός μόδας για είκοσι χρόνια περίπου. Έτσι, νομίζω ότι είναι το ίδιο με όλα τα είδη των πειραματικών και ακραίων μουσικών. Φτάνουν μια κορύφωση, όπου πρέπει να σταματήσει κατά τους φυσικούς νόμους, και στη συνέχεια να επιστρέψουν στην αρχή τους κατά κάποιο τρόπο. [1]

 

Για τις δουλειές που τον τρέφουν - εκτός μουσικής:

Ποτέ δεν έγινα κομμωτής, δεδομένου ότι αποδεικνυόταν όλο και περισσότερο ότι είχα ποντάρει τα χρήματά μου σε λάθος άλογο. Έβρισκα το δημιουργικό κομμάτι του επαγγέλματος αρκετά ενδιαφέρον, ώστε στην σχολή ήμουν εντάξει. Αλλά όταν βγήκα στα κομμωτήρια για να βάλω τις ικανότητές μου στην εργασία και την καθημερινή ζωή, άρχισα να νιώθω ότι βρισκόμουν σε λάθος μέρος. Νόμιζα ότι περιείχε έναν υπερβολικά μεγάλο βαθμό ματαιοδοξίας. Ποιο σαμπουάν πρέπει να χρησιμοποιήσω για την τάδε και ποιο για τη δείνα κατάσταση, τι χρώμα για τη βαφή των μαλλιών σας σε σχέση με το χρώμα των ματιών και ούτω καθεξής. Απλώς έγινε πάρα πολύ ανόητο. Και τελικά έχασα το ενδιαφέρον μου και βγήκα εκτός. [1]

(2008) Το εισόδημά μου σήμερα βασίζεται σε πολλά πράγματα. Εκτός από τη μουσική (που δεν πληρώνει ιδιαίτερα) δουλεύω σταθερά ως επαφή υποστήριξης στην κοινότητά μου, βοηθώντας άτομα με ειδικές ανάγκες με την καθημερινή ζωή τους. Επίσης βάφω, το οποίο συμβάλλει λίγο στο χρηματικό κομμάτι. [1]

(2014) Πριν από κάποια χρόνια πήγα σε ένα τοπικό στούντιο τατουάζ που ονομάζεται "Lena Tattoo Studio" ως μαθητευόμενος και το τελείωσα μέσα στα τρία χρόνια που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί και έγινα ό,τι έψαχνα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Από εδώ και πέρα είμαι tattoo artist σε καθημερινή βάση με πελάτες που ξαναέρχονται σε μένα και έχω πολλά πράγματα να επιτύχω. Αγαπώ αυτό που κάνω, μιας και ως tattooer λαμβάνω μεγάλη ικανοποίηση. [2]

 

Για το τι σημαίνει το black metal για εκείνον:

Είναι αυτό που είμαι και αυτό που γνωρίζω καλύτερα. Πάντα ήμουν μέρος της metal μουσικής σε κάποια μορφή. Νομίζω ότι την χρειάζομαι όσο με χρειάζεται κι αυτή. Με κάνει να αυτοσυγκεντρώνομαι και με χαλαρώνει από τα πράγματα που θα γίνονταν πραγματικά αποκρουστικά και επιζήμια, αν δεν το είχα, που υποθέτω ότι θα κατάστρεφαν τη ζωή μου και θα με έκαναν ατέλειωτα δυστυχισμένο. Υποθέτω ότι είναι το κανάλι στη ζωή μου όπου μπορώ να δημιουργήσω ένα προϊόν από τις σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής μου και να το παρουσιάσω ως κάτι διασκεδαστικό τόσο για τον εαυτό μου όσο και για τους άλλους. Και την ίδια στιγμή να περνάω καλά κι εγώ. Μου αφήνει με μια μεγάλη αίσθηση αυτοπεποίθησης, γνωρίζοντας ότι έχω καταφέρει κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Και ότι είμαι σε θέση να κάνω κάτι που δεν μπορούν να κάνουν όλοι. [1]

Ο τρόπος που [το black metal] εξελίχθηκε και άλλαξε από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου είναι ότι έχει γίνει περισσότερο ένα πράγμα που μπορώ να κατανοήσω και με το οποίο μπορώ να σχετιστώ ευκολότερα. Τώρα είναι πολύ περισσότερο κάτι που θέλω να κάνω με μεγαλύτερη ακρίβεια και σοβαρότητα. Είναι σαν τέχνη για μένα τώρα, και όχι κάποια νεανική τρέλλα για να κοροϊδεύω την κοινωνία, ή κάτι που με καθιστά εντελώς διαταραγμένο γιατί δεν είμαι σε θέση να διαχωρίσω τα πράγματα. Για να το πω πιο σύντομα: Το Black Metal είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που χρειάζομαι στη ζωή για να συνεχίσω. [1]

Είμαι ευτυχής που βλέπω ότι αυτή η “μόδα” της βίας απέναντι στην κοινωνία δεν είναι πλέον ένα σημαντικό μέρος της black metal κουλτούρας και ότι η εξέλιξη αυτή συμβαίνει κυρίως γύρω από τις τέχνες. Σίγουρα, κάποια πράγματα έχουν εξαφανιστεί και μπορούν να εντοπιστούν μόνο στα πρώτα άλμπουμ της αρχικής σκηνής. Ακόμα κι αν πολλά συγκροτήματα φαίνεται να προσπάθησαν να μιμηθούν αυτό το συναίσθημα, δεν μπορεί να γίνει εύκολα, καθώς τότε ήταν κάτι νέο, συναρπαστικό και άγνωστο. [3]

Η μουσική είναι τέχνη και δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κανόνες, έτσι πιστεύω πως όλοι μπορούν να πράξουν όπως επιθυμούν, ώστε να μπουν μετά στο πλαίσιο του τι αρέσει στον καθένα ή όχι. Προσωπικά μου αρέσει να πειραματίζομαι, αλλά προφανώς θέλω επίσης να αυτοσυγκρατούμαι και να παρεμένω κοντά στον πυρήνα.  Και νομίζω πως είναι σημαντικός ο πειραματισμός αν θέλεις να αποκαλύψεις περισσότερες πλευρές του εαυτού σου ως μουσικός, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να μην ξεχνάς από πού προέρχεσαι και από πού ξεκίνησαν όλα. [5]

 

Για την πνευματικότητα και την στάση του απέναντι στη ζωή:

Δεν διάγω ακριβώς μια ζωή πνευματικότητας υπό την έννοια της αυτοθυσίας και της σύνδεσης με ένα συγκεκριμένο σύνολο κανόνων και καθημερινών τελετουργιών προκειμένου να εκπληρώσω κάποια ιδεολογία. Ζω συναισθηματικά απομονωμένος από το περιβάλλον μου και έτσι ξοδεύω πολύ χρόνο με τον εαυτό μου, πάρα πολύ, ίσως (γέλια) και το αποτέλεσμα μπορεί να είναι περισυλλογή και προβληματισμός, μιας και μου αρέσει να εξερευνώ την ύπαρξη μου, το τι σημαίνει για μένα. Και παρόλο που η συνείδησή μας είναι ενδιαφέρουσα, εγώ προτιμώ το υποσυνείδητο, ίσως περισσότερο, καθώς κατέχει τόσα πολλά αινίγματα και σκοτεινά μυστικά. [2]

Έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι η ζωή κινείται σίγουρα σε κύκλους, και σε κάποιο σημείο θα βρείτε τον εαυτό σας να καταλήγει εκεί όπου ξεκίνησε, αλλά φυσικά με μια ευρύτερη προοπτική για τα πράγματα. Και νομίζω ότι αυτό είναι σημαντικό, να διερευνάς και άλλες διαστάσεις της ζωής και όχι μόνο την προσκόλληση σε μια στενή άποψη, καλλιτεχνικά ή στη ζωή γενικά. Όσο για μένα, η εξερεύνηση με πήγε σε περιοχές αρκετά τραβηγμένες, αλλά είμαι ευτυχής που έχω αντιμετωπίσει την προέλευση της ζωής μου και αισθάνομαι ασφάλεια.[3]

Η υπομονή δεν είναι καθόλου αρετή μου, είναι η ελάχιστη των αρετών μου, πρέπει να πω (γέλια), καθώς σίγουρα είμαι εξωστρεφές και ανυπόμονο άτομο, αλλά μερικές φορές δεν έχεις άλλη επιλογή από το να περιμένεις και δεν έχει σημασία πόσο νευρικό σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό. Απλώς πρέπει να περιμένω να έρθουν ορισμένα πράγματα ώστε να βρίσκω τον δρόμο μου, και να πω “ναι, τώρα είναι η ώρα”. [3]

 

Για τις γυναίκες:

Συγγνώμη αν ακούγεται βαρετό, αλλά όπως και πολλοί άλλοι, τα προβλήματα μου έχουν σχέση με τις γυναίκες. Ερωτευμένος με λάθος κορίτσια και τέτοια πράγματα. Δεν είμαι αρκετά ώριμος να αντιμετωπίσω τις καταστάσεις και αφήνω να γίνει καταπιεσμένο συναίσθημά μου, ώσπου μια μέρα μπορεί να γίνει τόσο βαρύ φορτίο, που να με “χαλάει” άσχημα. Νομίζω ότι έχω μάθει ότι υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να ασχολείσαι με τα προβλήματά σου και αυτό είναι να μην ασχολείσαι. [1]

Παράξενο ότι τόσες πολλές διανοητικές και συναισθηματικές καταστροφές στη ζωή σχετίζονται με τις γυναίκες. Η δύναμη που έχουν να φέρνουν ένα άτομο στην υψίστη απελπισία ... πραγματικά αυτή είναι η ζωή. Χωρίς αυτές δεν θα έμπαινα στον κόπο να ξυπνάω το πρωί.[1]

 

Για τον (αναπόφευκτο;) θάνατο:

Θα μπορούσε κανείς να ορίσει το θάνατο με διάφορους τρόπους υποθέτω, και ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να το δεις σαν το τέλος ενός αγώνα, την τελική εκπνοή όπως ολοκληρώνεται ο κύκλος ή την αφαίρεση ενός σημαντικού εμποδίου από τη ζωή μας ώστε να δείς στον κόσμο να ανθίζει μια νέα γέννηση. Θα έλεγα ότι είναι κάτι σαν τριπάκι - τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό έρχεται μαζί με έντονα συναισθήματα και συνειδητοποίηση, κάτι σαν το τριπάρισμα, υποθέτω. Αλλά μπορείς επίσης να απεικονίσεις το θάνατο ως μια στιγμή στη ζωή, όπου όλα τα καλά πράγματα καταρρέουν γύρω σου, όπου ό,τι αγαπάς θρυμματίζεται και χάνεται, ή αν θα βυθιστείς στο μυαλό σου και παγιδευτείς σε ένα λαβύρινθο από φρικτά οράματα και τερατώδη πρόσωπα που δεν θα σε αφήσουν μέχρι να συγκεντρώσεις αρκετό θάρρος και ζωτική δύναμη για να τα αντιμετωπίσεις. Και αυτό θα έλεγα ότι είναι πράγματι ένα ταξίδι, στη σκοτεινή πλευρά βέβαια, και ιδιαίτερα σημαντικό για να δείς την ολότητα του εαυτού σου και το τι είναι πραγματικό. Ή όταν αντιμετωπίζεις το θάνατο σου και τα πάντα γύρω σου διαλύονται και μπορείς να βιώσεις την βαθιά ήρεμη παρουσία της ζωής απέχοντας από όλα τα επιφανειακά συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, ευτυχία, κατάθλιψη, θυμός, κλπ, όταν τα πάντα φαίνονται ξεκάθαρα, σαφή, χωρίς λογικές σκέψεις ή εξηγήσεις διότι ξέρεις πως αυτά τα πράγματα είναι άνευ σημασίας και είσαι σε ένα με τα πάντα. Αυτό, θα το χαρακτήριζα ως ένα αίσθημα θανάτου, ίσως το ισχυρότερο που έχω συναντήσει ποτέ. Αλλά ξέρετε, ό,τι κι αν είναι πραγματικά ο θάνατος, κανείς δεν μπορεί να το γνωρίζει με σιγουριά, και εκείνοι που δηλώνουν ότι γνωρίζουν, στην πραγματικότητα δεν ξέρουν, όπως και νά ‘χει. [3]

 

Για την κόρη του:

Χαίρομαι που μπορώ να πω πως έχουμε ένα καλό δέσιμο και μπορούμε να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Όταν πρόκειται για την ανατροφή των παιδιών, θα έλεγα πως ο καθένας είναι μόνος του. Σαφώς δεν υπάρχει κάποια καθολική ορθότητα που ταιριάζει σε όλους σε αυτό το θέμα, και ο συντηρητισμός θα πρέπει να ενταχθεί πιστεύω μέσα σε αυτό το πλαίσιο, αλλά για άλλους σίγουρα μπορεί να μην ταιριάζει και όλοι γνωρίζουμε τι μπορεί να συμβεί, αν δεν μπορείς να κάνεις το τάδε ή το δείνα. Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ του τι πρέπει να αποκλειστεί και τι να περιμένεις, αν απαγορεύσεις ένα πράγμα σαν τη metal μουσική από την γνωστική σφαίρα ενός παιδιού ή ενός εφήβου. Η metal μουσική είναι, μεταξύ άλλων, κάτι που ελευθερώνει την ψυχή από τη δογματική διανοητική σκλαβιά και καταδικάζοντας αυτήν την ελευθερία θα ήταν πολύ επικίνδυνο.[3]

 

Πηγές:

[1] http://www.avantgarde-metal.com/content/stories2.php?id=49 (2008)

[2] https://adornmentsoftheking.wordpress.com/2014/11/18/interview-with-bjorn-aldrahn-dencker-the-deathtrip-dhg-thorns/ (2014)

[3] http://www.massfreemedia.com/archives/the-forever-now/ (2014)

[4] http://www.grindermagazine.cl/OnLine/interviews/2007/Aldrahn.html (2007)

[5] http://towardstheinevitable.com/the-deathtrip-interview-2014/ (2014)

 

Επιμέλεια: Μιχάλης Κουρής

Μιχάλης Κουρής

 

 

Για τον Μιχάλη Κουρή καλύτερα από οποιονδήποτε μιλάνε τα σημειώματα στο ψυγείο του: "Δεν πεινάω δεν πεινάω" "Να έρχεσαι κάθε πέντε λεπτά να με βλέπεις" "Μην πίνεις άλλο" "Δεν μπορείς να πας σε όλα τα live". Ακούει τα πάντα και δεν εννοεί "ακούω ραδιόφωνο" - στον ελεύθερό του χρόνο είναι αφουγκραστής των συμπαθών ζώων σε ζωολογικό κήπο του εξωτερικού που εύλογα επιθυμεί να παραμείνει μυστικός.

Website: www.soundgaze.gr
Νέα Δίσκοι      Συναυλίες Συνεντεύξεις Στήλες Archive    Rookie's corner   Artist Index
 Επικαιρότητα   Κριτικές Συναυλιών Text Interviews Music Scouting      
 Ενημερώσεις   Προτάσεις για συναυλίες   Memory Lane      
        Local Jams
     
        Record Shuffle      
        Άρθρα