Κάθε Καλοκαίρι τα ίδια. Αφόρητη ζέστη, τζιτζίκια, αφραγκία και το air condition να φτάνει στα όρια του. Το μόνο καλό είναι πως η πόλη αδειάζει κι έτσι ο καθένας μπορεί να βγάλει έναν Ρένο Χαραλαμπίδη από τα «Φτηνά Τσιγάρα» από μέσα του. Εντάξει, μέχρι στιγμής τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα και με αυτή την αισιόδοξη σκέψη παραθέτω την φετινή μου καλοκαιρινή λίστα.
Fugazi – Waiting Room
Εγώ, περιμένοντας στο Waiting Room να περάσει το καλοκαίρι και να επιστρέψουν τα κρύα και οι βροχές. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος, αλλά πιστεύω πως υπάρχει τεράστια πιθανότητα οι Fugazi να είναι ό,τι καλύτερο έχει υπάρξει στην punk μουσική και τα παρακλάδια της (συν το γεγονός ότι για πολλούς είναι η πρώτη Emo μπάντα).
The Smashing Pumpkins – 1979
Τα ημερολόγια δείχνουν 1996 και ο Billy Corgan με τη μπάντα του κυκλοφορούν το Μellon Collie Αnd Τhe Infinite Sadness στο οποίο βρίσκουμε το συγκεκριμένο κομμάτι. Έναν ύμνο στην εφηβεία, που έθεσε τις βάσεις για τα επόμενα ηχητικά βήματα του συγκροτήματος. Στο κλιπ, βλέπουμε μια παρέα από βαριεστημένους έφηβους να τριγυρνούν σε κάποιο Αμερικάνικο προάστιο κάνοντας «τίποτα», απλώς περιμένοντας το πάρτι που γίνεται αργότερα, αλλά και την ενηλικίωση τους, με την ελπίδα πως θα φύγουν μακριά από τη μικρή πόλη που τους κρατάει πίσω. Τι υπάρχει βέβαια πέρα από τους λόφους της πόλης και αν είναι τόσο καλύτερο από το να αράζεις με τη παρέα σου στο καπώ ενός Dodge, υποθέτω πως πλέον -είκοσι χρόνια μετά- το έχουν μάθει από πρώτο χέρι.
Blink 182 – San Diego
Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται εύκολα. Νομίζω πως δεν θα σταματήσω ποτέ να ακούω Blink 182. Ακόμα κι αν η «ψαγμενιά» μου φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα που το μόνο που θα μπορώ να ακούω είναι Περουβιανή avant garde, πάντα θα ακούω και λίγο τους ήρωες της pop punk στα κρυφά. Το San Diego είναι ένα από τα καλά κομμάτια του νέου τους δίσκου - πρώτου χωρίς τον Tom Delonge - και είμαι πολύ χαρούμενος που τους βλέπω ενεργούς. Τι πιο καλοκαιρινό από λίγο pop punk;
Modjo – Lady (Hear me Tonight)
Η French House στα καλύτερα της. Ακούγοντας το εν λόγω κομμάτι, αυτομάτως φαντάζομαι τον εαυτό μου σε κάποιο νησί, να χορεύει ασταμάτητα όλο το βράδυ χωρίς να με νοιάζει τίποτα. Καμιά φορά, κακά τα ψέματα, χρειαζόμαστε και κάτι λίγο διαφορετικό.
Ocean Colour Scene – The Day We Caught the Train
Πιθανολογώ πως το συγκεκριμένο κομμάτι γράφτηκε κατά τη διάρκεια κάποιας κρύας, βρετανική νύχτας. Δεν ξέρω γιατί, πάντα μου ακουγόταν σαν ένα τραγούδι διαφυγής από την καθημερινότητα. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι γιατί δεν έγιναν τεράστιοι οι Ocean Colour Scene, η ζωή είναι πολύ άδικη.
The Coral – In the Morning
Ένα υπέροχο τραγούδι που δεν έχει τίποτα το εξαιρετικό. Θα μου θυμίζει για πάντα τη μετάβαση από την εφηβεία μου, στην ενήλικη ζωή. Πάντα θα λυγίζω στο άκουσμα του στίχου: «she wrote my name on the red telephone box». Βρετανίλα.
Ash – Walking Barefoot
Όταν ένας Ιρλανδός τραγουδά «yeah, we've been walking barefoot all summer» οι στίχοι αποκτούν αυτομάτως ένα έξτρα βάθος. Άλλο να το ακούς από εμένα, που με δύο βήματα είμαι στη παραλία και που μένω σε μια χώρα που έχει έξι με επτά μήνες το χρόνο καλοκαίρι και άλλο από τον Tim Wheeler, που αν τον στείλεις δεκαπενταύγουστο στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα, θα γυρίσει με εγκαύματα τρίτου βαθμού.
Supergrass – Alright
Το βρετανικό «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη». Ένας ύμνος στο γαμάτο συναίσθημα του να είσαι νέος, να τα κάνεις όλα σκατά και να είναι όλα όμορφα γιατί, μάντεψε, όσο χάλια και να είναι το σήμερα, αύριο το πρωί θα ξυπνήσεις και θα είσαι ακόμα νέος με αρκετό χρόνο μπροστά σου για να διορθώσεις τα πάντα. Επίσης, οι Supergrass είναι η πιο υποτιμημένη μπάντα της brit pop, να τα λέμε αυτά.
Alpaca Sports – Just for Fun
Τι πιο καλοκαιρινό από το να φιλιέσαι για πλάκα; Οι Σουηδοί είναι φίλοι μας. Τους αγαπώ, έχουν τη πιο ενδιαφέρουσα indie pop σκηνή παγκοσμίως. Οι Alpaca Sports βάζουν τις επιρροές τους από Smiths σε εφαρμογή και προχωράνε δυναμικά. Με λιγότερο θάνατο και κατάθλιψη βέβαια.
The Softies – Fragile, Don't Crush
Είναι 90's, το καλοκαίρι έχει μόλις τελειώσει και το αγόρι σου έχει φύγει για το κολλέγιο, αφού του έχεις ραγίσει τη καρδιά. Τι κάνεις; Όχι, δεν τον ξεχνάς παίζοντας Pokemon Go (έλεος), είπαμε είμαστε περίπου 20 χρόνια πριν. Ναι, του γράφεις ένα γράμμα για να του εξηγήσεις πως νιώθεις με την ελπίδα πως θα φτάσει στον παραλήπτη και πως αυτός θα το διαβάσει. Τι εννοείς δεν έχει «seen» όπως το facebook; Παράτα με, φύγε από εδώ.
