Το 2016 ήταν, δίχως αμφιβολία, μια κακή χρονιά για τη μουσική. Όχι τόσο γιατί δεν κυκλοφόρησαν καλοί δίσκοι (πάντα κυκλοφορούν ενδιαφέροντες δίσκοι, έστω και μετρημένοι) αλλά γιατί στιγματίστηκε από τις αμέτρητες απώλειες μουσικών πρώτης γραμμής. Στο μέλλον θα μνημονεύεται κυρίως για τους θανάτους και λιγότερο για τη μουσική. Στις καθιερωμένες λίστες στο τέλους του χρόνου απουσιάζουν για άλλη μια φορά οι Tool απλώς γιατί ούτε φέτος κατάφεραν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, φαίνεται πως τα δέκα χρόνια αναμονής δεν είναι αρκετά (ελπίζουμε να μην αποδειχτεί προφητικός ο τίτλος 10000 Days…).
Παρακάτω ακολουθούν μερικοί δίσκοι που ευχαρίστησαν τα αυτιά μας.
Για άμεση μετάβαση στη λίστα του αγαπημένου σας συντάκτη, πατήστε ένα από τα παρακάτω ονόματα:
(μεταβείτε εδώ στο 2ο μέρος των λιστών μας)
10. 1000mods - Repeated Exposure to...
Αυτό που χαρακτηρίζει την μέχρι τώρα πορεία των Κορίνθιων 1000mods είναι η πρόοδος που παρουσιάζουν σε κάθε δουλειά τους και σε κάθε live τους. Εκτός από το υπερεκτιμημένο stoner υπάρχει και το κανονικό, αυτό που δεν περιορίζεται απλώς στη «φάση».
(διαβάστε την κριτική του Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου στο δίσκο)
9. Gravitysays_I – Quantum Unknown
Τρίτο άλμπουμ για τους Gravitysays_i, οι οποίοι συνεχίζουν την καλή δουλειά. Κι αν είναι prog μην το φοβάσαι…
(διαβάστε την κριτική του Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου στο δίσκο)
8. Bazooka – Άχρηστη Γενιά
Αν έπρεπε να διαλέξουμε έναν ελληνικό δίσκο από το 2016 θα ήταν σίγουρα αυτός. Οι Bazooka αφήνουν πίσω τον αγγλικό στίχο και τον psych ήχο που τους οδήγησε στο ρόστερ της Slovenly και φτιάχνουν ένα καθαρό punk δίσκο με ελληνικό στίχο. Ένα κομβικό άλμπουμ που μιλάει για το τώρα και απευθύνεται σε εμάς.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
7. PJ Harvey - The Hope Six Demolition Project
PJ Harvey και κακός δίσκος δεν μπαίνουν ποτέ στην ίδια πρόταση. Μπορεί η τελευταία της δουλειά να μην έφτασε στα δυσθεώρητα ύψη της προηγούμενης της ωστόσο μας ικανοποίησε σε μεγάλο βαθμό. Η performance της στο φετινό Release Athens ήταν πραγματικά αδιανόητη (τα λέγαμε και τότε στη σχετική ανταπόκριση). Είναι η κορυφή στον τομέα της και το επιβεβαιώνει με κάθε ευκαιρία.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
6. Leonard Cohen – You Want It Darker
Τα τελευταία χρόνια μας είχε κακομάθει με τις συχνές κυκλοφορίες του ο Leonard Cohen. Δυστυχώς αυτή η αγαπημένη συνήθεια διακόπηκε με τον πιο βίαιο τρόπο. Πρόλαβε να μας δωρίσει ακόμα ένα μικρό διαμαντάκι. Εκεί θα ακούμε πάντα να μουρμουρίζει με τη βραχνή φωνή του «I’m Ready My Lord», ξέροντας πια ότι το εννοούσε.
5. David Bowie – Blackstar
Μάλλον ούτε ο ίδιος ο David Bowie θα μπορούσε να φανταστεί ένα τόσο σπουδαίο κύκνειο άσμα (ή μήπως το είχε σχεδιάσει έτσι;). Το Blackstar είναι όσο δύσκολο χρειάζεται για να ασχολούμαστε μαζί του και στο μέλλον και όχι απλώς να το θυμόμαστε ως το τελευταίο πόνημα ενός μεγάλου μουσικού.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο, η οποία ας διευκρινίσουμε κι εμείς πως γράφτηκε αμέσως μετά την κυκλοφορία του και όχι υπό το βάρος της απώλειάς του)
4. Iggy Pop & Josh Homme – Post Pop Depression
Τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την συνεργασία του «νονού» του punk και του θεμελιωτή του stoner rock; Μα έναν θαυμάσιο δίσκο φυσικά! Iggy Pop και Josh Homme δούλεψαν μαζί και μας χάρισαν ένα απολαυστικό άλμπουμ.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
3. Cult of Luna & Julie Christmas – Mariner
Μια συνεργασία που μας ξάφνιασε. Οι Σουηδοί Cult of Luna (από τα πιο σημαντικά γκρουπ στο μουσικό είδος που καθιέρωσαν οι Neurosis) συνάντησαν την Αμερικανίδα τραγουδίστρια Julie Christmas και δημιούργησαν ένα συναρπαστικό άλμπουμ. Η κοινή τους εμφάνιση στην Αθήνα αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, ένα από τα live της φετινής χρονιάς.
2. Neurosis – Fires Within Fires
Κάθε δίσκος των Neurosis λειτουργεί σαν λύτρωση για τους fans τους. Οι καλύτεροι μαθητές των Swans κυκλοφόρησαν άλλο ένα κομψοτέχνημα γεμάτο από σκοτάδι, μεγαλείο, ένταση και μελωδία. Τριάντα χρόνια μετά εξακολουθούν να είναι δημιουργικοί και σπουδαίοι.
(διαβάστε την κριτική του Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου στο δίσκο)
1. Swans - The Glowing Man
Τρεις διπλοί δίσκοι στη σειρά, τρία καθηλωτικά αριστουργήματα. Μόνο ένα παρανοϊκό μυαλό σαν του Michael Gira θα μπορούσε να συλλάβει και να υλοποιήσει κάτι τέτοιο. Η επανένωση των Swans τελικώς αποδείχτηκε θείο δώρο (τα reunion γίνονται μόνο για τα λεφτά; Δεν νομίζω…).
10. Warlocks – Songs From The Pale Eclipse (Cleopatra Records)
Οι ηλεκτρικές εκκενώσεις του παρελθόντος αντικαταστάθηκαν από σκοτεινή ατμόσφαιρα, όμως η ποιότητα των συνθέσεων του Bobby Hecksher παραμένει αναλοίωτη. Πολύ άδικο που ποτέ δεν έγιναν όσο μεγάλοι τους άξιζε. Η φετινή τους εμφάνιση στο An το απέδειξε περίτρανα.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
9. Pixies – Ηead Carrier (Pixies Music)
Θα μπορούσα απλώς να σας παραπέμψω στο αμέσως επόμενο κείμενο. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, θα μου πείτε, και όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει κλπ. Όταν τελειώσετε, βάλτε το Um Chagga Lagga στο τέρμα. Μετά, ελάτε να ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση, αν μπορείτε. Στοιχηματίζω ότι δεν θα επιδείξετε τον ίδιο φανατισμό.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
8. Bob Mould – Patch The Sky (Merge Records)
Το αίμα νερό δε γίνεται: όσο ο Mould θα κυκλοφορεί τέτοιους δίσκους, ο γράφων θα τον περιλαμβάνει στην ετήσια λίστα του. Και, όχι, δεν «έριξα» κάποιους νεώτερους για να τον συμπεριλάβω, γιατί απλώς τέτοιοι δεν υπάρχουν.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
7. Duchess Says – Sciences Nouvelles (Solvenly Recordings)
Απροσδόκητη δισκάρα από τους Καναδούς που με την ιδιαίτερα χαρισματική Annie-Claude Deschênes στα φωνητικά περνάνε με άνεση από το cold wave στην πρώιμη electronica και από εκεί στο post punk και το no wave με πραγματικό πάθος και πειστικότητα, στοιχεία που γίνονται όλο και πιο σπάνια δυστυχώς.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
6. The Drones – Feelin Kinda Free (Tropical Fuck Storm Records)
Oι Αυστραλοί έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι είναι ίσως σημαντικότερο εκπρόσωπος των τελευταίων ετών, μίας σκηνής ιδιαίτερα σημαντικής (περττό να επεκταθούμε επ’ αυτού). Το Feelin Kinda Free είναι υποβλητικό, γεμάτο εξαιρετικές συνθέσεις, που πάνω από όλα έχουν προσωπικό ύφος.
5. Nick Cave And The Bad Seeds – Skeleton Tree (bAD seeds Ltd)
Δύσκολο να μιλήσεις για αυτό τον δίσκο, ακριβώς γιατί η ακρόασή του είναι έως και επίπονη. Αλλά, μιλάμε για τον Cave, τον άνθρωπο που και στα χειρότερά του, ποτέ δεν έχει κυκλοφορήσει δίσκο που να είναι κατώτερος του πολύ καλού.
4. Bazooka – Άχρηστη Γένια (Slovenly Recordings)
Οι Bazooka είναι ένας λόγος για τον οποίο η τοπική σκηνή μπορεί να αισθάνεται υπερήφανη. Η φετινή τους κυκλοφορία, καλύτερή τους μέχρι σήμερα, δίνει στον όρο psych punk που τους έχει «φορέσει» η εταιρεία τους το πραγματικό του νόημα. Τίποτα άλλο δεν μοιάζει πιο ταιριαστό για την ασύλληπτη μουσική που η παρέα από τον Βόλο παράγει. Από την άλλη, το σημαντικό είναι ότι ηχογραφούνται ακόμα τέτοιοι δίσκοι. Όταν το υλικό είναι τόσο καλό, οι ταμπέλες έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
3. David Bowie – Blackstar (Columbia)
Τα λόγια είναι περιττά στην περίπτωση αυτή. Ο επίλογος όχι μόνο της καριέρας, αλλά της ζωής αυτού του τεράστιου δημιουργού είναι αντάξιος των όσων προσέφερε επί δεκαετίες.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
2. P.J. Harvey – Six Hope Demolition Project (Island)
Δύσκολο να κυκλοφορήσει δίσκο η πολυτάλαντη, μοναδική από τόσες πολλές απόψεις Polly και να μην βρίσκεται στα λίστες με τα καλύτερα. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά και φέτος, πολύ δε περισσότερο από την στιγμή που η τελευταία της αυτή, αμφιλεγόμενη σε κάποιο βαθμό αλλά για απολύτως λάθος λόγους, δουλειά έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά: μία δημοσιογραφική σχεδόν οπτική των εμπειριών που αποκόμισε ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο «ντυμένη» με μία εντελώς θεατρική προσέγγιση μουσική. Η εμφάνισή της στο φετινό πρώτο Release ήρθε απλώς ως επιστέγασμα του αυτονόητου: είναι προφανέστατα η πλέον σημαντική εν ενεργεία δημιουργός στο σύγχρονο rock.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
1. Iggy Pop – Post Pop Depression (Loma Vista/Caroline)
Ο Iggy υπονόησε ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο άλμουμ αλλά αυτό είναι απίθανο. Αν όμως ήταν, αυτό το αμάλγμα της βερολινέζικης decadence του παρελθόντος του και της desert rock ένεσης που έκανε στον δίσκο ο Josh Homme θα αποτελούσε τον καλύτερο επίλογο μίας απολύτως εμβληματικής διαδρομής που άλλαξε σε μεγάλο βαθμό το rock’n’roll. Αν όμως είναι να συνεχίσει να κυκλοφορεί τέτοιους δίσκους, ο Iggy δεν έχει λόγο να τα παρατήσει.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
10. Tindersticks – The Waiting Room
Κάπως πιο ανάλαφροι και προσιτοί στο ευρύ κοινό, δοκιμάζουν νέα πράγματα διατηρώντας πάντα υψηλή ποιότητα.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
9. Goat – Requiem
Σίγουρα δεν έχουν ξεπεράσει ακόμα το World Music, αλλά έχουν σταθερή πορεία σε ένα είδος που έχουν κατακτήσει, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνουν πάντα να σε ξεσηκώσουν.
8. Cyanna Mercury – Archetypes
Αρχετυπική ιεροτελεστία από μία μπάντα που επαναπροσδιορίστηκε με θάρρος και κέρδισε το στοίχημα με τον εαυτό της.
7. Michelle Gurevich – New Decadence
Καμία έκπληξη, το ξέρω. Ούτε από εμένα, ούτε απο τη Michelle, αλλά κάνει αυτό που ξέρει άψογα και αυτό μου αρκεί και με το παραπάνω.
(διαβάστε την κριτική της Shanti Θωμαϊδη στο δίσκο)
6. Chickn – Chickn
Με πολύ οικείες και εμφανείς επιρροές (CAN, Aphrodites Child κ.α.)ξεκίνησαν με δυναμικό ντεμπούτο και ανέβασαν το πήχη στα ύψη.
(διαβάστε την κριτική του Τάκη Κρεμμυδιώτη στο δίσκο)
5. Brian Eno – The Ship
Εκτοπίζοντας απο τη λίστα πιο αναμενόμενους δίσκους, μια από τις ωραιότερες δουλειές του κέρδισε τη θέση λόγω των περισσότερων ακροάσεων.
4. And Also The Trees – Born Into The Waves
Υποβλητικοί και χωρίς υπερβολές, σε βυθίζουν στα μελαγχολικά τους κύματα.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
3. Radiohead – A Moon Shaped Pool
Θα βιαστεί κανεις να το θεωρήσει αναμενόμενο. Όμως οι νωχελικές μελωδίες, ο ρομαντικός λυρισμός και οι φανταστικές ενορχηστρώσεις του, το κρατάνε ψηλά στη λίστα μου. Haters gonna hate.
2. Nick Cave And The Bad Seeds – Skeleton Tree
Το σκοτάδι είχε την τιμητική του φέτος και η απώλεια υμνείται με τον πιο όμορφο τρόπο απο τον μετρ του είδους.
1. Leonard Cohen – You Want It Darker
Μπορεί η πρωτοτυπία να έλειψε και εδώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι we wanted it darker και μας το πρόσφερε σε όλο του το μεγαλείο με το αντίο του.
Είναι σημαντικό να επισημανθεί ότι αυτοί οι δέκα δίσκοι επέλεγησαν μέσα από αρκετές δεκάδες που άκουσα και που επηρέασαν και σημάδεψαν εμένα και το στενό μου περιβάλλον. Η παρουσία τους στο Τop-10 δεν αποτελεί απαραίτητα ένδειξη υψηλής ποιότητας, μοναδικότητας ή μουσικής πρωτοπορίας. Σίγουρα όμως για να γύρισαν στο πικ-απ πολλές φορές, για να συντρόφευσαν στιγμές, παρέες, σκέψεις και ταξίδια, κάτι ΚΑΛΟ έχουν. Θα ήθελα για άλλη μια χρονιά να εκφράσω την απορία μου για τη μυστήρια ομοφωνία, την συμπαντικά απίστευτη συμφωνία, που συναντά κάνεις σε όλα τα site του εξωτερικού (κυρίως) σχετικά με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι απαράδεκτα. Να’ναι τυχαίο; Εγώ απλά θα πω ότι είναι εξοργιστικό.
10. The Limiñanas – Malamore
Οι τύποι αυτοί δεν εντάσσονται απόλυτα σε κάποιο είδος και μόνο επιφανειακά τους προσμετράς στο νέο-psych ρεύμα (για το οποίο δε τρελαίνομαι άλλωστε). Μας το λένε καλύτερα οι ίδιοι στη συνέντευξη στον Παναγιώτη Γαβρίλη. Ο δίσκος είναι κεφάτος αλλά ταυτόχρονα ατμοσφαιρικός και μυστηριώδης. Σε αυτό, βοηθά και η γαλλική γλώσσα που ταιριάζει απίστευτα στο ύφος τους (δε το πιστεύω ότι γράφω καλά λόγια για τη γαλλική γλώσσα σε σχέση με τη μουσική).
9. The Divine Comedy - Foreverland
Γιατί πολύ απλά ο δίσκος είναι ένα κομψοτέχνημα, είναι ο ορισμός της καλής pop, και φαίνεται πως τα έξι χρόνια απουσίας του Neil Hannon από τη δισκογραφία, δε τον επηρέασαν αρνητικά. Είναι ωραίο να υπάρχουν κάποιες σταθερές στη ζωή μας, και μια από αυτές είναι και η ποιότητα των κυκλοφοριών των Divine Comedy.
(διαβάστε την κριτική του Τάκη Κρεμμυδιώτη στο δίσκο)
8. Minor Victories - Minor Victories
Σύμπραξη πολλών σημαντικών προσωπικοτήτων της μουσικής δε σημαίνει απαραίτητα και καλό αποτέλεσμα. Συνήθως μάλιστα αυτό αποτελεί εξαίρεση. Μια από αυτές τις εξαιρέσεις είναι και οι Minor Victories.
(διαβάστε την κριτκή του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
7. The Underdogs - Paths
Κάθε χρόνο ξεχωρίζω έναν ελληνικό δίσκο. Αυτόν εδώ τον άκουγα επί σχεδόν ένα μήνα, σερί. Μου πήρε το μυαλό και με χαρά τον βάζω στο Τop-10.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
6. Ed Harcourt - Furnaces
Ένας μαγικός δίσκος, ένας καταπληκτικός τραγουδοποιός. Σε μια χρονιά που έλειψαν οι μελωδικοί δίσκοι, ο Ed έγραψε και τραγούδησε κάμποσα περίφημα κομμάτια. Σκοτεινός, ανατριχιαστικός, σε πολλές περιπτώσεις επιθετικός, καταγγελτικός αλλά και απελπισμένος: “As the world is on fire / I hear songs with no words / while in the grand scheme of things / it’s just a dot in the universe”.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
5. Underworld - Barbara Barbara, We Face A Shining Future
Από το 1996 που τους παρακολουθώ, δε με πρόδωσαν ποτέ. Κανένας δίσκος τους δεν υπήρξε αδιάφορος. Φέτος όμως ξεπέρασαν τις προσδοκίες, ακόμα και των φανατικότερων οπαδών τους. Ένας εξ’ αυτών και εγώ.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
4. Pineapple Thief - Your Wilderness
Οι Βρετανοί progsters μετά από 17 χρόνια καριέρας πέτυχαν τον απόλυτο συνδυασμό. Να γίνουν όσο πρέπει εμπορικοί χωρίς να χάσουν τον προσανατολισμό τους. Ίσα-ίσα που σε σχέση με προηγούμενα άλμπουμ, τους πετυχαίνουμε με πιο έντονη prog διάθεση.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
3. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Γιατί είναι η μεγαλύτερη μπάντα του πλανήτη, η σταθερότερη σε κυκλοφορίες επιπέδου και γιατί ειδικά ο φετινός δίσκος είναι στους καλύτερους τους. Tί άλλο να πούμε;
2. Savages - Adore Life
Στο review μας τα λέμε όλα. Δε χρειάζονται άλλη αποθέωση. Ελπίζω να τις ξαναδούμε σύντομα γιατί πέρα από τις δισκάρες που κυκλοφορούν, στα live τους δε παίζονται.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
1. Μonkey3 - Astra Symmetry
Ένα μυθικό ξέσπασμα του psych/post-rock, ίσως και του heavy rock, γιατί νομίζω ότι οι Monkey3 στο συγκεκριμένο δίσκο με τα μπόλικα φωνητικά (πείραμα για αυτούς, που κρίνεται επιτυχημένο), άλλαξαν πίστα. Πιάνο, sitar, mellotron και άλλα όργανα έχουν επιστρατευτεί ώστε να δώσουν πλούτο και βάθος στο άλμπουμ. Το αποτέλεσμα είναι ένα καταπληκτικό ψηφιδωτό ήχων και να φανταστεί κανείς ότι δεν πρόκειται και για τον καλύτερο δίσκο τους.
Υ.Γ: Περιόδευσαν μαζί με τους 1000mods προσφάτως, η ύπαρξη του ενός συγκροτήματος στο set είναι τίτλος τιμής για το άλλο.
*BONUS ALBUM: 65Daysofstatic- No Man's Sky: Music for an Infinite Universe
Δεν το τοποθέτησα στο Τop-10 γιατί είναι soundtrack, αν και μάλλον ως «κανονικό» άλμπουμ θα πρέπει να το υπολογίζουμε. Λίγη σημασία έχει. Το σημαντικό είναι ότι μιλάμε για άλλο ένα έπος από τους αγαπημένους 65 Daysofstatic. Μην το παραβλέψετε.
Καλές γιορτές σε όλους, με υγεία, πολύ μουσική και μπόλικο soundgaze.gr στη ζωή σας!
