Το 2016 ήταν, δίχως αμφιβολία, μια κακή χρονιά για τη μουσική. Όχι τόσο γιατί δεν κυκλοφόρησαν καλοί δίσκοι (πάντα κυκλοφορούν ενδιαφέροντες δίσκοι, έστω και μετρημένοι) αλλά γιατί στιγματίστηκε από τις αμέτρητες απώλειες μουσικών πρώτης γραμμής. Στο μέλλον θα μνημονεύεται κυρίως για τους θανάτους και λιγότερο για τη μουσική. Στις καθιερωμένες λίστες στο τέλους του χρόνου απουσιάζουν για άλλη μια φορά οι Tool απλώς γιατί ούτε φέτος κατάφεραν να κυκλοφορήσουν νέο δίσκο, φαίνεται πως τα δέκα χρόνια αναμονής δεν είναι αρκετά (ελπίζουμε να μην αποδειχτεί προφητικός ο τίτλος 10000 Days…).
Παρακάτω ακολουθούν μερικοί δίσκοι που ευχαρίστησαν τα αυτιά μας.
Για άμεση μετάβαση στη λίστα του αγαπημένου σας συντάκτη, πατήστε ένα από τα παρακάτω ονόματα:
Δισκογραφικά και συναυλιακά μας πήγε καλά έως πολύ καλά αυτή η χρονιά. Μας πήρε δυστυχώς πολλούς σημαντικούς και αγαπημένους μουσικούς, αλλά μάλλον πρέπει πλέον να συνηθίσουμε πως ανήκουμε σε μία γενιά που θα ζήσει να βλέπει όλα τα ινδάλματά της και τις αναφορές της να φεύγουν από τη ζωή και μάλιστα σε “ζωντανή σύνδεση”.
Αρχικά ας γράψω συνοπτικά τη δεύτερη δεκάδα μου, μιας και πρώτη μου φορά ασχοληθηκα να συντάξω 20άδα. Ο λόγος που την αναρτώ είναι πως οποιοδήποτε από τα επόμενα άλμπουμ θα μπορούσε να βρίσκεται στη δεκάδα αν έβγαζα αξιολογική σειρά σε άλλη ημέρα και ώρα (είπαμε, πολλή καλή μουσική φέτος):
20. Savages - Adore Life
19. Kvelertak - Nattesferd
18. Subrosa - For This We Fought The Battle Of Ages
17. Daughter - Not To Disappear
16. Hail Spirit Noir - Mayhem In Blue
15. The Poisoned Glass - 10 Swords
14. Radiohead - A Moon Shaped Pool
13. Gojira - Magma
12. Marillion - FEAR
11. Fates Warning - Theories Of Flight
10. Birthday Kicks - Black Echo Trap
Η δεκάδα μου μπουκάρει με τους Λαρισαίους Birthday Kicks που μπήκαν στη rock ζωή μας σαν οδοστρωτήρες, παίρνοντας παραμάζωμα την παράδοση των rock ‘n’ roll ‘90s και φέρνοντάς την στη σημερινή εποχή. Μεγάλα ταλέντα που μακάρι να προχωρήσουν με σοβαρά και σταθερά βήματα.
(διαβάστε την κριτική του Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου στο δίσκο)
9. Leonard Cohen - You Want It Darker
Ο τελευταίος, όπως απεδείχθη, δίσκος του Leonard Cohen δεν μπήκε στη λίστα τιμής ένεκεν. Κατ’ ουσία πρόκειται για τον καλύτερο δίσκο του της τελευταίας 15ετίας, εννοείται μετά το απίθανο Ten New Songs, που κλείνει θριαμβευτικά τον εν ζωή δισκογραφικό κύκλο του.
8. Ulver - ATGCLVLSSCAP
Κάτι μεταξύ ζωντανού και στούντιο δίσκου, ο αμέσως πιο πρόσφατος δίσκος (διότι όσο εμείς κοιμόμαστε εκείνοι πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν ένα soundtrack για τη λήξη της χρονιάς) των Νορβηγών μαστόρων περιλαμβάνει κυρίως επανακατασκευές αγαπημένων ήχων και συνθέσεις που δοκιμάστηκαν στο σανίδι μπροστά σε κοινό πριν δισκογραφηθούν. Αποτέλεσμα, μία φορμαρισμένη μπάντα που live ακούγεται να βρίσκεται στο στοιχείο της. Ποιος το περίμενε...
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
7. Michael Kiwanuka - Love And Hate
Η ζεστασιά του δεύτερου άλμπουμ του Βρετανού με καταγωγή από την Ουγκάντα Kiwanuka με κέρδισε κατά κράτος ήδη από το ομώνυμο κομμάτι. Μπορεί στο άλμπουμ να ακούμε soul αξιώσεων όμως, πέρα από την υφολογική ανάλυση, αυτό που μένει είναι οι πανέμορφες συνθέσεις και το πηγαίο συναίσθημα ενός μεγάλου ταλέντου.
6. Zeal And Ardor - Devil Is Fine
Εδώ έχουμε το δίσκο-εκπληξη της χρονιάς στο “ξένο” ρεπερτόριο. Ένα μουσικό παιχνίδι στο 4chan μετατράπηκε σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα ΕΡ, εγκαινιάζοντας πιθανότατα ένα νέο μουσικό είδος. Μίξη nigger music (μην πέσετε να με φάτε, δεν πρόκειται για δική μου ορολογία...) και black metal έχει ξαναγίνει άλλοτε στο παρελθόν; Η επιτυχία του ΕΡ ήταν τόσο μεγάλη, που ο τύπος πίσω από το όνομα Zeal And Ardor “αναγκάστηκε” να συστήσει live μπάντα για να περιοδεύσει ανά τον κόσμο. Ναι και στην Ελλάδα - αναμείνατε.
5. Bazooka - Άχρηστη Γενιά
Πιθανότατα ο δίσκος-έκπληξη της χρονιάς, τουλάχιστον για το ελληνικό rock. Οι Βολιώτες Bazooka υιοθετούν πλήρως τον ελληνικό στίχο και κοπανιούνται χωρίς punk αύριο, σε ένα αποτέλεσμα που επαναφέρει στο νου την εποχή που το ελληνόφωνο rock μεσουρανούσε. Με χαρακτήρα που ήδη κατέχουν και συνεχίζοντας την σκληρή δουλειά που ρίχνουν εδώ και χρόνια θα πάνε ακόμη πιο μπροστά. Διαβάστε και τη συνέντευξη που μας έδωσαν πριν κάποιους μήνες για να πάρετε μία ιδέα.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
4. Cult Of Luna & Julie Christmas - Mariner
Εφόσον είχαμε την ευτυχία να γίνουμε δια ζώσης μάρτυρες της αναπαραγωγής του δίσκου αυτού στην ολότητά του, με τη συμμετοχή μάλιστα της ίδιας της Julie Christmas, ενώ αρχικά οι Σουηδοί ήταν κάθετοι πως δεν πρόκειται να περιοδεύσουν για αυτό το άλμπουμ, θα πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί από τις επόμενες γενιές οπαδών. Οι Cult Of Luna βαδίζουν σταθερά προς ευρύτερα ακροατήρια, προς μια επιτυχία που τους αξίζει πλήρως.
3. David Bowie - Blackstar
Η ιστορία του δίσκου προσθέτει στη μυθολογία του Bowie, δίνοντας τον συγκλονιστικότερο επίλογο στη δημόσια ζωή του. Ίσως ιστορικά το μουσικό κομμάτι να έχει τη μικρότερη σημασία στο όλο εγχείρημα, όμως και πάλι ο Bowie κατάφερε να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του και να μας παρουσιάσει συνθέσεις του παιγμένες από μία αμιγώς jazz μπάντα που εντόπισε ο Bowie και ο Visconti στη Νέα Υόρκη.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
2. Alcest - Kodama
Μετά από το όμορφο πείραμα του Shelter, στο οποίο οι Alcest μετέβησαν στη μία άκρη των μουσικών ριζών τους, το shoegaze, αλλά μάλλον οι πιο “σκληροί” ακροατές δεν εξετίμησαν, το Kodama βρίσκει τους Γάλλους στους γνώριμους shoegaze black metal ήχους των οποίων οι ίδιοι κατέχουν τα copyright. Επειδή όμως δεν πρόκειται για τυχαίους τύπους, το Kodama αποτελεί ίσως το αρτιότερο και ωριμότερο άλμπουμ της ιστορίας τους. Δίσκος με μαγικές συνθέσεις που ακούγεται απνευστί.
1. Swans - The Glowing Man
O Michael Gira και η Φασαριόζικη Κομπανία του, η Φιλαρμονική Θορύβου των Swans, παραδίδουν τον τελευταίο τους δίσκο με αυτή τη μορφή (δικές τους δηλώσεις αυτές) κλείνοντας την τριλογία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Ένα δημιούργημα που σε συνεπαίρνει, σε τρομάζει και σε προκαλεί, ταυτόχρονα όμως εμφανίζεται προσβάσιμο στον μέσο ακροατή - όσο μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο ένα διπλό CD με 8 κομμάτια μέσης διάρκειας 15 λεπτών. Τρόμος, αγωνία, έντονα συναισθήματα, απόκοσμη ατμόσφαιρα. Αριστούργημα.
10. Chickn – Chickn
Άλλο ένα εύγλωττο παράδειγμα της ανωτερότητας της jazz, εκφρασμένης αυτή τη φορά ως «γέφυρας» της δεκαετίας του ’70 με τις σύγχρονες μουσικές.
(διαβάστε την κριτική του Τάκη Κρεμμυδιώτη στο δίσκο)
9. A. Dyjecinski – The Valley Of Yessiree
Ο φετινός Καναδάς δεν τελειώνει τόσο εύκολα. Με επιρροές από τους ύπατους συμπατριώτες Godspeed You! Black Emperor (δεν έχω πια λόγια…), αλλά και τους Nick Cave, Tindersticks και Lambchop, ήρθε (και πάλι) για να μείνει!
8. David Bowie - Blackstar
Αυτό το κύκνειο άσμα, μπροστά στου Gavin Clark, ήταν ευκολάκι, επειδή ο θάνατος ήταν επικείμενος. Με τέτοια «προοικονομία» είναι πιο απλό να συγκινήσεις, ίσως και να συγκλονίσεις, αλλά, σε κάθε περίπτωση, εξυπακούεται ότι πρέπει και να μπορείς να το κάνεις.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
7. Motorpsycho - Here Be Monsters
Όταν δε σε χαλάει να λένε πως είσαι prog-psychedelic-space μπάντα και επιλέγεις να διασκευάσεις Terry Callier, είναι ποτέ δυνατόν να φτιάξεις κάτι μέτριο;
(διαβάστε την κριτική του Κωνσταντίνου Αναγνωστόπουλου στο δίσκο)
6. The Divine Comedy – Foreverland
Τα pop άλμπουμ που αρέσουν στους φίλους της rock δεν είναι πάρα πολλά. Κάτι τύποι όμως όπως ο Neil Hannon δείχνουν τον τρόπο που κάτι τέτοιο γίνεται αβίαστα και ποιοτικά. Να κι ένας εθισμός που δεν είναι αξιόποινος (εκτός από της σοκολάτας).
(διαβάστε την κριτική του Τάκη Κρεμμυδιώτη στο δίσκο)
5. BADBADNOTGOOD – IV
Οι The Soft Machine περνούν μέσα από τον Taj Farlow, για να καταλήξουν στον Gil Scott-Heron. Τελικά, το «αναπάντεχο» έχει πατρίδα τον Καναδά.
4. Ryley Walker - Golden Sings That Have Been Sung
Και μόνη η πιθανότητα να τον δεις κάποτε να τραγουδά ζωντανά (δείτε σε βίντεο πόσο πηγαία βγαίνει η φωνή του) είναι ικανή να σε κάνει να ξεχάσεις ότι δε μπόρεσες ποτέ να ήσουν παρών σε συναυλίες των τεράστιων μουσικών που τον ενέπνευσαν, απολαμβάνοντας στο μέγιστο βαθμό τους δικούς του δίσκους.
3. Van Morrison - Keep Me Singing
Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που ο Πρύτανης του πανεπιστημίου του Bath θα με έπαιρνε μαζί του για να πάμε για τσάι στο σπίτι του κολλητού γείτονά του. Ένα απρογραμμάτιστο όμως sabbatical έγινε η αιτία να μην πραγματοποιηθεί ποτέ αυτό το «όνειρο». Μπορεί τελικά να μην τον είδα από κοντά, αλλά με τέτοιους δίσκους, δε μπορώ να παραπονιέμαι.
(διαβάστε την κριτικη του Τακη Κρεμμυδιώτη στον δίσκο)
2. Tindersticks – The Waiting Room
Οι εντελώς «κολλημένοι» με το συγκρότημα το είπαν απλώς καλό, έχοντας στο μυαλό τους τις παλιές ένδοξες μέρες. Κάποιοι όμως από τους υπόλοιπους πιο «αντικειμενικούς», στους οποίους συμπεριλαμβάνομαι, το βρήκαν εξαιρετικό.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
1. Evangelist – Evangelist
Ναι, έχω υπόψη ότι το άλμπουμ κυκλοφόρησε στα μέσα Δεκεμβρίου του 2015. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να ενταχθεί στην «περίοδο χάριτος». Οι Toydrum μας κάνουν δώρο το κύκνειο (και τόσο, μα τόσο πρόωρο) άσμα του Gavin Clark. Τέτοια συγκλονιστική και καθαρτική μουσική ούτε καν θυμάμαι από πότε είχα ν’ ακούσω. Κατεξοχήν «επικίνδυνο» άκουσμα.
Οι δίσκοι που ευχαριστήθηκα περισσότερο το 2016 – σε μάλλον τυχαία κατάταξη.
10. Blue Orchids - The Once and Future Thing (2016)
Aκόμα κι αν δε με ενθουσίασε ολόκληρος ο δίσκος αυτός υπάρχουν τραγούδια μέσα του που με κάνουν να ανατριχιάζω στην ακρόασή τους με εκείνο τον τρόπο που με έφτιαχνε το πάλαι ποτέ Bad Education τους. Ο δίσκος που πέταξε το σούπερ φετινό άλμπουμ του Iggy Pop έξω από τη δεκάδα.
9. Bazooka - Άχρηστη Γενιά (2016)
Σε δυο πράγματα μπορώ να υπερθεματίσω για το άλμπουμ αυτό. Πρώτον: στο μέλλον θα θωρηθεί δίσκος αναφοράς για την ελληνόφωνη σκηνή των ‘10s και δεύτερον: είναι από εκείνα τα ακούσματα για τα οποία σαν άλλος Φάουστ θα γυρνούσα σε νεότερες εκδόσεις του εαυτού μου προκειμένου να ιδρώσω και να χτυπηθώ ανηλεώς ακούγοντάς τα κατά μόνας ή με παρέα, σε δωμάτια, πάρτυ και live.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
8. Radiohead - A Moon Shaped Pool
Γιατί είναι ο καινούριος δίσκος των Radiohead.
7. Leonard Cohen - You Want It Darker
Λίγο πριν μας αποχαιρετήσει για πάντα ο Leonard Cohen κυκλοφορεί τον καλύτερο κατά τη γνώμη μου δίσκο της ύστερης καριέρας του, εφάμιλλο των αριστουργημάτων των προπερασμένων εικοσαετιών. Νομίζω πως η σωστότερη κριτική που θα μπορούσε να κάνει κανείς στο δίσκο αυτό είναι η περιγραφή και μόνο των συναισθημάτων που βιώνει κατά την ακρόαση του.
6. Stanley Brinks and the Wave Pictures - My Ass
Κυκλοφορία των τελευταίων μηνών του 2015, το προσμετρώ όμως σα φετινή μιας και ο ενθουσιασμός που μου προκάλεσε όλη τη χρονιά ήταν η αιτία να μπω βαθύτερα στη δισκογραφία τούτων των συνεργατών. Η ποπ όπως θα έπρεπε να είναι, οι Yo La Tengo και οι Feelies, η αιθιοπική τζαζ, τα μπλουζ και η βρετανική φολκ είναι μικροφράσεις που μου έρχονταν στο νου ακούγοντας το άλμπουμ αυτό. (Το καινουριο των Wave Pictures θα το βάλω προφανώς στην αντίστοιχη λίστα του 17)
5. Cavern of Anti-Matter - Void Beats Invocation Trex
Όχι μόνο το αυτί μου αλλά και το σώμα μου χρειάζονται ετησίως τον φρέσκο kraut ρυθμό τους. Άλλοτε η ανάγκη τους αυτή καλύπτεται με την φυσιοδιφική ανακάλυψη χαμένων γερμανικών κυκλοφοριών του 70 κι άλλοτε –καλή ώρα φέτος – με νέες δουλειές όπως το Void Beats Invocation Trex των C.O.A. έχει σημασία ότι τα 2/3 των μελών της μπάντας έχουν θητεύσει στους Stereolab?
4. Car Seat Headrest - Teens of Denial
Από τα καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα άλμπουμ που άκουσα μέσα στη χρονιά. Αυτό που (δυστυχώς) δεν κατάφεραν πέρυσι οι Ought το πραγμάτωσε φέτος η μπάντα του Will Toledo. Ένα post punk αμάλγαμα 80s αναφορών (το είπαμε παρθενογένεσις δεν υπάρχει) μετεγγραμμένο στο σήμερα έτσι ώστε να αφορά (ευτυχώς) τους πολλούς.
3. The Twistettes - Jilt the Jive
Δυναμίτης, όσο στερεότυπος κι αν ακούγεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Ολόφρεσκος οργίλος θόρυβος από δυο κορίτσια εκ Γλασκώβης. Η μπασσίστρια των Girobabies «προσλαμβάνει» την αδελφή της και φτιάχνουν συγκρότημα. Οι Twistettes είναι πραγματικότητα.
2. Xiu Xiu - Plays the Music of Twin Peaks
Το θρυλικό σάουντρακ του Angelo Badalamenti φιλτραρισμένο από τα αλλόκοτα εγκεφαλικά νεύρα του κ Jamie Stewart αποκτά τη βρωμιά και το θόρυβο που του έλειπε.
1. Madness - Can't Touch Us Now
Νιώθεις ευτυχής όταν: Η απροσδόκητη επιστροφή αγαπημένης σου μπάντας τυχαίνει να είναι και μεγαλειώδης. Όταν το ska συναντάει τη baroque βρετανική ψυχεδελική pop. Απλά πράγματα.
+ άλλα πέντε έξι άλμπουμ που αν σύντασσα τη λίστα άλλη στιγμή της ημέρας άνετα θα μπορούσαν να καταλάβουν μια θέση στη 10αδα:
PJ HARVEY - The Hope Six Demolition Project (2016)
Black Mountain - IV (2016)
Jack & Amanda Palmer - You Got Me Singing (2016)
John Zorn - The Mockingbird (2016)
Iggy Pop - Post Pop Depression (2016)
Wymond Miles - Call By Night (2016)
10. Pixies – Head Carrier
Σίγουρα δεν πρόκειται για το Doolittle, επιπλεόν το ημερόλογιο δεν γράφει 1989, αλλά 2016 και οι Pixies παρουσιάζουν ένα αρτιότατο σύνολο κομματιών με πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις που ξύπνησε σε πολλούς αναμνήσεις από άλλη δεκαετία και αξίζει να βρίσκεται σε αυτή τη λίστα πού είναι γεμάτη από μεγάλα ονόματα του μουσικού στερεώματος.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
9. Savages – Adore Life
H άγρια τετράδα από το Λονδίνο είναι ξεκάθαρα μέχρι τώρα μια μεγάλη ελπίδα για την μουσική με δύο δίσκους υποψήφιους για Mercury Prize. Το Adore Life ξεδιπλώνει έναν ήχο με πολύ προσωπικούς στίχους που σε παρασέρνουν και σε πηγαίνουν σε πολύ post-punk μονοπάτια.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
8. DIIV – Is The Is Are
Όταν το 2012 άκουγα μόνος μου το Oshin σε repeat και δεν μπορούσα να βρω έναν άνθρωπο να κάνει το ίδιο πίστευα ότι είχα πολύ έξω. Το 2016 με την κυκλοφορία του Is The is Are ήταν μια λύτρωση και ολοκληρώθηκε στη Πλατεία Νερού το καλοκαίρι. Ο νέος δίσκος είναι ολοκληρώμενος από κάθε άποψη και είναι γεμάτος με προσωπικές μελωδίες του Zachary Cole Smith.
7. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton Tree
Κανένας γονιός δεν πρέπει να θάβει το παιδί του. Ο Nick Cave έχασε τον γιό του Arthur σε ένα δυστύχημα και αυτό προφανώς τον σημάδεψε βαθιά. Σαν καλλιτέχνης αποφάσισε να μπει στο studio και να ηχογραφήσει το Skeleton Tree, μια συλλογή που μιλάει για την απώλεια, τον πόνο και το προσωπικό πένθος του βιώνει. Ειρωνικά θα μπορούσε αυτός ο δίσκος να γίνει το Soundtrack του 2016 για τον καλλιτεχνικό στερέωμα που χάνει τα μέλη του ανεξέλεγκτα.
6. Radiohead –A Moon Shaped Pool
Περιμέναμε καιρό. Μας κράτησαν σε τρομερή αγωνία. Κυκλοφορούν παράξενα Clay Animation βίντεο και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Ακούμε το Burn the Witch και έχουμε πωρωθεί γιατί πιστεύουμε ότι οι Radiohead χτυπήσανε πάλι φλέβα και εμείς θα την «κόψουμε» πανηγυρικά. Τελικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και σίγουρα αυτό ισχύει και για το A Moon Shaped Pool που δεν πλησιάζει σε βαρύτητα κανέναν από τους προηγούμενους δίσκους , εκτός από το The King of Limbs που ήταν απλά μια κακή φάση για το συγκρότημα.
5.Bazooka – Άχρηστη Γενιά
Η Μοναδική ελληνική παρουσιά σε αυτή τη λίστα και όχι τυχαία. Το συγκρότημα από τον Βόλο ηχογράφησε μέσα στο 2016 την Άχρηστη Γενιά, έναν δίσκο με ελληνικό στίχο και μια απίστευτη punk/rock n roll αισθητική που θύμισε κάτι μεταξύ Τρύπες/Παύλο Σιδηρόπουλο αλλά πάντα με την σφραγίδα Bazooka. Ο δίσκος είναι για να μπει στην επανάληψη και να αρχίσει ο χορός της άχρηστης γενιάς.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
4. Iggy Pop – Post Pop Depression
Μια μορφή της rock που ευτυχώς συνεχίζει να μας χαρίζει νέους λόγους για να αγαπάμε τη μουσική. Ο Iggy Pop ένωσε τις δυνάμεις του με τον Josh Homme , τον Dan Fertita και τον Matt Helders και το απότελεσμα ακούει στο όνομα Post pop Depression. Ένας δίσκος που αποπνέει πολύ QoTSA αλλά η ερμηνεία του Iggy δίνει μια πολύ πιο punk διάσταση με πολλά καλά κομμάτια στο δίσκο που μας κράτησαν συντροφιά όλη τη χρονιά.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Γαβρίλη στο δίσκο)
3. David Bowie – Blackstar
Ο θάνατος του David Bowie σόκαρε όσων λίγων, μιας και σαν καλλιτεχνική του μορφή επηρέασε τη μουσική και τη τέχνη σε πολύ μεγάλο βαθμό ώντας πρωτοπόρος. Λατρέψαμε τα alter-ego του όσο και την μουσική του και αγαπήσαμε τα κομμάτια του όσο λίγων. Κανείς δεν περίμενε ότι θα φύγει τόσο απότομα από την ζωή όταν η κυκλοφορία του δίσκου του έγινε στα γενέθλιά του και 2 μέρες μετά απεβίωσε από καρκίνο που όπως ανακοινώθηκε αργότερα αντιμέτωπιζε έδω και καιρό. Το Blackstar μπορεί να είναι το κύκνειο άσμα του David Bowie αλλά δεν θα πεθάνει ποτέ στις καρδιές των Ανθρώπων .
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
2. Leonard Cohen- You want it Darker
Αφού μιλήσαμε για την μια μεγάλη απώλεια της μουσικής, τώρα ας μιλήσουμε για μια ακόμη μεγαλύτερη που συνοδεύτηκε και εκείνη με τη κυκλοφορία δίσκου. Ο ποιητής της ψυχής μας Leonard Cohen κυκλοφορεί στα 82 του τον τελευταίο όπως έμελλε δίσκο του και κερδίζει αμέσως κοινό και κριτικούς αφού τα νέα του κομμάτια κατευθείαν σκαλφαλώνουν τα charts, αποδεικνύοντας το μεγαλείο του καλλιτέχνη. Ένας υπέροχος δίσκος που δεν είναι ιδιαίτερα «μαύρος» παρά την κατάσταση του Cohen που μετά από μικρό χρονικό διάστημα μπήκε και εκείνος στη μεγάλη φουρνιά καλλιτεχνών που χάσαμε το 2016.
1. The Last Shadow Puppets – Everything you’ve come to expect
Σίγουρα πολλοί δεν θα συμφωνούσαν με αυτή την επιλογή. Προσωπικά και εγώ ήμουν αρκετά δύσπιστος για αυτή την κυκλοφορία αλλά όταν άκουσα ξανά τον πρώτο τους δίσκο συνειδητοποίησα την εξέλιξη και την δυναμική που έχουν αναπτύξει πλεόν οι Last Shadow Puppets στο Everything you’ve come to expect. Οι Alex Turner και Miles Kane με τους μουσικούς τους κατάφερουν να δημιουργήσουν έναν εξαιτερικό concept δίσκο που ξεδιπλώνει μια πολύ ωραία ιστορία με αφηγητές αυτό το δυναμικό “Bromance” από το U.K που ωριμάσανε τόσο σαν μουσικοί όσο και ως άτομα.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
10. Amber Arcades - Fading Lines
Εξαίρετο ντεμπούτο, πανέμορφη indie pop που δεν τη βαριέσαι. Ψάξτε το.
9. Frankie Cosmos – Next Thing
Φρέσκια, καθηλωτική twee/synth pop από την πολυγραφότατη πιτσιρίκα Greta Kline, χωρίς την εκνευριστική και επιτηδευμένη αφέλεια που χαρακτηρίζει τα περισσότερα άλμπουμ του είδους
8. The Radio Dept. – Running Out of Love
Η ποιοτικότερη σουηδική indie pop μπάντα φλερτάρει με την 90s αισθητική των Beloved και των Saint Etienne.
7. Hope Sandoval & The Warm Inventions - Until the Hunter
Η φωνή των Mazzy Star σε έναν θερμό, σαγηνευτικό δίσκο που συνοδεύει ιδανικά τα δειλινά σας.
(διαβάστε την κριτική του Τάκη Κρεμμυδιώτη στο δίσκο)
6. Radiohead – A Moon Shaped Pool
H ονειρική, υπνωτική πλευρά ενός συγκροτήματος που δείχνει να σχεδιάζει ένα νέο, ενδιαφέρον μονοπάτι στην καριέρα του.
5. Underworld - Barbara Barbara, we face a shining future
Οι βετεράνοι της ηλεκτρονικής σκηνής βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους κυκλοφορώντας ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και απολαυστικό άλμπουμ.
(διαβάστε την κριτική του Παναγιώτη Ιωαννίδη στο δίσκο)
4. Suede – Night Thoughts
To καλύτερο και πιο συνεκτικό τους άλμπουμ από την εποχή του Coming Up. Και επειδή το 90% των μουσικοκριτικών παγκοσμίως είναι σιχαμένοι χίπστερς με μούσι α λα ISIS, δεν θα το βρείτε σε καμιά «λίστα» με τα καλύτερα της χρονιάς.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
3, School of Seven Bells – SVIIB
Μακράν η πιο ενδιαφέρουσα synth/dream pop κυκλοφορία της χρονιάς. Φαίνεται ότι καλή, εναλλακτική pop βγαίνει πλέον μόνο στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
2. David Bowie – Black Star
Η ιδανική εξόδιος ακολουθία για έναν από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών.
(διαβάστε την κριτική του Γιώργου Χριστόπουλου στο δίσκο)
1. Nicolas Jaar – Sirens
Για όσους δεν φοβούνται την πειραματική ambient, το Sirens είναι ένα δείγμα υψηλής τέχνης με το Χιλιανό Jaar να αποδεικνύει ότι είναι σπουδαίος συνθέτης αλλά και ποιητής
ΕΜΕΤΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
The 1975 - I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful Yet So Unaware of It
(Ο ηγέτης και τραγουδιστής τους δήλωσε ότι οι 1975 είναι μια μίξη My Bloody Valentine και Michael Jackson. Εμείς στο soundgaze δηλώσαμε ότι «κύρια χαρακτηριστικά όλων σχεδόν των κομματιών (που μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους) είναι τα πλαστικοποιημένα, ψευδο-funky riffs και η λιγωμένη, νιαουριστή φωνή του Healey. Για τους μυημένους στα 80s, η μουσική τους αποτελεί κακέκτυπο συγκροτημάτων, όπως οι Bros, οι Curiosity Killed the Cat, ή οι Level 42. Τέτοια φτήνια, ούτε στις εκπτώσεις»)
