Κάποιες άλλες εποχές θα λέγαμε «που θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχετε στην δισκοθήκη σας», αλλά ας όψεται η οικονομική συγκυρία... Η ουσία πάντως παραμένει, ότι oι δίσκοι που παρουσιάζονται παρακάτω έχουν μία ξεχωριστή αξία, ιδίως μάλιστα, αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν επιλεγεί μέσα από μία μεγάλη δισκογραφία που αποτελείται από δεκατέσσερις πολύ αξιόλογους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δίσκους. Με άλλα λόγια, η επιλογή ήταν δύσκολη...
Their Satanic Majesties’ Second Request (Bomp!, 1996)
Σε αντίθεση με το δίπολο shoegaze – Velvet Underground που χαρακτήριζε αρχικά τον ήχο τους, εδώ η ψυχεδέλεια έχει πλέον τον πρώτο λόγο. Ο Newcombe παίζει όποιο όργανο πέφτει στα χέρια του, προσφέροντάς μας μία υπέροχη επιλογή κομματιών, ιδιαίτερα επηρεασμένη από την Ανατολίτικη μουσική αλλά και από την ψυχεδελική περίοδο των Rolling Stones. Από το intro Αll Around You, προορισμένο για εισαγωγή στην λογική του Sgt. Pepper’s των Beatles, μέχρι και την τελευταία νότα του δίσκου, οι BJM ηχούν αφημένοι σε ένα απίστευτο μουσικό ταξίδι, που πιστοποιεί πέραν πάσης αμφιβολίας τη μεγάλη τους αξία. Ο δίσκος αξίζει να ακούγεται ολόκληρος, ξεχωρίζουν όμως σίγουρα το συγκλονιστικό Anemome, δικαιολογημένα από τα πλέον αγαπητά κομμάτια του συγκροτήματος, όπου εμφανίζεται ξανά και το shoegaze σαν μία από τις επιρροές, όπως και τα No Come Down και Jesus (κάπως σαν Spacemen 3 με λίγο από Rolling Stones – όχι κι άσχημα!) και τα Here It Comes, Cold To The Touch.
Take It From The Man! (Bomp!, 1996)
Ένας από τους τρεις δίσκους που κυκλοφόρησαν το 1996 (εκείνη την εποχή ο Newcombe έγραφε σύμφωνα με μαρτυρίες έως και τέσσερα τραγούδια την ημέρα!), ο οποίος όμως βρίσκεται στον αντίποδα του Their Satanic Majesties’ Second Request. Ο Newcombe στο εσώφυλλο «δηλώνει υπεύθυνα» ότι ο Brian Jones εμφανίστηκε στο στούντιο και του ζήτησε να ηχογραφήσει αυτό τον δίσκο. Ακούγοντας τις 17 συνθέσεις του Take It From The Man! εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι η δήλωση αυτή, από καθαρά μουσικής πλευράς, κρύβει αρκετή αλήθεια: η επιρροή του Brian Jones εμφανίζεται συχνά-πυκνά σε αυτό τον θαυμάσιο δίσκο, που όμως πρωτίστως χαρακτηρίζεται από μία σχεδόν γκαραζίστικη διάθεση (ακούστε τα Who?, Caress, αλλά και το ομότιτλο), έχοντας να επιδείξει εξαιρετικά highlights, όπως τα Vacuum Boots και Straight Up And Down. Οι BJM όμως δεν έμειναν εκεί, καθώς ο δίσκος προς το τέλος του παίρνει μία πιο ψυχεδελική τροπή (υπέροχο το My Man Syd), για να καταλήξει σε μία θαυμάσια 11λεπτη velvet-ική δεύτερη εκτέλεση του Straight Up And Down.
Να διευκρινίσουμε σε αυτό το σημείο ότι τα Take It From The Man! και Their Satanic Majesties’ Second Request ηχογραφήθηκαν μέσα στο 1995 και κυκλοφόρησαν σχεδόν συγχρόνως. Δημιουργικός οίστρος, προφανώς, που, αν ζούσαμε σε έναν κόσμο δικαιότερο, θα έπρεπε να είχε θεωρηθεί και ως επίδειξη δύναμης...
Bravery Repetition And Noise (Committee To Keep Music Evil/Bomp!, 2001)
To απόλυτο αριστούργημα των BJM και, κατά την γνώμη του γράφοντος, από τους καλύτερους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Ο Newcombe έχει αναλάβει πλήρως τον έλεγχο (τα υπόλοιπα μέλη μπορούσαν να μιλήσουν είτε όταν τελείωνε ό,τι έκανε είτε όταν τους απευθυνόταν ο λόγος), ηχογραφώντας ένα εκπληκτικό σύνολο κομματιών, συναισθηματικά φορτισμένο και εκτελεστικά άρτιο, όπου ανακατεύει την ψυχεδέλεια με πολλά pop στοιχεία, αλλά και επιρροές από σχήματα όπως οι Cure (ιδίως το εκπληκτικό Open Heart Surgery), αλλά και οι Echo & The Bunnymen. Μιλάμε για ένα έργο ολοκληρωμένο, που, εκτός των άλλων, έχει το πλεονέκτημα από τη μία να μην κρύβει τις καταβολές του, από την άλλη όμως να ακούγεται σύγχρονο. Δεν υπάρχει κομμάτι του δίσκου κατώτερο του πολύ καλού. Aξίζει πάντως να προσέξετε το πανέμορφο Just For Today, αλλά και τα Nevertheless, You Have Been Disconnected και το Leave Nothing For Sancho, με την καθηλωτική του μελωδία.
...And This Is Our Music (Τee Pee, 2003)
Ο δίσκος αυτός ξεκινά με ένα μήνυμα μίας κυρίας προφανώς έξαλλης με τον Newcombe, για να καταλήξει με ένα μήνυμα ερωτικό άλλης κυρίας, όλα αυτά στον τηλεφωνητή του Newcombe. Στο ενδιάμεσο οι BJM κατορθώνουν να φτάσουν στα επίπεδα του αμέσως προηγούμενου Bravery Repetition And Noise, κάτι εξ ορισμού εξαιρετικά δύσκολο. Με μελωδίες πανέμορφες, εξαιρετικά προσεγμένες ενορχηστρώσεις και σαφείς τις επιρροές από τη σκηνή της Βρετανίας και Αυστραλίας των 80’s και των 90’s, οι BJM αποδεικνύουν ότι είναι πολύ περισσότερα πράγματα από ένα απλό ψυχεδελικό γκρουπ. Το Υou Look Great When I’m Fucked Up, που παραπέμπει απευθείας στον Ennio Morricone, όπως και το πανέμορφο Tschusse αποτελούν την πλέον απτή απόδειξη. Αν όμως θα πρέπει να μιλήσουμε για τα απόλυτα highlights του δίσκου, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο εξαιρετικό When Jokers Attack (ο τίτλος είναι παντελώς άσχετος με τους στίχους), αλλά και στα A New High In Getting Low, Prozac vs. Heroin και Here It Comes με τον Ed Harcourt στα φωνητικά.
