O θάνατος του Fred Cole στα 69 του χρόνια από «ματωμένο συκώτι» σύμφωνα με την πολύ περιγραφική μέσα στην ωμότητά της αναφορά στη σελίδα των Pierced Arrows στο facebook χάρισε στον μεγάλο αυτό αταίριαστο του rock’n’roll τη δημοσιότητα στα μεγάλα media που δεν μπόρεσε να απολαύσει όσο ζούσε, έστω και μέσα από αυτές τις, λίγες τυπικές γραμμές που εξηγούν πόσο σημαντικός ήταν ο θανών με τον αποστειρωμένο τρόπο των λημμάτων της wikipedia. Έπαιξε με το τάδε γκρουπ, με τον δείνα καλλιτέχνη από τότε μέχρι τότε και άλλα τέτοια πολλά. Οι καταχωρήσεις αυτές, είναι αναπόφευκτες, το ξέρουμε όλοι πραγματικά, όσο και άχρηστες.
Θα σου πούνε λοιπόν οι νεκρολογίες αυτές ότι ο Fred ιδιαίτερα τρυφερή ηλικία ξεκίνησε να παίζει σε νεανικά σχήματα (Lords, Deep Soul Cole, Weed) για να καταλήξει στους Lollipop Shoppe και στην σύνθεση του απόλυτου garage classic You Must Be A Witch.
Θα σου πούνε ίσως για τους Zipper και τους (φοβερούς) Rats, που κατέληξαν να γίνουν οι Dead Moon. Θα σου πούνε και για τους Pierced Arrows.
Δεν θα σου πούνε οι νεκρολογίες αυτές το πάθος του ανθρώπου αυτού για την μουσική που αγαπούσε. Δεν θα σου περιγράψουν την ανατριχίλα που προκαλούσε στο ολιγάριθμο αλλά απίστευτα φανατικό κοινό του, όταν έπαιζε κομμάτια σαν το Dead Moon Night, το Graveyard, το 54/40 Or Fight, το Kicked Out Kicked In, το D.O.A. (ο κατάλογος είναι ατελείωτος).
Δε θα μπορέσουν σίγουρα να περιγράψουν ούτε στο ελάχιστο την ανατριχίλα που διαπερασε όλους μας, όταν τον είδαμε για πρώτη φορά στην χώρα μας, πάνω στην σκηνή του An πολλά, πάρα πολλά χρόνια πριν, να καταθέτει την ψυχή του, με ειλικρίνεια, τσαμπουκά και χαμόγελο, με τον τόσο πρόωρα χαμένο, πέρυσι μόλις, Andrew Loomis καθισμένο στο κέντρο στα τύμπανά του, που τα κοσμούσε ένα κερί σφηνωμένο σε ένα μπουκάλι Jack Daniels και αυτόν με την γυναίκα του Toody να τον περιστοιχίζουν.
Ένα ζωντανό δείγμα των Dead Moon από ερασιτεχνική κάμερα (έστω και όχι από Αθήνα)
Αυτά δεν περιγράφονται. Αυτά τα πράγματα τα ζεις και σε σημαδεύουν, τα κουβαλάς μαζί σου στο υπόλοιπο της ζωής σου.
Ο Fred Cole, ο μουσικός που λάτρευαν πρώτα από όλους οι ομότεχνοί του, αλλά αγνοούσε το ευρύ κοινό, σε όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν μέσα από την μουσική του (που αποτελούσε τον καθρέφτη της μεγάλης ψυχής του, χωρίς υπερβολή) θα μείνει αξέχαστος, για την μουσική και τους πηγαίους, ειλικρινείς στίχους, αλλά πάνω από όλα για τον ασυμβίβαστο τρόπο που έζησε και μεγαλούργησε. Το rock’n’roll θρηνεί έναν πραγματικά μεγάλο.