Το Soundgaze έδωσε το «παρών» στις πιο σημαντικές συναυλίες του 2014 μέχρι στιγμής. Ψάξαμε τα εισιτήριά τους, ανοίξαμε το κουτάκι των αναμνήσεων που αντιστοιχεί σε κάθε μία από αυτές και σας παρουσιάζουμε αυτές που μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση. Το μενού, όπως θα διαπιστώσετε, περιλαμβάνει απ’ όλα, από black metal μέχρι cult μπουζούκια! Χάρη στον οπτικό ωκεανό του Youtube, έχουμε διανθίσει το κείμενό μας με ένα χαρακτηριστικό βίντεο από κάθε συναυλία για να δώσουμε μια μικρή ιδέα της ατμόσφαιρας του κάθε live – μικρή, καθώς τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ατμόσφαιρα και την εμπειρία της δια ζώσης παρουσίας.
Gagarin 205, 7 Φεβρουαρίου. Οι Blue Öyster Cult παρέδωσαν μαθήματα καλού hard rock – με την έννοια που το σκέφτονταν στα 70s, εννοείται – μετά διδασκάλων, των αξιότιμων κυρίων Roeser και Bloom. Από τις δύο ώρες, τις γεμάτες υπέροχες κιθαριστικές μελωδίες και μουσικότητα ως πεμπτουσία του rock, η συναυλία εκείνη θα μας μείνει αξέχαστη κυρίως ως η πρώτη μετά από πολλά χρόνια στην οποία ακούστηκε, έστω απροβάριστο, το θρυλικό Astronomy. Διότι εσείς το ζητήσατε (όντως!).
14 Φλεβάρη και ως κλασικοί αντι-Βαλεντίνοι τρέχαμε στο Αν Club για να δούμε τους Kylesa στην δεύτερη εμφάνισή τους στην Ελλάδα. Δύο σετ ντραμς και εξαιρετικός ήχος από μία μπάντα που έχει προοδεύσει εξελίσσοντας περισσότερο το ψυχεδελικό της πρόσωπο κατά την πάροδο των ετών. Η Laura Pleasants παραμένει πάντοτε συμπάθειά μας (και φαινόταν περισσότερο «γυναίκα» φέτος, να τα λέμε και αυτά)
Για τους Black Rebel Motorcycle Club, που έπαιξαν στις 4 Μαρτίου στο ACRO (έναν χώρο που έχει μετονομαστεί τρεις φορές μέσα στην ίδια χρονιά, για άγνωστους λόγους), θα αρκεστούμε να γράψουμε πως έδωσαν μία από τις καλύτερες συναυλίες της χρονιάς ως τώρα, με γεμάτο σετλίστ και κερασάκι στην τούρτα ένα μίνι ακουστικό σετ από τον Robert Levon Been, χωρίς μικρόφωνα στην αρένα, αρκετή ώρα μετά το live και αφού ο περισσότερος κόσμος είχε αποχωρήσει.
Τα 25 χρόνια της πορείας τους γιόρτασαν οι Nightstalker στις 4 Απριλίου στο Gagarin και κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα heavy rock party (κάπως έτσι καταλήγουν συνήθως όλα τα live τους). Έχοντας ως συντροφία μια πλειάδα καλέσμένων, μεταξύ των οποίων οι Last Drive, Deus X Machina, Planet of Zeus, 1000mods, ο Αργύρης και η παρέα του ήταν για ακόμα μια φορά απολαυστικοί. Highlight της βραδιάς φυσικά, η εκτέλεση του Children of the Sun (από το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, Dead Rock Commandos) με την σκηνή να γεμίζει στην κυριολεξία από μουσικούς της εγχώριας εναλλακτικής σκηνής (δείτε παρακάτω το σχετικό βίντεο) για το πανηγυρικό φινάλε.
Οι Windhand πέτυχαν στο Six D.O.G.S. έναν ήχο από μπετόν αρμέ και συγκλόνισαν το σχεδόν γεμάτο venue στις 9 Απριλίου. Η τραγουδίστρια μετά βίας ακουγόταν πάνω από αυτό το ηχητικό τείχος (γι’ αυτό κι εμείς πιάσαμε κατάλληλη θέση κοντά στα μόνιτόρ της).
Επιστροφή στις ζωντανές εμφανίσεις μετά από πολύ καιρό για τους Closer, οι οποίο ανέβηκαν στη μικρή σκηνή του Death Disco στις 9 Μαϊου, σηματοδοτόντας με αυτό τον τρόπο την επανενεργοποίση του σχήματος. Οι Γιάννης Βερβέρης (κιθάρα) και Βαγγέλης Παππάς (μπάσο) απέδειξαν για μια ακόμα φορά ότι αποτελούν δύο από τους πιο προικισμένους μουσικούς της εγχώριας σκηνής. Γενικότερα η μπάντα δεν έδειξε επηρεασμένη από τη μακροχρόνια απουσία, μάλιστα παρουσίασε πέντε νέα κομμάτια τα οποία έδεσαν με κλασικά και αγαπημένα τραγούδια τους όπως τα Wine, Mystery Falls Down, In The Market, Ecstasy και Universe. Πολύ θετικές οι εντυπώσεις και για τους Mani Deum, οι οποίοι άνοιξαν τη συναυλία με τις σκοτεινές post punk μελωδιές τους.
Όπως πάντα τίμιοι οι Samsara Blues Experiment, αν και με ένα μέλος λιγότερο αυτή τη φορά, επισκέφθηκαν για τρίτη συνεχόμενη φορά τη χώρα μας για μία ακόμη sold out εμφάνιση. Και έπαιξαν και το Army Of Ignorance ως απρογραμμάτιστο δεύτερο encore μετά από αρκετά πειστική παράκληση οπαδού! Βρε τους Γερμανούς…
Είχα ξαναδεί τους Villagers Of Ioannina City σε αθηναϊκό έδαφος πριν χρόνια για πρώτη φορά, είχα περάσει εξαιρετικά, αλλά αυτό που έγινε στις 3 Μαϊου στο Kookoo δεν το περίμενα. Περίπου 300 άτομα πρέπει να έμειναν απέξω (ο συναγωνιστής Αναγνωστόπουλος μεταξύ αυτών) σε αυτήν την ανέλπιστη κοσμοσυρροή. Χαμός έξω, χαμός όμως και μέσα. Ασύλληπτη κατάσταση, δίωρο όργιο, το κοινό (με πολλούς Ηπειρώτες, εννοείται) σε αλλοφροσύνη με το crowd surfing να μπαίνει συχνά στην ατζέντα του live, ο Πιστιόλης (κλαρίνο και λοιπά πνευστά) σε ντελίριο, η σφαγή του Δράμαλη και η άλωση της Κορυτσάς.
Deafheaven. Τους είδαμε την στιγμή που συμβαίνουν. Δεν ήμαστε τόσοι πολλοί για να γεμίσουμε το Gagarin. Όμως οι Αμερικανοί post-black metallers κατάφεραν να συγκλονίσουν αυτούς τους λίγους.
Η ειδική (αποκλειστικά για το ελληνικό κοινό) βραδιά που είχαν ετοιμάσει οι Moonspell σε ημέρα τελικού Champions League μπορεί υπό άλλες συνθήκες να αποτελούσε κίνηση αυτοκτονίας. Όμως τελικά το Stage Volume 1 γέμισε από τον κόσμο που περίμενε να ακούσει τα 2 πρώτα – και πλέον αγαπητά – άλμπουμ τους. Οι Πορτογάλοι, με guest την Mariangela Demurtas των Tristania, έδωσαν ένα αξιομνημόνευτο show στα γνωστά πολύ καλά τους επίπεδα.
Ο ξανθομπάμπουρας rocker Ty Segall μπορεί να φαίνεται λίγο μαλθακός ως προς την εξωτερική εμφάνιση, αλλά στο (δεύτερο εν Ελλάδι) live του στο Αν μέχρι και Motörhead διασκεύασε, παίζοντας την κιθάρα του σαν να μην υπήρχε αύριο και συμπαρασύροντας το γεμάτο venue στο δυνατό rock’roll του.
Το πρώτο live act του φετινού Plissken, οι Βέλγοι Raketkanon, έδωσαν ένα show που οι λίγοι παριστάμενοι θα θυμούνται για καιρό. Ο ημίτρελλος frontman τους ταλαιπωρούσε αλύπητα τις φωνητικές χορδές του, κατέβαινε στο κοινό για να χτυπηθεί – κυρίως μόνος του, ενώ στο τέλος του λυρικού Anna τραγουδούσε ενώ έκανε crowd surfing πάνω σε 5-6 μαντράχαλους.
Οι 65daysofstatic είχαν τον δυνατότερο και μάλλον τον καθαρότερο ήχο της 1ης μέρας του φετινού Plissken. Παρότι προτίμησαν να επικεντρωθούν περισσότερο στο πιο ήρεμο πρόσφατο άλμπουμ τους, η εμφάνισή τους ξεχείλιζε από ενέργεια, η οποία εκλύθηκε σε όλο της το μεγαλείο προς το κλείσιμο του σετ τους.
Τον John Garcia τον έχουμε απολαύσει αρκετές φορές και με διάφορα σχήματα (Hermano, Garcia plays Kyuss, Kyuss Lives) καιρός ήταν να τον δούμε και με τους αγαπημένους και πρόσφατα επανασυνδεδεμένους Unida. Η φωνή που έχει σημαδέψει το heavy rock βρέθηκε σε εξαιρετική φόρμα (ο Garcia ήταν, εμφανώς, σε πολύ καλύτερη κατάσταση σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είχαμε δε με τους Kyuss Lives) και απέδειξε για άλλη μια φορά πόσο σπουδαίος frontman είναι. Το set μοιράστηκε, όπως ήταν φυσικό, ανάμεσα στο Coping with the Urban Coyote και το στοιχειωμένο For The Working Man (ακυκλοφόρητο για πάνω από μία δεκαετία). Το ραντεβού ανανεώθηκε πλέον για κάποια solo εμφάνιση τους Garcia αφού πρόσφατα κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο.
Τους Deftones τους περίμεναν πολλά χρόνια οι fans τους στην Ελλάδα, πόσο μάλλον αυτήν την περίοδο, στην οποία περνούν μία δεύτερη νεότητα, ποιοτικά μιλώντας. Πολλά τα highlights της εμφάνισής τους, τα είπαμε σχετικώς και στην ανασκόπηση των φεστιβάλ της Πλατείας Νερού, οπότε δείτε το βίντεο παρακάτω για να πάρετε μία ιδέα.
Οι Thievery Corporation επιβεβαίωσαν για άλλη μια φορά την (αμοιβαία) αγάπη τους με το Ελληνικό κοινο καθώς η Πλατεία Νερού «πλημμύρισε» από χιλιάδες κόσμου στις 17 Ιουνίου. Μάλιστα, αποδείχθηκε ο ιδανικός χώρος για μια τέτοια συναυλία αφού οι «χαλαρές» ηλεκτρονικές μελωδίες ακούγονταν ταιριαστές δίπλα στο κύμα. Το γκρούπ από την Washington, έχοντας κυκλοφορησει πριν λίγους μήνες το άλμπουμ Saudade,δεν απογοήτευσε ούτε αυτή τη φορα τους fans του και το πιθανότερο είναι το επόμενο καλοκαίρι να είναι πάλι εδώ!
Οι Clutch βρέθηκαν για άλλη μια φορά στη χώρα μας στις 24 Ιουνίου (στο «πολιτιστικό κέντρο» Ιερά Οδός), έκαναν sold out, όπως συνηθίζουν, και έδωσαν ένα καταπληκτικό live, όπως επίσης συνηθίζουν. Οι Clutch αποθεώθηκαν (δικαίως) και αυτή τη φορά σαν να ήσαν πραγματικοί rockstars, αν και οι τύποι πρέπει να είναι οι πιο προσγειωμένοι άνθρωποι στη μουσική βιομηχανία. Πρωταγωνιστής της βραδιάς ήταν φυσικά ο χαρισματικός frontman Neil Fallon, ενώ το setlist που επέλεξαν ήταν το ιδανικό (ιδανική ήταν και η συνέχεια καθώς λίγο μετα το τέλος της συναυλίας η εθνική ομάδα κέρδισε την Ακτή Ελεφαντοστού).
Άλλοι περίμεναν για χρόνια αυτή τη στιγμή, άλλοι κατέφευγαν στο εξωτερικό για να τους δούνε ζωντανά και άλλοι ανέμεναν οι προσευχές τους να πιάσουν τόπο. Τελικά, ένα συναυλιακό απωθημένο πολλών ικανοποιήθηκε, καθώς οι θρύλοι του post metal Neurosis βρέθηκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, στις 3 Ιουλίου (στο Fuzz Club). Το τι συνέβη εκείνο το βράδυ είναι δύσκολο να περιγραφεί. Οι Neurosis, με λιγα λόγια, συγκλόνισαν, δίνοντας, αναμφίβολα, τη συναυλία της χρονιάς (ποιός φώναξε από το βάθος «της δεκαετίας»;). Χαρακτηριστικό του live ήταν ότι η μουσική δεν σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο παρά μόνο όταν το συγκρότημα κατέβηκε από τη σκηνή αφήνοντας πίσω της συντρίμμια, κατεστραμένα αυτιά και άναυδους παριστάμενους.
Οι φίλοι του psych rock είδαν επιτέλους, μετά από τόσα συγκροτήματα-επιγόνους τα τελευταία δύο χρόνια, τους μπροστάρηδες του ήχου αυτού Brian Jonestown Massacre ζωντανά στο Fuzz Club στις 14 Ιουλίου. Η παρέα γύρω από τον Anton Newcombe ανέβαινε όσο περνούσε η ώρα, δικαιώνοντας τόσο τους διοργανωτές για την επιλογή τους να τους φέρουν, όσο και το κοινό που τους περίμενε διακαώς και ανταποκρίθηκε έμπρακτα στο άκουσμα της μετάκλησής τους, γεμίζοντας το Fuzz. Κι αν δεν σας έπεισε το παραπάνω κείμενο για την αξία εκείνης της συναυλίας, ίσως τα καταφέρει καλύτερα ο Παναγιώτης Γαβρίλης στο αναλυτικό review του.
Warlord. Δεν είδαμε την συναυλία τους στο Stage Volume 1, αλλά εκείνη την έκτακτη στο Κύτταρο. Γεμάτη συναίσθημα λόγω των ειδικών συνθηκών που περιγράφουμε στο σχετικό live review, και με έναν (Κύπριο) τραγουδιστή που απεδείχθη παραπάνω από άξιος για τη θέση.
Ιδιαίτερες συναυλίες…
…για κακό…
Ο τίτλος της αδικημένης συναυλίας της χρονιάς ανήκει σίγουρα σε αυτήν των Midas Fall. Το Intrepid Fox αποδείχτηκε ακατάλληλο για να αναδείξει την μουσική τους. Αν προσθέσουμε και τα τεράστια προβλήματα στον ήχο (στα πρώτα τραγούδια η μαγευτική φωνή της Elizabeth Heaton δεν ακουγόταν καθόλου, αφού το μικρόφωνό της δεν λειτουργούσε!) για να ολοκληρωθεί η τραγωδία. Όταν βελτιώθηκε η κατάσταση στο τεχνικό κομμάτι, μπορέσαμε να απολαύσουμε, έστω για λίγο παρακάτω από μία ώρα, την εμφάνισή τους.
…και για καλό
Μπάμπης Μπατμανίδης φυσικά. Η κάθοδός του στην Αθήνα δεν ήταν τόσο επιτυχημένη αυτή τη φορά – αλλά μόνο από πλευράς προσέλευσης. 40 άτομα (και πολλά βάζω), πιθανότατα όλοι θιασώτες του metal (!) αλλά σίγουρα λάτρεις του καλού διασκεδαστικού τραγουδιού, μπήκαν στο Stage Volume 1 για να ακούσουν τον λαϊκό βάρδο, να πάρουν από τα χέρια του ψηφοδέλτια με τον (faux) συνδυασμό που κατέβαζε στις τότε επερχόμενες εκλογές, να χορέψουν κυκλικά στους ρυθμούς του Σύριζα Μωρό Μου Σύριζα, να πονέσουν με το Σαν Τη Θεια Στα Ρηχά, να υποκύψουν στην μαγεία των Iron Maiden παιγμένων με μπουζούκι, να αποθεώσουν στην τελική έναν καλλιτέχνη που αλλιώς τα σκεφτόταν για αυτό το live και αλλιώς του τα έφερε η μοίρα. Δεν πειράζει όμως, θα’ ρθεί μια μέρα που η ζωή θ’ αλλάξει και ο ήρωάς μας θα ζήσει μια ζωή που δεν την φαντάζεται.
Συναυλίες που χάσαμε και το μετανιώσαμε (έτσι όπως μας τα είπαν, έτσι σας τα λέμε):
- The Aristocrats (ουσιαστικά η μπάντα που συνοδεύει τον Steven Wilson στα live που από ό,τι φαίνεται δύσκολα θα δούμε στην Ελλάδα)
- Uncle Acid & The Deadbeats (έξι λέξεις: πέρυσι έπαιζαν support στους Black Sabbath)
- Ufomammut (κιθάρες, όγκος, περισσότερες κιθάρες)
- The Fall (έτσι για τη φάση του να – μην – δεις τον Mark E. Smith)
- Skyclad (ακόμη και χωρίς Walkyier, παραμένουν μεγάλη μπάντα στο συναυλιακό σανίδι)
- Red Fang (διότι παραμένουν πάντα διασκεδαστικοί)
- Plissken Festival, ημέρα 2η (γιατί είχε περισσότερα ονόματα που θέλαμε να δούμε σε σχέση με την πρώτη ημέρα)
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος – Μιχάλης Κουρής
