Αυτό το Σάββατο (4/5) οι madebygrey θα δώσουν ένα από τα λιγοστά, είναι η αλήθεια, αλλά τακτικά (σχεδόν σε ετήσια βάση) live τους, στο αγαπημένο Αν Club που τους έχει φιλοξενήσει και παλαιότερα. Η εμφάνιση αυτή μας δίνει μία ακόμη αφορμή να μιλήσουμε για μουσική, κυρίως για τη δική τους.
Ας ξεκαθαριστεί αρχικά πως είναι ελαφρώς αδόκιμο να μιλάμε στον πληθυντικό για ένα σχήμα του οποίου οι δημιουργίες οφείλονται κατ’ ουσίαν σε ένα άτομο, έστω κι αν αναπόφευκτα χρειάζεται ένας μακρύς κατάλογος συνεργατών για να μετουσιωθεί το όραμά του. Ο περί ου ο λόγος Αντώνης Χατζημιχάλης βρέθηκε να κοινοποιεί στον μαγικό κόσμο του internet το πρώτο του πόνημα ως madebygrey το Σεπτεμβριο του 2013. Η περιγραφή που επιλέγει για τη μουσική του στη σελίδα που διατηρεί στο Bandcamp είναι χαρακτηριστική: “Cinematic instrumental music with a touch of post rock”. Υποθέτω πως ο όρος post rock δεν εκφράζει απόλυτα τον δημιουργό και μπήκε στην περιγραφή περισσότερο “για να συνεννοούμαστε”, αλλά μπορώ να θυμηθώ πως εκείνο το ντεμπούτο είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στην εποχή του στους σχετικούς κύκλους που διψούσαν για αξιόλογο νέο υλικό σε μια εποχή που ήδη το ύφος είχε αρχίσει να χάνει την φρεσκάδα του. Όπως έλεγε κι εκείνος σε παλαιότερη συνέντευξή του “στο κοινό που έπρεπε να απευθυνθεί, έχει φτάσει”.
Αν και χρησιμοποιεί πρακτικές που δεν ξεφεύγουν από τις κοινές για το ύφος, το άκουσμα φανερώνει έναν έντονο συναισθηματικό κόσμο που ενίοτε φέρνει στο νου σχήματα όπως οι Explosions In The Sky και A Silver Mt. Zion στις αντίστοιχες περιόδους ακμής τους, αλλά και τους πανταχού παρόντες Mono. Άλλωστε αυτές οι επιρροές φαίνονται ακόμη και από την επιλογή του τρόπου γραφής του γενικού τίτλου του δίσκου (I have written a wicked book, and feel spotless as the lamb): ένας τίτλος με πολλές λέξεις εισάγει σε έναν μουσικό κόσμο χωρίς ούτε μία από αυτές ως εργαλείο. Μερικώς αναληθής, βέβαια, η παραπάνω πρόταση, καθώς στο υπέροχο Little Secrets που κλείνει το άλμπουμ, ο Τέρρυ Σιγανός (γνωστός στιχουργός/παραγωγός/vocal coach - το όνομα θα λέει κάτι ειδικά στους μεγαλωμένους με ελληνική μουσική των ‘80-’90s) διαβάζει μεταφρασμένα αποσπάσματα από το ομώνυμο ποίημα της Χριστίνας Β. Κοτσαρίνη. Εκτός από τα κοινά rock όργανα, βιολιά και τρομπέτες συμπληρώνουν και πολλές φορές οδηγούν το ακρόαμα.
Το 2016 κυκλοφορεί ψηφιακά, σε CDr και (σε δεύτερο χρόνο) σε LP η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά του Χατζημιχάλη. Το #grief έχει κεντρικό θέμα το πένθος, όπως αυτό διαφαίνεται μέσα από τον τίτλο του άλμπουμ (προφανώς), το υπέροχα εκφραστικό εξώφυλλο του Κυριάκου Παπαγεωργίου και τους τίτλους των κομματιών. Οι ελάχιστες λέξεις που εκφράζονται με ανθρώπινη φωνή εξυπηρετούν και συμπληρώνουν το concept. Λόγου χάρη, ο δίσκος ξεκινάει με το “χιτάκι” Beautiful Strange Otherness (που θα μπορούσε να αποτελεί single των Twilight Sad παλαιότερων εποχών), όπου χρησιμοποιούνται φωνητικά αποσπάσματα από μία διάλεξη του ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα Francis Weller, ο οποίος στα βιβλία του φέρεται να ασχολείται με τη θέση του πένθους στη ζωή του ανθρώπου και τη διαχείρισή του.
Μουσικά ο δίσκος έχει ξανά ως σημείο εκκίνησης την οργανική υφή του post rock, με τις προαναφερθείσες επιρροές να παραμένουν στη θέση τους, αλλά με μεγαλύτερη διάθεση να “συμμαζευτούν” οι διάρκειες και κυρίως οι δομές των κομματιών. Στο #grief η ενδοσκοπική ατμόσφαιρα συνεχίζει φυσικά να υπάρχει, αλλά, αν και λόγω θέματος θα περίμενε κανείς το αντίθετο, το κέντρο βάρος του στόχου έχει πλέον μετατοπιστεί στη δημιουργία (οργανικών, έστω) τραγουδιών με πιο συγκεκριμένη δομή και λιγότερους αυτοσχεδιασμούς. Μην περιμένετε όμως να ακουστεί “κλινικό” το αποτέλεσμα, κάθε άλλο.
Αυτήν την περίοδο αναμένουμε από την πλευρά του σχήματος ένα νέο ΕΡ, αποτελούμενο, σύμφωνα πάντα με το δημιουργό του, από 2 νέα κομμάτια που θα διατεθούν για ελεύθερο (υποθέτω name-your-price, ανάλογα την πλατφόρμα) download. Αναμένεται επίσης μια πιο ολοκληρωμένη κυκλοφορία μέσα στο 2020, υπό τον γενικό τίτλο Music For The Deprived. Η λογική επιτάσσει πως θα ακούσουμε φρέσκο υλικό στη συναυλία του Σαββάτου, αλλά και πιο ποικίλες επιλογές από τα προηγούμενα άλμπουμ, καθώς η συναυλία δεν φέρεται να έχει χαρακτήρα παρουσίασης συγκεκριμένου υλικού όπως οι δύο προηγούμενες που αφορούσαν περισσότερο το #grief. Πριν ανέβουν στην σκηνή του Αν, θα ακούσουμε τους ανερχόμενους Θεσσαλονικείς Once Upon A Winter και το οργανικό post-rock/blackgaze τους.
