Πιθανώς κάποια χρόνια πριν να φαινόταν πολύ παράξενη και τουλάχιστον ασυνήθιστη μία εκδήλωση παρουσίασης ενός βιβλίου γραμμμένου από έναν μουσικό του heavy metal. Βεβαίως στην περίπτωση του Bruce Dickinson δεν έχουμε να κάνουμε με έναν απλό τραγουδιστή, κι όχι απλά επειδή συνεισφέρει σε μία από τις πλέον εμπορικές και δημοφιλείς μπάντες όλων των εποχών. Κάτι το οποίο διαβλέπαμε πάντα στον Dickinson, κυρίως μέσα από τους στίχους και τις συνεντεύξεις του, ήταν η διαύγεια του λόγου του και η σταθερή αναφορά σε ιστορικά γεγονότα. Έξω από τους Iron Maiden γνωρίσαμε έναν άνθρωπο με πολλαπλά ενδιαφέροντα και ασχολίες, άρα και πλούσιο υπόβαθρο. Η επίσκεψή του στο θέατρο Παλλάς στις 4 Νοεμβρίου αποσκοπεί στην παρουσίαση της επίσημης αυτοβιογραφίας του, What Does This Button Do και εμείς με αυτήν την ευκαιρία θα αφήσουμε πίσω τα γνώριμα μουσικά του, την ξιφασκία που του άρεσε να ασκεί αλλά και την ιδιότητά του, ενεργή όσο ποτέ άλλοτε, του πιλότου αεροσκαφών και θα επικεντρωθούμε στο συγγραφικό του δαιμόνιο, ώστε να γνωρίσουμε και μία άλλη πλευρά του μουσικού, η οποία όπως διαπιστώνουμε ταυτίζεται με την εικόνα που παρουσιάζει στις εξωμουσικές του συζητήσεις.

Ο “θρύλος” και πάνω απ’ όλα η εισαγωγή του The Adventures Of Lord Iffy Boatrace λέει ότι το πρώτο βιβλίο του Bruce Dickinson γράφτηκε σε διάφορα ξενοδοχεία ανά τον κόσμο μέχρι τα μέσα Μαΐου του 1987, κατά τη διάρκειά της τότε παγκόσμιας περιοδείας των Iron Maiden με γενικό τίτλο Somewhere On Tour. Για κάποιο λόγο, που πιθανότατα οφείλεται στο καρτουνίστικα εξώφυλλα αλλά και στο ότι, ως δυσεύρετα και out of print, δεν διαβάστηκαν από τους επίδοξους ιστοριοδίφες της πορείας του, τα βιβλία του Dickinson, δηλαδή το προαναφερθέν και η συνέχειά του, The Missionary Position, πέρασαν στο ελληνικό κοινό (και όχι μόνο, αν διαβάσετε σχετικά σχόλια…) ως... παιδικά!

Φυσικά ο Λόρδος Iffy Boatrace απέχει παρασάγγας από το να θεωρηθεί χαρακτήρας που μπορεί να προσεγγιστεί από μικρά παιδιά... Η κεντρική προσωπικότητα και των δύο βιβλίων μυθοπλασίας του Dickinson είναι ένας ξεπεσμένος αριστοκράτης με πολύ χαλαρή ερμηνεία της ηθικής, ενώ και οι υπόλοιποι ήρωες δεν δίνουν ακριβώς μαθήματα συμπεριφοράς και αντιμετώπισης καταστάσεων. Ειδικά όμως η γλώσσα που χρησιμοποιούν τα βιβλία και τα εργαλεία με τα οποία προχωράει η αφήγηση δεν θα μπορούσαν με τίποτα να απευθυνθούν σε αθώες παιδικές ψυχές. Φυσικές σωματικές λειτουργίες, σεξουαλικές πράξεις ή υπόνοιες αυτών, νυμφομανείς χαρακτήρες, στρατιωτικά απομεινάρια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου (και) από την πλευρά των ηττημένων...

Οι χαρακτήρες βρίθουν υπερβολών και ως εκ τούτου θα μπορούν να θεωρηθούν έως και καρτουνίστικοι, κάτι που δίνει τη δυνατότητα στον Dickinson να πλέξει έξυπνες και ολοζώντανες περιγραφές, αλλά και Βρετανικού τύπου παρομοιώσεις που προκαλούν γέλιο ή τουλάχιστον το μειδίαμα (είπαμε, Βρετανικό φλεγματικό χιούμορ). Πρέπει βέβαια να τονιστεί πως, κάποιοι αναγνώστες που δεν έχουν τα Αγγλικά ως μητρική γλώσσα ίσως πολλές φορές να αναζητήσουν λεξικό με λέξεις και ιδιωματισμούς που δεν είναι οικίες σε έναν μέσο γνωστή της γλώσσας. Δεν λείπουν κάποιες χαριτωμένες αναφορές στους Iron Maiden, κάτι που αναπόφευκτα θα υπήρχε ειδικά εφόσον τα βιβλία γράφτηκαν σε περιβάλλον περιοδείας. Ακόμη και ο ίδιος ο Eddie, η γνωστή μασκότ εμφανίζεται σε κάποιο σημείο του βιβλίου.

Εξυπακούεται πως οι λάτρεις του Βρετανικού χιούμορ θα βρουν και στα δύο βιβλία τη γλώσσα και τις εκφράσεις που αγαπούν και θα τα απολαύσουν στο μέγιστο. Βεβαίως επειδή βάλλει πολύ κατά της αριστοκρατίας της Αγγλίας σε εκείνη την εποχή πιθανώς χρειάζεται ο αναγνώστης να γνωρίζει κάποιες πτυχές της βρετανικής κοινωνίας που ίσως δεν είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο εκτός Βρετανίας. Έστω και έτσι, και τα δύο βιβλία παραμένουν άνετα στην παρακολούθηση. Ελληνική μετάφραση από όσο γνωρίζουμε δεν υπάρχει. Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε κάποια στιγμή τις περιπέτειες του Λόρδου σε ένα ενήλικο καρτούν.

Περνώντας στο πιο πρόσφατο πόνημα του φίλτατου Bruce, εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη αξία για τους περισσότερους από μας, διότι σε αυτό το βιβλίο με τίτλο What Does This Button Do, ο Dickinson γράφει για τη ζωή του με το στυλ που είναι πια γνωστό και αγαπημένο, αν θέλετε, ενώ κάνει εκτενή αναφορά στους Iron Maiden που αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του. Φυσικά δεν θα κάνουμε spoilers για το περιεχόμενο του βιβλίου, τουλάχιστον δηλαδή δεν θα αναφερθούμε σε συγκεκριμένα περιστατικά τα οποία περιγράφονται εντός του για προφανείς λόγους. Όμως ο πολύ ζωντανός τρόπος γραφής του Dickinson κάνει πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση η οποία παρά τον όγκο του βιβλίου τελειώνει σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Λογικά οι fans θα χρειαστεί να επανέλθουν σε κάποια σημεία για να τα ξαναδιαβάσουν και τα αναλύσουν σε σχέση με τη ήδη γνωστή και καταγεγραμμένη ιστορία.

Ίσως οι Maiden fans που θα ήθελαν να μάθουν πιο γαργαλιστικές λεπτομέρειες σχετικά π.χ. με την τριβή Dickinson και Steve Harris που οδήγησε όπως θρυλείται στην αποχώρησή του τω καιρώ εκείνω, ενδεχομένως απογοητευτούν, διότι ο Dickinson επιλέγει, όπως και ο ίδιος αναφέρει σε διάφορες συνεντεύξεις του, έναν πιο θετικό τόνο γραφής και έτσι πολλά γεγονότα περνιούνται λίγο πιο απαλά από ότι ίσως θα περιμέναμε. Επίσης όπως γράφει και στον επίλογο του βιβλίου δεν αναφέρει πουθενά οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ερωτικές του σχέσεις, συζύγους, παιδιά, γάμους, χωρισμούς, διότι έτσι επέλεξε να παρουσιάσει το συγκεκριμένο βιβλίο. Αν θέλετε τη γνώμη μου πολύ καλά έκανε διότι αυτά λίγο μπορεί να αφορούν τελικά και σε τελική ανάλυση τους fans. Από την άλλη, ίσως αν αναφερόταν σε πιο προσωπικά θέματα να μπορούσαν οι αναγνώστες να συνδεθούν περισσότερο μαζί του σε συναισθηματικό επίπεδο.

Αυτό όμως που κατέχει μεγάλη έκταση στο βιβλίο και από όπου ουσιαστικά προέρχεται και ο τίτλος είναι η ίσως αγαπημένη του ασχολία: το πιλοτάρισμα αεροπλάνων. Σε πολλά μάλιστα κεφάλαια, ειδικά προς το τέλος, η καριέρα του και οι εμπειρίες του ως πιλότος λαμβάνουν πολύ μεγαλύτερο, ή στη χειρότερη τουλάχιστον ισάξιο, χώρο με την πορεία του στους Maiden. Φυσικά υπάρχει και το κεφάλαιο που αναφέρει την πρόσφατη περιπέτειά του με τον καρκίνο, από την οποία τελικά βγήκε νικητής. Εκεί, χωρίς να χάνει το χιούμορ του, το ύφος σκοτεινιάζει λίγο παρότι ο τρόπος που φάνηκε πως το αντιμετώπισε το πρόβλημα ήταν μάλλον γενναίος.

Κατά τα άλλα, το βιβλίο αποτελεί απαραίτητο ανάγνωσμα για τους οπαδούς των Iron Maiden, αλλά και για όσους επιθυμούν να φωτίσουν μία πιο εσωτερική οπτική στα πεπραγμένα μιας από τις δημοφιλέστερες μπάντες του heavy metal από την πλευρά του πιο δημοφιλούς τραγουδιστή τους. Θα έλεγα ότι αποτελεί ιδανικό συμπλήρωμα στα ντοκιμαντερ που έφτιαξαν οι Maiden για την πορεία τους στα χρόνια μέχρι την αποχώρηση του Dickinson και τα οποία κυκλοφορούν ήδη σε DVD.

Τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να δούμε τον Bruce Dickinson να μας αφηγείται περιστατικά από τη ζωή του στηριζόμενος στην αυτοβιογραφία του. Περιμένουμε όμως πιο πολύ το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι του event ακόμη και για κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο: τις απαντήσεις του στις ερωτήσεις από το κοινό. Διότι ο Dickinson είναι ένας ετοιμόλογος συνομιλητής με χαρακτηριστικό χιούμορ και σίγουρα θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον οποιαδήποτε απόκρισή του.