Τα Ευρωπαϊκά seventies αναμφισβήτητα φέρουν την ανεξίτηλη μουσική σφραγίδα των Εγγλέζων και των Γερμανών (φυσικό ήταν άλλωστε: τα είπαν και τα έκαναν όλα και επηρεάζουν ακόμα και τις μπάντες του καιρού μας…). Και σε όλη όμως την υπόλοιπη Ευρώπη αναδείχτηκαν μουσικά ρεύματα που αναπόφευκτα «πάτησαν» πάνω σ΄ αυτούς τους ογκόλιθους, αλλά μετά «λοξοδρόμησαν» χαράσσοντας ένα απολύτως προσωπικό στυλ που κακώς επισκιάστηκε στην εποχή του και αναγνωρίστηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη σελίδα σε αυτή την έξαρση αποτέλεσε και η Ολλανδική σκηνή που εκτός από βιρτουόζους της μπάλας, γελάδες, τουλίπες, νυχτερινές… βιτρίνες στο Άμστερνταμ και… coffee shops(!), ανέδειξε φοβερές μπάντες που τίμησαν και με το παραπάνω τα ένσημα που κόλλησαν σε όλα τα παρακλάδια του ροκ (Herman Brood, Focus, Golden Earring, Shoking Blue), του πάνκ (Ex) και του ποστ – πανκ (Mecano, Nits, Clan of Xymox), αλλά και την ψυχεδέλεια, όπως αυτή η μπάντα που θα μας απασχολήσει σήμερα: Οι Earth and Fire (Φυσικά ουδεμία σχέση με κάτι μαύρους που διέφεραν κατά ένα «Wind» στο όνομά τους…).

Φτιάχτηκαν στη Χάγη το 1968 από τα δίδυμα ξανθομάλλικα αδέλφια Chris (κιθάρα, φωνητικά) και Gerard Koerts (keyboards), τον Hans Ziech (μπάσο), τον Tonvander Kley (ντράμς) και την τραγουδίστρια Jerney Kaagman. Τους ανακάλυψε ο τραγουδιστής των Golden Earring, Barry Hay, και βρήκαν στέγη στην Polydor για τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους που εξετάζουμε εδώ και που είναι τα μόνα που «έχουν να πουν κάτι» από το σύνολο της δισκογραφίας τους, τα οποία δικαιολογημένα πούλησαν απλόχερα στην πατρίδα τους και ανά την Ευρώπη δείχνοντας το εκλεπτυσμένο γούστο της νεολαίας της εποχής τότε. Ειδικά στην Ιαπωνία γνώρισαν τεράστια επιτυχία ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμα και τους Focus, με τον μπασίστα των οποίων Bert Ruiter η Kaagman ήταν για 30 χρόνια παντρεμένη! Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή…

Από αριστερά : Gerard Koerts, Ton van der Kley, Jerney Kaagman, Hans Ziech, Chris Koerts.

Και αυτό το «κάτι» που ξεχώριζε αμέσως στη μουσική τους ήταν η φωνή της άκρως πληθωρικής και σέξυ Kaagman (εμ Ολλανδέζα κι άσχημη δεν γίνεται…) που σπάνια τόλμησε κάποιος από τους άλλους να την αντικαταστήσει αναδεικνύοντάς την ως αδιαμφισβήτητη βασίλισσα της μπάντας. Και όχι άδικα: η κρυστάλλινη, ονειρική και πέρα για πέρα υπέροχη φωνή της «ήρθε για να μείνει» (κακώς που δεν αναγνωρίστηκε στην εποχή της, χωρίς υπερβολή θα ήταν μια από τις φωνάρες του ροκ) με πολύ καλή άρθρωση στα Αγγλικά της αν και Ολλανδέζα, δεσπόζει επιβλητικά πλαισιωμένη από το πολύ καλό παίξιμο των υπόλοιπων. Αν δεν ήταν αυτή, σίγουρα θα είχαν περάσει σαν μια μπάντα της σειράς!!

«Ναι, αλλά τι έπαιζαν;» θα ρωτήσετε ευλόγως.

Κατά το ίντερνετ το χαρακτηριστικό mellotron του ήχου τους θυμίζει τους Γάλλους προγκερς Sandrose και τους Εγγλέζους Julian’s Treatment, που κι αυτοί είχαν γυναίκες τραγουδίστριες - εμένα βέβαια δεν μου λένε τίποτε αλλά επιφυλάσσομαι να γράψω κάτι γι΄ αυτούς στο μέλλον. Αλλά…για σταθείτε λίγο: Εάν το mellotron των Earth and Fire είναι «ιδιαίτερο», αυτό που έπαιζαν οι Moody Blues, οι Greenslade και οι Genesis τι είναι;

Κατά τον αείμνηστο Μάκη Μηλάτο, ο οποίος σε αφιέρωμα του Ποπ και Ροκ το 1982 τους εντάσσει στο…Γερμανικό(!) Ροκ θεωρεί ότι: «…Αν και ξεκίνησαν το 1972 έμειναν για πολλά χρόνια στην αφάνεια παρουσιάζοντας μια αντιεμπορική μουσική με εξαιρετικά δείγματα συμφωνικού ροκ με λυρικά στοιχεία, αλλά και φανερά επηρεασμένοι από απ΄ τους Jethro Tull και τους Yes. Με πνευματικούς καθοδηγητές και βασικούς συνθέτες του αδελφούς Koerts οι Earth and Fire ηχογραφούσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα – αλλά progressive – μουσική. Η επιτυχία όμως ήρθε μετά το 1980 όταν το γκρουπ είχε αλλάξει μουσικούς προσανατολισμούς και ηχογραφούσε μια περισσότερο εμπορική μουσική…».

Κατ΄ εμέ, αφού πρώτα συγχωρήσω με περισσή κατανόηση το λάθος του κ. Μηλάτου να τους «βαφτίσει» Γερμανούς λόγω της ελλιπέστατης πληροφόρησης στην Ελλάδα την εποχή του άρθρου του, λυπάμαι, αλλά όσες ακροάσεις κι αν υπέστην στα κατωτέρω άλμπουμ δεν κατάφερα να βρω ούτε μια ελάχιστη προσέγγιση στα συγκροτήματα που αναφέρει ως σημείο αναφοράς ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Μάκης. Άποψη βέβαια καθαρά προσωπική γιατί τα συγκροτήματα και τις μουσικές που μού ΄ρχονται στο μυαλό όταν ακούω Earth and Fire μπορείτε να τα διαβάσετε αναλυτικά κατωτέρω…

1.) Earth And Fire (1970)

Tracklist: Wild And Exciting - Twilight Dreamer - Ruby Is The One - You Know The Way - Vivid Shady Land - 21th Century Show – Seasons - Love Quiver - What's Your Name.

[Polydor 2441 011]

Παραγωγή : Fred Haayen

Στο ντεμπούτο τους δείχνουν πόσο πολύ αγαπούν της ψυχεδέλεια των σίξτυς. Ξεχωρίζει αμέσως το καταπληκτικό παίξιμο των μουσικών και ειδικά τα ντράμς και η κιθάρα του Koerts (τα κήμπορντς του αδελφού του δεν έχουν πάρει ηγετικό ρόλο ακόμα, θα περιμένουμε το επόμενο άλμπουμ τους γι΄ αυτό) και η πολύ καλή εγγραφή και παραγωγή του δίσκου. Η θεματολογία τους είναι παραμυθένια (μώβ ουρανοί, πορφυρές κρυστάλλινες σφαίρες κλπ.), η ψυχεδέλεια είναι πολύ φυσικό να τους έχει επηρεάσει και οι προγκ προσπάθειές τους περιορίζονται στο να περιβάλλουν υπέροχα (συνήθως ορχηστικά θέματα) στη μέση των τραγουδιών τους περιστοιχιζόμενα από ροκ θέματα στην αρχή και στο τέλος τους.

Είναι ένας δίσκος που δεν έχει τίποτε να ζηλέψει και από τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές σκηνές της εποχής: Ιταλικά, Γαλλικά γκρουπ αλλά και Ελληνικά - για ακούστε λίγο το Ruby Is The One (πήγε Νο 4 στην Ολλανδία με 40.000 κομμάτια) και αναρωτηθείτε εάν οι Νοστράδαμος την ίδια εποχή στην Ελλάδα έπαιζαν κάτι διαφορετικό ή το Love Quiver όπου οι Poll έχουν την τιμητική τους με τα κήμπορντς να «λυσσάνε» κυριολεκτικά και να κουβεντιάζουν με τα ψυχεδελικά τελώνια - αλλά δεν παύει να είναι ένα αξιοθαύμαστο δείγμα του Ευρωπαϊκού αντεργκράουντ που είχε την τύχη να πουλήσει και καλά. Και η αιτία γι΄ αυτό δεν είναι άλλη από το Seasons (πήγε Νο 2 στην Ολλανδία με 60.000 κομμάτια) που είναι το πιο γνωστό κομμάτι τους και έκτοτε μόνιμο σε πολλές συλλογές των σέβεντις μαζί με άλλα δύο (το Memories και το Weekend - βλ. πιο κάτω) και πολύ ωραίο δείγμα του Ευρωπαϊκού ροκ της εποχής (αλλά και του Ελληνικού και πάλι – για φανταστείτε την Μαρίνα να το τραγουδάει… Δεν θα πήγαινε καλύτερα; Αλλά…αλήθεια πόσοι από σας τη θυμούνται;)

Και πού είναι η ψυχεδέλεια θα ρωτήσετε; Ορίστε:

Στο You Know The Way ο πρωτοποριακός τεχνο – λυρισμός των Vanilla Fudge ανακατεύεται με τις Μπητλικές αρμονίες σε ένα μυρωδάτο χαρμάνι με χορωδιακές πινελιές που το στολίζουν ταιριαστά, τα δε μελλοτρον – φλάουτα και το ελαφρώς ανατολίτικο σόλο στολίζουν επάξια τους παραμυθένιους στίχους «η τελετή έληξε και η πορφυρή σφαίρα έφυγε» στο Twilight Dreamer και στο What's Your Name οι Love του Da Capo αναδεικνύονται αναμφισβήτητα ως βασική επιρροή σ΄ ένα ψυχεδελικό κήπο γεμάτο γεράνια, ασφοδέλους, ορχιδέες και μιμόζες περιγράφοντας με μοναδικό τρόπο με τους φαρ - άουτ στίχους «…να΄ μαι στην επιφάνεια της γης, να που ξαναμπαίνω στον κόσμο ήταν μια όμορφη μέρα…» ένα «ταξίδι» σε άλλους κόσμους που σίγουρα δεν ήταν νηφάλιοι όταν το έγραψαν και σίγουρα ένας ξεχωριστός επίλογος με τον Koerts στα φωνητικά.

Η δεύτερη και μοναδική φορά που απουσιάζει η φωνή της Kaagman (και που αποδεικνύει πόσο λίγος είναι ο Koerts μπροστά της…) είναι το Vivid Shady Land πλαισιωμένο από το ριφ του Vicious με ψυχεδελικές λεπτοβελονιές της κιθάρας και των μέλλοτρον. Η Kaagman δεν κρύβει την αγάπη της για την Grace Slick στο Wild And Exciting με πολύ καλή κιθάρα και δίνει μια πολύ ξεχωριστή θεατρική ερμηνεία στο peak του δίσκου 21th Century Show και σίγουρα την πιο ψυχεδελική στιγμή του με πολλές επιρροές από την Βοστωνέζικη σκηνή (Ultimate Spinach, Beacon Street Union κλπ.) με φοβερά ντράμς, ικανότατο σόλο του Koerts στα κήμπορντς και με όλη την μπάντα να σου δίνει την εντύπωση ότι δεν παίζει στο στούντιο αλλά δίνει μια αόρατη παράσταση στο θεατρικό σανίδι…

Οι Ολλανδοί δεν φρόντισαν όμως μόνο για τον δίσκο, αλλά και για το «περιτύλιγμά» του: Δύσκολα περνάει απαρατήρητο το φιλοτεχνημένο από τον θρυλικό «Μανέ του ροκ» Roger Dean (Yes κλπ.) εξώφυλλο με μια γκραβούρα ενός γκρίζου κυκλώπειου δέντρου με τεράστιες σκοτεινές κατάμαυρες ρίζες να εξέχουν «γεμισμένες» με πορτοκαλί κηλίδες που μάλλον συμβολίζουν τη φωτιά που «καίει» μέσα στη γη για να ερμηνεύσουν το όνομα του συγκροτήματος.

Η πανταχού παρούσα Ευρωπαϊκή ψυχεδέλεια μας φιλοδωρεί με μια κουταλιά από τα καλύτερα βάζα της από μια μπάντα πολλά υποσχόμενη για το μέλλον, αλλά παρωχημένο για τα σημερινά δεδομένα. Άραγε ποιος μπορεί να τα ακούσει αυτά σήμερα παρά μόνο οι αμετανόητοι νοσταλγοί της εποχής εκείνης σαν την αφεντιά μου;

(***½)

2.) Song Of The Marching Children (1971)

Tracklist : Carnival Of The Animals – Ebbtide - Storm And Thunder - In The Mountains – Memories - Song Of The Marching Children (Theme Of The Marching Children - Opening Of The Seal – Childhood – Affliction – Damnation – Purification - The March).

[Polydor 2925 003]

Παραγωγή : Fred Haayen – Jaap Eggermont

Το κατάμαυρο φόντο του εξωφύλλου του Erik Van Der Weijden με τα γοτθικά γράμματα του τίτλου και το όνομα της μπάντας σε ένα χρυσό δαχτυλίδι περικλείει στο «σαλόνι» του που πρέπει να έχετε το βινύλιο για να καταλάβετε τι εννοώ, έναν αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακά του με έμβρυα να μεταλλάσσονται σε λευκά κοκκινομάλλικα παιδιά πιασμένα χέρι – χέρι προς μια σκάλα που οδηγεί σε ένα ηφαίστειο, έναν λευκό μονόκερο ναι αναδύεται από το νερό και πολλά άλλα θαυμαστά.

Αριστούργημα δεν ήταν όμως μόνο ο πίνακας, αλλά και ο δίσκος:

Νομίζω ότι εδώ αρχίζουν να «χάνονται» και βγάζουν όλο το ψυχεδελικό μπράντυ που ωρίμαζε μέσα τους μαγεμένοι και αυτοί όπως όλη η υφήλιος από τη λάμψη των αμέθυστων της Αμερικής προ πενταετίας… Οι κιθάρες έχουν περιοριστεί και κρατάνε συνοδευτικό ρόλο, αλλά τα κήμπορντς εδώ μας αφήνουν άναυδους κυριολεκτικά ο Gerard Koerts «δίνει ρέστα»!!!. Σίγουρα το άλμπουμ που τους έκανε να ξεχωρίσουν στην πατρίδα τους (πήγε Νο 12) και σε πολλές χώρες της Ευρώπης και με μπροστάντζα την κρυστάλλινη φωνή της νεράιδας Kaagman επικολλήθηκε για πάντα στο πάνθεον των Ευρωπαϊκών αριστουργημάτων των σεβεντις… Λάμπουν μακράν πέραν των άλλων Ολλανδικών συγκροτημάτων της εποχής κρίμα που δεν τους πήραν χαμπάρι στην Αγγλία…

Και το παραμύθι ξεκινά… χανόμαστε στις φυλλωσιές του δάσους, ο ήλιος κρύβεται σιγά – σιγά και ξεπροβάλλουν περίεργα πλάσματά που μας πιάνουν από το χέρι μαζί με τη γλυκύτατη φωνή της λαίδης Kaagman που ξεπροβάλλει από παντού για να χορέψουμε όλοι μαζί μέσα στην ψυχεδελική παρέλαση που περικλείεται στο Carnival Of The Animals. Οι κορώνες της τελευταίας πιάνουν επίπεδα όπερας χωρίς να παρεκκλίνουν ούτε στο ελάχιστο στο Storm And Thunder (№ 6 στην Ολλανδία) βασισμένο σε ένα εκκλησιαστικό θέμα ο Koerts δείχνει και την βαθιά μελέτη του στην Ευρωπαϊκή μπαρόκ (αλλά και στους Vanilla Fudge και στους Nice και πάλι) με παρανοϊκούς στίχους που περιγράφουν με ποιητικό τρόπο πως η βροχή, ο αέρας, το σκοτάδι της νύχτας, οι λίμνες και οι κεραυνοί έχουν κι αυτά ψυχή και μπορούν να μας μιλήσουν. Πανέμορφα κοχύλια, πολύχρωμοι αστερίες και άγνωστα πετράδια μας αποκαλύπτονται μετά το «τράβηγμα» της άμπωτης (Ebbtide), οι γλάροι μας παίρνουν για να πετάξουμε μαζί τους και η επιρροή των Love του Da Capo είναι και εδώ παραπάνω από εμφανής σε τούτο το ψυχεδελικό αριστούργημα που είναι και η κορωνίδα του δίσκου. Όσο για το ινστρουμένταλ In The Mountains απλά «γεμίζει» το κενό του δίσκου και στέκεται άνισο στα υπόλοιπα κομψοτεχνήματα…

Όμως οι Earth and Fire δεν περιορίζονται σ΄ αυτό. Προσεγγίζοντας το προγκ αποπειρώνται για πρώτη φορά να γράψουν μια ολοκληρωμένη σουΐτα με ενιαίο θέμα και τα καταφέρνουν θαυμάσια!!! Το Song Of The Marching Children που καταλαμβάνει όλη την β΄ πλευρά μας αποκαλύπτει με θαυμάσιο τρόπο το παιδί που έκρυβαν μέσα τους τρέχοντας ανέμελοι, παίζοντας, τραγουδώντας και δείχνουν πόσο πολύ λάτρεψαν τους θρύλους και τα παραμύθια των παππούδων τους (κάτι που μόνο οι Seeds το κατάφεραν στην άλλη πλευρά του ωκεανού…) και το βγάζουν αυτό στο παίξιμό τους και στην ερμηνεία της Kaagman μεγαλουργώντας για άλλη μια φορά στην παραγωγή ψυχεδελικών μνημείων! Ξεχωρίζουν αμέσως το Childhood που «βλέπει από την σπασμένη σφραγίδα να βγαίνουν παιδιά», το Damnation και το Purification στολισμένο πλούσια με ένα μπαρόκ θέμα στην ακουστική κιθάρα και καμβάδες από τσέλο – μέλλοτρον. Χωρίς υπερβολή η ΜΑΓΕΙΑ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ με συγκλονιστική ερμηνεία από την Kaagman, που ανακαλύπτει την ουτοπία του παραμυθιού και αναρωτιέται «αυτό είναι το αύριο;» χαρίζοντάς μας έναν απαστράπτοντα ύμνο στην χαμένη παιδικότητα και πως αυτή αλλοιώνεται από τη ζωή, όταν πάνω στην ωριμότητά τους τα παιδιά βλέπουν «…ένα μακρύ δρόμο για τις μελλοντικές στρατιές των παιδιών που παρελαύνουν…» και τρέχουν για να ξαναχαθούν μέσα στο στρείδι που τα γέννησε στον επίλογο του The March.

Το πανέμορφο Memories (και το πρώτο № 1 στη πατρίδα τους) αρχικά κυκλοφόρησε μόνο σαν σίνγκλ και δεν μπήκε στην πρώτη έκδοση του δίσκου αλλά η επιτυχία του το εδραίωσε σε όλες τις επανεκδόσεις του και σε όλα τα Best.

Η μπάντα έφτασε την κορύφωσή της με τούτο το δίσκο και δύσκολα θα την ξεπερνούσε…

(****)

3.) Atlantis (1973)

Tracklist: Atlantis : [ Prelude - Prologue (Don't Know) - Rise And Fall (Under A Cloudy Sky) - Theme Of Atlantis - The Threat (Suddenly) - Destructions (Rumbling From Inside The Earth) - Epilogue (Don't Know) ] - Maybe Tomorrow, Maybe Tonight – Interlude – Fanfare - Theme From Atlantis - Love, Please Close The Door.

[Polydor 2925 013]

Παραγωγή : Jaap Eggermont

«Earth’s Fire is burning for us» τραγουδούν αποχαιρετώντας μας παραπονεμένα αλλά συνάμα και ανακουφισμένα στον φολκ επίλογο του Love, Please Close The Door με την Kaagman να στοιχειώνεται δαιμονισμένα από την Νico, όπως και σ΄ ολόκληρο το άλμπουμ και τούτο είναι που μας τρελαίνει… Έχουν μεστώσει πλέον και ωριμάζουν, απομακρύνονται από την ψυχεδέλεια κρατώντας όσα καλά μπορούσε να τους δώσει και παρασύρονται σε άπλετους έντεχνους και επιτηδευμένα δομημένους λυρισμούς μαγεύοντας πάλι και αυτούς και εμάς. Η κιθάρες εδώ αναγεννιόνται επιτηρούμενες διακριτικώς από τα κήμπορντς, η Kaagman εξακολουθεί να είναι θεσπέσια πλάθοντας ακόμα ένα διαμάντι του ευρωπαϊκού αντεργκράουντ που μοσχοπούλησε (Νο 6 στην Ολλανδία), όπως και το πολύ καλό σινγκλ Maybe Tomorrow, Maybe Tonight (№ 3). Το ψυχωτικό βαλσάκι στο οποίο μας οδηγεί το αιθέριο ινστρουμένταλ Interlude μπορεί να σε τρελάνει στο απομεσήμερο της καλοκαιρινής κάψας με τις γλυκύτατες κιθάρες του και το γεμάτο καημό και μακρόσυρτο Fanfare μας παρασέρνει μέσα στη δίνη μιας παρέας μουσικών και πως νιώθουν αυτοί όταν καλούνται να παίξουν σε μυστηριώδη πεδία….

Η ενασχόληση με τους μύθους συνεχίζεται και τώρα έχει σειρά η Ατλαντίδα στο ομώνυμο κομμάτι που καταλαμβάνει όλη την α΄ πλευρά με τα δικά τους μάτια – ή μάλλον με τους δικούς τους ήχους και λόγια… Αναμοχλεύουν ξανά όλη την γέννηση την ακμή και τον τραγικό επίλογο της θρυλικής υποθαλάσσιας ηπείρου σε μια καταπληκτική σουίτα με σήμα και πάλι την μελωδικότατη φωνή της Kaagman με την μπάντα πλέον να μεταμορφώνεται σε μια συμφωνική ορχήστρα πίσω της μπαίνοντας στην χρυσή της ωριμότητα και βγάζοντας όλη την φαντασία στο παίξιμό της χαρίζοντάς μας μαγευτικές στιγμές για τ΄ αυτιά μας. Το εν λόγω κομμάτι ανοίγει με το υπέροχο Prelude - Prologue (Don't Know) όπου μόλις για 35 δευτερόλεπτα το θέμα της κιθάρας αγγίζει τη μελωδικότητα των Camel και κλείνει επαναλαμβανόμενο με γλυκιά φωνή αηδονιού το Epilogue (Don't Know). Το δε καλό ινστρουμένταλ Theme Of Atlantis επαναλαμβάνεται σε άλλη βερσιόν στην β΄ πλευρά με μόνη διαφορά το «Of» που γίνεται «From» και δεν καταλαβαίνουμε γιατί (μάλλον ήθελαν κάτι για να γεμίσουν το δίσκο…). Το ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ Rise And Fall (Under A Cloudy Sky) διαδέχεται το The Threat (Suddenly), όπου η Kaagman μετατρέπει το χαμό τόσων ανθρώπων σε χαρά με τη παραμυθένια φωνή της: «…ξαφνικά άνθρωποι τσουβαλιάζονται τόσο μπερδεμένοι γιατί έχουν τόσα πολλά να χάσουν αναρωτιούνται γιατί \ ξέρουν κιόλας τη μοίρα τους…» για να επέλθει η ώρα των φονικών σεισμών και η τραγική κατάληξη του Destructions (Rumbling From Inside The Earth) με πολύ καλή κιθάρα από τον Koerts.

Παρόμοιο θέμα έχει και το ΥΠΕΡΟΧΟ εξώφυλλο (και πάλι του Erik Van Der Weijden) με έναν καθιστό ολόχρυσο εστεμμένο ανθρωπόμορφο ελέφαντα κρατώντας σκήπτρο και φίδι με μακρυμάλλικες φιγούρες παιδιών να πετούν χορεύοντας γύρω του και ένα περίεργο κωνικό πύργο μπροστά του διασπώμενο σε ακτίνες σε όμοιους πύργους και τρεις ιπτάμενους δίσκους να παρατηρούν από ψηλά αυτή την φανταστική απεικόνιση της Ατλαντίδος με τη θάλασσα κάτω της…

Οι Earth and Fire με τούτο τον δίσκο περιδιαβαίνουν στους απάτητους βυθούς μιας θρυλικής χώρας και, πιστέψτε με, ευχόμασταν τούτη η ονειρική περιπλάνηση να μην τελειώσει ποτέ…

(****)

4.) To The World Of The Future (1975)

Tracklist: To The World Of The Future - How Time Flies - The Last Seagull - Only Time Will Tell - Voice From Yonder - Love Of Life – Circus.

[Polydor 2925 033]

Παραγωγή : Jaap Eggermont

Η πτώση δεν θα αργούσε να έρθει γιατί δεν γίνεται να παραμείνεις για πάντα στην κορυφή….

Εδώ μας τα χαλάνε και αρχίζουν να βάζουν νερό στο κρασί τους. Αφήνουν σιγά - σιγά την ψυχεδέλεια (τι σιγά – σιγά δηλαδή την αποκηρύσσουν τελείως) και αφοσιώνονται στην έντεχνη ποπ ή ακόμα καλύτερα στο Jazz Fusion… στα ντράμς έχουν προστεθεί congas και tablas και δίνουν διάθεση για χορό (έπρεπε να ζήσουν κιόλας οι ντισκοτέκ…) και τα μέλλοτρον του Koerts έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρικό πιάνο θυμίζοντας εκνευριστικά τους Steely Dan, όπως στο φάνκυ ινστρουμένταλ The Last Seagull γεμάτο με συνεχόμενα εφφέ ανέμων που μου δίνουν στα νεύρα (τι διάολο, παίζαν με τα κόλπα του στούντιο;) παρά την πολύ ωραία κιθάρα του Koerts και στο Love Of Life παρά την καλή φωνή της Kaagman (№ 2 στην Ολλανδία). Tα δε The World Of The Future και How Time Flies με την χωρωδιακή σύνδεσή τους από τον μαέστρο Piet Souer αναλώνονται και πάλι σε ένα φάνκυ της συμφοράς γεμάτο ηλεκτρονικά τρυκ και για πρώτη φορά ακούμε την Kaagman να ψιθυρίζει παρά την καλή μελωδία (που σε σημεία κλέβει εμφανώς το Epitaph των King Crimson…) με τα μπλιμπλίκια του Koerts να δείχνουν και την μεγάλη επιρροή των Kraftwerk τότε…

Στα συν του δίσκου:

Ξεχωρίζει φυσικά το υπέροχο εξώφυλλο του Reinier Gerritsen με μια καθιστή ημίγυμνη θεά (;) με μάτια λαμπυρίζοντα να αναδύεται μέσα από τα σύννεφα κρατώντας μια ολόγιομη σφαίρα μπροστά από κάποιους φανταστικούς σφαιρικούς οικισμούς (τι φτιάχνανε οι γραφίστες της εποχής έτσι; και όλα αυτά με τα χέρια τους, όχι με τα λάπτοπ…).

«…Ο στρατηγός μαθαίνει στους στρατιώτες πώς να σκοτώνουν. Ο ιερέας μαθαίνει στα παιδιά πώς να προσεύχονται…» τραγουδά πανέμορφα η Kaagman στο Only Time Will Tell σκλαβώνοντας ξανά τ΄ αυτιά μας με το ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ έναν ύμνο με την πανέμορφη φωνή της να χυμάει ξανά και η πολύ καλή δουλειά στα κήμπορντς και στις κιθάρες το μετατρέπει σε ένα προγκ αριστούργημα!

Το Voice From Yonder μοιάζει να έμεινε (κακώς) απ΄ έξω από το Atlantis με ωραίες κιθάρες από τον Koerts που τραγουδά μαζί με την Kaagman και για τελευταία φορά μας οδηγούν σε μυθικές πολιτείες και άγνωστους βυθούς και κλείνει με ένα παιδικό βαλσάκι στο ηλεκτρικό πιάνο όπως άρχισε γεμάτο πίκρα και παράπονο που το ταξίδι τελειώνει.

Οι φίλοι μας όμως δεν είχαν παραδώσει ακόμα το όπλα: Έστυψαν όση ψυχεδέλεια είχε μείνει στον πάτο του μπουκαλιού βγάζοντας για τελευταία φορά ένα λαμπερό σμαράγδι το Circus που το περιφέρουν στο μυθικό τους τσίρκο του παρελθόντος βορά στα αδηφάγα αυτιά μας. Εδώ τα κήμπορντς του Gerard Koerts (που πέθανε το 2019) παίρνουν φωτιά για τελευταία φορά και τα ντράμς παραμένουν επικά όπως τότε χωρίς congas και τουμπελέκια και τι φωνή! Τι φωνή!! Σε τούτη τη μίνι σουϊτα το ψυχεδελικό αερικό τους βγάζει τον επιθανάτιο ρόγχο του!!

Μου προξενεί εντύπωση ότι ο παραγωγός Jaap Eggermont έχοντας «δρέψει δάφνες» μαζί τους στους δύο προηγούμενους δίσκους συνυπέγραψε τούτο το μέτριο για τα δεδομένα τους άλμπουμ (№ 7 στην Ολλανδία) αλλά οι εποχές άλλαζαν και οι φίλοι μας δεν γινόταν να μείνουν ανεπηρέαστοι…

(***)

Από το 1977 τους κατάπιε η ντίσκο με τα άλμπουμ Gate to Infinity (1977), Reality Fills Fantasy (1979) από όπου το σινγκλ «Weekend» γνώρισε μεγάλη επιτυχία, Andromeda Girl (1981) και In a State of Flux (1982). Διαλύθηκαν το 1983 και η Kaagman τους ξανασχημάτισε με άλλα μέλη για λίγο το 1987 για να καταλήξει πολύ αργότερα κριτής στο Ολλανδικό Pop Idol.

Η μουσική τους δεν είχε τίποτε εξωπραγματικά στοιχεία να προβάλλει, ήταν φοβερά προσιτή και γήϊνη. Παράλληλα όμως είχε μια φλόγα που αρνιόταν πεισματικά να σβήσει κι ακόμα μετά από τόσα χρόνια οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι τους βιώνουν μια δεύτερη άνοιξη στους ανά την υφήλιο συλλέκτες και mellotroλάτρες.

Με δυό λόγια : Οι Ολλανδοί μπορεί να ίπταντο αλλά ήταν καλά προσκολλημένοι στη γη και στη φωτιά.

Ε, να από πού πήραν τ΄ όνομά τους…

Γιώργος Δ. Δημόπουλος.-

ΠΗΓΕΣ :

Wikipedia

Progarchives

Discogs

YouTube

ΠΟΠ και ΡΟΚ τεύχος №: 52 (ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 1982) σελ. 65.

Ένα Greatest Hits τους από το δισκοπωλείο «Κύτταρο» του Θανάση Γκαϋφύλλια στην Κομοτηνή το 1985 που μου τους πρωτογνώρισε και τον ευχαριστώ για τις υποδείξεις του.