Επιστρέφω στο παρατημένο πληκτρολόγιό μου μετά από υπερβολικά πολύ καιρό για να σας γράψω για μία... παιδική ταινία. Ναι, αυτό είναι που μου τράβηξε την προσοχή μετά από τόσο καιρό, αλλά, μην βιάζεστε: Η μουσική είναι το θέμα μας, όπως θα διαπιστώσετε!

Όσοι από εσάς αγαπητοί αναγνώστες είστε γονείς, έχετε αναμφίβολα βρεθεί στη θέση που θα σας περιγράψω και ξέρετε για τι μιλάω. Οι υπόλοιποι, ακονίστε λίγο τη φαντασία σας και, μην τρομάξετε, αλλά... nothing can change the shape of things to come, σύντομα μπορείτε να βρεθείτε στη θέση ημών των υπολοίπων!

Ξεκινάμε λοιπόν: Θερινό σινεμά (ένα υπέροχο θερινό σινεμά, θα ήθελα να πω, στην Έδεσσα). Παιδική ταινία πρόκειται να ξεκινήσει εντός ολίγων λεπτών και όλοι είναι στις θέσεις τους: τα πιτσιρίκια και οι γονείς που τα συνοδεύουν έχουν βολευτεί στα καθίσματά τους, τα πατατάκια και τα αναψυκτικά έχουν τοποθετηθεί στο τραπεζάκι στην μέση (την μπύρα μου την κρατάω, είμαι ιδιαίτερα ανασφαλής με το θέμα), όλα είναι έτοιμα τέλος πάντων. Η ταινία πρόκειται να αρχίσει σε λίγα λεπτά. Τα «προσεχώς» ξεκινάνε. Και βέβαια, όλα είναι παιδικές ταινίες.

Ανοίγω μία παρένθεση. Μου συμβαίνει κάτι περίεργο με τις παιδικές ταινίες (μιλάμε ιδίως για κινούμενα σχέδια, animation και τα συναφή): Τις χωρίζω σε δύο κατηγορίες. Αυτές που για κάποιο λόγο, άλλοτε τελείως διεστραμμένο π.χ. τα πολλά ψυχεδελικά χρώματα, συχνά όμως γιατί είναι όντως καλές και μου αρέσουν πραγματικά και τις υπόλοιπες, που δε «μου κάθονται» για κάποιο λόγο (τρέχα γύρευε) και είναι απλώς σαν να μην υπάρχουν, σαν να μην τις έχω δει ποτέ. Ναι, μπορεί να τις δω ατελείωτες φορές (υπάρχουν και τα dvd αγαπητοί που δεν είστε γονείς – ακόμα – κανείς δεν γλιτώνει τόσο εύκολα!) και κάθε φορά στο τέλος να μην θυμάμαι το παραμικρό. Τίποτα! Μιλώντας για βραδιές σινεμά, υποψιάζομαι ότι όταν παρακολουθώ τέτοιες ταινίες, η έκφρασή μου πρέπει να είναι η έκφραση της απόλυτης, ανέκφραστης, βαθειάς αποβλάκωσης, της αποχαύνωσης, του απόλυτου κενού. Η ιδιαίτερα αυξημένη εμπειρία μου στο σπορ, μου επιτρέπει φυσικά να καταλάβω «τι παίζει» ήδη από το trailer.

Και όπως είπαμε, σε αυτό το υπέροχο θερινό σινεμά, τα trailers έχουν ήδη ξεκινήσει. Και ναι, είναι όλα αδιάφορα, έως μπούρδες. Μέχρι που πετάγομαι ξαφνιασμένος με αυτό που βλέπω και συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σφυρίζει μπινελίκια μέσα από τα δόντια (υπάρχουν παιδάκια γύρω, υπενθυμίζω, δεν πρέπει να με ακούσουν!). Το trailer που με κάνει να εξεγερθώ είναι του sequel των Trolls (ελληνικά: «Ευχούληδες», ουδέν σχόλιο). Tα Trolls, πολύχρωμα, χαρούμενα και αισιόδοξα πλασματάκια (ναι έχω δει την πρώτη ταινία, μη με ρωτήσετε για την υπόθεση όμως), σε αυτό το sequel που τιτλοφορείται Trolls World Tour (προφανώς δεν έμεινα στο trailer, αλλά το έψαξα παραπάνω), χωρίζονται σε χώρες, ανάλογα με το είδος της μουσικής που ακούνε/παίζουνε/χορεύουνε. Έχουμε techno, κλασική, pop, country, funk (ναι, αυτά είναι όλα τα μουσικά είδη, δεν το ξέρατε;). Όμως έκπληκτος βλέπω ότι η ταινία έχει κακούς: Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά, τα Hard Rock (ή σκέτο Rock, θα σας γελάσω) Trolls. Ναι αυτά τα Trolls είναι ντυμένα στα μαύρα, ακούνε σκληρή μουσική, επιδίδονται σε ανηλεές headbanging και θέλουν το κακό των υπόλοιπων, πολύχρωμων, χαρούμενων, ευγενικών Τrolls, θέλουν να τα κάνουν σκλάβους τους με μάλλον ακατάληπτους τρόπους, θέλουν να κυριαρχήσουν, να στήσουν μία μικρή Μουσική Αυτοκρατορία του Κακού!

Ναι, μετά από δεκαετίες και δεκαετίες όπου πολλοί rock επαναστάτες έγιναν Sir...επαναστάτες, εκατομμυριούχοι, μέλη του jet-set κλπ, το rock ξαναέγινε συνώνυμο του.... Κακού. Εντάξει, φυσικά το Κακό εδώ είναι καρικατουρίστικο και εκπροσωπείται από κομμάτια σαν το Rock You Like A Ηurricane και το Crazy Train, ενώ το πλέον ειρωνικό είναι ότι μία από τις φωνές των κακών rock trolls είναι ακριβώς του Ozzy, ο οποίος έχει ακούσει στη ζωή του περισσότερα ίσως από οποιονδήποτε ομότεχνό του για το πόσο σατανική είναι η μουσική του, η φάτσα του, η ύπαρξή του ολάκερη κοκ. Όμως, το μήνυμα, να επιμείνω, δεν παύει να είναι ένα και μόνο: Το Rock είναι κακό. Η επίπεδη, εκτός χρόνου και λογικής επιλογή κομματιών που διασκευάζονται... ογκωδώς για να ηχήσουν απειλητικότερα, απλώς λειτουργεί ενισχυτικά του τελικού συμπεράσματος, στο οποίο υποβάλλονται τα απανταχού πιτσιρίκια. Techno, καλή μουσική. Country, καλή. Pop καλή (αν και κατά τη διάρκεια της ταινίας και η Pop δέχεται επίθεση ως μη σοβαρό μουσικό είδος, διότι π.χ. οι Beatles, οι Go-Betweens και οι Smiths ήταν για τα μπάζα). Rock όμως: κακό, πολύ κακό, χωρίς υποσημειώσεις. Εδώ δεν μιλάμε για μουσικά γούστα. Το σημαντικό είναι ότι οι διαφορές μεταξύ των μουσικών ειδών, προβάλλονται ως μάχη (και άλλο λάθος!) και μάλιστα ως μάχη ανάμεσα στο Καλό και το Κακό.

Οk, μία παιδική ταινία είναι, θα μου πείτε. Δεν αντιλέγω και συγνώμη αν ηχώ εμμονικός. Βλέπετε, είναι μία παιδική ταινία της Dreamworks, μία ταινία που χρίστηκε blockbuster πριν καν κυκλοφορήσει (αν και ο covid-19 την έπληξε ταμειακά) και άρα μπορώ μια χαρά να υποθέσω ότι όλα αυτά που γράφω και είναι προφανή ήδη από το trailer, δεν διέλαθαν της προσοχής των παραγωγών. Προφανώς το μήνυμα είναι ηθελημένο. Και έρχεται σε μία εποχή που, ας είμαστε τίμιοι, το rock δεν είναι ακριβώς στα πάνω του, κάτι που ακριβώς μου δημιουργεί την εντύπωση ότι το rock είναι μία επίφαση εν προκειμένω, μία αφορμή, διότι το πράγμα πάει πολύ παραπέρα.

Παίρνετε ένα παιδάκι και του δείχνετε από την μία μεριά χαρούμενα πολύχρωμα πλασματάκια που χορεύουνε ενθουσιωδώς και από την άλλη τα ... αδερφάκια τους, που όμως φοράνε μαύρα, κοιτάνε με μίσος και αντί να χορεύουν χαρούμενα, παίζουν ξύλο. Ένα εξάχρονο παιδάκι τι θα επιλέξει; Σωστά το φανταστήκατε! Οι «άγριοι», οι αμφισβητίες της ευτυχισμένης πολύχρωμης τάξης, οι γκρινιάρηδες, οι διαφορετικοί θέλουν το κακό σου, δεν είναι φίλοι σου. Στην προηγούμενη ταινία, τα Trolls αντιμετώπιζαν κάποια τέρατα που ήθελαν να τα φάνε (!). Οι κακοί ήταν δηλαδή φανταστικοί. Το βασικό μήνυμα («πρέπει να είσαι καλός και όχι κακός») αναπαραγόταν με τον πλέον αθώο και σίγουρα αποδεκτό τρόπο. Στο sequel όμως, οι κακοί μοιάζουν απελπιστικά με μερικά από τα παιδιά της διπλανής πόρτας, με κάποια παιδιά από το σχολείο. Με κάποια πολύ κακά παιδιά από το σχολείο, ίσως θα έπρεπε να πω. Σας φαίνεται ακόμα αθώο όλο αυτό; Όσο για την μουσική καθαυτή, πέραν του rock, σχεδόν όλα τα υπόλοιπα είδη ακούγονται τόσο απελπιστικά όμοια... Πόσο καλό μπορεί να κάνει στην αισθητική ενός μικρού παιδιού; Αλλά και εδώ έχουμε την ενοχοποίηση της διαφορετικότητας. Το μόνο μουσικό είδος που διαφέρει εμφανώς, βαφτίζεται Κακό!

Δεν είμαι οπαδός των θεωριών συνωμοσίας και επομένως δεν θεωρώ ότι εδώ υποκρύπτεται μία. Πάντοτε οι mainstream παιδικές ταινίες του τύπου έδειχναν μία προτίμηση στην εύπεπτη εμπορική μουσική και άρα εδώ έχουμε απλώς μία χονδροειδή εκδοχή ενός ήδη γνωστού έργου. Οι παραγωγοί... έδωσαν τα κλειδιά στον Justin Timberlake (που δανείζει τη φωνή του και σε έναν από τους ήρωες), άρα, ας πούμε ότι από μουσικό γούστο δεν σκίζουν ακριβώς και αυτό είναι όλο. Όμως, φοβάμαι ότι εφεξής και μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο επικίνδυνο trend, θα αρχίσω να παρακολουθώ προσεκτικότερα τις παιδικές ταινίες που βλέπω με τα παιδιά μου. Όλες.