Στους καθιερωμένους απολογισμούς ιστοσελίδων, οργανισμών, ατόμων για φέτος υπάρχει μόνο μία επωδός: χάλια το 2020, στο καλό και να μην μας ξανάρθεις! Στη μουσική, πάλι, δεν πρέπει να ήταν τόσο κακή η χρονιά, τουλάχιστον αν κρίνουμε από την πολυσυλλεκτικότητα των επιλογών της συντακτικής ομάδας του Soundgaze.gr. Ας μην χρονοτριβούμε όμως και ας δούμε τι ακούσαμε φέτος, σε μία χρονιά που σχεδόν τα πάντα απέκτησαν δευτερεύουσα σημασία, όμως οι Τέχνες πάλι μας κράτησαν ψηλά το ηθικό.
Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος
10. Strawberry Pills – Murder to a Beat
Μια από τις πιο ποιοτικές εγχώριες κυκλοφορίες για φέτος (και όχι μόνο). Darkwave για τις μάζες.
9. A.A. Williams – Forever Blue
Ένα σκοτεινό ντεμπούτο από μια τραγουδοποιό με ξεχωριστό ύφος.
8. Emma Ruth Rundle & Thou – May Our Chambers Be Full
Indie rock και ακραίο metal, χέρι με χέρι.
7. Yuri Gagarin – The Outskirts Of Reality
Το space rock άλμπουμ της χρονιάς απο τους Σουηδούς κοσμοναύτες.
6. Crippled Black Phoenix – Ellengæst
Επιστροφή στη φόρμα για τον Justin Greaves και τη διαρκώς τροποποιούμενη παρέα του.
5. I Like Trains – Kompromat
Οι I Like Trains σε ράγες ξανά...
4. Ulver – Flowers of Evil
Τα Άνθη του Κακού όπως τα φαντάστηκαν οι φοβεροί Νορβηγοί.
3. Bruce Springsteen – Letter to You
Το αφεντικό δεν σκέφτεται καν την συνταξιοδότηση.
2. Bob Dylan – Rough and Rowdy Ways
Ο θείος Μπομπ σε μεγάλα κέφια!
1. Max Richter – Voices
Σε μια τόσο ζόρικη χρονιά το Voices του Max Richter λειτούργησε σαν βάλσαμο.
Μιχάλης Κουρής
10. Ak'chamel, The Giver Of Illness – The Totemist
Ατμόσφαιρα αδιευκρίνιστων τελετουργικών και ένας δίσκος βινυλίου-κορωνίδα μίας τερατώδους δισκογραφίας καταγεγραμμένης αποκλειστικά σε κασέτες. Ιδανικό soundtrack των τελετών του Indiana Jones & The Temple Of Doom;
9. Oranssi Pazuzu – Mestarin Kynsi
Αυτοί οι Φινλανδοί παρουσιάζουν σε κάθε νέο δίσκο τους ένα βελτιωμένο πρόσωπο σε σχέση με τον προηγούμενο. Πάντοτε όμως το πρόσωπο αυτό είναι γεμάτο αντιαισθητικές ρυτίδες και τρομακτικά εξαμβλώματα.
8. Kairon; IRSE! – Polysomn
Η δεύτερη Φινλανδική μπάντα της λίστας δεν ακολουθεί το σκότος των προηγούμενων. Στη μουσική τους κυριαρχούν οι φωτεινές πλευρές της ψυχεδέλειας και του shoegaze, σαν οι Ride να μετακόμισαν στη χώρα των 1000 λιμνών και να βούτηξαν σε κάθε μία από αυτές. Τρίτο και καλύτερό τους άλμπουμ προς το παρόν.
7. Emma Ruth Rundle & Thou – May Our Chambers Be Full
Ή αλλιώς, πώς και οι δύο συμβαλλόμενες πλευρές έβγαλαν τον καλύτερό τους δίσκο συνδυάζοντας τις δυνάμεις τους και καλύπτοντας έτσι, όχι βέβαια τις αδυναμίες τους, αλλά το μυστικό συστατικό που έλειπε για να κάνουν την πραγματική διαφορά.
6. Crippled Black Phoenix – Ellengæst
Τώρα μάλιστα! Ο mastermind Justin Greaves, αφού είδε κι αποείδε με τους τραγουδιστές που έφερνε και δεν του έμεναν, έδωσε τη βασική θέση στη συμβία του, Belinda Kordic, και έφερε διάφορους επιφανείς guests που συμμετείχαν μάλιστα ενεργά στη διαμόρφωση του καλύτερου δίσκου των Crippled Black Phoenix εδώ και πολλά χρόνια.
5. Igorrr – Spirituality And Distortion
Η πιο “στρωτή” δουλειά του σχήματος του Gautier Serre, κι ας επικρατεί ξανά χάος, αλλά πιο συγκρατημένο αυτή τη φορά, από ταιριαστούς και αταίριαστους ήχους. Metal, breakcore, όπερα, jungle και nintendocore δένουν άψογα μέσα σε μία υποδειγματική παραγωγή.
4. Mr. Bungle – The Raging Wrath of the Easter Bunny Demo
Το thrash metal δεν σταματά, μέσα στο αίμα μας κυλά. Έτσι αποφάσισαν οι κύριοι Patton, Dunn & Spruance να επαναηχογραφήσουν το πρώτο τους demo, παίρνοντας τη βοήθεια ανδρών επιφανών όπως του Dave Lombardo και του Scott Ian. Ακόμη κι αν είχατε ακούσει το αυθεντικό demo, ετοιμαστείτε για μία εμπειρία ρετρό αλλά με σύγχρονους όρους.
3. Constant Smiles – Control
Σίγουρα θα σας έχει τύχει να ακούσετε κάποιο άλμπουμ πρακτικά στην τύχη και να σας ταιριάξει γάντι. Έτσι έγινε με τον υπογράφοντα και με το πιο πρόσφατο μελαγχολικό δημιούργημα του παραγωγού και πολυοργανίστα Ben Jones. Ακούγεται καλύτερα ως συνοδεία σε μοναχικές καλοκαιρινές βραδιές.
2. Thy Catafalque – Naiv
Ο folk χαρακτήρας του εξωφύλλου και του γενικότερου artwork του τελευταίου δίσκου του Ούγγρου Tamas Katai αντικατοπτρίζει μερικώς το πνεύμα του Naiv. Το λένε avant-garde metal, αλλά στην ουσία πλησιάζει περισσότερο μία εμπλουτισμένη και ενίοτε επιμεταλωμένη εκδοχή του χαρακτηριστικού prog rock ήχου των χωρών του πρώην Ανατολικού μπλοκ. Μαγευτικό.
1. Ulver – Flowers Of Evil
Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Ulver πρακτικά επαναλαμβάνουν τη συνταγή του άλμπουμ που προηγήθηκε. Για να είμαστε όμως ακριβέστεροι, οι Νορβηγοί έσκαψαν στη βάση του σκοτεινού ηλεκτρο-ποπ ήχου του ...Ceasar και πέτυχαν την ουσία του, παραδίδοντας στην πορεία κομμάτια ένα προς ένα κολλητικά. Για εβδομάδες ολόκληρες δεν χρειαζόμουν άλλο άλμπουμ να παίζει από τα ηχεία μου - πόσο συχνά το παθαίνετε αυτό;
Τάκης Κρεμμυδιώτης
10. Phoebe Bridgers – Punisher
Αν επιμένετε, πείτε την emo-folk, αλλά, όπως κι αν την πείτε, αυτή είναι μια σύγχρονη singer-songwriter που σέβεται τον εαυτό της.
9. Protomartyr – Ultimate Success Today
Ο ένας από τους σκοπούς τους είναι να σε ενοχλούν, ενώ ο άλλος να παντρεύουν το indie rock με ολίγη από post-punk και noise rock, μπας και φτιάξουν έναν art rock δίσκο με τη σύγχρονη έννοια του όρου.
8. Onsegén Ensemble – Fear
Αυτοί δεν είναι οι μόνοι Φινλανδοί της λίστας, ούτε και οι μόνοι που παίζουν, έστω και πιο κινηματογραφικά, με το progressive, post και psychedelic rock.
7. Other Lives – For Their Love
Σύγχρονο rock «μελόδραμα» από τη μουσικομάνα Οκλαχόμα, γεμάτο εικόνες και υποσχέσεις για το μέλλον.
6. En Minor – When the Cold Truth Has Worn Its Miserable Welcome Out
Όχι, δεν ήμουν με τίποτα φαν των σκοτεινών διαδρομών του Phil Anselmo από παλιά, αλλά μάλλον θα γίνω με τη φωτεινή πλευρά του μουσικού του εαυτού, αν συνεχίσει έτσι όπως άρχισε με το δίσκο αυτό.
5. Motorpsycho– The All Is One
Εδώ και τόσα χρόνια οι παλιόφιλοι από το Τροντχάιμ παίζουν με συνέπεια και ποιότητα progressive και psychedelic rock, περνώντας από το stoner και το post-rock, για να αποδεχτούν τη μοίρα τους ότι παίζουν jazz.
4. James Dean Bradfield – Even in Exile
Η παλιά, καλή κληρονομιά των Manic Street Preachers δοσμένη από την «ψυχή» και τραγουδιστή τους, που αποδεικνύει ότι μπορεί να συγκινεί ακόμα.
3. Fish on Friday – Black Rain
Ένας προοδευτικός δίσκος για… νηστεύοντες και μη, προορισμένος για απανωτές ακροάσεις και γεμάτος από την ξεχασμένη αίσθηση της ζεστασιάς.
2. Human Impact – Human Impact
Αν περιμένεις από μέλη των Swans, Cop Shoot Cop και Unsane να χαϊδέψουν τα αυτιά σου, μάλλον το… impact της ακρόασης θα είναι τεράστιο και ελιτίστικο.
1. Gil Scott-Heron / Makaya McCraven - We're New Again: A Reimagining by Makaya McCraven
Καινούργιο μεν άλμπουμ του παμμέγιστου Gil Scott-Heron τυπικά, αλλά ουσιαστικά μιας δεκαετίας παλιότερο του I'm New Here, που «πείραξε» με το αλάθητο self-remixing style ο συμπατριώτης του από το Σικάγο εξαιρετικός ντράμερ Makaya McCraven, φτιάχνοντας ένα δίσκο σημείο αναφοράς για το 2020 που καταργεί - κατά τα ειωθότα - τα σύνορα μεταξύ της blues, της funk και των gospel, για να φτιάξει τη «νέα» jazz.
Παναγιώτης Μπίρης
10. Ulver – Flowers of Evil
Η συνθετική ιδιοφυία του ‘’χαμαιλέοντα’’ Kristofer Rygg επανέρχεται και μας δίνει το μυσταγωγικό Flowers of Evil. Έχοντας πειραματιστεί με αναρίθμητα μουσικά είδη, τα τελευταία χρόνια έχει κατασταλάξει σε ηλεκτρονική μουσική χωρίς ιδιαίτερα ξεσπάσματα μεν, γεμάτη ουσία δε.
9. Night – High Tides – Distant Skies
Οι λάτρεις των ημίθεων Σκανδιναβών Heavy Load θα βρουν στους Night ένα ταιριαστό υποκατάστατο της πάλαι ποτέ αγαπημένης τους μπάντας, μπολιασμένο με επιρροές κι από άλλες μπάντες των 70’s όπως Blue Oyster Cult, Thin Lizzy, Dire Straits. Κλασσικός rock ήχος με κιθαριστικές δισολίες και ηρωικά ρεφραίν για ατελείωτο sing-along.
8. Neil Young – Homegrown
Το album που κυκλοφόρησε το 2020, μόλις …46 χρόνια μετά την ηχογράφησή του. Όπως είναι αναμενόμενο, ακούγεται ως η φυσική συνέχεια των μνημειωδών Harvest και On the Beach. Κιθάρα, πιάνο και η αγαπημένη φυσαρμόνικα να μοιράζει ανατριχίλες. Ιδανικό για στιγμές χαλάρωσης και περισυλλογής.
7.Marilyn Manson – We are Chaos
Ο τρελαμένος shockrocker που όλοι αγαπάνε να μισούν, επιστρέφει πιο ώριμος από ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή των ακροτήτων του, δυστυχώς μαζί με τη μεγάλη δόξα που έζησε. Το άστρο του όμως δεν έχει σβήσει και το αποδεικνύει περίτρανα στο We are Chaos. Industrial, rock, μπαλάντες, καψούρα, απ’ όλα έχει ο θείος Marilyn.
6. Draconian – Under a Godless Veil
Δε θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα και λίγο τίμιο Gothic. Οι Draconian, έχοντας κάνει σπουδή στους πατέρες του είδους Paradise Lost, παραδίδουν έναν δίσκο βουτηγμένο μέσα στη Σκανδιναβική μελαγχολία, με απόλυτη ισορροπία ανάμεσα σε άγρια/καθαρά φωνητικά. Ολοκληρωμένος δίσκος, αξίζει της προσοχής σας
5. Pallbearer – Forgotten Days
Οι Pallbearer επανέρχονται με τον 4ο δίσκο τους. Σε νέα εταιρεία (τη μεταλομάνα Nuclear Blast), χωρίς ωστόσο ν’ αλλάζουν ούτε στο ελάχιστο το στυλ τους. Ποιοτικό doom metal, χωρίς υπερβολές και αρκετό συναίσθημα
4. Sylosis – Cycle of Suffering
Ο τελευταίος δίσκος των Sylosis κυριαρχείται από γρήγορα και σκληρά riffs, ικανά για να γεμίσουν moshpits που δε θα έχουν σταματημό. Εγγλέζικο Heavy metal, με αρκετές δόσεις από Σουηδικό thrash/death. Στα συν η εξαιρετική κιθαριστική δουλειά από τους Middleton/Bailey, που ξεχωρίζουν με ωραίες μελωδικές γραμμές και σόλο.
3. Sons of Apollo – MMXX
Η μπάντα της οποίας οι μουσικοί δε χρειάζονται συστάσεις. Portnoy, Sheehan, Sherinian, Bumblefoot και πάνω από όλα αυτά, η φωνάρα του αειθαλούς Jeff Scott Soto. Μοντέρνο progressive metal στα καλύτερα του.
2. Butcher – 666 Goats Carry my Chariot
Το NWOBHM ταξίδεψε στο μέλλον και έφτασε αναβαθμισμένο στο 2020, με προσωπίδα ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα που έχω δει. Θα σας θυμίσει σίγουρα πρώιμους Bathory, Venom, Destruction και συναφείς πρωτεργάτες του ακραίου ήχου. Metal οδοστρωτήρας για άφθονο headbanging.
1. Cirith Ungol – Forever Black
Η μεταλλική δισκογραφική επιστροφή της χρονιάς και το άλμπουμ που άκουσα περισσότερο από κάθε άλλο. Μετά το Paradise Lost του 1991, οι US Metal θρύλοι Cirith Ungol επέστρεψαν με δίσκο βαρύ σαν ιστορία. Το Forever Black διαθέτει κοφτερά ακόρντα που παραπέμπουν άμεσα στο 80’s παρελθόν τους, γυαλισμένα με τον ήχο των 20’s και φυσικά, στοιχειωμένα από τη μοναδική φωνή του Tim Baker, που ακούγεται σα να μην πέρασε μια μέρα.
Γιώργος Χριστόπουλος
10. Doves – The Universal Want
Μια από τις λίγες μπάντες του Britpop aftermath που συνεχίζει με αξιοπρέπεια.
9. Grimes – Miss Anthropocene
Κουβαλάει τις τεράστιες παθογένειες των νέων καλλιτεχνών του συρμού, αλλά ακόμη κι αυτές δεν είναι ικανές να κρύψουν το τεράστιο ταλέντο της.
8. Phoebe Bridgers – Punisher
Αξίζει τον κόπο να βουτήξετε στον ιδιότυπο folk emo κόσμο της.
7. Choir Boy – Gathering Swans
Ονειρική dream-electropop με new wave/new romantics στοιχεία.
6. A. A. Williams – Forever Blue
Post rock/post classical διαμαντάκι για εκλεκτό κοινό.
5. Ólafur Arnalds – Some Kind Of Peace
Ένα ακόμη νεοκλασικό κομψοτέχνημα από τον σπουδαίο Ισλανδό συνθέτη, ατμοσφαιρική διαφυγή από τους δύσκολους καιρούς.
4. Nation of Language – Introduction, Presence
Ίσως το πιο ενδιαφέρον synth pop ντεμπούτο της τελευταίας 5ετίας.
3. Autechre – SIGN
Πιθανότατα η πιο προσεγγίσιμη, «ανθρώπινη» απόπειρα των IDM γιγάντων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπολείπεται σε ποιότητα προηγούμενων δουλειών τους.
2. Sufjan Stevens – The Ascension
Ίσως η πιο ολοκληρωμένη του δουλειά, απολαυστικό από την αρχή μέχρι το τέλος, γεγονός σπάνιο για σύγχρονο άλμπουμ.
1. Morrissey – I am Not a Dog on A Chain
Η πιο leftfield απόπειρα του Moz που θα ήταν σε όλα τα top 50 της χρονιάς, αν οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις του δεν εξόργιζαν το politically correct άβατο της μουσικής βιομηχανίας.
Κική Ψαράκη
10. Το Πράγμα - Year Of The Thing
9. Paranoid Reverb - Million Drops
8. Lumiere - Phases
7. Σταύρος Δάλκος - Σ' Ένα Καραντουζένι
6. Τα Παιδιά Της Παλαιότητας - Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών
5. Idles - Ultra Mono
4. King Krule - Man Alive
3. Alexandra Savior - The Archer
2. Cindy Lee - What's Tonight To Eternity
1. Fontaines D.C. - A Hero's Death
