Τα αυθόρμητα κείμενα και τα κείμενα που ορμώνται από αυθόρμητες/αυτόματες σκέψεις πρέπει να γράφονται σε blog, λένε. Διατηρούμε το δικαίωμα να πράξουμε ως νιώθουμε. Μας προσκαλεί στη διαφορά η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης της Νεφέλης Walking Undercover-Λιούτα. Η Νεφέλη αγνοεί τους κανόνες - μάλλον τους ξερει πάρα πολύ καλά, άλλωστε τι δασκάλα βιολιού θα ήταν; Επιλέγει όμως να μην ασχολείται τόσο πολύ μαζί τους και να φτιάχνει τους δικούς της - και μετά πάλι εκείνη τους τσαλαπατά. "Τσαλαπατά" είναι βέβαια πολύ έντονη έκφραση για την ευγενική μουσική της Νεφέλης και για οτιδήποτε κάνει εκείνη γενικώς (κρίνοντας από τα κείμενά της και την παρουσία της στα κοινωνικά δίκτυα).
Ο λόγος γίνεται για τα Απλά Τραγούδια Για Την Αγάπη, συλλογή τραγουδιών με έτος εξόδου το 2017. Σύμφωνοι, δεν είναι το πιο πρόσφατο άλμπουμ της - μάλλον είναι το πιο πρόσφατο, αλλά η φετινή κυκλοφορία του Twelve (τα Τραγούδια Για Τους Μήνες της) σε βινύλιο επισκιάζει όσο νά 'ναι όλες τις υπόλοιπες αυτή τη στιγμή.
Που λέτε, τα Απλά Τραγούδια Για Την Αγάπη είναι το "Χριστουγεννιάτικο" άλμπουμ της - έτσι τουλάχιστον δηλώνει η ίδια. Κι ας μην έχει τόση σχέση με τα Χριστούγεννα πέρα από τον χρόνο στον οποίο γράφτηκε. Δανείζομαι την ιδέα: Κι εμένα λοιπόν αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο μου κείμενο - άσχετα αν ανεβαίνει Φεβρουάριο στο Soundgaze.
Ποιος νοιάζεται όμως για τον άχρονο χρόνο του διαδικτύου; Άλλωστε “χρωστούσα” αυτό το κείμενο εδώ και δύο καλοκαίρια, στον εαυτό μου και στο δίσκο. Διότι, ακόμη όταν και δεν αναφέρονται στο άλμπουμ καθεαυτό, οι λέξεις που διαβάζετε εδώ έχουν αρωματιστεί από τους ήχους του και τις φωτογραφίες που η ίδια η Νεφέλη τράβηξε και εντελώς χειροποίητα έβαλε μέσα στο πρωτότυπο κουτάκι του CD.
Πρωτότυπο (και) με την έννοια του αντισυμβατικού, του ανένταχτου, καθώς δεν ταιριάζει σε κανέναν αποθηκευτικό χώρο, βλέπε δισκοθήκη, μαζί με αντίστοιχα αντικείμενα (βινύλια, CD, κασέτες, 8-track - εδώ που τα λέμε, με αυτά τα τελευταία μάλλον θα έκανε χωριό). Ίσως γιατί ουσιαστικά δεν αντιστοιχίζεται σε κανένα ως τώρα γνωστό αντικείμενο, ίσως γιατί υπόγεια υπονοείται πως και η μουσική της Νεφέλης είναι μη κατατάξιμη.
Το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο συνήθως με την ίδια αλληλουχία λέξεων να τα συνδέει. Έτσι ακούγεται και διαβάζεται το έργο: ως όλον. Τέχνη αραχνοΰφαντη, εύθραυστη που απαιτεί αυτιά και μυαλά πρόθυμα να φτιάξουν αναχώματα, να προστατευθούν για λίγο από τον λευκό θόρυβο της καθημερινότητας και των φωνακλάδικων πανδημικών ανακοινώσεων και να αφουγκραστούν τους ψιθύρους της Νεφέλης. Οι υψηλές ηχητικά εντάσεις, βλέπετε, είναι ξένα σώματα για τη μουσική της. Οι συναισθηματικές εντάσεις, πάλι, όχι. Κι ας νιώθεις κυρίως γαλήνη όπως αυτή που δημιουργούν τα λαμπάκια ενός χριστουγεννιάτικου δέντρου σε ένα αρχικά σκοτεινό δωμάτιο.
Για κάποιον αρχικά αδιευκρίνιστο, αλλά τελικά ξεκάθαρο λόγο, η όλη προσέγγιση της Νεφέλης μου έφερνε ανέκαθεν στο νου ένα παλαιότερο συγκεκριμένο σκίτσο του xkcd (Angular Momentum) του Randall Munroe, που με εντελώς τεχνικούς και καθόλου household όρους φυσικής η ηρωίδα περιγράφει την επιθυμία να ξεκλεψει έστω και λίγα δευτερόλεπτα από τον Χρόνο για να παραμείνει με τον αγαπημένο της: Ο κόσμος της μπορεί να ακούγεται ουτοπικός και ονειρεμένος, όμως στηρίζεται στους νόμους της Τεχνικής για να αναπαραστήσει καθ’ όλα ανθρώπινα συναισθήματα. Διότι ο έρωτας, στην προκειμένη, δεν ορίζεται μόνο ως το εκρηκτικό αποτέλεσμα ενός κοκτέιλ εγκεφαλικών ουσιών.
Είχα πάντα την απορία να μάθω πού απευθύνεται πραγματικά αυτός ο δίσκος, ως μήνυμα και ως ακρόαμα. Όχι ότι έχει κάποια σημασία, τελικά, αφού βρέθηκε τουλάχιστον ένας αποδέκτης (ο γράφων και ελπίζω μέσω αυτού του κειμένου να βρεθούν και άλλοι). Ηδη ούτε στους στίχους της χρησιμοποιεί πολύ έντονα το δεύτερο ενικό. Τι είναι για εκείνη ο έρωτας; Αυτός ο συγκεκριμένος ή οποιοσδήποτε προηγήθηκε η ακολούθησε, εάν ακολουθησε; Πράγματι δεν φαίνεται ούτε χαρούμενη ούτε λυπημένη η ιστορία που διηγείται ο δίσκος. Την αντιμετωπίζει άραγε ουδέτερα η ίδια η δημιουργός της; Συνέβη ποτέ άραγε ή αποτελεί μονάχα αποκύημα της φαντασίας της; Η ίδια η καλλιτέχνις επιλέγει στο έργο της να είναι σιβυλλική. Και αν η παράγραφος αυτή σας διαβάζεται σαν μία απέραντη ερώτηση, υπάρχουν φορές που καλύτερα να θέτεις τα ερωτήματα παρά να τα απαντάς.
“Κόκκο τον κόκκο” περνούν 16 λεπτά, ο δίσκος τελειώνει και δίνει τη θέση του στην απόλυτη ησυχία. Το play σε καλεί να το ξαναπατήσεις, για να μη φύγεις από το trance. Αν και αυτός ο δίσκος ακούγεται πως χρειάζεται μια αναλογική βελόνα να πέσει στα αυλάκια του, σημασία δεν έχει το μέσο αλλά η πράξη: ακούστε τα Απλά Τραγούδια Για Την Αγάπη, μόνοι ή με παρέα, διώχνοντας όσα ενοχλούν τις αισθήσεις.