Power pop - Μέρος 1ο
The Raspberries
Οι «σταθμάρχες» της Power pop
Λίγα Εισαγωγικά…
Όταν ο Pete Townshend το 1967 απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, χαρακτήρισε τη μουσική των Who ως «Power pop», ούτε κι ο ίδιος φανταζόταν τις συνέπειες της φράσης του αυτής που εκστομίστηκε για πρώτη φορά τότε στη Γη…
Γιατί ο θαυμάσιος αυτός κιθαρίστας άθελά του «βάφτισε» ένα ολόκληρο μουσικό ρεύμα που θα κυριαρχούσε κυρίως στην Αμερική (αλλά και οι Εγγλέζοι δεν κάθισαν με σταυρωμένα χέρια όπως θα δούμε) από τα μέσα των seventies έως το έμπα των eighties και όσο αθόρυβα δημιουργήθηκε, το ίδιο ήσυχα πέθανε…
Ένα ρεύμα με εφηβικά ως επί το πλείστον γκρουπάκια απαρτιζόμενα αποκλειστικά από λευκούς και θεματολογία στους στίχους εφηβικούς έρωτες, ραντεβού με το κορίτσι, πίκρα του χωρισμού, γρήγορες βόλτες με το αυτοκίνητο και άλλα συναφή. Συνεπώς μην περιμένετε να ακούσετε εδώ πολιτικό σχόλιο, κοινωνικούς προβληματισμούς κλπ. αλλά μόνο «…brief, catchy songs fit into the post-punk aesthetic», όπως σωστά διέκρινε ο παγκόσμιος ιστός.
Έχοντας αφομοιώσει οι πιτσιρικάδες αυτοί τις αρχικές τους επιρροές από τους Who (να και το ευχαριστώ στο «νονό» τους), Beatles, Beach Boys και Byrds ανακάτεψαν μελωδία, φωνητικές αρμονίες και μια σκληρή ροκ αίσθηση που πηγάζει κυρίως από τις κιθάρες (σπάνια ακούμε κήμπορντς) δημιουργώντας μια «happy - sounding music» που τους έλειπε στα seventies συνδυάζοντας «strong pop melodies with loud power chords» κατά τις εγκυκλοπαίδειες του ιστού.
Έτσι δημιουργήθηκε η Power Pop, που πολλές φορές κάλλιστα θα έστεκε και ως «punk-pop», γιατί μην ξεχνάμε ότι τον καιρό εκείνο τα παιδαρέλια «έβραζαν» από εφηβική αγριάδα διοχετεύοντάς την στα τραγούδια τους χωρίς πολλά πολλά.
Βασικός αιμοδότης των γκρουπ στα πρώτα τους βήματα ήταν ο θρυλικός πια Greg Shaw που έβγαζε το Bomp! Magazine και αργότερα την ίδια εταιρεία στα μέσα των σεβεντις, στην οποία τους στέγασε και με ανύπαρκτη προώθηση τους βοήθησε σημαντικά πιστεύοντας στη μουσική τους, την οποία ο ίδιος εκλάμβανε ως «…a hybrid style of pop and punk» καθιστώντας την «…really a '70s invention. It's about young musicians missing the '60s but taking its sound in new directions. ... not just an alternative to prog and the hippy troubadours, but a cousin to glam» κατά τον ροκ εγκυκλοπαιδιστή Paul Lester, που αποδείχτηκε ότι διόλου άδικο δεν είχε. Ή, με πιο απλά λόγια, σαν ο Elton John να ήταν σε μια πάνκ μπάντα ή σαν οι Ramones να είναι λιγότερο αυτοκαταστροφικοί και με περισσότερες αρμονίες στα φωνητικά τους (άντε να το έλεγες αυτό στον Joey…)!
Βεβαίως και δεν αμφισβητώ τις εγκυκλοπαίδειες που ανιχνεύουν ψήγματα της Power Pop στις πρώτες δουλειές του Todd Rundgren, στους Big Star και στους Flamin' Groovies, όμως εγώ από τα περίπου 400 (!) τραγούδια που άκουσα για να συντάξω τούτο το αφιέρωμα διέκρινα ότι οι περισσότεροι επηρεάστηκαν λίγο ή πολύ από τούτα τα τέσσερα ονόματα: Elvis Presley, Phil Spector, Ramones και Beach Boys, όσο κι αν προσπάθησαν να το κρύψουν. Ειδικά οι τελευταίοι ώρες – ώρες κλέβονται τόσο φανερά που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν royalties! Αλλά αν οι Beach Boys έκαναν μήνυση σε όποιον τους αντέγραφε μέχρι σήμερα, δεν θα προλάβαιναν οι δικηγόροι να γράφουν δικόγραφα…
Θα διαπιστώσουμε όμως με έκπληξη ότι οι μπάντες της Power Pop δεν δίσταζαν πολλές φορές να στραφούν και προς την μεταλλική υψικάμινο για να εμπλουτίσουν τα τραγούδια τους!
Διάσημοι εκπρόσωποί της Power Pop ήταν οι Cheap Trick, The Romantics και The Knack - αυτοί οι τελευταίοι ήταν που την οδήγησαν στην κορυφή και μετά της έδωσαν μια σπρωξιά να γκρεμοτσακιστεί! Διότι μετά την πασίγνωστη πλέον επιτυχία του My Sharona, οι εταιρείες, βλέποντας ότι δεν υπήρξε παρόμοιο χιτ, αποδέσμευσαν τα γκρουπ τα οποία μοιραία άλλαξαν το ύφος τους και εξαφανίστηκαν. Και μην νομίζετε ότι μιλάμε για πληθώρα: Οι μπάντες επιζούσαν για ένα – δυο σινγκλ ή για ένα άλμπουμ. Σπάνια ακολουθούσε δεύτερο στο ίδιο μοτίβο γιατί η έμπνευση στέρευε, οι εταιρείες ήθελαν να «ρεφάρουν» από τα παιδικά τραγουδάκια τους, ειδικά αν έμπαιναν σε πολυεθνική και προσλάμβαναν επαγγελματία παραγωγό, αυτός τους τραβούσε απ'τ' αυτί για ν' αλλάξουν βιολί και αναγκαστικά το όνειρο διαρκούσε λίγο (όπως όλα τα όνειρα άλλωστε…). Μοιραία λοιπόν οι περισσότεροι στράφηκαν γρήγορα προς το Αμερικάνικο radio ροκ (Toto, Survivor, Journey κλπ.).
Μην περιμένετε φυσικά να ασχοληθούμε εδώ με τους «σταρ» της Power Pop. Υπήρξαν πολλά γκρουπάκια και μεμονωμένοι καλλιτέχνες που ήταν κλάσεις ανώτεροι απ' αυτούς και πέτυχαν να δημιουργήσουν ένα ρεύμα που μάγευε τα πάντα στο πέρασμά του και έκανε ακόμα και τους πιο σκληροπυρηνικούς πάνκηδες να τους ξαναπροσέξουν, προτού ρίξουν τους δίσκους τους στην πυρά της λήθης. Σε αυτούς τους «άγνωστους» έστω και μετά από τόσα χρόνια θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε λίγο φως ακόμα…
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι μας στο λούνα παρκ της Power Pop από τους πραγματικούς πρωτεργάτες και θεμελιωτές της, τους θρυλικούς πια Raspberries, που ήταν και οι μόνοι που έκαναν επιτυχίες στην Αμερική.
(Από αριστερά: Eric Carmen, Jim Bonfanti, Wally Bryson, Dave Smalley)
Φτιάχτηκαν το 1970 στο Cleveland του Ohio από τους Wally Bryson (κιθάρα), Jim Bonfanti (ντράμς) Dave Smalley (κιθάρα, μπάσο) και τον «μορφονιό» της μπάντας Eric Carmen (κιθάρα, μπάσο, φωνή, πιάνο) που έκανε τα κορίτσια να λιώνουν με την ματιά και το χαμόγελό του (βλ. φωτογραφία) και επέβαλλε την απόλυτη αρχηγία του στην μπάντα, καθόσον μόνο αυτός τραγουδούσε τα κομμάτια που έγραφε και δεν καταδεχόταν να τραγουδήσει κομμάτι που έγραφαν οι υπόλοιποι. Χαρακτηριστικό τους ήταν τα καλοραμμένα κουστούμια στις φωτογραφίες και στις συναυλίες τους και τα άφρο μαλλιά τους. Τα τέσσερα άλμπουμ τους βγήκαν όλα στην Capitol (την Αμερικάνικη εταιρεία των Beatles και δεν είναι καθόλου τυχαίο…) και με τον ίδιο παραγωγό πάντα!! Παρ' ότι το όνομα τους («σμέουρα») ήταν τελείως γελοίο, έβγαλαν τραγούδια με εξαιρετικές μελωδίες και απαράμιλλες αρμονίες βάζοντας τις ράγες για να κυλήσουν αργότερα τα βαγονάκια της Power Pop:
1) Raspberries (1972)
Track listing : Go All the Way - Come Around and See Me - I Saw the Light - Rock & Roll Mama – Waiting - Don't Want to Say Goodbye - With You in My Life - Get It Moving - I Can Remember.
Capitol SK-11036
Παραγωγός: Jimmy Lenner
Οι Beatles ήταν νωποί ακόμα και αναπόφευκτα προσφέρουν τη μελωδία και τις αρμονίες τους σε εννιά ζαχαρωμένα αργά τραγουδάκια (ποτέ δεν θα τους ακούσουμε να σπηντάρουν) κομμένα και ραμμένα ειδικά για τα κοριτσόπουλα της εποχής. Έτσι ακούγονται τα I Saw the Light και With You in My Life, το οποίο αντιγράφει τόσο ξεδιάντροπα το When I’m Sixty Four που σηκώνει μήνυση!
Δεν διστάζουν όμως να βάλουν και έγχορδα στην συνταγή τους για να μελώσουν περισσότερο τον λουκουμά (γιατί για τέτοιον πρόκειται) που μας προσφέρουν με τούτο τον δίσκο: Το ζαχαρωμένο μαλλί της γριάς Waiting δεν είναι παρά η απέλπιδα προσπάθειά τους να βγάλουν ένα δεύτερο Yesterday και το πεντάλεπτο Don't Want to Say Goodbye τα καταφέρνει κάπως καλύτερα, φτάνοντας μέχρι το № 85 στο Billboard. Για το τέλος μάζεψαν όσο μέλι τους περίσσευε και το έριξαν όλο στο 8λεπτο I Can Remember, που όμως αφήνει να φανεί μια μικρή αχτίδα έντεχνου που δεν τόλμησαν να το ξαναπροσπαθήσουν ποτέ (και καλύτερα…), αλλά πλατειάζει και κουράζει κι αυτό!!
Δεν είναι όμως όλος ο δίσκος έτσι. Ο Carmen έχει την ευγενική πρόθεση να αποδώσει φόρο τιμής στα μπλουζ, πλην όμως το Rock & Roll Mama δεν φτουράει ούτε για δείγμα μπροστά στην χειρότερη στιγμή των Ten Years After με καλούτσικη πάντως κιθάρα από τον Bryson, ενώ το Get It Moving ξεχνιέται αμέσως και θα έκανε τον Chuck Berry να τους πάρει με τα μαρούλια…
Φυσικά το χιτ του δίσκου δεν ήταν άλλο από το θαυμάσιο Go All the Way (№ 5 στο Billboard), με το δυναμικό α λα Who ριφ της εισαγωγής και τις ζαχαρένιες αρμονίες που παραπέμπουν στους Beach Boys, με βαρύ μπάσο από τον Smalley και μια αγριάδα από τον Carmen που θα μας εκπλήξει αργότερα…
Δεν φαίνεται ότι θα κατάφερναν τίποτα με τούτο το ντεμπούτο που ωστόσο πήγε № 51 στο Billboard, πλην όμως δείχνουν να έχουν ταλέντο στην μελωδία και δεν καταδέχονται να πουν τραγούδια άλλων αλλά δικά τους μην αποφεύγοντας όμως να καταντήσουν βαρετοί…
(*½)
2) Fresh (1972)
Track listing : I Wanna Be with You - Goin' Nowhere Tonight - Let's Pretend - Every Way I Can - I Reach for the Light - Nobody Knows - It Seemed So Easy - Might as Well - If You Change Your Mind - Drivin' Around.
Capitol ST-11123
Παραγωγός: Jimmy Lenner
Ο Carmen εξελίσσεται ως συνθέτης βγαίνοντας από την παιδική ποπ σε κάτι πιο προσεγμένο, φτάνοντας στο № 36 του Billboard που ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία τους. Κατά τα άλλα, μια από τα ίδια και εδώ ως προς τις μελωδίες και τις επιρροές: Το χιτ του δίσκου I Wanna Be with You (№ 16 στο Billboard) ανακατεύει Beatles και Byrds στις αρμονίες και Who στις κιθάρες δίνοντάς μας και το πρώτο ξελαρύγγιασμα του Carmen, το τραγουδισμένο από τον Bryson Might as Well είναι τελείως αδιάφορο, όπως και η μπαλάντα με έγχορδα για δακρύβρεχτους χωρισμούς If You Change Your Mind, ενώ το Drivin'Around παρ' ότι ανακατεύει ξανά τις αρμονίες των Beach Boys, στέκεται κάπως καλύτερα από την υπόλοιπη σάχλα του δίσκου και σε παρασέρνει…
Εδώ όμως επεμβαίνει σοβαρά ο Smalley «σπάζοντας» την κυριαρχία του Carmen καθώς υπενθυμίζει τον Αμερικάνικο χαρακτήρα της μπάντας και αναζητεί πηγή έμπνευσης στην κάντρυ τραγουδώντας ο ίδιος τα Goin' Nowhere Tonight, Nobody Knows και It Seemed So Easy, που είναι το μόνο που λέει κάτι με κουδουνιστές αλα Byrds κιθάρες καθώς ακόμα η μπάντα ψάχνεται. Και μπορεί το Let's Pretend να πήγε № 35 στο Billboard, αλλά δεν παύει να είναι μια δακρύβρεχτη σούπα που πιότερο γέλιο και χλεύη φέρνει σήμερα στο άκουσμα με τι συγκινούνταν η νεολαία, την ίδια εποχή που οι Stooges πήγαιναν προς διάλυση και οι Genesis ήταν ακόμα άγνωστοι…
Για άλλη μια φορά ο δίσκος σώζεται μόνο με το I Reach for the Light, που ηχεί απίστευτα Βρετανικό και δείχνει πόσο πολύ αγάπησαν τους Beatles (ειδικά το Hey Jude) και τους Kinks με υπέροχες αρμονίες και σωστή ενορχήστρωση με πνευστά και έγχορδα.
Κάτι πάνε να κάνουν αλλά και πάλι τους πνίγει το μελό, την ίδια εποχή που στην Αγγλία ανθούσαν οι Slade και λίγο αργότερα οι Bay City Rollers θα τους αντέγραφαν με επιτυχία!!
Πάντως δεν φαίνεται ακόμα να βάζουν την βάση για την Power pop και ούτε ο παραγωγός τους νοιάζεται γι΄ αυτό, αλλά αφού ο δίσκος μπαίνει στα τσάρτς και χτυπάει τοπ-40, κοτάει να μιλήσει;
(**)
3) Side 3 (1973)
Track listing : Tonight - Last Dance - Making It Easy - On the Beach - Hard to Get Over a Heartbreak - I'm a Rocker - Should I Wait – Ecstasy - Money Down.
Capitol SMAS-11220
Παραγωγός: Jimmy Lenner
Ο Carmen από μπασίστας περνάει στην ρυθμική κιθάρα και ο Smalley πιάνει το μπάσο δημιουργώντας αμέσως έναν «…more raw, aggressive effort than its predecessors», όπως χαρακτηρίζουν οι εγκυκλοπαίδειες τούτο τον δίσκο που, παρ' ότι δεν πήγε καλά στο Billboard (№ 138), σκληραίνει πολύ τα πράγματα αρχίζοντας να δημιουργεί τις φασκιές της Power pop δίνοντας λαβή σε πολλούς πιτσιρικάδες να φτιάξουν το δικό τους γκρουπ επηρεασμένοι από αυτούς, αλλά και να κάνουν γνωστό το όνομά τους και να γίνουν καλτ σε τεράστια ονόματα του σήμερα που δηλώνουν απερίφραστα θαυμαστές τους. Και μας βάζουν αμέσως στο κλίμα με το opening track Tonight, προδιαθέτοντάς μας ότι τα μέλια τελείωσαν ή τουλάχιστον περιορίζονται. Η αγριάδα του και οι κιθάρες που «λύνονται» το πήγαν στο № 69 του Billboard και έκαναν τους Mötley Crüe να το διασκευάσουν αργότερα το 1981. Χαρντ ροκ πιστολιές ακούμε και στο Ecstasy και δεν μας ενοχλεί που ο Carmen μιμείται απροκάλυπτα τους Who, γιατί δείχνει πόσο καλό έκανε το μπόλι τους στην Power pop φτιάχνοντας άθελά του έναν προπομπό της.
Το τελευταίο ισχύει και για τις δύο κορυφώσεις του δίσκου το Hard to Get Over a Heartbreak με το ξερό ριφ του Malcolm από το πρώτο AC\DC και τη φωνή του Smalley να πασπαλίζει προσεγμένα το ρεφρέν και το πεντάλεπτο I'm a Rocker, με τον Carmen σχεδόν να ουρλιάζει και κιθάρες που σκίζουν τιμώντας πλήρως τον τίτλο του, φτύνοντας ροκ σε όλη του την μεγαλοπρέπεια που φέρνει δικαιολογημένα και στο glam (ήταν η εποχή του τότε…) και φτάνοντας στο № 94 του Billboard. Και μιλώντας για glam, ο Bryson δείχνει με το Money Down πόσο ζήλευε τον Μarc Bolan αλλά τίποτε περισσότερο…
Η κάντρυ όμως επιμένει και εδώ:
Στο Last Dance ο Bryson μας αφήνει τελείως αδιάφορους καθόσον είναι δυο οκτάβες κάτω από τον Carmen, στα Making It Easy και Should I Wait όμως ο Smalley «αδελφοποιείται» με τα φωνητικά των Eagles με τους οποίους θα μπορούσαν να συμπορευτούν αν δεν τους έλειπε η στόφα του συνθέτη…
Για το τέλος, τα ντραμς και οι κιθάρες που αλληλοταπώνονται στο On the Beach μαζί με τα εφέ γλάρων δίνουν και το όλο κλίμα του δίσκου (με ένα καλάθι από σμέουρα και για τιμή το όνομα της μπάντας στο διπλής κοπής εξώφυλλο, που ήταν και είναι το μοναδικό χωρίς τις φωτογραφίες τους): οι φίλοι μας γίνονται πιο ροκ χωρίς να μεταλλαχτούν σε Zeppelin ή Bad Co και συνεχίζουν να βάζουν σε σωστή δόση τις μελωδίες και να τις τυλίγουν επιδέξια με το αγκαθωτό σύρμα του ροκ (ή του glam αν θέλετε – το ίδιο κάνει…), αρχίζοντας εδώ άθελά τους να σμιλεύουν το γλυπτό της Powerpop, μια προσπάθεια που θα ολοκληρωθεί με τον καλύτερο τρόπο στον επόμενο δίσκο τους.
(***)
4) Starting Over (1974)
Tracklisting : Overnight Sensation - Play On - Party's Over - I Don't Know What I Want - Rose Coloured Glasses - All Through the Night - Cruisin Music - I Can Hardly Believe You're Mine – Cry - Hands on You - Starting Over.
Capitol R 123580
Παραγωγός: Jimmy Lenner
Ο Carmen και ο Bryson, έχοντας συνοδοιπόρους τους Michael McBride και Scott McCarl που ήρθαν στη θέση των Bonfanti και Smalley αντίστοιχα, «αρχίζουν ξανά» όπως λέει και ο τίτλος και ξεκινάνε από τα βασικά του ροκ, εμπλουτίζοντάς το με την εμπειρία τους πλέον στην μελωδία, χαρίζοντάς μας έναν δίσκο - πρωτόλειο αριστούργημα της Power pop που έμελλε να ήταν και ο στερνός τους…
Οι επιρροές από τους Who και ο καταλύτης του glam οδηγούν στο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, του οποίου οι άγριες κιθάρες και τα καλοδουλεμένα σόλα που αντηχούν άνοιξαν το δρόμο στους πιτσιρικάδες που δεν είχαν παρά να τον ανακατέψουν με το πανκ και να φτιάξουν την Power pop…
Και η επιτυχία δεν άργησε να έρθει ακόμα μια φορά: Ο δηλωμένος φαν τους John Lennon (που έφτασε στο σημείο να φοράει T-shirt με το εξώφυλλο του άλμπουμ!!) όχι μόνο λέγεται ότι ήταν παρών στο ρεμίξ του πεντάλεπτου Overnight Sensation, αλλά το έχρισε και ως ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια και όχι άδικα, καθώς φαίνεται ολοκάθαρα η ωριμότητα του Carmen στη σύνθεση και στην ενορχήστρωση όπως ντύνει με έναν ροκ μανδύα μια μπαλάντα και αφήνει μακριά τα πρώτα τους μέλια, εκτοξεύοντας το κομμάτι στο № 18 του Billboard. Ο Carmen βγάζει τα λαρύγγια του έξω (σίγουρα είναι ο πιο ροκ από τους τέσσερις!) και στο I Don't Know What I Want με ντραμς – καταρράκτες και δανεικά ριφ από τους Who. Όσο για τον στίχο «δεν ξέρω τι θέλω αλλά το θέλω τώρα» τι μου θυμίζει…τι μου θυμίζει; Ο ίδιος βεβαίως δεν ξεχνά τις απλωμένες μελωδικές γραμμές των Beach Boys και με αυτές εμπλουτίζει επιδέξια το Cruisin Music και την άλλη κορύφωση του δίσκου I Can Hardly Believe You're Mine που για μένα σηματοδοτεί την απαρχή του FM ροκ των Journey και REO Speedwagon.
Ο νεοφερμένος McCarl φέρνει φρέσκο αέρα στο Play On ξύνοντας λίγο και το χαρντ ροκ και οι μπαλάντες του Rose Coloured Glasses και Cry θα μπορούσαν να επεκταθούν θαυμάσια από τον Billy Joel. Ο δε Bryson παρατάει την κάντρυ και με το Party's over δείχνει πεντακάθαρα ότι οι Free ποτέ δεν έπαψαν να επηρεάζουν τους Αμερικάνους σε μια καλή ροκιά, αλλά στο Hands on You θυμίζει ντέμο τραγουδώντας μαζί με τον McCarl γύρω από τη φωτιά μεθυσμένοι (για να μην πω τίποτε άλλο…) με γελάκια και πειράγματα και είναι το μοναδικό ανόητο σημείο του άλμπουμ (τι το έβαλαν δεν μπορώ να καταλάβω…).
Ο ντράμερ του Springsteen Max Weinberg δήλωσε ότι στο Darkness On The Edge of Town επηρεάστηκε πολύ από το παίξιμο του McBride εδώ. Ναι μεν αυτό αληθεύει, αλλά δεν είναι το μόνο σημείο που ταυτίζεται με τις διδαχές του αφεντικού: Τα All Through the Night με το γρέζι στα φωνητικά του Carmen να αγγίζει τον Rod Stewart και η άλλη κορύφωση του δίσκου το Starting Over θυμίζουν απροκάλυπτα τον Springsteen ώστε να νομίζεις ότι το τελευταίο ξέμεινε από το Born to Run, αλλά για μας δεν είναι παρά ένα πρωτόλειο Power pop διαμάντι!! Με κομμάτια σαν κι αυτό τα έδωσαν όλα και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν παραπέρα. Άλλωστε ήδη ο Carmen σχεδίαζε τη σόλο καριέρα του και τούτο ήταν το τέλος που με περίσσεια ειρωνεία τραγουδάει ότι ξαναρχίζουν ενώ στην πραγματικότητα συνέβη το άκρως αντίθετο…
Το κύκνειο άσμα τους όπως γράφτηκε στο ιντερνετ ήταν «…a fine farewell from one of the best American pop bands of their era, though they didn't know it would be their last album when they were making it.»
(***½)
Διαλύθηκαν το 1975 με τον Carmen να κάνει την πιο διάσημη σόλο καριέρα με μεγάλες επιτυχίες (All by Myself και το Hungry Eyes από την ταινία Dirty Dancing).
Οι Raspberries υπήρξαν θρύλος για τις Αμερικάνικες μπάντες των 70’s κερδίζοντας με το σπαθί τους διάσημους θαυμαστές σαν τους Jack Bruce, John Lennon, Ringo Starr, Bruce Springsteen, Paul Stanley, Tom Petty, Axl Rose και Courtney Love!!
Απλά δεν αναγνωρίστηκαν στην εποχή τους. Και αν ακούσετε τις επόμενες μπάντες που ακολουθούν σε τούτο το αφιέρωμα, θα αντιληφθείτε πλήρως την αλήθεια του ισχυρισμού μου αυτού…
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
Ανατρέξτε στα επόμενα μέρη του αφιερώματος:
Power Pop (Μέρος 2ο) - Holly and the Italians: Η αλανιάρα χαμένη ξαδέλφη της Siouxsie
Power Pop (Μέρος 3ο) - The Rubinoos: Γλειφιτζούρια σε ριγέ μπαστούνια
Power Pop (Μέρος 4ο) - The Shoes: Οι «σαλεμένοι» πάνκηδες
Power Pop (Μέρος 5ο) - The Jags: Πανκ ή Ποπ τελικά;
Power Pop (Μέρος 6ο) - Τhe Boys: Οι Πάνκ Λόρδοι
Power Pop (Μέρος 7ο) - D. L. Byron: Ήταν ένας φτωχός και μόνος cowboy…
Power pop (Μέρος 8ο) - 20/20: Η πολλή ζάχαρη βλάπτει…
Power Pop (Μέρος 9ο) - The Records - Pop will eat itself…
Power Pop (Μέρος 10ο) - Rachel Sweet: Sweets for my Sweet? Μάλλον όχι…
